Αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ

για τις εκλογές που έρχονται

η ευρώπη των τεχνοκρατών, το έλλειμμα 3%, οι προϋπολογισμοί και κάτι πούτσες μπλε σε γυάλινα βαζάκια

Περί χρεοκοπίας - 11 | Πώς μαγείρεψαν ένα σκληρά καταδυναστευτικό κριτήριο

11 Ιανουαρίου 2012

Είναι γνωστό ότι το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης ορίζει σαν κριτήριο «υγείας» μιας κρατικής οικονομίας το όριο «3% του δημοσίου ελλείμματος επί του συνόλου του ΑΕΠ (ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος)». Είναι γνωστό επίσης, πως με αυτό το νούμερο στο χέρι αποφασίζεται η μοίρα των κρατών-μελών, δηλαδή των πολιτών τους. Πώς όμως ορίστηκε σαν κριτήριο ο λόγος «δημόσιο έλλειμμα προς ΑΕΠ»; Και πώς προσδιόρισαν τον αριθμό 3%; Με βάση άραγε ποιους διεξοδικά μελετημένους, στέρεα θεμελιωμένους σε πολυετείς έρευνες και υποστηριγμένους από έγκριτες οικονομικές θεωρίες επιστημονικούς υπολογισμούς;

Το εντόπισα ξαφνικά σήμερα σκαλίζοντας, αν και το είχε αποκαλύψει αναλυτικότατα από πρόπερσι τον Οκτώβριο ο γάλλος οικονομολόγος Γκι Αμπέιγ,  υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών επί Ζισκάρ ντ’ Εστέν και στις αρχές της περιόδου Φρανσουά Μιτεράν, επιφορτισμένος μεταξύ 1977-1982 με το έργο της εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού. 

Καταγράφοντας την ιστορική διαδρομή από το «πετρελαϊκό σοκ» του 1973, που σήμανε το τέλος της μεταπολεμικής «χρυσής τριακονταετίας», το πέρασμα στο νεοφιλελευθερισμό και στους απανωτούς πανικούς με το δημόσιο έλλειμμα, αφηγείται αναλυτικά τι συνέβη ένα βράδυ του 1981 στο γαλλικό υπουργείο Οικονομικών σε μια στιγμή που φαινόταν ότι, στον υπό κατάρτιση προϋπολογισμό για το 1982, το δημόσιο έλλειμμα θα ξεπερνούσε το σοκαριστικό για τα δεδομένα της εποχής αριθμών των 100 δις γαλλικών φράγκων.

Οι τεχνοκράτες μας δεν παίζουν ούτε καν με αλγόριθμους. Παίζουν ζάρια! Ορίστε:

«(…) Μέσα στις συνθήκες αυτές, ο Πιέρ Μπιλζέρ (που αργότερα πήγε και διέπρεψε στην Alcatel), ο υπ’ αριθμόν 2 στο υπουργείο Οικονομικών, μας καλεί ένα βράδυ, αργά, −εμένα και τον Ρολάν ντε Βιλπέν (απόφοιτοι κι οι δυο της ENSAE, από τους λίγους που ήξεραν πρόσθεση σε αυτό το υπουργείο, όπως μας έλεγαν χαριτολογώντας)− κι αφού μας ενημερώνει με δυο λόγια για την τρικυμία στον προϋπολογισμό, μάς γνωστοποιεί ότι ο Πρόεδρος [Μιτεράν] ζήτησε προσωπικά ο ίδιος και κατεπειγόντως να σκαρώσουμε ένα κανόνα, ένα γνώμονα απλό, εύχρηστο αλλά που να δίνει και την αίσθηση επιστημοσύνης, για να τον κοπανάει στους πιο σκληρούς από όσους τον επισκέπτονταν για να ροκανίσουν από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Έπρεπε να  βιαστούμε. Ούτε ο Βιλπέν, ούτε κι εγώ είχαμε ιδέα τι να κάνουμε, αφού δεν υπήρχε καμιά οικονομική θεωρία για να μας βοηθήσει να σκαρώσουμε τον κανόνα αυτό, ούτε καν για να προσανατολίσει κάπως τη σκέψη μας. Αλλά η παραγγελία είχε έρθει από πολύ ψηλά. Στήσαμε λοιπόν το κτήνος του προϋπολογισμού πάνω στο ανατομικό τραπέζι κι αρχίσαμε να το ψάχνουμε.

kill Παντελήδες με πιστοποίηση

......σε αντίθεση με τον Ζακ Κωστόπουλο, του οποίου οι τοξιλογικές εξετάσεις έδειξαν ότι ήταν πεντακάθαρος.

