περιμένοντας να γυρίσει το χαρτί....

Θα πληρώνουμε τον τζόγο τους.

Γιάννης Μακριδάκης

Mπήκα το πρωί της Πρωτοχρονιάς σ' ένα καφενείο και είδα τρεις που παίζανε χαρτιά με τα μάτια σαν αυγά όλη νύχτα. Κατά τις 8 το πρωί το διαλύσανε. Πρώτος έφυγε με κατεβασμένα τα αυτιά ο εντελώς χαμένος, κατόπιν ο άλλος που ήτανε στα λεφτά του και κάτι παραπάνω και τελευταίος, αφού πλήρωσε τον ξενύχτη καφετζή, ο κερδισμένος.

Σαν εξαφανιστήκανε να πάνε για ύπνο, αρχίσανε οι πρωινοί θαμώνες τα σχόλια κι ανάμεσα στα άλλα, είπανε και τα εξής: "Βρε που είναι εκείνα τα χρόνια που ήτανε όλο το καφενείο γεμάτο τραπέζια και παίζανε δέκα παρέες όλη νύχτα. Τώρα τίποτα, ρεζιλίκι. Του τα πήρανε τα φράγκα του κοσμάκη τα καθίκια και δεν έχουνε πια λεφτά να παίξουνε".

Κι ύστερα βέβαια μπήκανε μοιραία στους πολιτικούς αφορισμούς. Ολοι ίδιοι είναι, όλοι κλέφτες είναι, όλοι καθίκια κλπ. Κι ήρθανε πολύ γρήγορα και οι προσωπικές ιστορίες ως αιτιολόγηση: Εγώ πήγα να μου βάλει κάπου την κόρη μου που είναι χωρισμένη με παιδί αλλά πήρανε μια άλλη αντί για τη δικιά μου. Εγώ πήγα και ζήτησα να μου βολέψει το παιδί αλλά ακόμα περιμένω.

Ο καθένας είχε μια ιστορία ρουσφετιού ανικανοποίητου και ένα σιχτίρισμα να πει για τους πολιτικάντηδες που ψήφιζε τόσα χρόνια υστερόβουλα.

Προσωπικά δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσουμε σε αυτή την Ελλάδα, την Ελλάδα της κακομοιριάς, του τζόγου, της μαγκιάς κλανιάς που μοστράριζε ο κάθε κοινωνικός επιβήτορας, της υποτέλειας, του ρουσφετιού, του μικροσυμφέροντος, του νεοπλουτισμού και της επίδειξης.

Με λύπη όμως διαπιστώνω συνεχώς γύρω μου ανθρώπους που νοσταλγούν τα χρόνια εκείνα, εύχονται να επιστρέψουμε εκεί, δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί τίποτε απολύτως εκτός από την μείωση του εισοδήματός τους και είναι σχεδόν βέβαιοι πως όλα αυτά είναι προσωρινά, ένα κακό όνειρο, ελπίζουν πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν.

Γι αυτό ανέχονται υπομονετικά όλες τις ανάλγητες πολιτικές που σχεδιάζονται και γίνονται πράξη επί των τομαριών μας. Γι αυτό δεν έχουν ξεσηκωθεί να κλείσουν φυλακή αυτούς που κατάστρεψαν τη χώρα και τώρα φόρεσαν μανδύα αγνής παρθένου και κάνουν τους σωτήρες της. Γι αυτό αναρωτιούνται οι έχοντες τη γνώση της κατάστασης μέχρι πότε θα τους υπομένει και θα πληρώνει τα χαράτσια τους ο Έλληνας. Μα μέχρι να ξυπνήσει.

Κι επειδή οι περισσότεροι γύρω μας μάλλον θα πεθάνουν κοιμισμένοι (αυτό φαινόταν και προ κρίσης), μην ελπίζετε σε κοινωνικές επαναστάσεις και πολιτικές ανατροπές σύντομα.

Τα πράγματα θα αλλάξουν αλλά αργά, με τον ρυθμό της φύσης που θα απορροφά τα παλαιά σκαριά και μυαλά και θα γεννά καινούρια, γεννημένα και μεγαλωμένα σε άλλη, δυσκολότερη σε όλα εποχή, άρα και πιο ευέλικτα. Αυτοί, οι μελλοντικοί άνθρωποι, που θα μάθουνε αλλιώς τη ζωή και τον κόσμο, θα κάνουν κι άλλα κουμάντα.

Εμείς δεν έχουμε ελπίδα κοινωνικής αντίδρασης διότι έτσι μάθαμε έτσι πράττουμε, κι όσο έχουμε ακόμα κομπόδεμα, θα πληρώνουμε τον τζόγο τους.

 

πηγή: tvxs