στον φαύλο κύκλο του αυταρχισμού

Πράγματι ο άγιος τα είχε ξαναγράψει. Για την εσωτερική υποτίμηση, την πτώχευση, τη φτωχοποίηση και την ευρωπροτεκτορατοποίηση, για την αδράνεια/ύπνωση του λαού, για τον "κρυφό" all time classic ρόλο της συμμορίας των νεοναζί ως μακρύ χέρι του συστήματος, για την ατολμία σε βαθμό ανυπαρξίας της (γιατί όχι ενιαίας?) Αριστεράς. 

Και όπου λείπει η Αριστερά, τι χορεύει?....

Στο παρακάτω άρθρο του αναλύει την (προσχεδιασμένη) διάλυση του αστικού μύθου που βιώνουμε, η οποία δεν ήρθε από τα Αριστερά όπως πολλοί φαντασιωνόμασταν, αλλά από τη μαύρη, ανθελληνική και φασιστική ακροδεξιά. Με τις ευλογίες (και τις προσευχές) των πλασιέ που μας "κυβερνούν".

Το success story Σαμαρά και η χρυσή αυγή του νεοναζισμού

του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Το success story που διηγείται ο κ. Σαμαράς δεν είναι η πολιτική άνοιξη, ούτε κάποια έστω νέα δημοκρατία, αλλά η χρυσή αυγή ενός υπό επιτροπεία κράτους με έγκλειστη αγορά και εξευτελισμένη κοινωνία, στην οποία το πιο ταιριαστό σόου δίνει σήμερα ο νεοναζισμός.

Φυσιολογική εξέλιξη και αναμενόμενη τουλάχιστον από εμένα. Στις χώρες όπου διαπιστούται βαθειά και πολύχρονη ύφεση μετά από δομική οικονομική κρίση, με παράλληλη πτώχευση κράτους και τραπεζών ενώ δεν προκαλείται πολιτική μεταβολή στο πλαίσιο του αστικού καθεστώτος, αποκτά σοβαρό έρεισμα η αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού και της τρέχουσας πολιτικής ηθικής.

Είναι και αυτό ένα κοινωνικοπολιτικό στοιχείο του success story, που συνδέεται με την επιχείρηση για παράλληλη μείωση δημοσιονομικού και εμπορικού ελλείμματος, η οποία επίσης πολύ φυσιολογικά επιφέρει μείωση του εθνικού εισοδήματος, αρνητική ανάπτυξη, πτωχεύσεις ή συρρικνώσεις στην αγορά ακόμη και με «λουκέτα», σοβαρή διαταραχή των θεσμών της εμπιστοσύνης στις συναλλαγές και έκρηξη της ανεργίας. Ταυτόχρονα ενισχύεται αντανακλαστικά η παραοικονομία και μειώνεται η ικανότητα της κυβέρνησης να ικανοποιήσει το προϋπολογισμένο πλάνο εσόδων του δημοσίου. Και έτσι κινούμενη εντός ενός ασφυκτικά ανελαστικού πλαισίου που ορίζει η τρόικα αναγκάζεται να καταφύγει σε νέα μέτρα ενίσχυσης της εσωτερικής υποτίμησης και σε αυταρχικές ή πραξικοπηματικές τακτικές άντλησης εσόδων με την μέθοδο των «χαρατσιών».

η ηγεμονία της Αριστεράς και η άβγαλτη γαλαζοσκουφίτσα

Μπα, ηγεμόνας εγώ;

(Εφημερίδα των συντακτών, 18 Μαΐου 2013)

«Η Ελλάδα γλίτωσε την προσάρτηση στο σοσιαλιστικό μπλοκ με τίμημα την ιδεολογική ηγεμονία της παραδοσιακής Αριστεράς…» γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου, με αφορμή τη διένεξη γύρω από τη Δημουλά. Ας αφήσουμε την παράδοξη αιτιακή σχέση μη προσάρτησης έναντι ηγεμονίας. Και ας σταθούμε σ’ αυτό το περί ιδεολογικής ηγεμονίας, που έφυγε πια από την αποκλειστική σχεδόν χρήση της Ακροδεξιάς, του Γεωργιάδη και του Βορίδη, και έγινε κοινός τόπος στον λόγο της ευρύτερης Δεξιάς, μάλλον ενός χώρου που μοναδικό διακριτό συνεκτικό νήμα έχει τον αντιαριστερισμό.

Κάθομαι λοιπόν και αναλογίζομαι. Καλά, όταν έλεγαν πως τις καλύτερες γκόμενες τις ρίχνουν οι Ρηγάδες (και ενώ μετά τις «καλύτερες γκόμενες» τις έβγαλαν «άπλυτες, με αξύριστες μασχάλες»: ώστε από κει άρχισε το ρεύμα του αναθεωρητισμού;). Καλά, όταν ζήλευαν που η Αριστερά είχε Νταλάρα (k-k: "Νταλάρα"?! ουστ!) ενώ αυτοί Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Όμως πάνω από 20 χρόνια τώρα πρώτη δύναμη στους φοιτητές έρχονται οι Δαπίτες: σαραντάρισαν πια, γενιά της εξουσίας δηλαδή, πάλι η Αριστερά ηγεμονεύει;

Μετράω μαζικά μέσα, όπου παράγεται κι απ’ όπου διαχέεται η εκάστοτε κυρίαρχη ιδεολογία: από τις μεγαλύτερες εφημερίδες, π.χ. του Συγκροτήματος, που βέβαια δεν είναι δεξιές, είναι όμως σφόδρα αντιαριστερές, ή το ακροδεξιόστροφο Πρώτο Θέμα, ώς τη μικρότερη μα πάντα σοβαρότερη, την Καθημερινή, με απαρτία πια εκεί των αντιαριστερών, πού ’ν’ τη η ηγεμονία της Αριστεράς; Άσε τα τηλεοπτικά κανάλια, από τα μεγαλύτερα, αντιαριστερά όλα, ώς τα μικρότερα και σχεδόν απροκάλυπτα ακροδεξιά…

Η αντιαριστερά ξεκαθαρίζει λογαριασμούς με τον παλιό αριστερό εαυτό της; Αναζητεί ιδεολογικό στίγμα;

Πάντα το σκέτο «αντί» φαντασιωνόταν πως είναι ιδεολογία. Και είναι. Άλλη όμως απ’ αυτή που νομίζει η ίδια πως είναι.

