Tuesday, 31 January 2012
Ιδιοφυία με κοινή λογική
Άλμπερτ Αϊνστάιν: Γιατί σοσιαλισμός;
Την «παράλυση της κοινωνικής συνείδησης των ατόμων», μέσω «του απεριόριστου ανταγωνισμού», ο Αλμπερτ Αϊνστάιν στις παραδόσεις του στους φοιτητές την ονόμαζε το «μέγιστο κακό του καπιταλισμού». Ο σοφός έλεγε στους ακροατές του ότι «τους εμφυσάται μια υπερβολική σκέψη ανταγωνισμού» και τους εκπαιδεύουν προς το σκοπό να θεωρούν την «αχόρταγη αρπακτικότητα επιτυχίας σαν προετοιμασία για τη μελλοντική τους καριέρα».
Και πώς αποφεύγεται αυτό το “μέγιστο κακό” ;. Στο δοκίμιο «Why socialism» (γιατί σοσιαλισμός) που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1949 στο περιοδικό «Monthly Review», ο Αϊνστάιν έγραψε: «Είμαι περήφανος ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να απαλλαγεί κανείς απ’ αυτό το κακό, δηλαδή να εγκαθιδρυθεί το σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα, συνοδευόμενο από ένα εκπαιδευτικό σύστημα, προσανατολισμένο σε κοινωνικούς στόχους. Σε μια τέτοια οικονομία, τα παραγωγικά μέσα ανήκουν στην ίδια την κοινωνία και η χρησιμοποίησή τους σχεδιοποιείται. Μια σχεδιασμένη οικονομία, που ρυθμίζει την παραγωγή στην ανάγκη της κοινότητας, θα μοίραζε την εργασία, που πρέπει να πραγματοποιηθεί, ανάμεσα σε όλους που είναι σε θέση να εργαστούν και θα εγγυόταν σε κάθε άνδρα, σε κάθε γυναίκα και σε κάθε παιδί τα μέσα της ζωής. Η μόρφωση θα είχε στόχο, επιπροσθέτως προς την προαγωγή των φυσικών τους ικανοτήτων, τα άτομα να αναπτύξουν ένα αίσθημα ευθύνης για τους συνανθρώπους, αντί για την εξύμνηση της δύναμης και της επιτυχίας στην τωρινή κοινωνία μας».
(Αναδημοσίευση από το «Offensiu» του Ανόβερο, «περιοδικό για το σοσιαλισμό και την ειρήνη», τεύχος Νοέμβρη – Δεκέμβρη 2004).
πηγή: parallhlografos
Monday, 30 January 2012
Sunday, 29 January 2012
G3 πουλάκια κάθονταν..
[paralogo teleia gr]
Ζούμε έναν παραλογισμό.
Γιάννης Μακριδάκης
Τις τελευταίες μέρες, συγκεκριμένα από τις 24 του Ιανουαρίου, εδώ στην άκρη της Ελλάδας ζούμε έναν παραλογισμό που δείχνει πολύ παραστατικά τον γενικότερο παραλογισμό που επικρατεί στη χώρα αλλά και μια από τις σημαντικότερες αιτίες του.
Στο ΒΔ άκρο της νήσου Χίου, σε εποχή που οι Έλληνες πολίτες έχουν φτάσει στην φτώχεια και στην εξαθλίωση, το Υπουργείο Άμυνας και ο στρατός πετάνε στη θάλασσα τα πυρομαχικά που φύλαγαν στις αποθήκες τους, προφανώς για να αγοράσουν καινούρια από τις γερμανικές βιομηχανίες.
Από τις 24 Ιανουαρίου έως τις 10 Φεβρουαρίου βρίσκεται σε εξέλιξη προγραμματισμένη άσκηση με πραγματικά πυρά, τα οποία μολύνουν με βαρέα μέταλλα και άλλες χημικές ουσίες το υποθαλάσσιο περιβάλλον, καταστρέφουν το αλιευτικό κεφάλαιο της περιοχής και σπαταλούν τα χρήματα των Ελλήνων πολιτών με πρόσχημα την εθνική ασφάλεια και την εκπαίδευση των στρατιωτών.
Στους δρόμους της περιοχής πάνε κι έρχονται συνεχώς στρατιωτικά οχήματα και άρματα και οι κάτοικοι της βόρειας Χίου νιώθουμε σαν να ζούμε σε καιρό κανονικού πολέμου.
Αναρωτιέμαι αν η συμφωνία αγοράς πυρομαχικών και όπλων είναι η μοναδική η οποία προχωρεί και η μοναδική η οποία τηρείται από την ελληνική κυβέρνηση απέναντι στους ευρωπαίους συμμάχους, δανειστές μας που τόσο πολύ κόπτονται να μην πτωχεύσουμε.
Στην Αθήνα και στα μεγάλα αστικά κέντρα οι Έλληνες κάνουν ουρές για να προμηθευτούν δωρεάν λίγες πατάτες, άλλοι πεθαίνουν άστεγοι στους δρόμους τις κρύες αυτές νύχτες αλλά στην άκρη της Ελλάδας, κρυφά από τα φώτα της δημοσιότητας και την κρίση των πολιτών, η ελληνική κυβέρνηση σπαταλάει αλόγιστα εθνικούς πόρους και μολύνει μη αναστρέψιμα το εθνικό φυσικό κεφάλαιο.
πηγή: tvxs
Saturday, 28 January 2012
Αντίπαλος είναι και ο υπόκοσμος των διαχειριστών μας.
Οι γνωστοί, τα γνωστά και οι γλοιώδεις
του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Βρισκόμαστε πλέον στην τελική ευθεία της επίθεσης του καθεστώτος των διαπλεκομένων εναντίον της ελληνικής κοινωνίας. Οι γνωστοί βομβαρδίζουν τους Έλληνες με τα γνωστά προπαγανδιστικά και κυβερνητικά όπλα τους, ενώ ένας συρφετός γλοιωδών υποκειμένων θέτει για άλλη μια φορά διλήμματα του τύπου «θα σου κάνω μια προσφορά που δεν μπορείς να αρνηθείς»:
«Θα κάνουμε ό,τι μας ζητάνε ή θα ακολουθήσουμε εξαντλημένοι όπως είμαστε δρόμο άγνωστο και κακοτράχαλο;»
[Το Βημα 27/1/2012].
Τι μας ζητάνε ακόμη; Ποιοι ακριβώς μας το ζητάνε; Γιατί μας το ζητάνε; Με ποια νομιμοποίηση το απαιτούν; Ποιος τους επέτρεψε να επιβάλουν καθεστώς συμμόρφωσης σε μια κοινωνία, με πολεμικό τρόπο και με τη λογική της παράδοσης άνευ όρων; Ποιος καλεί τους Έλληνες να παραδοθούν και σε ποιους; Μα, ποιος άλλος, οι γλοιώδεις αυτού του τόπου, τα ανθρωπάκια που περιγράφουν το δικό τους δράμα ομολογώντας δήθεν συνεσταλμένα: «…ως διαχειριστές του αποδειχθήκαμε χείριστοι. Έτσι φθάσαμε στο τέλος ενός δρόμου εξαντλημένοι και εξαρτημένοι από την βοήθεια των άλλων». Επί ποιου πράγματος υπήρξαν «χείριστοι διαχειριστές»; Μα, σε ένα «μικρό κομμάτι του κόσμου [όπου] «αν ήμασταν μόνοι μας… θα είχαμε μια ελπίδα να τον αλλάξουμε καταπώς θέλαμε και καταπώς νομίζαμε»!!
Δεν πιστεύω να θεωρούν ολόκληρο τον ελληνικό λαό «διαχειριστή»; Μάλλον για τον εαυτό τους ομιλούν, εκ μέρους ασφαλώς του πολιτικού συστήματος και της μεγαλοεπιχειρηματικής τάξης των διαπλεκομένων, οι οποίοι συνδιαμορφώσαν το καθεστώς που χρεοκόπησε. Άκου «διαχειριστή»! Σκέψου που φτάσαμε! Η λαϊκή κυριαρχία και η κρατική ανεξαρτησία, για την οποία χύθηκε μπόλικο αίμα σε αυτόν τον τόπο, να εξισώνονται με την «διαχείριση», ενός «μικρού μόνον κομματιού του κόσμου».
Έτσι έβλεπαν πάντα τον εαυτό τους αυτοί, στους οποίους εμπιστευόσουν μέσω της ψήφου σου, την ζωή σου, την αξιοπρέπεια σου και το μέλλον των παιδιών σου…διαχειριστικά! Και μάλιστα σαν κάποιοι άλλοι να τους είχαν εμπιστευτεί την διαχείριση και όχι εσύ. Σε αυτούς τους «άλλους» απολογούνται και με αυτούς διαβουλεύονται για το δικό τους μέλλον και όχι ασφαλώς για την πρόοδο και ευημερία του ελληνικού λαού ή έστω του εκλογικού σώματος! Τα πράγματα πλέον είναι σαφή: οι «διαχειριστές» μας αποδέχονται ότι υπήρξαν «χείριστοι» και ζητούν άλλη μια (τελευταία) ευκαιρία από τους πάτρωνές τους για να πράξουν όλα όσα απαιτούνται, ώστε να παραμείνουν στη διαχείριση της χώρας και των κοινών.
Δεν θα έκανα ζήτημα, εάν δεν γνώριζα ότι αυτό αποτελεί το μετέωρο βήμα του καθεστώτος – και όχι του «Βήματος» - και τη γραμμή συνδιαλλαγής της συγκυβέρνησης με τους ποικίλους δανειστές της χώρας και τις δυνάμεις, που έξω από κάθε έννοια εθνικού ή διεθνούς δικαίου, ανέλαβαν να μας «σώσουν» από τον κακό μας εαυτό, επιβάλλοντας όρους στο πνεύμα άλλοτε του επικυρίαρχου και άλλοτε του κατακτητή. Και άλλοι χρεοκόπησαν, αλλά έτσι δεν συμπεριφέρθηκαν!! Πουθενά στην ΕΕ δεν διαπιστώνεται τέτοια στάση από την αστική τάξη χώρας-μέλους της και συνολικά από τους πολιτικούς και επικοινωνιακούς εκπροσώπους του κυρίαρχου συστήματος σε αυτές. Οι δικοί μας ξεκίνησαν σαν ψευτόμαγκες, μεταμελημένοι απατεώνες και μετανοημένοι άσωτοι, για να μεταβληθούν σύντομα σε ικέτες και επαίτες στην ΕΕ, ενώ καταλήγουν να μετατρέπονται σε βομβιστές της Ελληνικής Δημοκρατίας και τρομοκράτες του ελληνικού λαού. Τώρα, μετά από μία σειρά χυδαίων διλημμάτων τοποθετούν το πιστόλι, - με το οποίο έπαιζε εκείνος ο ανεκδιήγητος μεγαλομπέμπης - στον κρόταφο των Ελλήνων: παράδοση άνευ όρων ή εξόντωση, μας λένε τώρα! Και το εννοούν, καθώς αυτή τη φορά το περίστροφο φρόντισαν να το οπλίσουν, αυτοί που επί δύο χρόνια απειλούσαν με άδειους τους θαλάμους του βυκίου *. Τώρα έφτασε η ώρα της δόμησης της κρισιμότερης απειλής του διαπλεκόμενου καθεστώτος προς την ευρύτερη κοινωνία: «Κινδυνεύουμε μάλιστα αυτή τη φορά να αψηφήσουμε τον λύκο, από τις πολλές φορές που ακούσαμε γι' αυτόν, και εντέλει να μας φάει», όπως παραστατικότατα επισημαίνει «Το Βήμα», εκπέμποντας άλλο ένα τελεσίγραφο στον αέρα και όπου …κάτσει!
Οι «λύκοι» μεταμφιέστηκαν σε προβατάκια μέσα στο κοπάδι και βελάζουν δήθεν τρομοκρατημένοι, προσποιούμενοι ότι ο κίνδυνος ελλοχεύει έξω από το μαντρί, στον «άγνωστο και κακοτράχαλο δρόμο». Μπορεί πράγματι να είναι τρομοκρατημένοι, αυτό μόνον η ψυχή του «λύκου» που παριστάνει το πρόβατο ίσως να το γνωρίζει, στο βαθμό που εκείνος αισθάνεται την απειλή από τους άλλους «λύκους», που τον είχαν ορίσει διαχειριστή των συμφερόντων τους στο μαντρί. Αν δεν πνίξει αυτός τα ζωντανά, υπάρχει ο κίνδυνος να τον ξεσκίσουν εκείνοι που τον εμπιστεύτηκαν στον ρόλο του «διαχειριστή» και τώρα απαιτούν από αυτόν να δείξει αποτελεσματικότητα στην εξόντωση μέρους τουλάχιστον του κοπαδιού και στην απόλυτη συμμόρφωση των υπολοίπων, σε νέους ακόμη πιο άθλιους ρόλους προβάτων.