Επισήμως λοιπόν, μπορούμε να μιλάμε για δολοφονία του από τους δύο καταστηματάρχες-νοικοκυραίους-ζόμπι, αλλά και από τους μπάτσους της ομάδας Δίας που επενέβησαν και αντί να συλλάβουν τους κανίβαλους, αποτελείωσαν το θύμα.

το μακρύ χέρι των αγορών μας χαιρετάει φασιστικά

Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια

15 Νοέ, ’18

Πιτσιρίκο, ένας μικρός πανικός επικρατεί στο Τελειωμένο Βασίλειο. Η μικρή Τερέζα έφερε στο υπουργικό την συμφωνία για την …έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Ακόμα οι λεπτομέρειες δεν είναι γνωστές αλλά, από τις πρώτες δημόσιες τοποθετήσεις του ευρωπαίου διαπραγματευτή κυρίου Μπαρνιέ, καταλαβαίνει κανείς ότι Brexit επί της ουσίας δεν πρόκειται να υπάρξει.

Τίποτα δεν προκειται να αλλάξει όσο αφορά την συμμετοχή του Τελειωμένου Βασιλείου στην ενιαία αγορά και της υποχρέωσής του να ακολουθεί τις ντιρεκτίβες που αποφασίζονται στις Βρυξέλλες χωρίς πια την συμμετοχή του.

Καμία αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει όσο αφορά την δικαιοδοσία του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου, την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και ανθρώπων, κλπ.

Μόνο οι Εγγλέζοι πολιτικοί θα συνεχίσουν να κοροϊδεύουν τους πολίτες της Βρετανίας ότι τάχα μου το Τελειωμένο Βασίλειο είναι πια πιο ανεξάρτητο από ποτέ, την στιγμή μάλιστα που θα ακολουθεί υποχρεωτικά όλες τις προβλεπόμενες από τις ευρωπαϊκές συνθήκες δεσμεύσεις, χωρίς να διαθέτει την παραμικρή δυνατότητα παρέμβασης στις αποφάσεις που θα λαμβανονται στις Βρυξέλλες, την οποία είχε πριν από το δημοψήφισμα.

Γιατί τώρα η Βρετανία αποχωρεί -κι εδώ χτυπιόμαστε κάτω από τα γέλια- από την ΕΕ.

Βλέποντας την στραβοχυμένη Τερέζα, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι το μυαλό μου πήγε αυτόματα σχεδόν στον Αλέξη Τσίπρα και χαμογέλασα.

Τουλάχιστον αυτός, μέσα σε μια βδομάδα, μετέτρεψε το «όχι» σε «ναι» και δεν μας επρηξε τα αρxίδια για δύο χρόνια, όπως οι Βρετανοί πολιτικοί. Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε αυτό.

Βέβαια, η Βρετανία είναι βαθιά διχασμένη στο εσωτερικό της και το ρήγμα αυτό -σε συνδυασμό με την εθνική υποταγή που σήμερα αποφασίστηκε- θα πληρωθεί ενδεχομένως πολύ ακριβά.

Η ψήφος ενάντια σε όλους και υπέρ του Brexit ήταν μια ψήφος που σχετιζόταν με τις πολιτικές λιτότητας των συντηρητικών και εργατικών νεοφιλελεύθερων τα τελευταία 30 χρόνια και, φυσικά, με την συνειδητοποίηση ότι η Γερμανία ήταν πια η κυρίαρχη δύναμη στην ΕΕ που επέβαλε -χωρίς να κρατά ούτε καν τα προσχήματα- την θέλησή της στους υπόλοιπους.

Μετά την συνθηκολόγηση της Μέι, είτε καταφέρει να περάσει την συμφωνία από το κοινοβούλιο είτε όχι, οι επιπτώσεις –πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές– για την Βρετανία δεν θα έχουν θετικό πρόσημο.

Το ένα πουλάκι έπεσε μετά την εκπυρσοκρότηση του όπλου από το δέντρο. Καιρός να δούμε τι γίνεται και το δεύτερο.

Οι Γερμανοί και οι λοιποί της ΕΕ πανηγυρίζουν φυσικά μετά από την επιβολή των όρων τους στο ΗΒ και την παραμονή της χώρας στην ενιαία αγορά με τους όρους που εκείνοι υπαγόρευσαν παρά την …αποχώρησή της από την ένωση.