 Γιάννης Χάρης

πρώτα φασίστας και μετά σέλινας

Μερικές σκέψεις για το φασισμό

30 Μαΐου, 2013 από Capybara

 

του Καπυμπάρα

Ο φασίστας αντιλαμβάνεται τη σχέση με τους άλλους λαούς μόνο στο πλαίσιο του συσχετισμού δύναμης και αποκλειστικά με όρους ισχύος. Του είναι αδιανόητο να σκεφτεί τη σχέση με τους άλλους με όρους διαλόγου, αλληλοσεβασμού, αλληλεγγύης και ισότιμης συνεργασίας. Και αυτό γιατί αντιλαμβάνεται, ερχόμενος σε αντίθεση με την ιστορική εμπειρία, την εθνική ταυτότητα σαν οχυρό· αιώνιο, στατικό, αναλλοίωτο και διαρκώς απειλούμενο. Ενώ, βλέπει κάθε ξένη πολιτιστική επιρροή σαν εισβολή και αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας και όχι σαν όρο εξέλιξης, προσαρμογής και εντέλει επιβίωσης της. Κι όλα αυτά όταν κατά ειρωνεία της ιστορίας, έχει εισάγει ακόμα και την αντίληψή του για την ελληνικότητα από τη ναζιστική Γερμανία.

Σκεπτόμενος με όρους ισχύος και αποδεχόμενος τους κανόνες του κοινωνικού δαρβινισμού και το δίκαιο του ισχυρότερου, έχει μάθει να συνθλίβει τον πιο αδύναμο και να υποτάσσεται στον πιο ισχυρό. Έτσι, ο φασίστας είναι ο παράδοξος αυτός τύπος πατριώτη που μαχαιρώνει τον ξένο όταν έρχεται σαν πρόσφυγας και συνεργάζεται μαζί του όταν έρχεται σαν κατακτητής. Βρίσκεται λοιπόν, στην αρκετά άβολη θέση να πρέπει να υπερασπιστεί αναδρομικά τον πατριωτικό του χαρακτήρα, όταν του ανήκει ένα παρελθόν –και μιλάμε για τα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου- κατά το οποίο υπήρξε πρώτα φασίστας και μετά Έλληνας, την ίδια στιγμή που η αριστερά οδηγούταν στη συντριβή όντας πρώτα πατριωτική και μετά ταξική.

Ο φασίστας ζει σε ένα ιδεολογικό και αξιακό σύμπαν που επικαθορίζεται μεταξύ άλλων από την «τιμή», το εθνικό μεγαλείο, την υπεράσπιση ηρωικών προγόνων, το αντριλίκι και το μιλιταρισμό. Έτσι, το να επιτίθεται στους αδύναμους με τη συνένοχη απραξία, όταν δεν είναι συνεργασία, των κρατικών αρχών, το να μην παραδέχεται ποτέ δημόσια την εμπλοκή του σ’ αυτά τα περιστατικά ρατσιστικής βίας, που αποτελούν τη βασική μορφή της «ένοπλης προπαγάνδας» του, το να είναι πάντα έτοιμος να απαρνηθεί την ιδεολογία του όταν απειλείται με την παραμικρή κύρωση, με τις λιγότερο πειστικές μάλιστα δικαιολογίες (είμαι μόνο είκοσι χρονών, δεν ήξερα, είναι αρχαιοελληνικός χαιρετισμός, μου άρεσε η γραμματοσειρά κ.λπ.), δημιουργεί αναμφίβολα ένα έλλειμμα ηρωικότητας. Το έλλειμμα αυτό επιχειρεί να το καλύψει πολεμώντας λεβέντικα, όσο και εικονικά, πανίσχυρους φανταστικούς εχθρούς, που ελέγχουν τον κόσμο: Τους μασόνους, τον παγκόσμιο εβραιοσιωνισμό, τον Σόρος και άλλους διεθνείς συνομώτες, που για κάποιον περίεργο λόγο έχουν βάλει στο μάτι τον ελληνισμό και θέλουν να τον καταπιούν, στέλνοντας ορδές λαθρομεταναστών εισβολέων και υποθάλποντας τον «πολυπολιτισμό»*. Αυτούς τους πανίσχυρους και σκοτεινούς εχθρούς είναι ο μόνος που τους πολεμά και τους ξεσκεπάζει. Όλο το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό, συμπεριλαμβανομένων και όσων του παρέχουν ανοχή και κάλυψη, είναι όργανά τους.

Εντωμεταξύ, ο πραγματικός εχθρός συνεχίζει να λεηλατεί τις ζωές μας, ενώ ο φασίστας είναι τρομερά απασχολημένος κυνηγώντας τους φανταστικούς και περιμένοντας κάποιον ισχυρό εθνικό ηγέτη να αναλάβει την εξουσία για να κάνει μια καλύτερη για τον πιστό φασίστα μοιρασιά της πίττας, πετώντας του κάτι παραπάνω με τη μορφή φυλετικών προνομίων**. Ο κόσμος βέβαια, θα συνεχίσει να είναι ιδανικός για τους πλούσιους και ισχυρούς και κόλαση για τους φτωχούς.

Για τον φασίστα όλα τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα. Όχι γιατί τα αγνοεί ή δεν τα διαισθάνεται. Τα αντιλαμβάνεται καλά, όπως αντιλαμβάνεται και το κυνικό ηθικά πλαίσιο της στράτευσής του καθώς και το σύνολο των αντιφάσεών της, ακόμα και με τις συντηρητικές πατριωτικές και θρησκευτικές αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκε και στο όνομα των οποίων έχει συνηθίσει να μιλάει. Όμως, προτιμά να κλείνει τα μάτια του μπροστά τους, κάνοντας πως πείθεται από τη φασιστική επιχειρηματολογία, όσο αστήριχτη κι αν είναι γιατί έχει κάνει τη θεμελιώδη επιλογή να περιμένει το προσωπικό του βόλεμα στο πλαίσιο της αυταρχικής λύσης, στην οποία έχει επενδύσει.

*Στην πιο διεθνή εκδοχή του σχήματος αυτού, θύμα των διεθνών συνομωσιών είναι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός (ευφημισμός που χρησιμοποιείται για να μην πούμε λευκός άνθρωπος), του οποίου η Ελλάδα αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο. Αυτό αξίζει να το λάβουν υπόψη όσοι θεωρούν ότι ο εθνικισμός και ο ρατσισμός θα ξεπεραστούν με την οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας στη θέση της εθνικής. Με τους σημερινούς ιδεολογικούς συσχετισμούς αποτελεί τουλάχιστον πολιτικό διακύβευμα το πόσο μακριά από ρατσιστικές αντιλήψεις θα είναι αυτή η ευρωπαϊκή ταυτότητα, όταν μάλιστα αυτή ιστορικά  οικοδομούταν πάντα σε αντίστιξη με έναν εχθρικό εξωτερικό ή εσωτερικό «άλλο».

