Όλα μπροστά μας είναι.

Η αμήχανη φάση του Κινήματος

by Γαλαξιάρχης (Zaphod)

Αναδημοσίευση από το blog Erratum – Μέθεξις

Τις τελευταίες ημέρες, πολλοί σύντροφοι κι εγώ μαζί αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει με το κίνημα. Οι αναλύσεις πολλές και οι απόψεις περισσότερες. Η 17η Νοεμβρίου πέρασε χωρίς την πολυπόθητη «κλιμάκωση» του αγώνα από μεριάς του λαϊκού κινήματος. Όλοι μας ελπίζαμε ενδόμυχα σ’ αυτήν την κλιμάκωση σαν την απάντηση του κινήματος στην «πραξικοπηματική» αναρρίχηση στην εξουσία της κυβέρνησης συνεργασίας ή όπως αυτοχαρακτηρίζεται, «εθνικής σωτηρίας».

Ακόμα και τοποθέτηση ακραίων φασιστικών υποκειμένων σε υπουργεία, γεγονός που από μόνο του σε άλλες εποχές θα είχε βγάλει στο δρόμο όλο τον κόσμο, πέρασε μόνο σαν μια κρυάδα στη ραχοκοκαλιά μας. Σε συνδυασμό δε με την ομολογία του δοτού πρωθυπουργού – τραπεζίτη πως έργο του είναι μόνο η απρόσκοπτη υπογραφή όλων των αντιλαϊκών μέτρων της νέας δανειακής σύμβασης, μέτρα που υπερβαίνουν σε βαρβαρότητα όλα όσα είδαμε έως τώρα, κανονικά θα έπρεπε να έχει «καεί το σύμπαν».

Τι συνέβη όμως και δεν κουνήθηκε φύλλο; Με ελάχιστες εξαιρέσεις, έως σήμερα κανείς δεν αντέδρασε δυναμικά. Φαίνεται σαν να έχουν μουδιάσει όλοι, να έχουν παραδοθεί. Γιατί;

Αν εξετάσουμε προσεκτικά τη στάση όλων αυτών που απαρτίζουν το Λαϊκό Κίνημα, τουλάχιστον στη θεωρία, θα πάρουμε τις πρώτες ενδείξεις για το τι συμβαίνει.

Κατ’ αρχάς έχουμε την παραδοσιακή Αριστερά που συνιστά ένα αξιόλογο μέρος του κινήματος. Το ΚΚΕ σαν μεγαλύτερος παίχτης και σαν παραδοσιακός πόλος αντιπολίτευσης στα αστικά κόμματα, δείχνει μια τεράστια αδυναμία να αποκωδικοποιήσει τις εξελίξεις. Δεν θα κάνω κριτική βάση των δικών μου ιδεών αλλά θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τη στάση του από την δική του σκοπιά*. Όταν ετέθη το θέμα του Δημοψηφίσματος, παρουσιάστηκε μια μοναδική ευκαιρία για το ΚΚΕ αλλά και τη λοιπή κοινοβουλευτική αριστερά, να παλέψει για τη διεξαγωγή του και να κερδίσει. Ένα όχι του λαού στο δίλλημα της ΕΕ θα σήμαινε αυτομάτως μια τεράστια νίκη όσων αντιπαλεύονται το μνημόνιο, και θα αφαιρούσε από τα αστικά κόμματα την δυνατότητα να πράξουν την όποια «κοινοβουλευτική αταξία», οδηγώντας τη χώρα στις κάλπες. Όμως το ΚΚΕ και ο Σύριζα απέρριψαν το δημοψήφισμα και αντιπρότειναν κατ’ ευθείαν τις εκλογές, γνωρίζοντας βεβαίως πως αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί.