«Έτσι φθάσαμε στο τέλος ενός δρόμου εξαντλημένοι και εξαρτημένοι από την βοήθεια των άλλων». Πώς φτάσαμε έως εδώ; Ποιοι μας εξάντλησαν; Ποιοι σχεδίασαν και ποιοι εξυπηρέτησαν αυτό το βρωμερό σχέδιο που «εξάντλησε» ή δήθεν «εξάντλησε» την αντοχή αντίστασης του ελληνικού λαού; Γιατί όσα διαδραματίζονται σήμερα και όσα συζητούνται δεν αποτέλεσαν αντικείμενο διαβούλευσης πριν από την αναζήτηση «ατομικού μηχανισμού» δήθεν «σωτηρίας»; Γιατί βιάστηκε ο «μεγαλομπέμπης» να παίξει τον ρόλο του από το Καστελόριζο; Γιατί το άθλιο καθεστώς της διαπλοκής υπερθεμάτισε, εξαπατώντας για άλλη μια φορά τους Έλληνες; Γιατί από τότε μέχρι σήμερα τους αποκοίμιζε, θριαμβολογώντας επανειλημμένως για τις πέντε ή και περισσότερες «σωτήριες λύσεις» που προηγήθηκαν, μέχρι να φτάσουμε στην σημερινή τελεσιγραφική απειλή; Θα είναι η τελευταία, και τι μας βεβαιώνει ότι θα είναι η τελευταία, καθώς η τελευταία ήταν πάντα η προηγούμενη; Γιατί δεν μας άκουγε κανείς τόσον καιρό; Ποιος γλοιώδης θα βγει τώρα να πει τα γνωστά, ό,τι δήθεν δεν προσφέραμε λύσεις; Γιατί αγνοήθηκαν οι προτάσεις μας από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, εκτός ίσως από ένα μέρος της αριστεράς;
Απλούστατα, διότι δουλεύατε για τον «λύκο», με τον μύθο του οποίου απειλείτε τώρα την κοινωνία. Απλά, διότι σας συμφέρει η συντεταγμένη χρεοκοπία και η αργή και βασανιστική διολίσθηση από την ευρωζώνη, προς ένα διπλό νομισματικό σύστημα καταρχήν και μετά βλέπουμε. Απλούστατα διότι είστε ή εκπροσωπείτε τα συμφέροντα μιας τάξης μεταπρατών που ποτέ δεν απέκτησε εθνική αστική συνείδηση. Δεν έχετε απολύτως καμία σχέση με τους «ομολόγους» σας των υπολοίπων χωρών της Ένωσης, οι οποίες διέρχονται πιστωτική κρίση ή έχουν ήδη ενταχθεί σε πτωχευτικούς μηχανισμούς. Έτσι, καταλήξατε να θριαμβολογείτε για το χειρότερο χρεοστάσιο που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη και αποδεχθήκατε την πολιτική εξαίρεσης της Ελλάδας από την γενικότερη στρατηγική της ευρωζώνης! Μετά από αυτά τι να περιμένει κανείς; Αλήτικες απειλές περί του «αγνώστου που σκορπίζει τον τρόμο» και γλοιώδεις αμπελοφιλοσοφίες του τύπου: είμαστε ««μικρό κομμάτι του κόσμου…αν ήμασταν μόνοι μας… θα είχαμε μια ελπίδα να τον αλλάξουμε καταπώς θέλαμε και καταπώς νομίζαμε», ενώ τώρα θα τον υποστούμε ως σώφρονες χρεοκοπημένοι!! Εδώ πλέον η αθλιότητα δεν έχει φραγμό. Ο «κόσμος» βρε ντερμπεντέρηδες σας φταίει ή το ότι εντάξατε μια απολύτως παράταιρη χώρα στην ευρωζώνη δίχως στοιχειώδη προετοιμασία; Ο «κόσμος» έστησε το πελατειακό κράτος και την διαπλοκή στην Ελλάδα; Ο «κόσμος» σας οδήγησε να εξευτελίσετε την χώρα και τον ελληνικό λαό διεθνώς, υποστηρίζοντας φανατικά τον «μεγαλομπέμπη» στην επιχείρηση άσκησης μυστικής πολιτικής πτώχευσης με το ΔΝΤ ή παρακολουθώντας τον - με καμάρι μάλιστα - να έχει εμπιστευτικές συνομιλίες με την διεθνή κερδοσκοπία, να προσλαμβάνει αποκλειστικά ξένους αμφιλεγόμενους συμβούλους, να δίνει μεγάλη έκταση στην προβληματική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, δίχως να την αντιμετωπίζει και να κατηγορεί διαρκώς τους ευρωπαίους ηγέτες για «έλλειψη μηχανισμών σωτηρίας», που θα διασφάλιζαν εν τέλει αντί για τα συμφέροντα της χώρας, τους τραπεζίτες και θα επέτρεπαν στο χρηματοπιστωτικό λόμπυ να κερδίσει χρόνο, πολιτική ισχύ και χρήμα «παίζοντας» με τα ελληνικά και ευρωπαϊκά ομόλογα;
Μόνον αφελείς και επιτήδειοι δεν καταλαβαίνουν σήμερα ποιοι ωφελήθηκαν και πώς από την συγκεκριμένη διαδικασία «διάσωσης» της χώρας που ακολουθήθηκε και μόνον ηλίθιοι, διαπλεκόμενοι, ανασφαλείς υπάλληλοι του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος ή κοινοί απατεώνες δεν είναι έτοιμοι να παραδεχθούν ότι το καθεστώς πρόδωσε τους Έλληνες και τους παραδίδει δεμένους χειροπόδαρα στον άπληστο κόσμο των χρηματιστών και στην αμοραλιστική, απολύτως βάρβαρη και άγαρμπη γερμανική «Νεο-ηγεμονία» στην Ευρώπη. Αυτός δεν είναι «ο κόσμος», είναι ο υπόκοσμος με όρους δημοκρατίας και πολιτικής και έχουμε χρέος ως έθνος και λαός να τον αντιμετωπίσουμε ως αντίπαλο. Δεν λέω ως εχθρό, αλλά τουλάχιστον ως αντίπαλο! Σύμμαχοι μας όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση, πλέον, παρά την προσπάθεια των διαπλεκομένων να τους εμφανίζουν την μια σαν ύαινες την άλλη σαν αγγέλους, για να ισορροπούν στο μετέωρο βήμα της υποδούλωσης του ελληνικού λαού που επέλεξαν ως στρατηγική. Σε λίγο, μην αμφιβάλετε, ότι οι γνωστοί δεν θα διστάσουν να προπαγανδίσουν ακόμη και τα γνωστά που αναφέρει η κ. Αλέκα Παπαρήγα περί του καπιταλισμού, ο οποίος αποτελεί τον «κακό κόσμο», που οδηγεί στη χρεοκοπία κράτη και λαούς στη φτώχεια και δυστυχία! Μωρέ κακός είναι ο καπιταλισμός και δίκιο έχει η κ. Παπαρήγα, αλλά το να τον επικαλούμαστε ως λύκο, όταν μας συμφέρει, ενώ τον αντιμετωπίζουμε ως ευλογία θεού όταν τα «αρπάζουμε», είναι μάλλον άθλιο. Η Ελλάδα δεν πτώχευσε λόγω καπιταλισμού, αλλά εξαιτίας της πολιτικής και ηθικής ενός καθεστώτος που με θράσος ζητεί και τα ρέστα από την κοινωνία, ισχυριζόμενο ότι αυτοί που έσπειραν τον όλεθρο, διαθέτουν και την γνώση να θεραπεύσουν το κακό, μια και μόνον οι γνωστοί με τα γνωστά, γνωρίζουν τα απόκρυφα της διαχείρισης! Πράγματι, αν ψάχνετε για διαχειριστές και δεν φοβάστε ότι θα σας κλέψουν και το πορτοφόλι μαζί με το περιεχόμενό του, θα μπορούσατε να τους… έχετε υπόψη! Αν όμως αντιλαμβάνεστε ότι η χώρα έχει ανάγκη από δημοκρατική πολιτική και πολιτικούς νομίζω ότι δεν θα ανατρέξετε ξανά στους γλοιώδεις. Καλύτερα στα «κακοτράχαλα βουνά», όπως θα τα αποκαλούσε «Το Βήμα»!
Διαδικτυακοί φίλοι, καθώς βλέπω ότι πλέον η υπόθεση αγριεύει και ξεφεύγει από κάθε πλαίσιο σοβαρής δημόσιας διαβούλευσης - με τέτοιου είδους τρομοκρατία από διαρκείς βομβαρδισμούς αθλιότητας που κυριάρχησαν – αποχωρώ! Όσες προτάσεις έκανα, έκανα. Επίσης, όσα προέβλεψα δυστυχώς βλέπω να εκτυλίσσονται πλέον μπροστά στα μάτια μου και τούτο δεν μου αρέσει καθόλου! Δεν έκανα εκτιμήσεις, σχολιάζοντας και αναλύοντας την πολιτική και οικονομική κατάσταση, ούτε πρότεινα στρατηγικές αντιμετώπισης της κρίσης για να έρθει κάποια μέρα πού θα έλεγα: ορίστε «δικαιώθηκα» από τα γεγονότα! Δεν νοιώθω έτσι, το αντίθετο, αισθάνομαι ότι ούτε εγώ, ούτε κάμποσοι ακόμη σύντροφοι στο διαδίκτυο που αγωνιστήκαμε να απομυθοποιήσουμε την κατάσταση, πετύχαμε να αλλάξουμε τον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας και την πολιτική συνείδηση ενός σημαντικού μέρους των αναγνωστών. Ντροπή νοιώθω, αν προτιμάτε, για το χάλι μας, ταπείνωση για τη στάση μας και απογοήτευση, διότι οι προοδευτικές-κοινωνικές δυνάμεις στον τόπο μας αποδείχθηκε ότι δεν διέθεταν επαρκή αποθέματα αρετής, σοφία και τόλμη, ώστε να ξεπεράσουν την ιδιοτέλεια των ηγεσιών τους και ίσως τον εαυτό τους και να ηγηθούν εγκαίρως ενός κινήματος που θα θεμελίωνε μια εναλλακτική ηγεμονία στην χώρα, ως «αντίδοτο» στην κρίση.
Τελικά, το καθεστώς είχε βαθύτερες ρίζες από ότι νόμιζα: από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά. Αυτές είναι οι ρίζες της διαπλοκής που σάπισαν και εμποδίζουν πλέον τα θρεπτικά συστατικά της δημοκρατίας και της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής τεχνολογίας να ανανεώσουν το κοινωνικό δένδρο της πατρίδας μας. Κρίμα, καθώς παρατήρησα την περίοδο της κρίσης να αναπτύσσονται όμορφα βλαστάρια και χυμώδεις καρποί διάσπαρτα στο δένδρο! Εάν, στη φάση που βρισκόμαστε, δεν ξεφύγουμε από τα γνωστά και τους γνωστούς θα υποστούμε το πολιτικό βασανιστήριο από τους γλοιώδεις, για να καταλήξουμε περίγελοι του κόσμου και ως οι πλέον εξευτελισμένες υπάρξεις στην ήπειρο μας. Τα υπόλοιπα, που έχουν να κάνουν με την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, θα τα …τακτοποιήσουν με τον γνωστό τρόπο οι γνωστοί διαχειριστές, οι οποίοι ενώ ισχυρίζονται ότι ξέρουν να αποφεύγουν τους «κακοτράχαλους δρόμους», πέφτουν με τα μούτρα στην πρώτη παγίδα που θα βρεθεί μπροστά τους!!
Όσο για τις ηγεσίες της αριστεράς, ας γνωρίζουν ότι την περίοδο αυτή κρίνονται με ασυνήθιστα μέτρα, καθώς η εποχή για την Ελλάδα δεν είναι συνηθισμένη, αλλά ιδιαίτερα κρίσιμη και …απολύτως ιδιαίτερη! Στο τέλος θα κριθούν από τι θα μπορούσαν να πράξουν και δεν έπραξαν, τι θα έπρεπε να προβλέψουν και δεν έλαβαν υπόψη και τι να συνεκτιμήσουν και δεν το έκαναν και όχι από την δήθεν ιδεολογική καθαρότητα της στρατηγικής που επέλεξαν.
Για όλα αυτά τα «τι» μίλησα νομίζω αρκετά και ευχαριστώ εκείνους που μου το «επέτρεψαν» και το ενίσχυσαν...
* γεμιστήρας
«Θα κάνουμε ό,τι μας ζητάνε ή θα ακολουθήσουμε εξαντλημένοι όπως είμαστε δρόμο άγνωστο και κακοτράχαλο;»
[Το Βημα 27/1/2012].
Τι μας ζητάνε ακόμη; Ποιοι ακριβώς μας το ζητάνε; Γιατί μας το ζητάνε; Με ποια νομιμοποίηση το απαιτούν; Ποιος τους επέτρεψε να επιβάλουν καθεστώς συμμόρφωσης σε μια κοινωνία, με πολεμικό τρόπο και με τη λογική της παράδοσης άνευ όρων; Ποιος καλεί τους Έλληνες να παραδοθούν και σε ποιους; Μα, ποιος άλλος, οι γλοιώδεις αυτού του τόπου, τα ανθρωπάκια που περιγράφουν το δικό τους δράμα ομολογώντας δήθεν συνεσταλμένα: «…ως διαχειριστές του αποδειχθήκαμε χείριστοι. Έτσι φθάσαμε στο τέλος ενός δρόμου εξαντλημένοι και εξαρτημένοι από την βοήθεια των άλλων». Επί ποιου πράγματος υπήρξαν «χείριστοι διαχειριστές»; Μα, σε ένα «μικρό κομμάτι του κόσμου [όπου] «αν ήμασταν μόνοι μας… θα είχαμε μια ελπίδα να τον αλλάξουμε καταπώς θέλαμε και καταπώς νομίζαμε»!!
Δεν πιστεύω να θεωρούν ολόκληρο τον ελληνικό λαό «διαχειριστή»; Μάλλον για τον εαυτό τους ομιλούν, εκ μέρους ασφαλώς του πολιτικού συστήματος και της μεγαλοεπιχειρηματικής τάξης των διαπλεκομένων, οι οποίοι συνδιαμορφώσαν το καθεστώς που χρεοκόπησε. Άκου «διαχειριστή»! Σκέψου που φτάσαμε! Η λαϊκή κυριαρχία και η κρατική ανεξαρτησία, για την οποία χύθηκε μπόλικο αίμα σε αυτόν τον τόπο, να εξισώνονται με την «διαχείριση», ενός «μικρού μόνον κομματιού του κόσμου».
Έτσι έβλεπαν πάντα τον εαυτό τους αυτοί, στους οποίους εμπιστευόσουν μέσω της ψήφου σου, την ζωή σου, την αξιοπρέπεια σου και το μέλλον των παιδιών σου…διαχειριστικά! Και μάλιστα σαν κάποιοι άλλοι να τους είχαν εμπιστευτεί την διαχείριση και όχι εσύ. Σε αυτούς τους «άλλους» απολογούνται και με αυτούς διαβουλεύονται για το δικό τους μέλλον και όχι ασφαλώς για την πρόοδο και ευημερία του ελληνικού λαού ή έστω του εκλογικού σώματος! Τα πράγματα πλέον είναι σαφή: οι «διαχειριστές» μας αποδέχονται ότι υπήρξαν «χείριστοι» και ζητούν άλλη μια (τελευταία) ευκαιρία από τους πάτρωνές τους για να πράξουν όλα όσα απαιτούνται, ώστε να παραμείνουν στη διαχείριση της χώρας και των κοινών.