* *Όποιος πιστεύει ότι ο εθνικοσοσιαλισμός έχει οποιαδήποτε σχέση με κάποια μορφή του δεύτερου συνθετικού του είναι βαθιά νυχτωμένος. Όσοι είχαν κάποτε την αυταπάτη ότι έχει κάποια σχέση με κοινωνική δικαιοσύνη, φυλετικού πάντα τύπου, χάθηκαν κατά τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών».

πηγή: parallhlografos

καληνύχτα Κεμάλ

Ο "πολιτισμός" των ζόμπι...

..συνοψίζεται στην εξής απλή εντολή:

"Βγες απ'την τρύπα σου και μην σταματάς πουθενά. 

Πουθενά όμως! 

Και κάθε δύο μουγκριτά να ξεστομίζεις τις λέξεις πατρίδα και έθνος.

Α, και ακούμε μόνο notis και πλούταρχο που'ναι και πατριώτες"... 

Και από ό,τι φαίνεται πλέον

όλα τα ζόμπι έχουν βγει στους δρόμους...

Κατηγόρησαν δασκάλα για προπαγάνδα επειδή δίδαξε τον «Κεμάλ»

Η ανάρτηση της δασκάλας όπου περιγράφεται το περιστατικό

«Γονιός ήρθε στο σχολείο να διαμαρτυρηθεί στη διευθύντρια επειδή δίδαξα στα παιδιά (Ε' δημοτικού) τον Κεμάλ του Χατζιδάκι στο μάθημα της μουσικής κατηγορώντας με για ισλαμική προπαγάνδα. Αντίδραση διευθύντριας; Μπήκε στην τάξη και μάζεψε από τα παιδιά τις φωτοτυπίες που είχα μοιράσει. Έπειτα με κάλεσε στο γραφείο της και αφού δήλωσε απογοητευμένη από τη δουλειά μου ανέλυσε για ποιους λόγους στο δημοτικό μόνο μας μέλημα οφείλει να είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά να αγαπούν την πατρίδα και να τονώνουμε το εθνικό τους φρόνημα.
 
Αν σας έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο (απευθύνομαι στους εκπαιδευτικούς φίλους) θα ήθελα να επικοινωνήσετε μαζί μου, γιατί θεωρώ πως τα πράγματα έχουν ξεφύγει και κάπως πρέπει να αντιδράσουμε, έστω σε επίπεδο δημοσιοποίησης αυτών των φαινομένων. Δεν είναι δυνατόν το έργο των εκπαιδευτικών και ιδίως των καλλιτεχνικών μαθημάτων να υφίσταται λογοκρισία, ούτε τα φαινόμενα φανατισμού που μας έχουν παγώσει το αίμα να τα βλέπουμε να τρυπώνουν στα σχολεία με τις ευλογίες των διευθυντών και των ανωτέρων τους».

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

αλληθωρίσαμε...

Η Αεροπορία βομβαρδίζει, το Πεζικό καταλαμβάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη δεξίωση

Υπάρχει ένα γνωμικό στο στρατό, καυστικό για το Πολεμικό Ναυτικό που τηρεί με τη μεγαλύτερη ευλάβεια από όλους την εθιμοτυπία του. Το γνωμικό ισχυρίζεται ότι «η Αεροπορία βομβαρδίζει ένα μέρος, στη συνέχεια το Πεζικό το καταλαμβάνει, κι έρχεται στο τέλος το Ναυτικό να οργανώσει τη δεξίωση». Όλο και περισσότερο τους τελευταίους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει το γνωμικό, αναλαμβάνοντας το ρόλο του Πολεμικού Ναυτικού. Ήρθε το ΠΑΣΟΚ το 2010 να βομβαρδίσει τον τόπο. Στη συνέχεια, το 2012, η ΝΔ τον κατέλαβε. Έτσι, έφτασε τώρα πια η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ. για να στήσει τη δεξίωση.

Η αντιπολίτευση των εναγκαλισμών

Το καλοκαίρι του 2012 τέλειωσαν οι ψευδαισθήσεις. Είχε ήδη εκδοθεί πιστοποιητικό θανάτου για το κίνημα των πλατειών, το οποίο δεν ανέκαμψε όσες προσπάθειες κι αν έγιναν μέσα στη χρονιά. Το μεσοπρόθεσμο με το PSI τέλειωσαν τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μισθούς, συμπαρασύροντας το ημιθανές εργατικό κίνημα κι αυτό στην ανυπαρξία. Το παρανοϊκό -σχεδόν εμφυλιοπολεμικό- προεκλογικό σκηνικό ελάχιστους πτόησε και όλοι λούφαξαν αφήνοντας τις τύχες του στην κάλπη. Η γκαστρωμένη γέννησε ένα τερατόμορφο πλάσμα με τρία κεφάλια. Η πανίσχυρη και τερατόμορφη αντιπροσώπευση νίκησε.

Κάπου εκεί τελειώνει και το “ριζοσπαστικό” καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ. Της μοναδικής δύναμης της Αριστεράς που είχε πιθανότητες διεκδίκησης της κοινοβουλευτικής εξουσίας. Ο καιρός δεν είναι ιδανικός για “ριζοσπαστισμούς”. Ο γηρασμένος και φοβικός πληθυσμός της Ελλάδας δεν είναι έτοιμος για επαναστάσεις. Το “αντιμνημόνιο” έφαγε τα ψωμιά του και, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ο κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του.

Η εξουσία όμως είναι γλυκιά. Και το άτιμο το δαχτυλάκι του ΣΥΡΙΖΑ βούτηξε λίγο από το βαζάκι της και πήρε μία γεύση, εκεί στα προεκλογικά του ντουζένια. Από την άλλη όμως η πραγματικότητα έδειξε ότι η αντιπροσώπευση ζει και βασιλεύει και ουδείς είναι έμπρακτα έτοιμος να διεκδικήσει κάτι καινούριο, κάτι άλλο, μία ουσιαστική ρήξη με το σύστημα. Πόσο μάλλον όταν η αντιμνημονιακή σούπα στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν εκείνο που θα αποκαλούσε κανείς ένα όραμα για το μέλλον που θα μπορούσε να κινητοποιήσει τις μάζες, ελλείψει δικής τους αντίδρασης.

Έτσι λοιπόν, ήρθε η εποχή της διαχείρισης του πόστου της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η παραδοσιακή στην Ελλάδα άσκησή της, με τη γνωστή μέθοδο του “ώριμου φρούτου” (= λέμε όχι σε όλα και κάποια στιγμή θα πέσουν, πού θα πάει;). Έτσι ήρθαν και τα πισωγυρίσματα στην πύρινη προεκλογική ρητορική, και τα σκισμένα μνημόνια έδωσαν τη θέση τους στην αναδιαπραγμάτευση, για να φτάσουμε σταδιακά, βηματάκι-βηματάκι, προ ημερών ο Σταθάκης να κλείνει το μάτι στους πλοιοκτήτες λέγοντάς τους ότι για τις οικονομικές δραστηριότητές τους δεν έχουν να φοβούνται το ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα τις φορολογήσει. Και να οι προσεγγίσεις με το κεντρώο κοινό. Και να οι χαιρετισμοί στις εκδηλώσεις για το μνημόσυνο του “Εθνάρχη” Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπου όλως παραδόξως ο ριζοσπάστης Αλέξης Τσίπρας αγνόησε καμιά εικοσαριά χρόνια δεξιού παρακράτους, βίας και τρομοκρατίας.  

