Πιο μόνοι. Πιο αποφασισμένοι.

Για το Σάββα…

Ένας ακριβός μας σύντροφος, συνάδελφος και φίλος, ο Σάββας Μετοικίδης, έθεσε τέλος στη ζωή του, σήμερα, Σάββατο 21 Απριλίου. Ο αγαπημένος μας Σάββας, από νέο παιδί πάντα ήταν μπροστά στους αγώνες και στις απεργίες, πάντα φιλότιμος, ευαίσθητος και αλτρουιστής, πάντα κοντά στους συντρόφους του, δίπλα στους συναδέλφους του, κοντά σε κάθε παιδί του σχολείου του.

Είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε και να συμπορευτούμε μαζί του τα τελευταία εννιά χρόνια. Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου μας, πρωταγωνιστής στην απεργία του 2006, μάχιμος δάσκαλος και άνθρωπος. Δεν του άρεσαν τα μεγάλα λόγια του Σάββα, ήταν άνθρωπος της πράξης. Μέσα από τα κείμενά του στον Αντίλογο, μέσα από το γέλιο που μας χάρισε με τη συμμετοχή του στη θεατρική ομάδα του Συλλόγου, τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας που με δική του – και άλλων συναδέλφων - προσωπική εργασία και αφοσίωση πρόσφερε για πέντε χρόνια σε μετανάστες, την καθημερινή παρουσία του στους αγώνες και το κίνημα.

Οι σύντροφοι και συντρόφισσες του Σάββα από την Εκπαιδευτική Παρέμβαση αποχαιρετάμε τον ακριβό μας σύντροφο και υποσχόμαστε να βαδίσουμε στους ίδιους δρόμους που περπατούσαμε μαζί του τόσα χρόνια, στις διαδηλώσεις και τους αγώνες για ένα καλύτερο σχολείο και ένα καλύτερο αύριο.

Πιο μόνοι. Πιο αποφασισμένοι…

Μετά το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την 09.01.09 ομάδες των ΜΑΤ παγιδεύουν και επιτίθενται σε ομάδα διαδηλωτών που αποχωρεί από την οδό πανεπιστημίου και ανεβαίνει την οδό ασκληπιού.

Ο Σάββας Μετοικίδης ακούγεται στο 3.58' να λέει στους μπάτσους:

 “πόσους σας είπαν να πιάσετε σήμερα..εγώ είμαι δάσκαλος..θάρθω εγώ...σας φτάνουν δέκα ;” …και πήγε

 

Με λένε Θανάση Αντωνίου και υπήρξα φίλος και σύντροφος του Σάββα. Και συγχωριανός.

Αυτή είναι μια φωτογραφία του, τραβηγμένη από μένα, τον Αύγουστο του 2010, στο πέρας των καλοκαιρινών διακοπών μου. Είμαστε στο σταθμό του τρένου, στη Σταυρούπολη Ξάνθης που τόσο αγαπούσε και εγώ μόλις είχα ανεβεί στο τρένο για να φύγω για Αθήνα- αυτός θα κατέβαινε μερικές μέρες αργότερα.

Λίγα λεπτά πριν μου είχε πει οτι προσπαθούσε να πείσει τον πατέρα του να βάλει στο (υπέροχο κατά τα άλλα) μποστάνι του αυθεντικές ελληνικές ντομάτες από την κοινότητα του Πελίτι κι όχι "τα γαμημένα τα υβρίδια που πουλάνε οι εταιρείες των μεταλλαγμένων".

Έκτοτε τα είπαμε αρκετές φορές στις πορείες και τις κινητοποιήσεις ενάντια στην καταραμένη κυβέρνηση των δωσιλόγων που μας καταστρέφει καθημερινά για να πλουτίσουν οι τραπεζίτες και οι καπιταλιστές εντός κι εκτός επικράτειας. Ήταν ένας συνεπής, τίμιος αγωνιστής της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς- αυτής που φωνάζει και μάχεται...

Θα τον θυμάμαι πάντα έτσι όπως τον βλέπετε: άγριο γένι και χαμόγελο. Και μια βραχνιά φωνή.

Σάββα, εγώ θα μείνω λίγο εδώ κάτω για να τους γαμήσω πρώτα και μετά θα τα πούμε από κοντά...

Θανάσης Αντωνίου,

Απρίλιος 2012, Νέα Σμύρνη

πηγή: indymedia

Και όπως είχε γράψει την Άνοιξη του 2008 ο Σάββας Μετοικίδης :

[..]

Η συγκυρία είναι δύσκολη. Οι συνειδήσεις έχουν μετατοπιστεί σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις. Ο κόσμος στενάζει οικονομικά. Το κεντρικό πολιτικό σκηνικό δεν αφήνει πολλές ρωγμές. Οι απεργίες και οι αγώνες δε γίνονται με αυτοματισμούς.

Όμως η εκπαίδευση στο σύνολό της λειτουργεί σαν το γαλατικό χωριό, είναι απρόβλεπτη και οι κινητοποιήσεις της εκρηκτικές.

Δε μας ταιριάζει η μοιρολατρία και ο πεσιμισμός. Όταν χρειαστεί θα ξανασμίξουμε τα βήματα και τις καρδιές μας στους δρόμους, θα συντονίσουμε με καλύτερους όρους το βηματισμό μας με τους συναδέλφους καθηγητές, τους φοιτητές και τους μαθητές, όχι μόνο για ν’ αντισταθούμε σε όσα μας ετοιμάζουν, αλλά και για να διεκδικήσουμε όσα ονειρευόμαστε και μας αξίζουν.