Με τη λογική του ΚΚΕ, και κατόπιν αναγνώσεως των δημοσκοπήσεων, και ύστερα από τη «υπεύθυνη» στάση του στις προηγούμενες μαζικές κινητοποιήσεις, η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος έκρυβε τον κίνδυνο της απότομης κατάρρευσης του αστικού δικομματισμού, και την αναγκαία αποδοχή της ευθύνης της διαχείρισης της κρίσης από την Αριστερά. Έλα μου όμως που το κόμμα δεν έχει σαφή πρόταση διακυβέρνησης, ούτε την διάθεση για να συγκυβερνήσει με άλλα αριστερά κόμματα, πράγμα που μάλλον θα ήταν αναγκαίο. Τα όποια δημοσκοπικά οφέλη που απολαμβάνει τώρα, θα εξανεμίζονταν κατά τη διάρκεια μιας ατέρμονης προσπάθειας αποφυγής της ανάληψης ευθύνης διακυβέρνησης μαζί με άλλους αριστερούς χώρους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης, με μια παρόμοια λογική για τα δημοσκοπικά οφέλη, συν την πολιτική του αγκίστρωση στην συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, δεν θα τολμούσε ποτέ να δεχτεί το δημοψήφισμα. Έτσι, και αυτός με τη σειρά του απλά αντιπρότεινε εκλογές, εις γνώσιν του απίθανου να γίνει αποδεκτή μια τέτοια πρόταση από το αστικό κατεστημένο. Τέλος έμειναν και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να παίζουν ρόλο κομπάρσων στην φαρσοκωμωδία δημοκρατίας, εξαπολύοντας λεονταρισμούς και ευχολόγια. Το κίνημα από αυτά τα δύο κόμματα δεν έχει προσωρινά να περιμένει τίποτα.

Για το συνδικαλιστικό χώρο, νομίζω πως κάθε σχόλιο περιττεύει. Οι απεργίες-προφάσεις που διοργανώνει, είναι ο καλύτερος μάρτυρας της συστημικής του φύσης και του ρόλου που παίζει ως βαλβίδα εκτόνωσης.

Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του κινήματος που απαρτίζεται από πρώην ψηφοφόρους των αστικών κομμάτων, απολίτικους ή και ακομμάτιστους μικροαστούς και προλετάριους. Η μαζική τους συμμετοχή στο κίνημα των πλατειών έδειξε πως έχουν τη δύναμη να πιέσουν αρκετά το σύστημα, και αν συντονίζονταν σωστά με τα υπόλοιπα μέρη του κινήματος, η ανατροπή θα ήταν βέβαιη. Όλοι αυτοί όμως είχαν από την αρχή αλλά και συνεχίζουν να έχουν λάθος στόχευση. Όσο ο στόχος τους ήταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου, άντε και κάποιοι υπουργοί του, όσο η μάχη δινόταν για την μη υπογραφή του μεσοπρόθεσμου, ή αγωνιστική τους διάθεση ήταν ακμαία. Ήλπιζαν στην «άλλη» πολιτική μιας άλλης κυβέρνησης. Μετά το ξεγύμνωμα σύσσωμου του αστικού πολιτικού κόσμου όμως, και την ευρεία κομματική συμμετοχή του στην κυβέρνηση του τραπεζίτη, ο απλός πολίτης έχασε την στόχευση. Ηττήθηκε κατά κράτος. Ξαφνικά, κάθε ελπίδα του για μια διαφορετική αστική προσέγγιση εξαερώθηκε. Ο μύθος των διαφορετικών πολιτικών από τα δύο κόμματα εξουσίας που τόσο όμορφα καλλιεργήθηκε στη μεταπολίτευση, κατέρρευσε και στη θέση του εμφανίστηκε το πιο άγριο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού. Ο μέσος πολίτης, μικροαστός ή προλετάριος, που τόσα χρόνια βασίστηκε στο σύστημα για την προσωπική του ευημερία, νιώθει τώρα όχι μόνο εξαπατημένος αλλά κυρίως μόνος και ανήμπορος. Προσδοκά πλέον στον από μηχανής θεό – ηγέτη για να σηκώσει ξανά κεφάλι.