Παρεμπιπτόντως, αλλά διόλου ασχέτως, το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής θεριεύει, όπως θεριεύουν οι δολοφονικές ρατσιστικές επιθέσεις εκεί έξω. Τα κέντρα κράτησης, χτισμένα στα πρότυπα του Γκουαντανάμο. Παπάδες αγκαλιά με ναζιστές κλείνουν θέατρα, επιχειρήσεις-σκούπες, “Ξένιος Δίας”, “Θέτις” και άλλα πολλά οργουελικά.

 

Θα τους πονέσουμε, θα τους σφίξουμε το χέρι

Όσο καλόπιστος και να είναι ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ που εναπόθεσε την τύχη του στην κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση, δεν μπορεί να αγνοεί τα δεδομένα. Ο Αλέξης Τσίπρας το δήλωσε ρητά “είμαστε κι εμείς νοικοκυραίοι“. Και βάλθηκε αμέσως μετά να πάρει τη σκούπα και να καθαρίσει όλους τους λεκέδες του ριζοσπαστισμού. Άντε και να χωνέψεις τις χειραψίες με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Άντε να μην άκουσες για στις ιδιωτικές συναντήσεις με τον Μπόμπολα. Άντε και να λείπεις στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια των εναγκαλισμών με τον άτυπο εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής, στα ΜΜΕ, Θέμο Αναστασιάδη. Αλλά πόσο πια θα κάνεις τα στραβά μάτια, χωρίς στο τέλος να αλληθωρίσεις;

Πολύ φοβάμαι ότι το μόνο ριζοσπαστικό στοιχείο που απέμεινε στο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σφιχτή χειραψία.

Καταλαβαίνω το αίσθημα ματαιότητας στο ερώτημα “μα να αφήσουμε το Σαμαρά να μας κυβερνάει;“. Από τη στιγμή που αποδέχτηκες ότι ο κοινοβουλευτισμός προσφέρει τις λύσεις, απλώς σε προλαβαίνω πριν την επόμενη μεγάλη απογοήτευση. Τα σημάδια είναι εκεί. Τις σφαλιάρες σου τις έφαγες και δεν δικαιολογείσαι πλέον να παριστάνεις τον εξαπατημένο.

Υ.Γ. (κομματάκι μεγάλο)

Γιατί σήμερα αποφάσισα να τα χώσω στο ΣΥΡΙΖΑ;

Πρώτα από όλα δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Το σύνολο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και θα τολμούσα να πω και το μεγαλύτερο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αποδείχτηκε εντελώς ανίκανο -έως επικίνδυνο- στην πλέον σοβαρή οικονομική και κοινωνική κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Και μιλάμε για μία κρίση που ανέδειξε την ταξική μορφή των προβλημάτων, όσο καμία άλλη στο παρελθόν. Το σύστημα ουδέποτε προσέφερε τόσο πολύ τον εαυτό του στο πιάτο της Αριστεράς. Μίας Αριστεράς που τελικά είναι κομμάτι του ίδιου προβλήματος, παρά μέρος της λύσης.

Από εκεί και πέρα, το ΣΥΡΙΖΑ τον παρακολουθώ σχολαστικά από το περασμένο καλοκαίρι, όταν έγραφα αυτό το κείμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σχεδόν όλα τα λάθη του εγχειριδίου μετά τις εκλογές, επιτρέποντας στην πιο ανίκανη (και ανόητη) συγκυβέρνηση με θεαματικά συμπλέγματα επαρχιωτισμού και εξόφθαλμα ακροδεξιά χαρακτηριστικά, να στέκεται αγέρωχη και να επιβάλει με άνεση τον παραλογισμό – περισσότερο ακόμη και από το κυβερνητικό σούργελο του Γιώργου Παπανδρέου. 

Όμως δεν μιλάμε πλέον για λάθη. Πολύ φοβάμαι ότι έχουμε να κάνουμε με συνειδητές επιλογές που σημαίνουν δύο ενδεχόμενα: ή (1) δεν θέλει να κυβερνήσει και επιδιώκει να διατηρήσει τις δυνάμεις εκείνες που δεν θα τον κάνουν να κινδυνεύσει να εξαφανιστεί και ταυτόχρονα να διατηρεί τα προνόμια της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή (2) θα αποδειχτεί ότι η εξαπάτηση που επιχειρείται είναι εφάμιλλη της ΠΑΣΟΚικής εξαπάτησης του 2009. Κι αν με απασχολεί η οικονομική κρίση μία φορά, η κοινωνική και πολιτική κρίση που εκδηλώνεται με την άνοδο του ναζισμού με τρομάζει δέκα. Ο συνδυασμός των δύο σημαίνει πάντα (πολύ) αίμα και θάνατο. Απέτυχε η Αριστερά να αναχαιτίσει το νεοφιλελεύθερο οικονομικό φασισμό, ας μην είναι συνυπαίτια και για την επικράτηση του ναζισμού.

Υ.Γ. (μικρότερο)

 

Κρατιόμουν μέρες να μη γράψω πικρόχολα για το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπάρχουν και κάποια καραγκιοζιλίκια που δεν αντέχονται με τίποτε. Κι αν σιώπησα όταν ο Τσίπρας συναντούσε μέσα στα χαμόγελα το πιο βρώμικο σκουπίδι, σε όλο το σκουπιδότοπο των ΜΜΕ, τον Θέμο Αναστασιάδη, το κεντρικό πάνελ της χθεσινή “δεξίωσης” του ΔΟΛ δεν αντέχεται με τίποτε. Θεωρώ, το λιγότερο, ότι η κοινή παρουσία σε εκδήλωση του ΔΟΛ, για βιβλίο που αναφέρεται στη Χρυσή Αυγή, Παπαδημούλη και (διαδόχου Μιχαλολιάκου στην ΕΠΕΝ) Βορίδη αποτελεί προσβολή. Ειδικά αυτή τη στιγμή. Ακόμη χειρότερα μάλιστα, καθώς η συνύπαρξη της Κανέλλη και του Αλαβάνου* στο ίδιο πάνελ, δείχνει ότι η αξία της “δεξίωσης” παραμένει ανώτερη όλων των υπόλοιπων αξιών της οργανωμένης Αριστεράς στη χώρα μου. Κι  όταν οι δεξιώσεις αντικαθιστούν την πολιτική, οι απολίτικοι αντικαθιστώνται από τους ναζιστές.