Δεν θα έκανα ζήτημα, εάν δεν γνώριζα ότι αυτό αποτελεί το μετέωρο βήμα του καθεστώτος – και όχι του «Βήματος» - και τη γραμμή συνδιαλλαγής της συγκυβέρνησης με τους ποικίλους δανειστές της χώρας και τις δυνάμεις, που έξω από κάθε έννοια εθνικού ή διεθνούς δικαίου, ανέλαβαν να μας «σώσουν» από τον κακό μας εαυτό, επιβάλλοντας όρους στο πνεύμα άλλοτε του επικυρίαρχου και άλλοτε του κατακτητή. Και άλλοι χρεοκόπησαν, αλλά έτσι δεν συμπεριφέρθηκαν!! Πουθενά στην ΕΕ δεν διαπιστώνεται τέτοια στάση από την αστική τάξη χώρας-μέλους της και συνολικά από τους πολιτικούς και επικοινωνιακούς εκπροσώπους του κυρίαρχου συστήματος σε αυτές. Οι δικοί μας ξεκίνησαν σαν ψευτόμαγκες, μεταμελημένοι απατεώνες και μετανοημένοι άσωτοι, για να μεταβληθούν σύντομα σε ικέτες και επαίτες στην ΕΕ, ενώ καταλήγουν να μετατρέπονται σε βομβιστές της Ελληνικής Δημοκρατίας και τρομοκράτες του ελληνικού λαού. Τώρα, μετά από μία σειρά χυδαίων διλημμάτων τοποθετούν το πιστόλι, - με το οποίο έπαιζε εκείνος ο ανεκδιήγητος μεγαλομπέμπης - στον κρόταφο των Ελλήνων: παράδοση άνευ όρων ή εξόντωση, μας λένε τώρα! Και το εννοούν, καθώς αυτή τη φορά το περίστροφο φρόντισαν να το οπλίσουν, αυτοί που επί δύο χρόνια απειλούσαν με άδειους τους θαλάμους του βυκίου *. Τώρα έφτασε η ώρα της δόμησης της κρισιμότερης απειλής του διαπλεκόμενου καθεστώτος προς την ευρύτερη κοινωνία: «Κινδυνεύουμε μάλιστα αυτή τη φορά να αψηφήσουμε τον λύκο, από τις πολλές φορές που ακούσαμε γι' αυτόν, και εντέλει να μας φάει», όπως παραστατικότατα επισημαίνει «Το Βήμα», εκπέμποντας άλλο ένα τελεσίγραφο στον αέρα και όπου …κάτσει!
Οι «λύκοι» μεταμφιέστηκαν σε προβατάκια μέσα στο κοπάδι και βελάζουν δήθεν τρομοκρατημένοι, προσποιούμενοι ότι ο κίνδυνος ελλοχεύει έξω από το μαντρί, στον «άγνωστο και κακοτράχαλο δρόμο». Μπορεί πράγματι να είναι τρομοκρατημένοι, αυτό μόνον η ψυχή του «λύκου» που παριστάνει το πρόβατο ίσως να το γνωρίζει, στο βαθμό που εκείνος αισθάνεται την απειλή από τους άλλους «λύκους», που τον είχαν ορίσει διαχειριστή των συμφερόντων τους στο μαντρί. Αν δεν πνίξει αυτός τα ζωντανά, υπάρχει ο κίνδυνος να τον ξεσκίσουν εκείνοι που τον εμπιστεύτηκαν στον ρόλο του «διαχειριστή» και τώρα απαιτούν από αυτόν να δείξει αποτελεσματικότητα στην εξόντωση μέρους τουλάχιστον του κοπαδιού και στην απόλυτη συμμόρφωση των υπολοίπων, σε νέους ακόμη πιο άθλιους ρόλους προβάτων.
«Έτσι φθάσαμε στο τέλος ενός δρόμου εξαντλημένοι και εξαρτημένοι από την βοήθεια των άλλων». Πώς φτάσαμε έως εδώ; Ποιοι μας εξάντλησαν; Ποιοι σχεδίασαν και ποιοι εξυπηρέτησαν αυτό το βρωμερό σχέδιο που «εξάντλησε» ή δήθεν «εξάντλησε» την αντοχή αντίστασης του ελληνικού λαού; Γιατί όσα διαδραματίζονται σήμερα και όσα συζητούνται δεν αποτέλεσαν αντικείμενο διαβούλευσης πριν από την αναζήτηση «ατομικού μηχανισμού» δήθεν «σωτηρίας»; Γιατί βιάστηκε ο «μεγαλομπέμπης» να παίξει τον ρόλο του από το Καστελόριζο; Γιατί το άθλιο καθεστώς της διαπλοκής υπερθεμάτισε, εξαπατώντας για άλλη μια φορά τους Έλληνες; Γιατί από τότε μέχρι σήμερα τους αποκοίμιζε, θριαμβολογώντας επανειλημμένως για τις πέντε ή και περισσότερες «σωτήριες λύσεις» που προηγήθηκαν, μέχρι να φτάσουμε στην σημερινή τελεσιγραφική απειλή; Θα είναι η τελευταία, και τι μας βεβαιώνει ότι θα είναι η τελευταία, καθώς η τελευταία ήταν πάντα η προηγούμενη; Γιατί δεν μας άκουγε κανείς τόσον καιρό; Ποιος γλοιώδης θα βγει τώρα να πει τα γνωστά, ό,τι δήθεν δεν προσφέραμε λύσεις; Γιατί αγνοήθηκαν οι προτάσεις μας από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, εκτός ίσως από ένα μέρος της αριστεράς;
Απλούστατα, διότι δουλεύατε για τον «λύκο», με τον μύθο του οποίου απειλείτε τώρα την κοινωνία. Απλά, διότι σας συμφέρει η συντεταγμένη χρεοκοπία και η αργή και βασανιστική διολίσθηση από την ευρωζώνη, προς ένα διπλό νομισματικό σύστημα καταρχήν και μετά βλέπουμε. Απλούστατα διότι είστε ή εκπροσωπείτε τα συμφέροντα μιας τάξης μεταπρατών που ποτέ δεν απέκτησε εθνική αστική συνείδηση. Δεν έχετε απολύτως καμία σχέση με τους «ομολόγους» σας των υπολοίπων χωρών της Ένωσης, οι οποίες διέρχονται πιστωτική κρίση ή έχουν ήδη ενταχθεί σε πτωχευτικούς μηχανισμούς. Έτσι, καταλήξατε να θριαμβολογείτε για το χειρότερο χρεοστάσιο που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη και αποδεχθήκατε την πολιτική εξαίρεσης της Ελλάδας από την γενικότερη στρατηγική της ευρωζώνης! Μετά από αυτά τι να περιμένει κανείς; Αλήτικες απειλές περί του «αγνώστου που σκορπίζει τον τρόμο» και γλοιώδεις αμπελοφιλοσοφίες του τύπου: είμαστε ««μικρό κομμάτι του κόσμου…αν ήμασταν μόνοι μας… θα είχαμε μια ελπίδα να τον αλλάξουμε καταπώς θέλαμε και καταπώς νομίζαμε», ενώ τώρα θα τον υποστούμε ως σώφρονες χρεοκοπημένοι!! Εδώ πλέον η αθλιότητα δεν έχει φραγμό. Ο «κόσμος» βρε ντερμπεντέρηδες σας φταίει ή το ότι εντάξατε μια απολύτως παράταιρη χώρα στην ευρωζώνη δίχως στοιχειώδη προετοιμασία; Ο «κόσμος» έστησε το πελατειακό κράτος και την διαπλοκή στην Ελλάδα; Ο «κόσμος» σας οδήγησε να εξευτελίσετε την χώρα και τον ελληνικό λαό διεθνώς, υποστηρίζοντας φανατικά τον «μεγαλομπέμπη» στην επιχείρηση άσκησης μυστικής πολιτικής πτώχευσης με το ΔΝΤ ή παρακολουθώντας τον - με καμάρι μάλιστα - να έχει εμπιστευτικές συνομιλίες με την διεθνή κερδοσκοπία, να προσλαμβάνει αποκλειστικά ξένους αμφιλεγόμενους συμβούλους, να δίνει μεγάλη έκταση στην προβληματική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, δίχως να την αντιμετωπίζει και να κατηγορεί διαρκώς τους ευρωπαίους ηγέτες για «έλλειψη μηχανισμών σωτηρίας», που θα διασφάλιζαν εν τέλει αντί για τα συμφέροντα της χώρας, τους τραπεζίτες και θα επέτρεπαν στο χρηματοπιστωτικό λόμπυ να κερδίσει χρόνο, πολιτική ισχύ και χρήμα «παίζοντας» με τα ελληνικά και ευρωπαϊκά ομόλογα;
Μόνον αφελείς και επιτήδειοι δεν καταλαβαίνουν σήμερα ποιοι ωφελήθηκαν και πώς από την συγκεκριμένη διαδικασία «διάσωσης» της χώρας που ακολουθήθηκε και μόνον ηλίθιοι, διαπλεκόμενοι, ανασφαλείς υπάλληλοι του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος ή κοινοί απατεώνες δεν είναι έτοιμοι να παραδεχθούν ότι το καθεστώς πρόδωσε τους Έλληνες και τους παραδίδει δεμένους χειροπόδαρα στον άπληστο κόσμο των χρηματιστών και στην αμοραλιστική, απολύτως βάρβαρη και άγαρμπη γερμανική «Νεο-ηγεμονία» στην Ευρώπη. Αυτός δεν είναι «ο κόσμος», είναι ο υπόκοσμος με όρους δημοκρατίας και πολιτικής και έχουμε χρέος ως έθνος και λαός να τον αντιμετωπίσουμε ως αντίπαλο. Δεν λέω ως εχθρό, αλλά τουλάχιστον ως αντίπαλο! Σύμμαχοι μας όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση, πλέον, παρά την προσπάθεια των διαπλεκομένων να τους εμφανίζουν την μια σαν ύαινες την άλλη σαν αγγέλους, για να ισορροπούν στο μετέωρο βήμα της υποδούλωσης του ελληνικού λαού που επέλεξαν ως στρατηγική. Σε λίγο, μην αμφιβάλετε, ότι οι γνωστοί δεν θα διστάσουν να προπαγανδίσουν ακόμη και τα γνωστά που αναφέρει η κ. Αλέκα Παπαρήγα περί του καπιταλισμού, ο οποίος αποτελεί τον «κακό κόσμο», που οδηγεί στη χρεοκοπία κράτη και λαούς στη φτώχεια και δυστυχία! Μωρέ κακός είναι ο καπιταλισμός και δίκιο έχει η κ. Παπαρήγα, αλλά το να τον επικαλούμαστε ως λύκο, όταν μας συμφέρει, ενώ τον αντιμετωπίζουμε ως ευλογία θεού όταν τα «αρπάζουμε», είναι μάλλον άθλιο. Η Ελλάδα δεν πτώχευσε λόγω καπιταλισμού, αλλά εξαιτίας της πολιτικής και ηθικής ενός καθεστώτος που με θράσος ζητεί και τα ρέστα από την κοινωνία, ισχυριζόμενο ότι αυτοί που έσπειραν τον όλεθρο, διαθέτουν και την γνώση να θεραπεύσουν το κακό, μια και μόνον οι γνωστοί με τα γνωστά, γνωρίζουν τα απόκρυφα της διαχείρισης! Πράγματι, αν ψάχνετε για διαχειριστές και δεν φοβάστε ότι θα σας κλέψουν και το πορτοφόλι μαζί με το περιεχόμενό του, θα μπορούσατε να τους… έχετε υπόψη! Αν όμως αντιλαμβάνεστε ότι η χώρα έχει ανάγκη από δημοκρατική πολιτική και πολιτικούς νομίζω ότι δεν θα ανατρέξετε ξανά στους γλοιώδεις. Καλύτερα στα «κακοτράχαλα βουνά», όπως θα τα αποκαλούσε «Το Βήμα»!
Διαδικτυακοί φίλοι, καθώς βλέπω ότι πλέον η υπόθεση αγριεύει και ξεφεύγει από κάθε πλαίσιο σοβαρής δημόσιας διαβούλευσης - με τέτοιου είδους τρομοκρατία από διαρκείς βομβαρδισμούς αθλιότητας που κυριάρχησαν – αποχωρώ! Όσες προτάσεις έκανα, έκανα. Επίσης, όσα προέβλεψα δυστυχώς βλέπω να εκτυλίσσονται πλέον μπροστά στα μάτια μου και τούτο δεν μου αρέσει καθόλου! Δεν έκανα εκτιμήσεις, σχολιάζοντας και αναλύοντας την πολιτική και οικονομική κατάσταση, ούτε πρότεινα στρατηγικές αντιμετώπισης της κρίσης για να έρθει κάποια μέρα πού θα έλεγα: ορίστε «δικαιώθηκα» από τα γεγονότα! Δεν νοιώθω έτσι, το αντίθετο, αισθάνομαι ότι ούτε εγώ, ούτε κάμποσοι ακόμη σύντροφοι στο διαδίκτυο που αγωνιστήκαμε να απομυθοποιήσουμε την κατάσταση, πετύχαμε να αλλάξουμε τον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας και την πολιτική συνείδηση ενός σημαντικού μέρους των αναγνωστών. Ντροπή νοιώθω, αν προτιμάτε, για το χάλι μας, ταπείνωση για τη στάση μας και απογοήτευση, διότι οι προοδευτικές-κοινωνικές δυνάμεις στον τόπο μας αποδείχθηκε ότι δεν διέθεταν επαρκή αποθέματα αρετής, σοφία και τόλμη, ώστε να ξεπεράσουν την ιδιοτέλεια των ηγεσιών τους και ίσως τον εαυτό τους και να ηγηθούν εγκαίρως ενός κινήματος που θα θεμελίωνε μια εναλλακτική ηγεμονία στην χώρα, ως «αντίδοτο» στην κρίση.