Επίσης, κομμάτι του κινήματος είναι η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Αυτό το τμήμα του κινήματος, αν και κατά τη γνώμη μου, σε γενικές γραμμές διέγνωσε σωστά την κατάσταση και πρότεινε κινηματικές λύσεις, είτε λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων, είτε λόγω μικρής δύναμης και επιρροής στη μεγάλη Λαϊκή μάζα, δεν κατάφερε να κινητοποιήσει αρκετά τον κόσμο σε ουσιαστικές δράσεις αντίστασης.

Τέλος έχουμε και τον Αναρχικό χώρο, που τελευταία γνωρίζει μια άνθηση, αλλά που και αυτός, αν και σωστά τοποθετημένος σε ιδεολογικό επίπεδο, αδυνατεί να εμπνεύσει κυρίως λόγω της χρόνιας ταύτισης του στη συνείδηση του κόσμου με τους λεγόμενους μπαχαλάκηδες, αλλά και γιατί τα προτάγματα της ιδεολογικής του πλατφόρμας, ακόμα ξενίζουν και φοβίζουν τον εθισμένο στον καταναλωτισμό και την ιεραρχία άνθρωπο.

Αν εξαιρέσεις αυτούς τους δύο τελευταίους χώρους, κανείς μα κανείς δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση για σύγκρουση. Κανείς δεν καλεί το Λαό σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας, σε εξέγερση.

Το κίνημα λοιπόν πέθανε;

Μάλλον όχι, θα έλεγα εγώ.

Το κίνημα βρίσκεται σε μια φάση αμηχανίας, έλλειψης στόχου και σίγουρα έλλειψης συνοχής. Όμως αυτά είναι πρόσκαιρα συμπτώματα. Σε λίγο το κίνημα θα ξαναπάρει διαστάσεις εξεγερτικές και ελπιδοφόρες, τα ψέματα και οι δικαιολογίες τελειώνουν, όπως τελειώνει και το ισχνό πλέον εναπομείναν λίπος μιας κοινωνίας, που για πρώτη φορά ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην εξαθλίωση και την σκλαβιά από τη μία, και την ελευθερία και την αυτοδιάθεση από την άλλη.

Ο μέχρι πρότινος παντοδύναμος αστικός μηχανισμός χειραγώγησης, δεν διαθέτει άλλα όπλα εκτός της ωμής καταστολής και της άκρατης προπαγάνδας. Τα ψιμύθια της αστικής δημοκρατίας, το κράτος δικαίου και το όνειρο για ευμάρεια, τέλος.

Μένει σε μας πλέον να ασκήσουμε στο μέγιστο το χρέος μας ως άνθρωποι. Ενωμένοι και αλληλέγγυοι να σταθούμε απέναντι στην επέλαση της βαρβαρότητας, ανακτώντας την προ πολλού χαμένη μας αξιοπρέπεια. Μένει σε μας να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε στην προσπάθεια να κατακτήσουμε συλλογικά και ατομικά την αυτοδιάθεση μας και την απεξάρτηση μας από τις ηγεσίες και την καταπίεση.

Κλείνω με ένα σχόλιο του @CrippleHorse στο twitter, από το οποίο πήρα και την αφορμή να γράψω τις σκέψεις μου.

«Ο λαός της Αιγύπτου μας δείχνει τη διαφορά αυτού που θα ξεδώσει για κάνα 3ωρο από αυτόν που διαμαρτύρεται μέχρι να πάρει αυτό που θέλει»

* Η δική μου θέση σε σχέση με την κοινοβουλευτική αριστερά, είναι ότι έπρεπε προ πολλού να έχει παραιτηθεί σύσσωμη από τη βουλή, μεταφέροντας την όποια αντιπαράθεση με το σύστημα εκεί που πραγματικά ανήκει. Στους δρόμους.

πηγή: parallhlografos