 

Zaphod
 

(*) Με ενημέρωσαν ότι ο Αλέκος Αλαβάνος ήταν στο κοινό και όχι στο πάνελ. Ακόμη κι έτσι, περίμενα όταν του έγιναν ερωτήσεις να δηλώσει την ενόχλησή του για την υποκριτικότατη ύπαρξη ενός ακροδεξιού στο πάνελ.

πηγή: Γαλαξιάρχης 

οι αμείλικτοι αριθμοί και τα χαρούμενα "νούμερα"

Πάμε πράγματι καλύτερα;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*

 

Ο Νίτσε, ερμηνεύοντας το γνωστό μύθο, γράφει ότι ο Δίας άφησε την ελπίδα στο κουτί της Πανδώρας όχι από οίκτο, αλλά από κακία, γιατί ελπίδα χωρίς αντίκρισμα και κυρίως χωρίς απόφαση για δράση δεν αποτελεί δώρο, αλλά κατάρα. «Τέτοια ελπίδα», υποστηρίζει στο «Menschliches, Allzumenschliches» ο φιλόσοφος, «αποτελεί το χειρότερο κακό, γιατί παρατείνει ατελείωτα το μαρτύριο του ανθρώπου». 

Η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει ακριβώς ένα παρόμοιο κλίμα τεχνητής αισιοδοξίας και παράδοσης, αξιοποιώντας τις τελευταίες εκθέσεις της τρόικας, του ΔΝΤ και ορισμένων Ευρωπαίων αξιωματούχων. Υπάρχει πράγματι momentum, «ούριος άνεμος», όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα κυβερνητικά φερέφωνα; Η καθημερινότητα, φυσικά, στέλνει άλλα μηνύματα, συνέχειας της κρίσης και της ύφεσης και επιδείνωσης της ανεργίας. Μήπως όμως δεν βλέπουμε την αλλαγή στην καθημερινότητα, αλλά αυτή έχει ήδη δρομολογηθεί στον ορίζοντα; 

Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Και αυτό φανερώνουν και οι περίφημες δηλώσεις και εκθέσεις, που υποτίθεται ότι συντηρούν την επικοινωνιακή αυτή επίθεση αισιοδοξίας. Οι εξαγγελίες, για παράδειγμα, του επικεφαλής του Eurogroup, Ντάισελμπλουμ, περί νέου «κουρέματος» του χρέους μέσα στο 2014, ουσιαστικά αποτελούν ομολογία ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, παρά τους πανηγυρισμούς ότι η εφαρμογή του Μνημονίου είναι πλέον «εντός τροχιάς». Τα νούμερα, άλλωστε, είναι αμείλικτα: από το 120% του ΑΕΠ, που ήταν το χρέος πριν από την ένταξη της χώρας στους μηχανισμούς «σωτηρίας», έχει ήδη εκτιναχθεί στο 170%. Μάλιστα εάν το κούρεμα γίνει καθ' υπαγόρευσιν των δανειστών μας, με ανάλογο τρόπο με το PSI, ουσιαστικά θα φορτώσει με νέα βάρη -αντί να ελαφρύνει- την ελληνική οικονομία. 

Τα θετικά στοιχεία, δε, που αναγνωρίζουν οι πρόσφατες εκθέσεις, χρειάζονται μετάφραση για να γίνουν κατανοητά: επιχαίρουν ότι έχει ήδη μειωθεί κατά τα δύο τρίτα η απώλεια ανταγωνιστικότητάς μας σε σχέση με την Ευρωζώνη, ως προς το μισθολογικό κόστος. Αυτό, σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι πρέπει να πανηγυρίζουμε που μειώθηκαν οι μισθοί μας, αλλά να μη χαιρόμαστε και πολύ, γιατί επίκειται και άλλη μείωση, προκειμένου να καλύψουμε και το υπόλοιπο ένα τρίτο της χαμένης μας ανταγωνιστικότητας. 

Η μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού (πρωτοφανής στα χρονικά, κατά τον υπουργό Οικονομικών) και η προαναγγελλόμενη ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος κρύβουν, αφ' ενός, τα τεράστια ελλείμματα των ασφαλιστικών οργανισμών (βαίνουν, «αισίως», προς τα τρία δισεκατομμύρια ευρώ), αφ' ετέρου -και κυρίως- το «επίτευγμα» αυτό δεν οφείλεται στην αύξηση των εσόδων από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που αποτελεί το βασικό λόγο διόγκωσης των ελλειμμάτων, αλλά αποκλειστικά στις περικοπές μισθών, συντάξεων και στη διάλυση των υποδομών του κοινωνικού κράτους. 

Το σημαντικότερο όμως δεν είναι τόσο αν η πολυθρύλητη ανάκαμψη έρθει εντός του 2014, πράγμα που, προφανώς, κάθε άλλο παρά βέβαιο δεν είναι, εάν λάβει κανείς υπόψη του τις συνεχείς διαψεύσεις παρόμοιων στόχων. (Κατά το πρώτο Μνημόνιο, θυμίζω, το 2013 θα είχαμε ήδη γυρίσει στις αγορές). Το θέμα είναι κυρίως ποιος θα ωφεληθεί από αυτήν και τι χαρακτήρα θα έχει. Εάν αφήσουμε την κυβέρνηση να ολοκληρώσει το έργο της, ξέρουμε ήδη την απάντηση. Ο αποσταγμένος νεοφιλελευθερισμός, που εφαρμόζεται, προαναγγέλλει υποτονική ανάκαμψη, που θα βασίζεται σε μισθούς Βουλγαρίας και ποσοστά ανεργίας πάνω από 20%, σε διάλυση όχι μόνον των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και κάθε άλλης ρύθμισης της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης. Τα εξαγγελθέντα μέτρα απελευθέρωσης της αγοράς, όπως το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές, προαναγγέλλουν, για παράδειγμα, το θάνατο του Έλληνα εμποράκου. Έχει ήδη επισημανθεί στα κείμενα της τρόικας ότι στη χώρα μας το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων ανέρχεται σε 36%, ενώ ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι μόλις 11%. Αυτό έρχονται να «διορθώσουν» παρόμοια μέτρα.

Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν είναι νομοτελειακά δεδομένο. Αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη το διακύβευμα είναι αν θα συνεχιστούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας ή θα αντικατασταθούν από μια νέα συνταγή ανάπτυξης, με κοινωνικό πρόσωπο. Οι προχθεσινές διαδηλώσεις στην Πορτογαλία δείχνουν το δρόμο. Η ελπίδα παύει να είναι κατάρα, όταν γίνεται έναυσμα για αντίσταση και δράση. 

*Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ

πηγή: enet

αριστερότερα της ακροδεξιάς

στιγμές θριάμβου

Είναι να μην πάρει κάτι πάνω του ο antonis_. Είδατε τι έγινε με τη φουκαριάρα την Ανεργία, από τότε που της κήρυξε προσωπικά πόλεμο, αυτός που κάνει τον πρωθυπουργό. Την έχει κάνει αγνώριστη! Έτσι όπως την καταπολεμά, είναι ζήτημα μερικών εξαμήνων να το μηδενίσουμε το κοντέρ και να γίνουμε η πρώτη χώρα στην οικουμένη που θα έχουμε αρνητική ανεργία!... Και αυτό ξέρετε πρόβλημα είναι, γιατί μοιραία θα ανέβουν τόσο πολύ οι μισθοί όλων μας, που δεν θα ξέρουμε πως να τα ξοδέψουμε. (Όσοι νομίζετε ότι κάνω πλάκα τώρα, ας μου πείτε, που θα βρεθούν τόσοι εργαζόμενοι που θα χρειαστούν για την τρελή ανάπτυξη που έρχεται…)

Έτσι και με το ξεπούλημα την αξιοποίηση του Εθνικού Πλούτου. Όπως μας έχουν εξηγήσει απ’έξω απ’έξω (δεν μπαίνουν σε λεπτομέρειες γιατί πλέμπα είμαστε, τι να καταλάβουμε, άσε που «οι τεχνικές λεπτομέρειες κουράζουν τον τηλεθεατή», εμάς δηλαδή, την πλέμπα) οι μεγαλοπαπαγάλοι ακριβοπληρωμένες πένες των διαπλεκομένων αφεντικών έγκριτοι μεγαλοδημοσιογράφοι, το να πουλάς τα ασημικά σου για να ξεχρεώσεις μικρό μέρος από το υπέρογκο χρέος σου, είναι μια εξαιρετική ιδέα, ειδικά αν γίνεται σε μια περίοδο, που όλοι ξέρουν ότι είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις!

Γι’αυτό και αν κολλήσει κάτι και για οποιονδήποτε λόγο στο χάρισμα στην ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας περιουσίας, το αναλαμβάνει προσωπικά ο πρωθυπουργεύων και το επιχειρηματικό του δαιμόνιο (μη γελάτε, ολόκληρη πιτσαρία έχει ανοίξει και «τρέξει»).

Διαβάστε πιο κάτω, από το κουτί της Πανδώρας, τo νέο θρίαμβο του antonis_ με τη ΔΕΠΑ.

Κάτι ξέρει ο σοφός λαός και τον βγάζει απανωτά «καταλληλότερο»…..

ΔΕΠΑ: Η αμύθητη διαπραγματευτική ικανότητα του κ. Σαμαρά

Μαΐου 28, 2013

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τόσο η ΔΕΠΑ όσο και ο ΔΕΣΦΑ αποτελούν διακαή στόχο του ρωσικού κολοσσού Gazprom, όχι μόνο για την εν δυνάμει κερδοφορία τους, όσο για τη στρατηγική τους σημασία στον ενεργειακό πόλεμο που διεξάγεται εδώ και μία πενταετία με όρους ψυχρού πολέμου. Οι Ρώσοι θέλουν να εξασφαλίσουν την παρουσία τους στην Ελλάδα και το ιδιοκτησιακό καθεστώς του ΔΕΣΦΑ, του διαχειριστή δηλαδή του δικτύου ώστε να συνεχίσει να μοσχοπουλάει, το φυσικό αέριο, που σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Eurostat για το δεύτερο εξάμηνο του 2012, είναι το τρίτο ακριβότερο στην Ευρώπη. Την ίδια ώρα η κοινοπραξία M&M (Βαρδινογιάννης και Μυτιληναίος) πιθανολογείται ότι δεν θα καταθέσει δεσμευτική προσφορά, ενώ η ρωσική Sintez απέσυρε το ενδιαφέρον της, εν μέσω φημών για συμφωνία για την επόμενη ημέρα με την Gazprom.

λέλουδα

WHEN THE SMOKE IS GOING DOWN 

Από συνέντευξη του Γιάννη Πλούταρχου στο Πρώτο Θέμα (26/5/2013)
"Παρότι δεν είμαι άνθρωπος των άκρων, θα ήθελα να σας ρωτήσω τι χειρότερο θα μπορούσε να κάνει ένα ακραίο δεξιό κόμμα ή ένα ακραίο αριστερό κόμμα από αυτούς που μας κυβερνούν. Τα δημοκρατικά κόμματα δεν είναι αυτά που λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τους πολίτες, υποχρεώνοντάς τους να δουλεύουν για 400 ευρώ και να λένε κι ευχαριστώ; Μιλάμε για τη φασιστική Χρυσή Αυγή και δεν μιλάμε για τον φασισμό του να σου παίρνουν με το έτσι θέλω τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής! Αυτό τι είναι; Δεν είναι χούντα ή για την ακρίβεια μία καπιταλιστική χούντα; Ο κόσμος είναι τόσο αποπροσανατολισμένος και τόσο φοβισμένος που να θέλει να δώσει ευκαιρία στα άκρα. Εγώ προσωπικά τα σλογκανάκια του στυλ «ακραία δεξιά» ή «ακραία αριστερά» που χρησιμοποιούν κάποιοι για να εκφοβίσουν τον κόσμο τα ακούω βερεσέ.Κι εγώ αν αυτά τα κόμματα διαχειριστούν με σωστό τρόπο και σεβασμό τα προβλήματα των Ελλήνων, είμαι ο πρώτος που θα τα ψηφίσει. Σήμερα κρίνω τις πράξεις των κομμάτων και δεν με ενιαφέρουν οι χαρακτηρισμοί όπως κουκουλοφόροι ή τραμπούκοι. Ας είναι ο,τι θέλουν. Φτάνει να βγάλουν την χώρα από το αδιέξοδο... Μετα λύπης μου στα 3 χρόνια διαπιστώνω ότι η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα μη εφαρμόσιμο από τον άνθρωπο. Είναι ένα έξυπνο ψέμα στημένο που καλύπτει με τρόπο αριστοτεχνικό τη διαφθορά των πολιτικών".

Ερημιά. Τα φώτα είχαν πια σβήσει. Η τεράστια αίθουσα που πριν μόλις λίγα λεπτά ήταν ομιχλώδης και λουλουδιασμένη, βρομούσε πλέον μόνο ιδρώτα και τσιγαρίλα. Τρεις φιγούρες διακρίνονταν σε ένα γωνιακό τραπέζι, κοντά στην άδεια πίστα. Η συζήτηση είχε ανάψει (κι όλα ήταν συνειδητά).

