Μία είναι η Δημοκρατία

Η Δημοκρατία μοιάζει με την εγκυμοσύνη. Ένα πολίτευμα ή είναι δημοκρατικό ή δεν είναι. Δεν υπάρχει περίπου σε αυτό.  

Όπως δεν υπάρχει κακός λύκος. Τι θα πει "ο κακός ο λύκος πήγε και ξέσκισε το πρόβατο"? Αυτό ξέρει να κάνει ο λύκος, έτσι είναι προγραμματισμένος στο DNA του για να επιβιώνει και αυτό ακριβώς κάνει. Δεν σκοτώνει από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Κακός και αρχιμαλάκας και δολοφόνος και μεγάλο αρχίδι όμως είναι ο κυνηγός, που πάει και σκοτώνει το ελαφάκι από χόμπι. Στην περίπτωσή του δεν μιλάει το DNA αλλά ο σταρχιδισμός του. Πάνω σε αυτό βέβαια κάποιος μπορεί να μου πει, ότι και στον κυνηγό λειτουργεί η Φύση, με την έννοια ότι "ικανοποιούνται βαθύτερα και αρχέγονα ένστικτα", αλλά αυτό θα μου θύμιζε το "δεν φταίει αυτός, αλλά η μαλακία που τον δέρνει"....

Τίμια εξουσία υπάρχει? Φυσικά και όχι, αφού η εξουσία σχεδόν εκ φύσεως είναι άρρηκτα δεμένη με τη διαφθορά. Όπως δεν υπάρχει και δημοκρατία διά αντιπροσώπων. Αυτά εξηγεί έξοχα ο Κλεάνθης Γρίβας σε άρθρο που κάποια μέρη του αναδημοσιεύω παρακάτω.

Και είναι απόλυτος όπως πρέπει:

Η δημοκρατία ή είναι άμεση ή δεν είναι δημοκρατία.

Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων:

Εξουσία ίσον Διαφθορά

Υπήρχε, υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρχει «έντιμη εξουσία»; Αναμφίβολα, όχι. Η εξουσία είναι πάντοτε ταυτόσημη με τη διαφθορά και ασκείται προς ίδιον όφελος των (κατά κανόνα, ανεπάγγελτων) επαγγελματιών πολιτικών που την διαχειρίζονται.

Η εξουσία και η ηθική είναι έννοιες αλληλο-αποκλειόμενες με αποτέλεσμα τα πολιτικά αξιώματα να συνυφαίνονται με ένα διαρκές ανήθικο «δούναι και λαβείν».

Για τους επαγγελματίες πολιτικούς:

.....είναι ειδικοί του τίποτα. Οι επαγγελματίες πολιτικοί στερούμενοι ήθους, μπορούν (άνευ αναστολών, ηθικών ή άλλων):

- Nα υπονομεύουν την κοινωνία, να περιστέλλουν τις ελευθερίες της, να αναιρούν τα δικαιώματά της.

- Nα διατυπώνουν υποσχέσεις (πάντοτε ανεκπλήρωτες).

- Nα εφαρμόζουν πρακτικές (πάντοτε αποτελεσματικές) για την προάσπιση των συμφερόντων και τη διεύρυνση ων προνομίων τους.

- Nα εκφέρουν ανατριχιαστικές ρήσεις του τύπου «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». (Σύμφωνα μ’ αυτή την ιδιότυπη αντίληψη -που είναι απολύτως χαρακτηριστική και αποκαλυπτική της ποιότητας των ατόμων που την ασπάζονται- οι χιτλερικοί ρατσιστικοί νόμοι της Νυρεμβέργης, για παράδειγμα, που ήταν καθ’ όλα «νόμιμοι», ήταν και καθ’ όλα… ηθικοί).

.........................................

..........................................

Η ενιαία συντεχνία των επαγγελματιών πολιτικών απαρτίζεται από τη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση που ευθυγραμμίζονται απολύτως όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους ή όταν πρόκειται να διασφαλιστούν συντεχνιακά οφέλη.

Για το Δήμο:

Ο δήμος υποδηλώνει ένα ειδικό τρόπο οργάνωσης της πολιτικής ζωής της πόλεως η οποία ορίζεται ως ένα σύνολο ελεύθερων πολιτών που αποφασίζουν, όπως προκύπτει από τη χρήση του «έδοξεν τη βουλή και τω δήμω» στο τυπικό όλων των δημοσίων εγγράφων. ........................................

.......................................

Μια τέτοια πολιτική κοινότητα, ακριβώς επειδή αντλούσε τη νομιμοποίησή της από τον εαυτό της και μόνο, μπορούσε να υφίσταται μέσα από μια διεργασία διαρκούς αυτοθέσμισης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούσε να έχει μια συγκεκριμένη τελική πολιτική μορφή η οποία διαμορφώθηκε μια για πάντα αλλά να βρίσκεται σε μια συνεχή αυτοδημιουργία και αναδημιουργία, συγχρόνως.

.............................

..........................

Μέσα από μια μακραίωνη πορεία, ο Δήμος:

• Από θεσμός που εξέφραζε ένα σύνολο πολιτών οι οποίοι αποφασίζουν και νομοθετούν άμεσα, μεταμορφώθηκε σε μια αποκρουστική καρικατούρα του προηγούμενου εαυτού του, την έμμεση «δημοκρατία» (θεσμό που εκφράζει ένα σύνολο υπηκόων οι οποίοι μεταβιβάζουν σε κάποιον άλλο το δικαίωμα να αποφασίζει και να νομοθετεί εξ’ ονόματος τους και εναντίον τους).

• Από τρόπος συγκρότησης μιας κοινότητας ελεύθερων πολιτών (που ήταν «αυτόνομη, αυτοδίκαιη και αυτοτελής» και στηριζόταν στο απαραβίαστο δικαίωμα να αποφασίζουν άμεσα εκείνοι που την ενσάρκωναν), μετασχηματίστηκε σε έναν, ήσσονος σημασίας, γραφειοκρατικό θεσμό που εδράζεται σε μια δουλική σχέση με την κρατική εξουσία, στο πλαίσιο της οποίας ο πρώην ελεύθερος πολίτης μπορεί να υφίσταται μόνο ως δουλοπρεπής υπήκοος.

Με βάση αυτό το θεμελιώδες στοιχείο, η έμμεση δήθεν «δημοκρατία» αποτελεί πλήρη αναίρεση και ριζική άρνηση της δημοκρατίας: Η δημοκρατία ή είναι άμεση ή δεν είναι δημοκρατία.

Κι ακριβώς, προκειμένου να επικαλυφθεί ο άκρως ολιγαρχικός χαρακτήρας της έμμεσης δήθεν «δημοκρατίας», εφευρέθηκε το τελετουργικό της αναγωγής του υπηκόου σε δήθεν «πολίτη» για μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια, μέσω του οποίου απλώς επικυρώνεται δημοσίως η εν λευκώ εξουσιοδότηση των υπηκόων στους επαγγελματίες πολιτικούς να αποφασίζουν για την καλύτερη δυνατή διαχείριση των ευτελών συμφερόντων και των εξευτελιστικών προνομίων τους.

όλο το άρθρο του Κλεάνθη Γρίβα εδώ