Τελικά, το καθεστώς είχε βαθύτερες ρίζες από ότι νόμιζα: από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά. Αυτές είναι οι ρίζες της διαπλοκής που σάπισαν και εμποδίζουν πλέον τα θρεπτικά συστατικά της δημοκρατίας και της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής τεχνολογίας να ανανεώσουν το κοινωνικό δένδρο της πατρίδας μας. Κρίμα, καθώς παρατήρησα την περίοδο της κρίσης να αναπτύσσονται όμορφα βλαστάρια και χυμώδεις καρποί διάσπαρτα στο δένδρο! Εάν, στη φάση που βρισκόμαστε, δεν ξεφύγουμε από τα γνωστά και τους γνωστούς θα υποστούμε το πολιτικό βασανιστήριο από τους γλοιώδεις, για να καταλήξουμε περίγελοι του κόσμου και ως οι πλέον εξευτελισμένες υπάρξεις στην ήπειρο μας. Τα υπόλοιπα, που έχουν να κάνουν με την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, θα τα …τακτοποιήσουν με τον γνωστό τρόπο οι γνωστοί διαχειριστές, οι οποίοι ενώ ισχυρίζονται ότι ξέρουν να αποφεύγουν τους «κακοτράχαλους δρόμους», πέφτουν με τα μούτρα στην πρώτη παγίδα που θα βρεθεί μπροστά τους!!
Όσο για τις ηγεσίες της αριστεράς, ας γνωρίζουν ότι την περίοδο αυτή κρίνονται με ασυνήθιστα μέτρα, καθώς η εποχή για την Ελλάδα δεν είναι συνηθισμένη, αλλά ιδιαίτερα κρίσιμη και …απολύτως ιδιαίτερη! Στο τέλος θα κριθούν από τι θα μπορούσαν να πράξουν και δεν έπραξαν, τι θα έπρεπε να προβλέψουν και δεν έλαβαν υπόψη και τι να συνεκτιμήσουν και δεν το έκαναν και όχι από την δήθεν ιδεολογική καθαρότητα της στρατηγικής που επέλεξαν.
Για όλα αυτά τα «τι» μίλησα νομίζω αρκετά και ευχαριστώ εκείνους που μου το «επέτρεψαν» και το ενίσχυσαν...
* γεμιστήρας
πηγή: άγιος
Friday, 27 January 2012
Thursday, 26 January 2012
Ξεκίνα να γλύφεις τις πληγές σου..
Υπό του μηδένος
Αγαπητέ παραλήπτη,
όταν σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας σαν πουτάνες που κλαίμε όταν μας κόβουν το μερίδιο από τα δεδουλευμένα μας και όταν αυξάνουν τα ποσοστά παρακρατήσεων των υπηρεσιών που δίνουμε, ίσως πάρουμε μπροστά. Διότι εσύ με το σκυμμένο κεφάλι που νομίζεις ότι τελείωσε ο κόσμος γιατί μίκρυνε ο δικός σου μικρόκοσμος πρέπει να δεις από κάτοψη την όλη κατάσταση και να σταματήσεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Εκτός αν είσαι κομματοβολεμένο κτήνος και χάνεις τα ποσοστά από το νταβατζιλίκι. Εσύ κομματόσκυλο της όποιας παράταξης, ούτως ή άλλως πουτάνα είσαι εκ γενετής. Πεθαμένος από την μήτρα της μάνας σου. Προδοτική λανθάνουσα γέννα που πρέπει να εξαλειφθεί από κύτταρο χωρίς ίχνος οίκτου.
Αλλά απευθύνομαι στον άλλον, σε αυτόν που δούλεψε, που ονειρεύτηκε έναν καλύτερο κόσμο και πέρα από τον κώλο του, που έκανε οικογένεια γιατί το πόθησε και όχι για τα μόρια διορισμού. Σε αυτόν που τα χέρια του ακόμα και στις τσέπες κρυμμένα γίνονται γροθιές όταν βλέπει το άδικο να εξελίσσεται μπροστά του κι ας μην είναι δική του δουλειά. Εσύ, λοιπόν, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να φέρεσαι σαν πόρνη. Εσύ και μόνο εσύ έχεις το δικαίωμα να επιζήσεις και να ξαναρχίσεις από την αρχή. Αν σκεφτείς ότι στεναχωριέσαι για πολύχρωμα χαρτάκια με το όνομα χρήμα θα μειδιάσεις. Εσύ δεν γεννήθηκες για να ανταλλάσσεσαι, μην το κάνεις λοιπόν τώρα στα δύσκολα. Το χρήμα εφευρέθηκε για τους ανάπηρους στην ψυχή. Γι'αυτούς που δεν μπορούσαν να κατακτήσουν το όνειρο με την ψυχή τους αλλά να το κλέψουν από αυτούς που μπορούσαν να το δημιουργήσουν. Ρώτα τον εαυτό σου: Αν από αύριο το πρωί σου έδιναν 10,000 ευρώ μισθό μέχρι τον θάνατό σου, θα ήσουν καλά; Αν σκεφτόσουν ότι «είμαι πλούσιος αλλά πατρίδα να σταθώ δεν έχω» τότε είσαι από αυτούς που γεννήθηκαν με την κατάρα του Δικαίου. Έχεις δικαίωμα να πατάς αυτό το χώμα γιατί απ’ ό,τι είδες η ελευθεριότητα να το πατά το τακούνι της κάθε πουτάνας μάς έφερε εδώ που μάς έφερε.
Αν δεις καθαρά τα πρόσωπα όλων αυτών, που σε εκφοβίζουν με νομικίστικους και οικονομικούς όρους μέσω των ΜΜΕ καθημερινά, θα βάλεις τα γέλια. Πάρτους έναν- έναν και πες μου ποιον θα εμπιστευόσουν από αυτούς να σταθεί στο πλάι σου σε έναν πόλεμο που μπορεί να ξεκινήσει ίσως κι αύριο. Βρήκες κανέναν, διότι εγώ, όταν τους βλέπω τελευταία από κάτοψη, σκέφτομαι ότι σε έναν πόλεμο που ίσως ξεκινήσει αύριο, δεν θα περπατήσω μέχρι τα σύνορα να απωθήσω τον εχθρό. Θα πάω στα σπίτια τους. Από εκεί θα ξεκινήσω τον πόλεμο για να έχω τουλάχιστον τα νώτα μου σίγουρα. Να μην σκοτωθώ από εγχώρια πουτάνα, ούτε από εισαγόμενο νταβαντζή. Να σκοτωθώ από αυτόν που εγώ θα επιλέξω.
Κάνει πολύ κρύο τις τελευταίες ημέρες και το πετρέλαιο έχει φθάσει στην τελευταία γραμμή στον λέβητα ενώ στο ντουλάπι έχουν μείνει τρία πάκα μακαρόνια, δύο κιλά ρύζι και δύο γάλατα. Ίσως αύριο να μην έχω καν σύνδεση να δω αν διάβασες τούτο το γράμμα. Σίγουρα αύριο όμως θα είμαι με 3 κουβέρτες πάνω μου και θα σε σκέφτομαι, Έλληνα, να είσαι κι εσύ στην ανάλογη θέση με μένα. Σήκωσε το κεφάλι σου, χάραξε τον δρόμο, σφίξε στην αγκαλιά το παιδί σου και ετοιμάσου για τα δύσκολα που δεν θα βρίσκουν λύση ούτε με όλο το χρυσό του κόσμου. Και πάρτο απόφαση ότι οι δικές σου πληγές δεν γιατρεύονται με χρήμα. Είναι τόσο βαθιές όσο και οι ρίζες τούτης της χώρας.
Με εκτίμηση
Tuesday, 24 January 2012
Υπουργεύοντες θεατές
"Εμείς...γενικά....απλώς ψηφίζαμε "ΝΑΙ"....
και ως υπουργοί υπογράφαμε που και που ό,τι μας δίνανε..
υπήρχε βλέπετε μια αμοιβαία εμπιστοσύνη...τόσα χρόνια σύντροφοι.."
Monday, 23 January 2012
Sunday, 22 January 2012
σπρεντ κατά ριπάς
Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα στη Γερμανία από την εποχή του Χίτλερ, στον τομέα της καταπίεσης, είναι το στυλ.
Έχει γίνει λιγότερο μπαρόκ και περισσότερο αποτελεσματικό.
Από τη Monde Diplomatique
Κυβέρνηση κατοχής...
Του Ρούσου Βραννά [Δρόμοι]
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012
... που επιβλήθηκε από εξωτερικές δυνάμεις; Κυβέρνηση ανδρεικέλων που δεν λογοδοτεί στον λαό αλλά μονάχα σε αυτές τις δυνάμεις; Κυβέρνηση υποταγής που δεν υπηρετεί αλλά βλάπτει τα συμφέροντα της χώρας; Σε όλες αυτές τις απορίες που βασανίζουν σήμερα τον ιταλικό λαό επιχειρεί να απαντήσει ο πολιτικός αναλυτής και συγγραφέας Τζαναντρέα Γκαγιάνι, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Γεωπολιτική».
Στους ισχυρισμούς...
... εκείνων που βλέπουν στη νέα ιταλική κυβέρνηση μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», ο ιταλός αναλυτής εφιστά την προσοχή σε κάτι που - μάλλον ανεξήγητα - πέρασε απαρατήρητο από τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης. «Είναι παράδοξο που η Ευρωπαϊκή Ενωση, σε μια κατάσταση η οποία χαρακτηρίζεται έκτακτης ανάγκης, δεν βρήκε τίποτα καλύτερο να κάνει από το να θέσει το ζήτημα της συμμετοχής του ιταλικού Δημοσίου στις στρατηγικές επιχειρήσεις της χώρας» λέει ο Τζαναντρέα Γκαγιάνι. «Είναι παράδοξο, επειδή οι ίδιοι οι Γάλλοι και οι Γερμανοί διαθέτουν μηχανισμούς οι οποίοι προστατεύουν τις δικές τους στρατηγικές επιχειρήσεις. Παρ' όλα αυτά, μας στέλνουν τελεσίγραφο για την πλήρη ιδιωτικοποίηση αυτών των επιχειρήσεων. Χωρίς όμως την προστασία από εξωτερικές επιθέσεις, ο στρατηγικός τομέας της ιταλικής οικονομίας (οι τηλεπικοινωνίες Telecom, η εταιρεία αεροναυτικής Finmeccanica, η πετρελαϊκή εταιρεία ENI, η ηλεκτρική εταιρεία Enel, ακόμη και οι ιταλικές τράπεζες) θα ξεπουληθεί στους ξένους για ένα κομμάτι ψωμί».
Αν οι ξένοι...
... κυρίως οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, ετοιμάζονται σήμερα να βάλουν στο χέρι την ιταλική βιομηχανία, ακόμη και τις ιταλικές τράπεζες, ποιοι είναι άραγε οι εσωτερικοί συνεργάτες αυτών των ξένων δυνάμεων; Και πώς άραγε κατόρθωσαν να επιβάλουν μια κυβέρνηση κατοχής; Ο Τζαναντρέα Γκαγιάνι αποδίδει την άλωση της χώρας του στην αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας της. «Ο μοναδικός τρόπος αντίδρασης θα ήταν η απόσυρση της κοινοβουλευτικής εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση» λέει. «Η πολιτική ηγεσία όμως δεν είναι σε θέση να το κάνει, επειδή δεν μπορεί να προσφέρει μια εναλλακτική λύση. Αντί γι' αυτό χειροκροτεί μια κυβέρνηση τεχνοκρατών που φορτώνει με φόρους τον ιταλικό λαό. Μια κυβέρνηση κατοχής, όπως θα την έλεγα εγώ, η οποία ευνοεί τους ανταγωνιστές της Ιταλίας. Είναι πράγματι "έκτακτα", όπως τα είπε η καγκελάριος Μέρκελ, τα μέτρα της κυβέρνησης Μόντι: επειδή εγγυώνται ταυτόχρονα την ύφεση και τον πληθωρισμό. Και συρρικνώνουν μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις του κόσμου, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των ανταγωνιστριών της».
Η αλήθεια...
... είναι πως εκείνοι που απέτυχαν κάποτε με τους γρεναδιέρους του Ναπολέοντα και με τα πάντσερ του Χίτλερ πετυχαίνουν σήμερα αυτό που θέλουν με τα «σπρεντ», δημιουργώντας μια νέα αυτοκρατορία. Το βέβαιο είναι πως κανένας ιταλός πολίτης δεν θέλει να γίνει η χώρα του ακόμη ένα κρατίδιο που θα είναι εξαρτημένο από τη Γερμανία ή ακόμη μια υπερπόντια γαλλική κτήση. Δυστυχώς όμως, καταλήγει ο ιταλός πολιτικός αναλυτής, απουσιάζει μια ισχυρή πολιτική τάξη που θα μπορούσε να πάρει δυναμικές αποφάσεις.
πηγή: tanea
Saturday, 21 January 2012
Στην τελευταία εποχή..
Στην Χρυσή εποχή οι κυβερνήτες ήταν άγνωστοι.
Την επόμενη εποχή οι κυβερνήτες ήταν αγαπητοί και σεβαστοί.
Μετά ήρθε η εποχή που τους κυβερνήτες τους φοβόντουσαν.
Και τέλος ήρθε η εποχή που τους μισούσαν.
Λάο Τσε, 6ος αιώνας π.χ.
Friday, 20 January 2012
Thursday, 19 January 2012
Wednesday, 18 January 2012
Στον καθρέφτη
Δες τον φόβο κατάματα!
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Αν θες και γνωρίζεις να ασκείς δημοκρατική πολιτική, τότε είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται ποτέ να σκορπίσεις τον φόβο και τον τρόμο στη κοινωνία.