- Γιάννη, μπράβο. Δεν είσαι μόνο το καλύτερο παιδί, είσαι και πραγματικός Έλληνας.
- Νότη, είπα μόνο αυτό που αισθανόμουν. Γιατί να ψέγουμε τη Χρυσή Αυγή, όταν ο λαός μας υποφέρει και, σίγουρα, δε φταίει γι' αυτό ο Κασιδιάρης;
- Παιδιά, τι σημαίνει ψέγουμε;

Οι δύο διανοούμενοι του ελληνικού πενταγράμμου κοίταξαν τον Σάκη, ο οποίος δεν κατάλαβε Χριστό, εννοείται, και ανταπέδωσε την επιτιμητική σιωπή τους με ένα αστραφτερό χαμόγελο, συμπληρώνοντας:

- Τα είπες τέλεια, ρε συ. Χειρότερη είναι η Χρυσή Αυγή; Τι εννοούσες όμως λέγοντας ότι δεν είσαι κατά των άκρων; Ποια είναι τα άκρα, ρε Γιάννη;
- Άκρα λέει ο Στέλιος Ράμφος και ο Νάνος Βαλαωρίτης τους χρυσαυγίτες και τους κομμουνιστές. Ο Αρίστος, νομίζω, λέει άκρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος πάντων, τα ανέφερα για το ξεκάρφωμα. Μερικά γκομενάκια που έρχονται στο μαγαζί δεν είναι έτοιμα να δεχτούν ακόμη έναν εθνικιστή διασκεδαστή.

"Ξεκάρφωμα" και "γκομενάκια" ήταν οι μόνες λέξεις που κατανόησε ο Σάκης, που έμεινε να κοιτάζει σαν χάνος το εντρυφήσαν στη νεοελληνική φιλοσοφία και πολιτική σκέψη καλύτερο παιδί. Ο Νότης έσπασε την αμήχανη σιωπή:

- Έχεις δίκιο. Ο ελληνικός λαός είναι απαίδευτος, να 'ούμε, και δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν έχει σημασία ποιος κυβερνάει, αν δεν του δίνει τη δυνατότητα να βγαίνει κάθε βράδυ στα μαγαζά και να δίνει ψωμί στον κόσμο. Γκαρσόνια, μετρ, παρκαδόροι, λουλουδούδες τι θα γίνουν, άμα δεν πέσει χρήμα στην αγορά; Ο Μιχαλολιάκος είναι ό,τι είναι, αλλά γιατί να τον λέμε χειρότερο από τους πολιτικούς που κατέστρεψαν τη χώρα και τη νύχτα;

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό του Γιάννη. Ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Ο Γιάννης πάτησε την ανοικτή ακρόαση

- Γιάννη, άψογη η ταύτιση Χρυσής Αυγής και ΚΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ. Θέλω να σου πω ότι τόσο εγώ, όσο και ο Φώτης κι ο Βαγγέλης κατανοούμε την πικρία σου, όμως μη διολισθαίνεις στα άκρα. Εκπονήσαμε σχέδιο δράσης. Μαζί με Σάκη και Νότη θα περιοδεύσετε σε όλη την Ελλάδα το καλοκαίρι, για να τραφεί με γνήσια ελληνική μουσική ο Έλληνας που υποφέρει μακριά από τα αγαπημένα του ινδάλματα. Το εισιτήριο θα έχει κρατική επιδότηση. Τι λες;

Ο Σάκης και ο Νότης κουνούσαν σαν τρελοί καταφατικά το κεφάλι τους. Ο Γιάννης απάντησε στον πρωθυπουργό:

- Μην ανησυχείτε. Όλα θα πάνε καλά για τη χώρα μας και το λαό μας. Δε θα περάσει ο ολοκληρωτισμός.

πηγή:  sleeping village

όταν ξεχειλίσει ο βόθρος, δεν καθαρίζεις με χαρτομάντηλα

η πραγματικότητα δεν ρυθμίζεται

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον περίφημο αντιρατσιστικό νόμο αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε φαινόμενα όπως το ρατσισμό ή την άνοδο εκείνου του κοινωνικού ρεύματος που φλερτάρει με διαφορετικές εκδοχές του αυταρχισμού.

Όταν το πρόβλημα εντοπιζόταν κυρίως στο νεοναζιστικό κόμμα, τότε μεγάλη μερίδα της αριστεράς και του προοδευτικού κόσμου είτε έκανε πως δεν το έβλεπε, υποβαθμίζοντάς το συστηματικά, είτε το προσέγγιζε με καθαρά ανθρωπιστικούς όρους. Αυτό το τελευταίο δεν είναι απαραίτητα κακό, φτάνει να μην λείπει απ’ την οπτική και η πολιτική, οπότε κινδυνεύεις να καταλήξεις μια χλιαρή ΜΚΟ, χωρίς όμως την παραμικρή πραγματική δράση. Όταν το πρόβλημα εξαπλώθηκε σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, τότε θυμηθήκαμε ότι υπάρχει αυτό το νεοναζιστικό κόμμα και αρχίσαμε να ψάχνουμε τρόπους να το αποκλείσουμε απ’ την κεντρική πολιτική σκηνή. Επειδή δεν μπορούμε πια να το απαγορέψουμε, προσπαθούμε με σπόντες να βρούμε τον τρόπο να επιβάλλουμε τιμωρίες.

Χρειάζεται αντιρατσιστικός νόμος; Χρειάζεται μια νομική ρύθμιση η οποία επιβάλλεται απ’ τις συνθήκες και η οποία θα υπενθυμίσει στους πολίτες τα ανεκτά όρια μέσα στα οποία μπορούν να κινούνται; Λείπουν οι διατάξεις που θα μας επιτρέψουν να κυνηγήσουμε τη ρατσιστική βία; Για να ρωτήσω και ανάποδα, εφαρμόζεται ο νόμος, στις περιπτώσεις εγκλημάτων που τελούνται με ρατσιστικό κίνητρο; Προστατεύονται τα θύματα ρατσιστικής βίας; Ποιά είναι η στάση της πολιτείας σε θέματα όπως ο νόμος περί ιθαγένειας ή οι διαδικασίες απονομής ασύλου;

Ξεπεράστηκαν, υποτίθεται, τα όρια την προηγούμενη εβδομάδα με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς στη βουλή. Ξεσπάθωσαν στην κριτική, δημοσιογράφοι και βουλευτές των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου». Επανήλθε δριμύτερη αυτή η ρητορική που υποστηρίζει ότι αν δίναμε βήμα και συνομιλούσαμε με τη Χρυσή Αυγή, τότε αυτοί θα αποκαλύπτονταν, ο λαός (sic) θα καταλάβαινε.

