ένα κι ένα κάνουν τρία

φιδάκι τσίμπησε τον κόρφο γνωστής τηλεπωλήτριας

Τατιάνες είστε και φαίνεστε

20 Ιαν, ’17

Ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Γιάννης Λαγός, υπέβαλε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση σε βάρος της Τατιάνας Στεφανίδου -τον χαρακτήρισε «τραμπούκο», και οι αστυνομικοί την αναζήτησαν για να εκτελέσουν την μήνυση στο πλαίσιο του αυτόφωρου, χωρίς αποτέλεσμα.

Είναι βλακώδης ο νόμος περί Τύπου -που επιτρέπει την δίωξη των δημοσιογράφων- αλλά δίνει και μια ευκαιρία σε κάποιους δημοσιογράφους ή τηλεπαρουσιαστές να ξεπλυθούν.

Επειδή δεν έχω μνήμη χρυσόψαρου, θυμάμαι πως η Τατιάνα Στεφανίδου ήταν μια από τις τηλεπερσόνες που παρουσίαζαν με χαμόγελα τα στελέχη της Χρυσής Αυγής και αγανακτισμένους πολίτες από γειτονιές της Αθήνας.

Στο πιο δημοφιλές κείμενο αυτού του μπλογκ, έγραφα πέντε χρόνια πριν:

Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.

Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.

Εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία, η Ελλάδα επιμένει στις Ελένες και στους Σάκηδες.

Μια λούμπεν κοινωνία σε μια λούμπεν χώρα.

Η αποβλάκωση συνεχίζεται.

Η μήνυση του Γιάννη Λαγού στην Τατιάνα Στεφανίδου είναι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέσα στον ίδιο χώρο.

Όσοι εξέθρεψαν τα τέρατα, ας τα λουστούν τώρα.

(Όταν θα ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες των κομμάτων στις επόμενες εκλογές, θα καταλάβει και ο τελευταίος Έλληνας.)

πηγή: pitsirikos

trumple

fuck your dreams, this is capitalism

Μετρημένες προσδοκίες

Πέμπτη, 5 Ιανουαρίου 2017

 

Κάποιοι ξεκινήσαμε τη ζωή μας με πολύ σοβαρές αλλά τελικά μετρημένες προσδοκίες. Μπορεί να είναι υπόθεση γενιάς, μπορεί να είναι ζήτημα ταξικό, μπορεί να είναι θέμα καταγωγής.

Οι προσδοκίες ήταν απλές, λοιπόν: φιληδονία, βιβλία, μουσικές, ταινίες, δίσκοι, ταξίδια.

Ούτε οι γάμοι μάς απασχολούσαν: αγάπη θέλαμε· ούτε πελώριες καριέρες και λεφτάρες γουστάραμε: μας αρκούσε να κάνουμε μια δουλειά υποφερτή· ούτε τα στεγαστικά δάνεια μάς φτιάχνανε: ένα μικρό διαμερισματάκι δικό μας με κρεβάτι, βιβλιοθήκες κι ηχοσυστηματάκι θέλαμε, να έχει και μπαλκόνι στην κουζίνα ίσως.

Ακούγονται ευτελείς ενδεχομένως αλλά αυτές ήταν οι προσδοκίες μας. Δεν μιλάμε για όνειρα, άλλο τα όνειρα. Και στο κάτω κάτω, ο τυφλοσούρτης που ίσχυε και ισχύει για τα όνειρά μας ήταν και παραμένει το εξόχως αμφίσημο fuck your dreams, this is heaven.

πηγή: Sraosha