Αν έχεις ιδέα πώς δομείται η οικονομική ανάπτυξη, τότε θα ξέρεις ότι ποτέ μια κοινωνία δεν διαμορφώνει συνθήκες ευημερίας για τον εαυτό της τρέμοντας για το αύριο.
Αν πολιτεύεσαι με όπλο την απειλή προς την κοινωνία, τότε να ξέρεις ότι γρήγορα θα καταρρεύσεις ως κυβερνήτης. Αν μάλιστα η δημοκρατία λειτουργεί στοιχειωδώς, δεν πρόκειται να επιβιώσει η αρχή σου ούτε στιγμή.
Το καθεστώς στην Ελλάδα βρίσκεται υπό κατάρρευση διότι υπερεκμεταλλεύτηκε το φόβο που το ίδιο σκόρπισε στη κοινωνία. Σήμερα το απύθμενο θράσος που εμφανίζει η διαπλοκή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μάσκα του δικού της φόβου. Το καθεστώς στην Ελλάδα τρέμει πλέον τον εαυτό του. Βιώνει την απόλυτη ανασφάλεια και σκορπίζει τον απόλυτο φόβο στη κοινωνία για να λυτρωθεί. Η πολιτική του τεχνική είναι η πρόκληση ελπίδας με μηχανισμό την διαλεκτική της απειλής. Έτσι κατασκευάζονται οι μονόδρομοι. Μόνον που σήμερα η μπουλντόζα που έσκαβε για την χάραξη του μονόδρομου μοιάζει να σαρώνει εκείνους που την επινόησαν. Μπάζα κατάντησαν οι κυβερνώντες και παιδικό παιχνίδι ο μηχανισμός της διαπλοκής. Είναι για λύπηση στο βαθμό που δεν μπορούν πλέον να παράγουν ελπίδα μέσω του φόβου. Ο φόβος που παρήγαγαν για κοινωνική κατανάλωση, είναι πλέον ο δικός τους φόβος, που γεννά ελπίδα (γι’ αυτούς) μόνον στο βαθμό που συνδέεται με την αλλαγή ταυτότητας των διαπλεκομένων. Τώρα πια δεν μένει τίποτε άλλο στη διάθεση τους για να αντιδράσουν ως προς την διαφαινόμενη κατάρρευσή τους, παρά η επίκληση της πίστης: πίστευε και σωθήσεται, φτάσανε να λένε! Σε τι όμως; Μα, σε αυτούς που δεν εμπνέουν πλέον σοκ και δέος. Άτοπο!! Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει αυτόν που δεν φοβάται ή σε αυτόν που δεν μπορεί να ελπίζει. Φίλοι της διαπλοκής και κουταβάκια της ανάρμοστης συναλλαγής, χάσατε. Ο φόβος που σκορπίσατε αντιοικονομικά στη κοινωνία τώρα επιστρέφει σε εσάς για να πάρει εκδίκηση.
Σας έλεγα τόσο καιρό, «μην σπαταλάτε τον φόβο, κάντε οικονομία με τις απειλές»! Εσείς όμως θεωρούσατε ότι σας εμπαίζω. Τώρα ήρθε η στιγμή να καταλάβετε τη σχέση της οικονομίας με την πολιτική. Τώρα ίσως κάποιοι από εσάς εννοήσουν ότι οικονομία δεν είναι η επιστήμη του χρηματιστή, ή έστω του εμπόρου, αλλά μια μορφή διαλεκτικής της εξουσίας και τίποτε περισσότερο. Αν χρησιμοποιήσεις αυτό το πολιτικό ιδίωμα ηγεμονίας μονοδιάστατα και πτωχεύσεις, τότε πάει εξαφανίζεται η εξουσία σου δίχως να το πάρεις χαμπάρι. Δεν σας «έκανε» η ιδεολογία, κοροΐδα! Τώρα που την έχετε ανάγκη, δεν σας θέλει όμως αυτή ...και πολύ αμφιβάλλω αν καταλαβαίνετε τι μολογώ!
Εσύ όμως ταλαίπωρε Έλληνα, ξέρεις τι γράφω. Καταφέραμε μετά από χρόνια να συνεννοηθούμε. Μωρέ, αν δεν έπαιρνε τραγικές διαστάσεις η κρίση δεν επρόκειτο να συνεννοηθούμε ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια και πολύ την απολαμβάνω. Μου αρέσει η αλήθεια, με ηδονίζει στο βαθμό που δεν διεκδικεί καμία απολύτως αντικειμενικότητα ή καθολικότητα. Πρόκειται για απολύτως υποκειμενική διάσταση της πραγματικότητας που συστήνει νέες κοινωνικές πραγματικότητες μέσω μιας διυποκειμενικής προσέγγισης. Αυτό, φίλοι, είναι η βάση της διακυβέρνησης, κάθε δημοκρατικής διακυβέρνησης, που δεν προφασίζεται το «ουδέτερο», αλλά είναι ικανή να εκθέτει κάθε στιγμή την πολιτική φύση της ισχύος των επιμέρους υποκειμένων (κοινωνικών παραγόντων ισχύος) που την δομούν. Άντε τώρα που ωριμάζεις απότομα, δώσε στο φόβο σου το τελειωτικό χτύπημα …πήγαινε στον καθρέφτη! Αν αντικρίσεις κατάματα τον φόβο θα αποκτήσεις ένα είδος ανοσίας σε αυτόν. Κάποιοι το λένε αυτογνωσία. Δεν μου αρέσει, είναι ιδεαλιστικό. Ούτε περί εξανθρωπισμού πρόκειται ακριβώς, καθώς είναι το πρώτο στάδιο προσωπικής εξόδου από την βαρβαρότητα. Ας το πούμε προσωρινά αντικατοπτρισμό του φόβου, εννοώντας ότι μέσω του καθρέφτη βλέπεις τον φόβο κατάματα, τον εαυτό σου. Όταν χαμογελάς, μειδιά ο φόβος σου. Καθώς πονάς, πονάει ο φόβος σου. Όχι, δεν συμφωνώ με τον Πλάτωνα, δεν είναι φόβος η ψυχική αναταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού, είναι το κακό που μπήκε μέσα μας προφασιζόμενο το αγαθό και τούτο είναι πολιτικό φαινόμενο.
Στον καθρέφτη σου θα δεις πώς υποκειμενοποιείται ανθρωπομορφιζόμενος ο φόβος που σκορπά το καθεστώς. Εδώ χρειάζεται πολιτική φαντασία: αντί να σκοτώσεις τον εαυτό σου, άλλαξε τον τρόπο προσέγγισης της ζωής σου. Θυμήσου ότι στον έσχατο κίνδυνο, ο φόβος δεν έχει θέση. Ο φοβητσιάρης εαυτός σου δεν έχει θέση. Για να κάνεις μια νέα αρχή πρέπει, παρακάμπτοντας τις φοβίες που διασπείρει στη κοινωνία η διαπλοκή, να μεταβάλεις την μορφή αντίληψης των οικονομικών απειλών. Ο φόβος αυτής της μορφής εκφυλίζει τις πνευματικές διεργασίες και σε μετατρέπει σε φυτό, καθώς κατά βάθος, όπως θαυμάσια είπε ο Βολταίρος «ο φόβος ακολουθεί το έγκλημα κι αυτό είναι η ποινή του». Αν ξεφύγεις από την πολιτική σημειολογία της «πειθαρχίας και τιμωρίας», από την διαλεκτική του εγκλήματος, τότε θα κάνεις ένα σημαντικό βήμα απομάκρυνσης από το φόβο. Τότε θα πάψει να σε φοβίζει η κοινωνική αναπαράσταση του εαυτού σου, εντός του πλαισίου της κρίσης. Τότε θα τοποθετήσεις την κρίση στο πραγματικό πολιτικό της πλαίσιο και έτσι θα οριοθετήσεις ορθολογικά τη στάση σου.
Δεν πρόκειται για την «κρίση» σου, είναι ο φόβος σου που προκαλείται από την κρίση του καθεστώτος, από την κρίση μιας μορφής ηγεμονίας, που σε απορυθμίζει ως ύπαρξη και πολίτη. Στο βαθμό μάλιστα που το καθεστώς τρέμει πλέον για την ύπαρξή του, σε παραφορτώνει με ενοχικά συμπλέγματα που αποτελούν έκφραση εσωτερίκευσης του ατομικού σου φόβου. Έτσι η κρίση μιας μορφής ηγεμονίας μετατρέπεται σε κρίση στη κοινωνία και κρίση του Εαυτού. Αν ξεφύγεις από τα ενοχικά συμπλέγματα που προκαλούνται πολιτικά ασφαλώς, τότε θα συμφιλιωθείς ξανά με το είδωλο σου στον καθρέφτη. Θα πάψεις να βλέπεις τον φόβο αυτοπροσώπως καθώς καθρεφτίζεσαι. Θα κάνεις ένα βήμα απομάκρυνσης από την φυτοποίησή σου και παράλληλα από την θυματοποίησή σου, βλέποντας κατάματα πώς σε κατάντησε ο φόβος.
Πρώτα όμως, θα πρέπει να δεις τον φόβο κατάματα για να καταλάβεις τι εννοώ.
Αν έχεις ιδέα πώς δομείται η οικονομική ανάπτυξη, τότε θα ξέρεις ότι ποτέ μια κοινωνία δεν διαμορφώνει συνθήκες ευημερίας για τον εαυτό της τρέμοντας για το αύριο.
Αν πολιτεύεσαι με όπλο την απειλή προς την κοινωνία, τότε να ξέρεις ότι γρήγορα θα καταρρεύσεις ως κυβερνήτης. Αν μάλιστα η δημοκρατία λειτουργεί στοιχειωδώς, δεν πρόκειται να επιβιώσει η αρχή σου ούτε στιγμή.
Το καθεστώς στην Ελλάδα βρίσκεται υπό κατάρρευση διότι υπερεκμεταλλεύτηκε το φόβο που το ίδιο σκόρπισε στη κοινωνία. Σήμερα το απύθμενο θράσος που εμφανίζει η διαπλοκή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μάσκα του δικού της φόβου. Το καθεστώς στην Ελλάδα τρέμει πλέον τον εαυτό του. Βιώνει την απόλυτη ανασφάλεια και σκορπίζει τον απόλυτο φόβο στη κοινωνία για να λυτρωθεί. Η πολιτική του τεχνική είναι η πρόκληση ελπίδας με μηχανισμό την διαλεκτική της απειλής. Έτσι κατασκευάζονται οι μονόδρομοι. Μόνον που σήμερα η μπουλντόζα που έσκαβε για την χάραξη του μονόδρομου μοιάζει να σαρώνει εκείνους που την επινόησαν. Μπάζα κατάντησαν οι κυβερνώντες και παιδικό παιχνίδι ο μηχανισμός της διαπλοκής. Είναι για λύπηση στο βαθμό που δεν μπορούν πλέον να παράγουν ελπίδα μέσω του φόβου. Ο φόβος που παρήγαγαν για κοινωνική κατανάλωση, είναι πλέον ο δικός τους φόβος, που γεννά ελπίδα (γι’ αυτούς) μόνον στο βαθμό που συνδέεται με την αλλαγή ταυτότητας των διαπλεκομένων. Τώρα πια δεν μένει τίποτε άλλο στη διάθεση τους για να αντιδράσουν ως προς την διαφαινόμενη κατάρρευσή τους, παρά η επίκληση της πίστης: πίστευε και σωθήσεται, φτάσανε να λένε! Σε τι όμως; Μα, σε αυτούς που δεν εμπνέουν πλέον σοκ και δέος. Άτοπο!! Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει αυτόν που δεν φοβάται ή σε αυτόν που δεν μπορεί να ελπίζει. Φίλοι της διαπλοκής και κουταβάκια της ανάρμοστης συναλλαγής, χάσατε. Ο φόβος που σκορπίσατε αντιοικονομικά στη κοινωνία τώρα επιστρέφει σε εσάς για να πάρει εκδίκηση.
Σας έλεγα τόσο καιρό, «μην σπαταλάτε τον φόβο, κάντε οικονομία με τις απειλές»! Εσείς όμως θεωρούσατε ότι σας εμπαίζω. Τώρα ήρθε η στιγμή να καταλάβετε τη σχέση της οικονομίας με την πολιτική. Τώρα ίσως κάποιοι από εσάς εννοήσουν ότι οικονομία δεν είναι η επιστήμη του χρηματιστή, ή έστω του εμπόρου, αλλά μια μορφή διαλεκτικής της εξουσίας και τίποτε περισσότερο. Αν χρησιμοποιήσεις αυτό το πολιτικό ιδίωμα ηγεμονίας μονοδιάστατα και πτωχεύσεις, τότε πάει εξαφανίζεται η εξουσία σου δίχως να το πάρεις χαμπάρι. Δεν σας «έκανε» η ιδεολογία, κοροΐδα! Τώρα που την έχετε ανάγκη, δεν σας θέλει όμως αυτή ...και πολύ αμφιβάλλω αν καταλαβαίνετε τι μολογώ!