Άκουσα πολλές εκπομπές στο ραδιόφωνο τις μέρες που συνέβη το γεγονός στη βουλή. Άκουσα για ώρα, εκπομπές απ’ αυτές που βγάζουν live τηλεφωνήματα ακροατών. Δεν μου φάνηκε ότι πρόκειται για ένα λαό που δεν γνωρίζει. Δεν μου φάνηκε ότι πρόκειται για ανθρώπους που έπεφταν απ’ τα σύννεφα, καθώς άκουγαν νεοναζιστικούς χαιρετισμούς ή νεανικά γραπτά που υμνούσαν τον Χίτλερ.

Όπως, κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην έλλειψη κάποιου νόμου, έτσι δεν βρίσκεται και στην ελλιπή ενημέρωση. Τουλάχιστον στην ελλιπή ενημέρωση ως προς το ναζιστικό ή φασιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο ορισμένων. Ο κόσμος στην μεγάλη του πλειοψηφία γνωρίζει. Και έτσι κι αλλιώς, είτε γνωρίζει είτε όχι τις ιδέες ενός κόμματος, σίγουρα δεν χρειάζεται να γνωρίζει πολλά για να ενοχληθεί και να καταδικάσει το μαχαίρωμα ενός δεκατετράχρονου. Το πρόβλημα όμως, το σοβαρό πρόβλημα, εντοπίζεται ακριβώς εκεί. Ένα μέρος του κόσμου, όχι μόνο δεν ενοχλείται από το μαχαίρωμα, αλλά κατά περίπτωση αδιαφορεί, δικαιολογεί, ανέχεται ή επικροτεί.

Όπως ανέχεται ή επικροτεί μια σειρά από ενέργειες ή πρακτικές που ταιριάζουν σε αυταρχικό καθεστώς. Γιατί, όσο κι αν φωνάζουν ή προκαλούν οι χρυσαυγίτες, αυτοί δεν είναι παρά μόνο ένα μικρό μέρος της σημερινής κατάστασης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών (ή σύντομα μικρο-οφειλετών), οι διώξεις για προσβολής του θρησκευτικού αισθήματος, η διαπόμπευση ασθενών, ο εμφυλιοπολεμικός λόγος, ο λόγος περί υγειονομικής βόμβας, η προληπτική επιστράτευση δεν είναι έργα της Χρυσής Αυγής. Αυτή απλά καβαλάει ένα κύμα, το οποίο έχει δημιουργηθεί από το συνδυασμό αντιδημοκρατικών πρακτικών, πραγματικών ζητημάτων, οικονομικής δυσπραγίας και της αίσθησης ότι σχεδόν όλοι  οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής είναι, λιγότερο ή περισσότερο, διεφθαρμένοι.

Το κύμα αυτό κατακλύζει πλέον την κοινωνία. Την ημέρα που κυκλοφόρησε στα media το μαχαίρωμα του 14 αγοριού, ένας ταξιτζής είπε σε ένα κορίτσι «είδες τί κάνουν οι πολιτικοί; Θέλουν να μας κάνουν να τους συμπαθήσουμε». Χαρακτηριστικό δείγμα ή όχι, αποκαλύπτει, νομίζω, ότι μια κοινωνία που βουλιάζει στο ρατσισμό δεν μπορεί να βρει λύση σε μια διάταξη που ποινικοποιεί το ρατσιστικό λόγο.

Με άλλα λόγια, αναρωτιέμαι αν ένα οποιοδήποτε νομοσχέδιο μπορεί να έχει αποτέλεσμα, σε ένα περιβάλλον που ο αυταρχισμός συστηματικά προκρίνεται από πολιτικές και δημοσιογραφικές πηγές, ως η μόνη ορθολογική υπεύθυνη επιλογή.

υγ. ποστίδιο παρασκευασμένο για τη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία

 

πηγή: το βυτίο

ο θεσμικότερος θεσμός της πολιτικής σκηνής

Βαγγελιώ μου παινεμένη

 pitsirikos

Στην Προανακριτική Επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ κατατέθηκε η αλληλογραφία ανάμεσα στην ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι και το γαλλικό υπουργείο Οικονομικών. Σύμφωνα με τα έγγραφα, η λίστα Λαγκάρντ ήταν επίσημο έγγραφο, δεν ήταν προϊόν υποκλοπής και ο σκοπός του ήταν να χρησιμοποιηθεί για φορολογικούς λόγους. 

Όπως είναι γνωστό, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Ιωάννης Διώτης υποστηρίζουν πως η λίστα Λαγκάρντ ήταν προϊόν υποκλοπής, δεν ήταν επίσημο έγγραφο και δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί για φορολογικούς ελέγχους.

Δηλαδή, οι δυο πρώην υπουργοί Οικονομικών, Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος, και ο Ιωάννης Διώτης, λένε ψέματα.

Σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική χώρα, θα είχε επέμβει αμέσως ο εισαγγελέας αλλά η Ελλάδα είναι Μπανανία-προτεκτοράτο, οπότε μάλλον αθώοι όλοι.

Ήταν ολοφάνερη η προσπάθεια να κρύψουν τον Βενιζέλο και να τον σώσουν.

Η επίθεση, απ’ όλες τις πλευρές, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, και η προσπάθεια να την γελοιοποιήσουν και να την δαιμονοποιήσουν δεν ήταν τίποτε άλλο από μια επιχείρηση διάσωσης του Ευάγγελου Βενιζέλου, ώστε να μην πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά.

Είναι προφανές πως ο Βενιζέλος μπορεί να πάρει μαζί του στη φυλακή όλη την πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας αλλά θα ήταν προτιμότερο να ψηφίσουν έναν νόμο που να λέει πως ο Βενιζέλος είναι αθώος –ακόμα κι αν σκοτώσει καμιά πενηνταριά νοματαίους-, παρά να μας πρήζουν τα συκώτια με τον Μαρκογιαννάκη, τον Άδωνι Γεωργιάδη, το Κασιδιάρη και άλλες τέτοιες εξέχουσες προσωπικότητες που συμμετέχουν στην Προανακριτική Επιτροπή και αναζητούν την …αλήθεια.

Αλλά να μην παρασυρόμαστε από τη λίστα Λαγκάρντ και αυτά τα ανούσια πράγματα: Ξεχάστε τον Βενιζέλο και πάμε τώρα όλοι μαζί να κάνουμε πως η χώρα και η δημοκρατία κινδυνεύουν από την Χρυσή Αυγή.

Και ο νόμιμος Βενιζέλος θα βγάλει την Χρυσή Αυγή εκτός νόμου.

πηγή: pitsirikos