Εκείνο που φυσικά δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί είναι ότι έχουν ήδη ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και έχουν θέσει σε λειτουργία την ωρολογιακή βόμβα που θα τινάξει σύντομα την ΕΕ στον αέρα.

Ίσως όχι την ευρωζώνη αλλά την ΕΕ σίγουρα.

Γιατί το μήνυμα που φτάνει στα αυτιά των Πολωνών, των Δανών, των Σουηδών, κλπ. είναι διαφορετικό από αυτό που εισπράττουν οι πολίτες στην Βρετανία.

Για τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, η πιθανότητα να εγκαταλείψουν την ΕΕ, χωρίς όμως να χάσουν τα πλεονεκτήματα που η πρόσβαση στην ενιαία αγορά φέρνει, θα γεννήσει πολλά καινούργια Exit τα αμέσως επόμενα χρόνια και θα φουσκώσει τα πανιά των ακροδεξιών δυνάμεων στις ευρωεκλογές της ερχόμενης Άνοιξης.

Ακόμα και σε χώρες του σκληρού πυρήνα του ευρώ –και αναφέρομαι στην Γερμανία και στην Γαλλία– οι δυνάμεις που αντιτίθενται σε ό,τι θετικό συνδέεται με την συνύπαρξη τόσων διαφορετικών λαών σε κοινό πλαίσιο συνεργασίας θα ενισχυθούν.

Φαντάζει οξύμωρο αλλά υπάρχουν μονάχα δύο δρόμοι για την διατηρήση της ενότητας στην ΕΕ αυτήν την χρονική περίοδο.

Είτε ο μέγιστος δυνατός εκδημοκρατισμός και η απομάκρυνση από τις νεοφιλελευθερες πολιτικές που έχουν τινάξει την κοινωνική συνοχή στον αέρα, είτε η πολιτική του εκφοβισμού που θα περιελάμβανε την παραδειγματική τιμωρία των Βρετανών και όχι την «επιβράβευσή» τους με την παραμονή στην ενιαία οικονομική αγορά.

Η πρώτη επιλογή δεν παίζει ούτε για αστείο.

Η δημοκρατία είναι στον αντίποδα των θεσμών και του σκοπού της ΕΕ και ιδιαίτερα της ευρωζώνης.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας επιβάλλονται από τις αγορές, τις τράπεζες και τις πολυεθνικές εταιρίες.

Όλους αυτούς που διορίζουν την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και των θεσμικών οργάνων της ΕΕ.

Η επιλογή του μαστιγίου αποσύρθηκε από το τραπέζι στο όνομα των πιθανών απωλειών της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.

Η ΕΕ βαδίζει ολοταχώς προς την διάλυση.

Απλά, διστάζουν να το παραδεχτούν και προσποιούνται πως δεν το αντιλαμβάνονται. Ακόμα.

Λιγό μετά τον αντίλαλο από τον πυροβολισμό, πέφτει και το δεύτερο πουλάκι από το κλαδί που καθόταν.

Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Φίλε Ηλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει. Είναι ένα αστείο. Και το βλέπουμε αυτό το αστείο, κάθε φορά που ο Τραμπ ή ο Πούτιν λένε κάτι για την Ευρωπαϊκή Ένωση, και δεν υπάρχει κανείς για να τους απαντήσει. Βέβαια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το πρόβλημα της Βρετανίας δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά το ότι είναι μια τόσο ταξική κοινωνία με μια ωραιότατη βασιλική οικογένεια. Και ζούμε πια στον 21ο αιώνα. Πάντως, η δημοκρατία έχει πάει στον διάολο και τώρα αντιλαμβάνονται και οι χαζοί πόσο χρήσιμη ήταν η Σοβιετική Ένωση για τις δυτικές αστικές δημοκρατίες. Η δημοκρατία χρειάζεται έναν εξωτερικό εχθρό για να αποδεικνύνει την ανωτερότητά της, δεν τον έχει πια, και φτιάχνει τον εχθρό -την Ακροδεξιά- εντός της. Έρχονται πολύ ενδιαφέρουσες μέρες, Ηλία. Δημοκρατία ή φασισμός των αγορών. Να το βάλουν και σε δημοφήφισμα. Για να το αγνοήσουν μετά. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

πηγή: pitsirikos