Εσύ όμως ταλαίπωρε Έλληνα, ξέρεις τι γράφω. Καταφέραμε μετά από χρόνια να συνεννοηθούμε. Μωρέ, αν δεν έπαιρνε τραγικές διαστάσεις η κρίση δεν επρόκειτο να συνεννοηθούμε ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια και πολύ την απολαμβάνω. Μου αρέσει η αλήθεια, με ηδονίζει στο βαθμό που δεν διεκδικεί καμία απολύτως αντικειμενικότητα ή καθολικότητα. Πρόκειται για απολύτως υποκειμενική διάσταση της πραγματικότητας που συστήνει νέες κοινωνικές πραγματικότητες μέσω μιας διυποκειμενικής προσέγγισης. Αυτό, φίλοι, είναι η βάση της διακυβέρνησης, κάθε δημοκρατικής διακυβέρνησης, που δεν προφασίζεται το «ουδέτερο», αλλά είναι ικανή να εκθέτει κάθε στιγμή την πολιτική φύση της ισχύος των επιμέρους υποκειμένων (κοινωνικών παραγόντων ισχύος) που την δομούν. Άντε τώρα που ωριμάζεις απότομα, δώσε στο φόβο σου το τελειωτικό χτύπημα …πήγαινε στον καθρέφτη! Αν αντικρίσεις κατάματα τον φόβο θα αποκτήσεις ένα είδος ανοσίας σε αυτόν. Κάποιοι το λένε αυτογνωσία. Δεν μου αρέσει, είναι ιδεαλιστικό. Ούτε περί εξανθρωπισμού πρόκειται ακριβώς, καθώς είναι το πρώτο στάδιο προσωπικής εξόδου από την βαρβαρότητα. Ας το πούμε προσωρινά αντικατοπτρισμό του φόβου, εννοώντας ότι μέσω του καθρέφτη βλέπεις τον φόβο κατάματα, τον εαυτό σου. Όταν χαμογελάς, μειδιά ο φόβος σου. Καθώς πονάς, πονάει ο φόβος σου. Όχι, δεν συμφωνώ με τον Πλάτωνα, δεν είναι φόβος η ψυχική αναταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού, είναι το κακό που μπήκε μέσα μας προφασιζόμενο το αγαθό και τούτο είναι πολιτικό φαινόμενο.
Στον καθρέφτη σου θα δεις πώς υποκειμενοποιείται ανθρωπομορφιζόμενος ο φόβος που σκορπά το καθεστώς. Εδώ χρειάζεται πολιτική φαντασία: αντί να σκοτώσεις τον εαυτό σου, άλλαξε τον τρόπο προσέγγισης της ζωής σου. Θυμήσου ότι στον έσχατο κίνδυνο, ο φόβος δεν έχει θέση. Ο φοβητσιάρης εαυτός σου δεν έχει θέση. Για να κάνεις μια νέα αρχή πρέπει, παρακάμπτοντας τις φοβίες που διασπείρει στη κοινωνία η διαπλοκή, να μεταβάλεις την μορφή αντίληψης των οικονομικών απειλών. Ο φόβος αυτής της μορφής εκφυλίζει τις πνευματικές διεργασίες και σε μετατρέπει σε φυτό, καθώς κατά βάθος, όπως θαυμάσια είπε ο Βολταίρος «ο φόβος ακολουθεί το έγκλημα κι αυτό είναι η ποινή του». Αν ξεφύγεις από την πολιτική σημειολογία της «πειθαρχίας και τιμωρίας», από την διαλεκτική του εγκλήματος, τότε θα κάνεις ένα σημαντικό βήμα απομάκρυνσης από το φόβο. Τότε θα πάψει να σε φοβίζει η κοινωνική αναπαράσταση του εαυτού σου, εντός του πλαισίου της κρίσης. Τότε θα τοποθετήσεις την κρίση στο πραγματικό πολιτικό της πλαίσιο και έτσι θα οριοθετήσεις ορθολογικά τη στάση σου.
Δεν πρόκειται για την «κρίση» σου, είναι ο φόβος σου που προκαλείται από την κρίση του καθεστώτος, από την κρίση μιας μορφής ηγεμονίας, που σε απορυθμίζει ως ύπαρξη και πολίτη. Στο βαθμό μάλιστα που το καθεστώς τρέμει πλέον για την ύπαρξή του, σε παραφορτώνει με ενοχικά συμπλέγματα που αποτελούν έκφραση εσωτερίκευσης του ατομικού σου φόβου. Έτσι η κρίση μιας μορφής ηγεμονίας μετατρέπεται σε κρίση στη κοινωνία και κρίση του Εαυτού. Αν ξεφύγεις από τα ενοχικά συμπλέγματα που προκαλούνται πολιτικά ασφαλώς, τότε θα συμφιλιωθείς ξανά με το είδωλο σου στον καθρέφτη. Θα πάψεις να βλέπεις τον φόβο αυτοπροσώπως καθώς καθρεφτίζεσαι. Θα κάνεις ένα βήμα απομάκρυνσης από την φυτοποίησή σου και παράλληλα από την θυματοποίησή σου, βλέποντας κατάματα πώς σε κατάντησε ο φόβος.
Πρώτα όμως, θα πρέπει να δεις τον φόβο κατάματα για να καταλάβεις τι εννοώ.
πηγή: άγιος
Tuesday, 17 January 2012
Πολιτικά ξεροκόμματα
για εξαθλιωμένους πολίτες φηφοφόρους "κοπρίτες"
Δεν διεκδίκησαν...
του Ρούσσου Βρανά [Δρόμοι]
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012
... ποτέ τίτλους αγιοσύνης. Κυνικά αλλά απερίφραστα, οι αγορές προαναγγέλλουν κάθε φορά τις επιθέσεις τους, δείχνοντας με το δάχτυλο τα υποψήφια θύματα. Χωρίς να χρειάζονται τις κουκούλες που φορούν οι πολιτικές ηγεσίες προκειμένου να καθησυχάσουν αυτά τα θύματα μολονότι είναι βέβαιος ο χαμός τους.
Τα τείχη...
... που υποτίθεται πως όρθωναν μέχρι τώρα εννέα ευρωπαϊκές χώρες, υποχρεώνοντας τους λαούς τους σε βαριές θυσίες, κατέρρευσαν από τις επιθέσεις των αγορών (μαζί και η απατηλή «γραμμή Μαζινό» του Σαρκοζί, που θα κληθεί να πληρώσει το κόστος της στις προσεχείς εκλογές). Αιτιολογώντας την υποβάθμιση της πιστοληπτικής τους ικανότητας, η S&P διαπιστώνει: «Πιστεύουμε πως η μεταρρυθμιστική διαδικασία που στηρίζεται μόνο στη δημοσιονομική λιτότητα κινδυνεύει να αυτοαναιρεθεί, καθώς η εγχώρια ζήτηση μειώνεται λόγω της ανησυχίας των καταναλωτών για την εργασιακή ανασφάλεια και τα διαθέσιμα εισοδήματα, διαβρώνοντας τα εθνικά φορολογικά έσοδα». Από αυτή τη ζοφερή εικόνα μόνο μια χώρα ξεχωρίζει σαν ένας λαμπρός οικονομικός σούπερ σταρ, με τη χαμηλότερη ανεργία των τελευταίων 20 ετών και με εξαγωγές ρεκόρ: η Γερμανία. Ποια ήταν η γερμανική αντίδραση στην υποβάθμιση των εννέα ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων η Γαλλία και η Αυστρία; Αυτή: «Η γερμανίδα Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ κάλεσε τις ευρωπαϊκές χώρες να εφαρμόσουν ταχύτατα νέα αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα». Τηρώντας τη γερμανική γραμμή, μολονότι οι δικές τους χώρες βγαίνουν χαμένες, κουκουλοφόρες πολιτικές ηγεσίες εξακολουθούν να εξαπατούν τους λαούς τους με φανταστικές γραμμές Μαζινό που καθημερινά καταρρέουν.
Αν δεν γίνεται...
... όμως τίποτα με την εσωτερική υποτίμηση, τι άλλο απομένει; Η μοναδική εναλλακτική λύση των χωρών ήταν πάντα η υποτίμηση του νομίσματος. Και σε αυτό συμφωνούν όλοι ανεξαιρέτως οι οικονομολόγοι. Αυτό ακριβώς είναι που υπονοεί, χωρίς να το γράφει, η έκθεση της S&P: μια επιστροφή των υπερχρεωμένων χωρών στα εθνικά νομίσματα. Σίγουρα δεν είναι κάτι που θα αρχίσει να γίνεται σήμερα. Πριν αυτό γίνει αποδεκτό ως μια βιώσιμη επιλογή, οι κουκουλοφόρες ηγεσίες του ελάχιστου πολιτικού κόστους θα προτιμήσουν να αφήνουν την κατάσταση να χειροτερεύει ακόμη περισσότερο. «Πολύ περισσότερο», λέει ο οικονομολόγος Τάιλερ Ντάρντεν. «Ώσπου να στεγνώσει και άλλο η ρευστότητα. Ώσπου να αυξηθεί περισσότερο το κόστος δανεισμού. Ώσπου να πέσουν ακόμη πιο χαμηλά οι μετοχές. Ώσπου οι οικονομίες των χωρών να βυθιστούν ακόμη πιο βαθιά στην ύφεση, με ακόμη μεγαλύτερη ανεργία. Ώσπου να κορυφωθούν οι κοινωνικές αναταραχές».
Γιατί όλα αυτά;...
... Επειδή οι πολιτικές ηγεσίες που διαχειρίστηκαν τη λιτότητα και την εξαθλίωση των λαών τους και των χωρών τους διατηρούν τη νοσηρή ελπίδα πως θα τα καταφέρουν να διασωθούν διαχειριζόμενες ακόμη και τη μετάβαση σε ένα εθνικό νόμισμα, έστω και αν χρειαστεί οι χώρες τους να πτωχεύσουν. Και να βγουν έτσι αυτές οι ηγεσίες κερδισμένες διπλά. Θα το επιτρέψουν άραγε αυτό οι λαοί τους που, μια με τη λιτότητα και μια με την πτώχευση, θα έχουν βγει χαμένοι διπλά;
πηγή: tanea
Monday, 16 January 2012
Απεικονίζοντας το όραμα
(εναλλακτικός τίτλος:)
Αξιοποιώντας τα όπλα του εχθρού
Στα ενθέματα βρήκα μια έξοχη ανάλυση της Χριστίνας Τσαμουρά για τη γνωστή, όμορφη αφίσα, αλλά και τη γενικότερη καμπάνια του κινήματος OccupyWallStreet.
Πολιτική και αντι-διαφήμιση.
Occupy WallStreet: Ψάχνοντας πίσω απ’ την καμπάνια
15 Ιανουαρίου 2012
Χρόνια λέμε πως η δύναμη της διαφήμισης είναι τέτοια που μπορεί να υποδαυλίσει καταναλωτικές ανάγκες, ακόμη και πλαστές. Οι adbusters δοκίμασαν αν υπό Χ συνθήκες μπορεί να υποδαυλίσει και κινήματα
της Χριστίνας Τσαμουρά
Η θρυλική πρώτη αφίσα με τον ταύρο, το σύνθημα-πολυεργαλείο «Occupy… something» και το εμπνευσμένο σλόγκαν «Είμαστε το 99%» συνθέτουν την εικόνα μιας τόσο άρτιας καμπάνιας που θα έλεγε κανείς ότι στήθηκε από ειδικούς της διαφήμισης. Ε, λοιπόν δε θα έπεφτε και πολύ έξω.
Από την πρώτη στιγμή που είδα να κυκλοφορεί στο facebook η αφίσα με τη χορεύτρια και τον ταύρο, αρχές του περασμένου Αυγούστου, ομολογώ ότι και εντυπωσιάστηκα και τη θαύμασα και αναρωτήθηκα. Δεν θα σταθώ όμως εδώ ούτε στην πολιτική σημασία του «πρωτοφανούς» διαδικτυακού καλέσματος κατάληψης της Wall Street, αν και δεν είναι λίγο να βλέπεις φρέσκες κινηματικές πρακτικές του εξαθλιωμένου βορειοαφρικανικού Βορρά και του υποβαθμισμένου ευρωπαϊκού Νότου να εξάγονται, εν μια θερινή νυκτί, στην «καρδιά του κτήνους». Ούτε στο αισθητικό κομμάτι της θα μείνω — αν και επρόκειτο για μια ομολογουμένως πάρα πολύ ωραία αφίσα. Θα σταθώ στο κύριο ερώτημα που μου προξένησε: «Είναι πέντε τρελοί με καλό γούστο που κάνουν το απονενοημένο τους διάβημα προς την αμερικανική κοινωνία ή επαγγελματίες της διαφήμισης που δοκιμάζουν τις τεχνικές της στο πεδίο του κινήματος;». Όμως η εξέλιξη της καμπάνιας αυτής μέχρι την ημερομηνία-ορόσημο της 17ης Σεπτέμβρη αποκάλυπτε σταδιακά τόσο υψηλού επιπέδου επαγγελματισμό, που άρχισα να πιστεύω το δεύτερο.
Αφίσα για …Grand Ermis
Η αφίσα, λόγου χάρη. Τόσα χρόνια δουλειάς στις παρυφές της διαφήμισης και του μάρκετινγκ, λίγες φορές είχα διακρίνει σε μια κινηματική αφίσα τέτοια άνεση χειρισμού των βασικών κανόνων της διαφήμισης… Πόσο έξοχα αξιοποιούσε το τρίπτυχο «ισχυρό σύμβολο-λιτό μήνυμα-ολίγον μυστήριο» για να εκφράσει τα όσα πολλά και δύσκολα όφειλε και να πετύχει το στόχο της:
* ισχυρό σύμβολο σε επίπεδο εικόνας «που τα λέει όλα»: ο μνημειώδης μαινόμενος ταύρος (το θηριώδες γλυπτό-landmark της Wallstreet, που αποτελεί και …μέγιστο τουριστικό αξιοθέατο) αναγιγνώσκεται κάλλιστα ως σύμβολο της παγκόσμιας αδηφαγίας και επιθετικότητας του καπιταλισμού και επιπλέον δε χρειάζεται συστάσεις: είναι τόσο αναγνωρίσιμος για έναν Αμερικανό όσο το σήμα της Coca Cola. To ότι θα πρέπει να τιθασευτεί από μια ήρεμη και ειρηνική –σχεδόν ζεν– δύναμη (αυτή της χορεύτριας που εκτελεί νηφάλια το αραμπέσκ της πάνω στο κεφάλι του) είναι επίσης φανερό διά γυμνού οφθαλμού. Το ενδεχόμενο –παρά τις ειρηνικές διαθέσεις των καλούντων– σε μια τέτοια απόπειρα να ελλοχεύει η βία είναι κι αυτό παρόν, μα σκόπιμα αποτινασμένο: πρέπει να προσπαθήσει κανείς για να δει ότι η ομιχλώδης γκρι φάσα πίσω απ’ το κυρίαρχο ζευγάρι ταύρου-χορεύτριας δεν είναι μια εικαστική πινελιά του καλλιτέχνη, αλλά οι δυνάμεις καταστολής που καταφτάνουν λυσσασμένες.
* άμεσο, εύληπτο και λιτό μήνυμα σε επίπεδο κειμένου/σλόγκαν: ο εμπνευστής παραδίδει μαθήματα λακωνικότητας: με μόνο δύο λέξεις («occupy wallstreet») πετυχαίνει το ασύλληπτο. Συμπυκνώνει ταυτόχρονα α) το λόγο του καλέσματος, β) το είδος της κινητοποίησης, γ) στον τόπο της συνάντησης, δ) το ποιοι υπογράφουν το κάλεσμα και ε) το πού να τους αναζητήσουν οι ενδιαφερόμενοι –το τελευταίο επιτυγχάνεται με μια απλή προσθήκη του γνωστού συμβόλου # πριν το occupywallstreet, η οποία παραπέμπει απευθείας στο twitter . Ένα σημαίνον για πέντε σημαινόμενα; Νομίζω ότι άνετα μπορεί να μιλήσει κανείς για «θρίαμβο του διαφημιστικού μινιμαλισμού».
* λίγο μυστήριο ενισχύει τη διεισδυτικότητα: «What is our one demand?» (ποιο είναι το μοναδικό μας αίτημα;). Στο μοναδικό κεντρικό της μήνυμα, η αφίσα, αντί να απαντάει ρωτάει. Ο αποδέκτης «κολλάει» μαζί της προσπαθώντας να λύσει το «κουίζ» και ταυτόχρονα μπαίνει σε φάση αναμονής και εγρήγορσης –μήπως εμφανιστεί μια δεύτερη αφίσα με τη «λύση»; Όχι, γιατί πρόκειται για ένα παιχνιδιάρικο κόλπο: κάτω κάτω με πολύ μικρά γραμματάκια υπάρχει ήδη η απάντηση: «bring tent» (φέρτε σκηνές). Κανείς δεν τα συνδέει όμως. Οι ανυπόμονοι μπαίνουν στο σάιτ για απαντήσεις. Μαζί και οι δημοσιογράφοι των mainstream media. Το σούσουρο έχει αρχίσει. Η δουλειά έγινε.
«Είμαστε το 99%» …της επιτυχίας
Η ανάπτυξη της καμπάνιας καθώς πλησίαζε η 17 Σεπτέμβρη υπήρξε εξίσου αριστοτεχνική. Σύντομα πέφτει προς χρήση το σλόγκαν «Είμαστε το 99%». Πανέξυπνο ακόμη και με όρους αγοράς: πολιτικό μαζί και απολίτικο, μπορεί να λέει τα πάντα ή και τίποτα απολύτως, ικανό όμως να αγκαλιάσει σχεδόν ολόκληρη την κοινωνία (το ευρύτερο, δηλαδή, δυνατό «κοινό»). Συνοδεύεται από διαδικτυακή αλληλεπίδραση με τους αποδέκτες: ο κόσμος καλείται να φωτογραφήσει τον εαυτό του με ένα απλό χαρτί ανά χείρας που γράφει ό,τι τον αντιπροσωπεύει με την εξής φόρμα: «Είμαι απόφοιτος πανεπιστημίου και άνεργος 17 μήνες–Είμαι το 99%» ή «Πρέπει να εγχειριστώ αλλά με φοβίζει πιο πολύ το κόστος της επέμβασης από την εξέλιξη της υγείας μου–Είμαι το 99%». Η ιδέα αποδεικνύεται κορυφαία. Εκατοντάδες μπαίνουν στο τριπ να τη στηρίξουν. Η μαζικοποίηση έχει αρχίσει πριν την ημέρα δράσης.
Το πολυεργαλείο «Occupy…Something»
Στην πορεία, όταν οι καταλήψεις είχαν πλέον επεκταθεί σχεδόν σε όλες τις πολιτείες οδηγώντας μέχρι το παγκόσμιο ραντεβού ενάντια στις τράπεζες, αξίζει να αναφερθεί πόσο επιτυχημένο απεδείχθη για άλλη μια φορά «Occupy» — μπορούσε να μετεξελίσσεται συνεχώς σε OccupyBoston, OccupyTheWorld, OccupySpace, OccupyHome, OccupyHistory χωρίς να χάνεται ποτέ η αρχική του ταυτότητα. Ακόμη κι αν οι συνεχιστές του βρίσκονταν χιλιάδες αεροπορικά ή ναυτικά μίλια μακριά απ’ τους πρωτεργάτες του κινήματος, ακόμη κι αν η δράση δεν αφορούσε πλέον μια κεντρική πλατεία, όλες αυτές οι σκόρπιες κινήσεις εγγράφονταν αυτομάτως στην ίδια πηγή και πέρναγαν στη διεθνή κοινή γνώμη σαν ένα ενιαίο κίνημα. Αυτό στην αγορά το λένε «ισχυρή, αναγνωρίσιμη εταιρική/προϊοντική ταυτότητα» και είναι από τα πιο μεγάλα ζητούμενα…
Ο ρόλος του Kalle Lasn και του Micah White
Ήταν προφανές πως εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με «κάτι παιδιά που ανέλαβαν την αφίσα». Με ποιους όμως είχαμε να κάνουμε; Εμπνευστής της καμπάνιας, αλλά και τις ιδέας περί μιας αμερικανικής άνοιξης στο πρότυπο της Ταχρίρ, αποδείχτηκε ένας εξηνταεννιάχρονος Εσθονός, κάτοικος Βανκούβερ σήμερα, τέως σύμβουλος διαφήμισης και νυν ασπρομάλλης συνταξιούχος: ο Kalle Lans. Και ο στενός του συνεργάτης Micah White. Ο πρώτος διατηρούσε δικιά του διαφημιστική εταιρεία στο Τόκιο. Όμως προ πολλού είχε αποφασίσει να καταθέσει την τέχνη του στην υπηρεσία των κινημάτων. Συνεκδότης για πάνω από δύο δεκαετίες του καναδέζικου ριζοσπαστικού-αντικαταναλωτικού-αντικαπιταλιστικού περιοδικού adbusters, παραδίδει χρόνια μαθήματα αντιδιαφήμισης — ή αντιπροπαγάνδας, αν το προτιμάτε. Σε μια συνομιλία που είχε με τον Mattathias Schwartz, του NewYorker, του είπε για «τη σκοτεινή εποχή που έρχεται για την ανθρωπότητα» και για «τον καπιταλισμό που πρέπει να πεθάνει». Του μίλησε και για τις απαρχές του WallStreet project,που χάνονταν μέσα στις αμέτρητες τηλεφωνικές κουβέντες του με το συνεργάτη του Micah White, αρθρογράφο του βρετανικού Guardian, αρχισυντάκτη του adbusters και υπεύθυνου για τις αφίσες. Ο δεύτερος ζει στο Μπέρκλεϊ, έχουν να συναντηθούν πάνω από τέσσερα χρόνια, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να ονειρεύονται την κατάληψη του Lower Manhattan. Έμεινε τόσες φορές στη μέση η «ονείρωξη» της κατάληψης, που ούτε να θυμηθεί μπορεί πια ο Lans ποιος πρωτοέριξε την ιδέα. Στις αρχές, πάντως του Ιουνίου, αποφασίζουν ως adbusters να στείλουν στα μέλη τους ένα μέιλ, που άρχιζε κάπως έτσι: «Η Αμερική χρειάζεται τη δική της Ταχρίρ»… Την επόμενη μέρα, ο White γράφει στον Lasn πόσο τον εξιτάρει η απόπειρα μιας τέτοιας μίμησης και προτείνει κατευθείαν τη δημιουργία ενός σχετικού ιστότοπου ρίχνοντας στο τραπέζι τρία εναλλακτικά ονόματα: OccupyWallStreet.org, AcampadaWallStreet.org και TakeWallStreet.org. «Όχι. Το πρώτο είναι το καλύτερο», απαντάει ο Lasn στις 9 Ιουνίου. Το ίδιο βράδυ βγαίνει στον αέρα το OccupyWallStreet.org. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε…
Η Χριστίνα Τσαμουρά είναι δημοσιογράφος, διευθύντρια σύνταξης του περιοδικού «iCookGreek»
Sunday, 15 January 2012
Saturday, 14 January 2012
Τέταρτος Κόσμος
Ετοιμαστείτε για τον νέο Μεσαίωνα
της Λώρης Κέζα
Ωραία η φράση του πρωθυπουργού: «Ξεχάστε τα κεκτημένα». Θα μπορούσε κάλλιστα να συμπληρώσει: «Ετοιμαστείτε για τον νέο Μεσαίωνα». Θα μπορούσε επίσης να παραπέμψει τους εργαζόμενους στο θρησκευτικό αίσθημα: τι να τους κάνουν τους μισθούς όταν υπάρχει ο Παράδεισος; Όσοι ψοφήσουν από την πείνα θα απολαύσουν μια ώρα αρχύτερα τη μεταθανάτιο γαλήνη.
Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος συνεχίζει την ίδια συνταγή, της τρομοκράτησης των πολιτών για την είσπραξη της επόμενης δόσης. Κάθε φορά η δόση είναι η πιο κρίσιμη από όλες, κάθε φορά η χώρα κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ με άτακτη χρεωκοπία, κάθε φορά αιωρείται η απειλή ότι πρέπει να αποδεχτούμε τις προτάσεις «διότι αύριο κινδυνεύουμε να μην έχουμε τίποτα». Αυτό που δεν έχει καταλάβει ο ειδικός των αριθμών και των προϋπολογισμών είναι ότι οι πολλοί δεν έχουν τίποτε. Αυτό το τίποτε επιχειρεί να ανταλλάξει με στόχο την ευημερία των ολίγων και μια ανάπτυξη που αφορά τους επιχειρηματίες που θα την καρπωθούν. Δηλαδή ενόσω η χώρα θα έχει ανάπτυξη, όσο οι επενδυτές θα χαίρονται, οι εργαζόμενοι θα προσαρμόζονται στην από-ανάπτυξη που τους ετοιμάζουν.
Ο πρωθυπουργός της συναίνεσης έβαλε στο στόχαστρο τον 13ο και 14ο μισθό, δηλαδή τα επιδόματα Πάσχα, θέρους, Χριστουγέννων. Προτείνει να «ενσωματωθούν» στον μισθό κατά το ήμισυ. Πλην όμως αυτοί οι δύο περίφημοι μισθοί υπάρχουν μόνο στη φαντασία των επιτελών του Μαξίμου. Ο 13ος μισθός πήγε στα ειδικά τέλη και στα χαράτσια πάσης φύσεως και ο 14ος πήγε στην καταβολή των έμμεσων φόρων, στα καύσιμα, στα τρόφιμα. Δεν έχει άραγε συνδυαστική σκέψη ο κ. Παπαδήμος; Δεν μπορεί να τα βάλει όλα αυτά τα απλά σε ένα χαρτί και να υπολογίσει ότι α) οι μισθωτοί είναι οι μόνοι που δεν φοροδιαφεύγουν άρα σηκώνουν το βάρος συντήρησης του κράτους, β) οι μισθωτοί είναι στην πλειονότητά τους εργαζόμενοι του χιλιάρικου που έχουν γονατίσει από τις νέες φορολογήσεις γ) οι μισθωτοί ως μέλλον αντιλαμβάνονται την επιβίωση έως το τέλος του μήνα που θα ξαναπληρωθούν.
Οι προσαρμογές που προτείνονται από τον κ. Παπαδήμο συμβάλλουν στη δημιουργία ενός «τέταρτου κόσμου» οδηγώντας στην εξαθλίωση ομάδες χιλιάδων ατόμων. Ταυτόχρονα προβάλλει το όραμα μιας «ανάπτυξης» που δεν έχει προσδιοριστεί ακόμη. Ποιοι είναι εκείνοι που καλούνται να επενδύσουν στη χώρα και κατά πόσο θα την ωφελήσουν; Αυτό είναι κάτι που παραμένει ασαφές, αν και υπάρχουν αρκετά παραδείγματα που μας κάνουν επιφυλακτικούς. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, αρκεί να δούμε το μοντέλο της αλβανικής ανάπτυξης, εκεί όπου έχουν επενδυθεί εκατοντάδες δισ. ευρώ από Γερμανούς, από Κινέζους, Ρώσους, Καναδούς. Παρά την κυκλοφορία του χρήματος οι Αλβανοί δεν χαίρονται την ανάπτυξη – απλά έχουν και τρώνε ένα ξεροκόμματο. Αυτό το ξεροκόμματο επιχειρεί να προσφέρει στους μισθωτούς ο κ. Παπαδήμος και είναι κατηγορηματικός: αν δεν το αποδεχτούμε θα πέσει μεγάλη πείνα.
Η ανισότητα στην κατανομή του πλούτου και η δημιουργία του «τέταρτου κόσμου» δεν έχουν ανάγκη τη δημοκρατία. Έτσι γίνεται πάντα. Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος για να επιβληθεί πρέπει να γίνει αυταρχικός. Θα ξαλαφρώσει τους εργοδότες από τον 13ο και 14ο μισθό με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς δηλαδή να μπει στον κόπο να το κουβεντιάσει στη Βουλή.
Πηγή: Το Βήμα
το άρθρο το είδα στο tvxs
Friday, 13 January 2012
δύσκολο
Εκτός του σκύλου, το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
Εντός του σκύλου, είναι δύσκολο να διαβάσεις.
Groucho Marx
Thursday, 12 January 2012
Wednesday, 11 January 2012
Η Ζάλη των Τάξεων και τα Ληγμένα της Αλέκας #2
Με τα ληγμένα της Αλέκας έχουμε ξανασχοληθεί.
Σκέτη απογοήτευση είσαι ρε συντρόφισσα!
Δεν έχω καμμία όρεξη να ξαναψυχαναλύσω εμμονές και πλάνες της αριστερόστροφης συντήρησης. Είμαι σίγουρος ότι με τη νέα αυτή ευκαιρία θα το κάνουν πολλοί και πολύ καλύτερα από εμένα.
Απλά οφείλω να διαπιστώσω το θλιβερό γεγονός: από τους κλόουν του λάος το περιμέναμε το τούβλο, από το κόμμα του λαού μας ήρθε ..
Το ΚΚΕ καλεί σε γενικό ξεσηκωμό για το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά
Μετωπική επίθεση κατά του νομοσχεδίου για τα ναρκωτικά εξαπέλυσαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Το νομοσχέδιο προβλέπει την αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών. Ορίζει, επίσης, το πλαίσιο για την προμήθεια και την κατοχή τους για προσωπική χρήση και καθιστά πιο αυστηρές τις ποινές για εμπορία και διακίνηση.
Το ΚΚΕ καλεί "σε ξεσηκωμό τις εργατικές οικογένειες" καθώς εκτιμά ότι "στην ελεύθερη χρήση ναρκωτικών βρήκαν τα κόμματα της πλουτοκρατίας το «φάρμακο» για τη φτώχεια, την ανεργία, την κατανάλωση πολιτιστικών σκουπιδιών. Δηλαδή θολούρα στο μυαλό και το κεφάλια κάτω".
Η ΚΝΕ με την σειρά της τονίζει: "Η επιλογή της χρονικής περιόδου για την κατάθεσή του δεν είναι τυχαία. Θέλουν τη νεολαία μαστουρωμένη, σπρωγμένη στην απάθεια, την αδράνεια και την καταστροφή".
πηγή και ανακοινώσεις ΚΚΕ, ΚΝΕ εδώ.
ανάπτυκση και pro-οδος
Η επανάσταση σήμερα.
Γιάννης Μακριδάκης
Κατά τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη (και σε ελεύθερη απόδοση), Επανάσταση σημαίνει το ξαναστήσιμο σε άλλη βάση μιας κατάστασης που έχει ξεφύγει, που έχει πάρει άσχημο δρόμο, που έχει υποτροπιάσει. Στην πορεία της ανθρωπότητας έγιναν πολλές βίαιες και αιματηρές επαναστάσεις, οι οποίες σε μικρό ή μεγάλο βαθμό πέτυχαν να ξαναστήσουν τα πράγματα στην επιθυμητή βάση τους αλλά, όπως ιδίως αντιλαμβανόμαστε σήμερα, το ξαναστήσιμο αυτό ήταν πάντα πρόσκαιρο, με διάρκεια λίγων ετών ή πολλών δεκαετιών.
Διότι, όσο αίμα και βία χρειάστηκε για να επαναστηθούν ανά τους αιώνες τόσες φορές τα πράγματα, τόσο ανώδυνα, υπόγεια και ανεπαίσθητα με το πέρασμα των χρόνων διολίσθαιναν ξανά, με αποτέλεσμα να φτάσουμε τελικά στο σήμερα και να βλέπουμε το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της γης να υποφέρει, να εξουσιάζεται από μια ισχνή μειονότητα των επωνομαζόμενων αγορών. Να βλέπουμε μια ανθρωπότητα που ζει, παρόλο τον εκσυγχρονισμό του βίου και την άνοδο του πολιτιστικού και βιοτικού επιπέδου στον "ανεπτυγμένο" κόσμο, σε καθεστώς ανασφάλειας, ανέχειας ή εξαθλίωσης.
Με λίγα λόγια, ως τώρα, κάθε αλλαγή προς το συμφέρον των πολλών απαίτησε αίμα πολύ, ενώ κάθε αλλαγή προς το συμφέρον των τραγικά ολίγων έγινε λάου λάου, με μεθόδους υπόγειες, μελετημένες σε βάθος, φαινομενικά αναίμακτες, μεθόδους αποβλάκωσης και αλλοτρίωσης κυρίως.
Η Ελλάδα είναι πολύ χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της πορείας της ανθρωπότητας, κυρίως κατά το σκέλος της "ανεπαίσθητης διολίσθησης"
Από μια χώρα με κατοίκους τραχείς, ψυχωμένους, αυτάρκεις, πλούσιους δίχως χρήματα, ανθρώπους που κέρδιζαν τον βίο τους δύσκολα μεν, κατέχοντας γη και ύδωρ δε, μεταμορφώθηκε μέσα σε λίγες δεκαετίες σε μια χώρα με κατοίκους που από άνθρωποι μεταλλάχθηκαν σε αριθμούς, σε πλαδαρά ομοιώματα, άφησαν την παραγωγή, εγκατέλειψαν τη γη και το ύδωρ που τους έθρεφαν και συνωνιστιζόμενοι σε αστικά κέντρα άρχισαν να ζουν "πολιτισμένα", ασχολούμενοι όχι πια με τις πρωτογενείς εργασίες διαβίωσης αλλά με δευτερογενείς και τριτογενείς κλάδους της λεγόμενης οικονομίας.
Άφησαν δηλαδή τα πρωτεύοντα, τα απαραίτητα, και έδωσαν βάση στα δεύτερα και τα τρίτα υποκύπτοντας στα καλέσματα των σειρήνων της νέας τάξης, οι οποίες τραγουδούσαν θελκτικά για να μαζέψουν γρανάζια υπόδουλα στο μεγάλο τους κόλπο. Κι οι Έλληνες, που πριν μερικά χρόνια αποθήκευαν σοδειές και σπόρους στα κελάρια τους, βρέθηκαν λίγο λίγο να αποταμιεύουν χαρτονομίσματα.
Οι άνθρωποι που μέχρι πριν μερικές δεκαετίες ζούσαν δύσκολα μεν ελεύθεροι δε, μεταλλάχθηκαν σε δούλους ενός εντελώς πλασματικού σύμπαντος, μέσα στο οποίο για να τραφούν έπρεπε να προσμένουν τον μισθό στο τέλος του κάθε μήνα. Το "βολικόν" του βίου, η άνευ μόχθου διαβίωση, τους δελέασε και τους εξαπάτησε πλήρως. Λησμόνησαν αμέσως ως και τον βασικό φυσικό νόμο που έμαθαν στα σχολεία και δεν είναι άλλος από την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Της κάθε ενέργειας.
Δεν σκέφτηκαν ότι είναι αδύνατον να κερδίζουν πλέον βίον άμοχθο και βολικό και παράλληλα να μην χάνουν τίποτε. Και βρέθηκαν να χάνουν καθημερινά τα πάντα, να οδηγούνται αργά αλλά σταθερά σε αδιέξοδο. Το βασικότερο που έχασαν ήταν η υγεία τους. Σωματική και ψυχική. Γέμισαν οι παραλιακές λεωφόροι και τα γυμναστήρια βαδιστές, οι οποίοι άρχισαν να εξασκούν την καρδιά που είχε μείνει ατροφική και δυσλειτουργική λόγω του ότι κατάφεραν να κερδίζουν τον βίο τους ξεκούραστα. Γέμισαν τα νοσοκομεία φορείς χοληστερίνης και τα κέντρα αδυνατίσματος σάκους λίπους.
Γέμισαν και τα γραφεία των ψυχολόγων, ψυχοθεραπευτών, ψυχιάτρων και ψυχοσυμβούλων (ειδικότητες που πριν τη δεκαετία του 80 ακούγονταν στην Ελλάδα ως "αμερικανιές"), λόγω του ότι το ανικανοποίητο αίσθημα βρήκε χώρο και όρμησε στην άδεια από πρωτογενείς εμπειρίες ζωή τους.Γέμισαν τα ινστιτούτα γιόγκας και τα άσραμ από ανθρώπους που άρχισαν να την ψυλλιάζονται αλλά μη μπορώντας και μη γνωρίζοντας πλέον τι να πράξουν, έπιασαν να ψάχνουν εναλλακτικούς τρόπους ζωής οι οποίοι να έχουν κάτι από την παρελθούσα ζωή αυτών ή των προγόνων τους.
Από άνθρωποι ελεύθεροι, λεβέντες-ισσες και γερά σκαριά οι Έλληνες μεταλλάχθηκαν σε νοικιασμένα στις επιχειρήσεις αναλώσιμα άτομα, σε γρανάζια κυκλοφορίας χρήματος, σε μηχανές που φουλλάριζαν στο τέλος κάθε μήνα για να ταϊζουν με το μεδούλι τους τη νέα τάξη πραγμάτων.
Κι ύστερα ήρθαν τα δάνεια. Συνηθισμένοι στην ευκολία της "καλοζωίας" και με σταθερό εισόδημα πλέον, μπήκαν στο δέλεαρ του παραπανίσιου. Την ίδια στιγμή που ο καθένας προσωπικά μεριμνούσε τι θα κληροδοτήσει στα τέκνα του, όλοι μαζί υπονόμευαν το μέλλον όλων μαζί των τέκνων τους, δανειζόμενοι λεφτά από τις ζωές τους.
Δεν κράτησε πολύ, ως ήταν φυσικό, αυτή η προτελευταία περίοδος του δανεισμού. Είχανε σχέδιο οι δανειστές, άνθρωποι γαρ κι αυτοί. Κι ήρθανε φουριόζοι να θέσουνε την τελική φάση. Να πάρουνε πίσω τα λεφτά. Αυτά που δώσανε συν την τοκογλυφία. Κι άρχισε έτσι το ξεζούμισμα. Χαράτσια και φόροι για να παρθούν αυτά που ακόμη υπάρχουν. Κι ύστερα ξεπούλημα της χώρας, της γης, δημόσιας και ιδιωτικής, των φυσικών πόρων, του ορυκτού πλούτου για να καλυφθούν οι τόκοι.
Αν συνεχίσουμε έτσι, οι μελλοντικές γενιές δεν θα διαφεντεύουν τίποτε σε αυτόν τον τόπο. Πρέπει να επαναστήσουμε την κατάσταση στην πρότερη μορφή της. Κι όπως είδαμε, με βία και με αίμα δεν γίνεται πλέον διότι από τη μια ο φασισμός της νέας τάξης είναι άνευ προηγουμένου, από την άλλη πάλι δεν μπορεί να επαναστατήσει βίαια ένας άνθρωπος νοικιασμένος επί χρόνια, βολεμένος στην πλασματική του πραγματικότητα, μεταλλαγμένος σε αριθμό μιας διεύθυνσης διαμερίσματος ή ενός αριθμού φορολογικού μητρώου.
Ούτε βέβαια ο εξαθλιωμένος μπορεί να σαλπίσει την επανάσταση παρά μόνο το πλιάτσικο. Όσες προσπάθειες βίαιης ανατροπής γίνανε τα τελευταία χρόνια απέτυχαν να φτάσουν ως το τέλος. Η φλόγα της νέας γενιάς τις άναψε αλλά η φωτιά βρήκε μετά χέρσο χωράφι κι έσβησε. Καταπνίγηκαν οι εξεγέρσεις σε λίγες ώρες ή έστω σε δυο τρεις μέρες.
Και τι να κάνουμε λοιπόν; Μα τη σιωπηρή επανάσταση μέσα μας. Την προσωπική μας αλλαγή. Την προσπάθεια κατάκτησης της ισορροπίας. Την επαναμετάλλαξή μας από άτομα σε ανθρώπους. Σε ανθρώπους πιο ελεύθερους από τα δεσμά του πλαστού συστήματος που μας πλασάρει ευζωία και κρίση ανάλογα με τα συμφέροντά του. Να επαναστήσουμε την κατάσταση εξαρχής, να ξαναγυρίσουμε στην παραγωγή χρησιμοποιώντας προς όφελός μας όλα τα επιτεύγματα και τις εξελιγμένες μεθόδους της σύγχρονης ζωής μας. Να γυρίσουμε το κεφάλι λίγο πίσω για να πάρουμε ιδέες, μεθόδους, γνώσεις και υλικά τα οποία θα εξελίξουμε εκμεταλλευόμενοι τις σύγχρονες κατακτήσεις μας για να οδηγηθούμε στην ισορροπία. Ας το κάνουμε όσο είναι καιρός ακόμη.
Είναι απελπιστικά αργά αλλά η κατάσταση ακόμη δεν είναι μη αναστρέψιμη. Αρκεί να κατανοήσουμε επιτέλους ότι η ανάπτυξη με την οποία μας φλομώνουν τόσα χρόνια, από μόνη της είναι ένα τεράστιο ψέμα. Να πάρουμε χαμπάρι ότι όσα επιτεύγματα κατακτήσαμε, τόσα πρωτογενή υλικά και γνώσεις αφήσαμε ελαφρά τη καρδία να χαθούν. Και χάνονται ακόμη.
Να πάρουμε επιτέλους πρέφα τα απλούστατα. Π.χ. ότι δίχως τις μέλισσες και τους σπόρους δεν ζει ο άνθρωπος όσα πολυσύνθετα και δύσκολα κι αν έχει κατακτήσει με τις επιστήμες και την τεχνολογία. Να δούμε μπροστά μας το ηλίου φαεινότερο: Ότι η ζωή είναι απλή, μία κι όμορφη. Κι η ευζωία δεν είναι προνόμιο που κατακτάται μοναχά με την "ανάπτυξή" που τόσα χρόνια μάς προτείνουν.
Υ.Γ.
Την ώρα που μόλις είχα τελειώσει αυτό το κείμενο και πριν ακόμη το αποστείλω, βγήκε σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων ο Δήμαρχος Λέσβου και είπε για το έργο διάνοιξης του δρόμου Καλλονής - Σιγρίου, το οποίο κινδυνεύει να χαθεί λόγω της αποχής των μηχανικών, ότι είναι το σημαντικότερο έργο ζωής για το νησί. Και φαίνεται λογικό σε όλων μας τα αυτιά αυτό το επιχείρημα των 43 εκ. ευρώ. Ότι το πάλαι ποτέ περήφανο και αυτάρκες νησί της Λέσβου ζούσε και εξήγαγε κιόλας τόσα προϊόντα, δεν το σκέφτεται πια κανείς. Αυτή είναι η κατάντια της σύγχρονης Ελλάδας, της προσηλωμένης μονομερώς στην "ανάπτυξη".
πηγή: tvxs