ιδιώτες και ιδιωτεύοντες πολίτες

Η Δημοκρατία των Ιδιωτών

ιδιώτης = άτομο χωρίς δημόσια ιδιότητα ή άτομο που ενεργεί στο πλαίσιο του προσωπικού του συμφέροντος

Ο Αριστοτέλης χρησιμοποίησε τoν όρο “ιδιωτικός” για να περιγράψει τις προσωπικές υποθέσεις των πολιτών σε αντιδιαστολή με τον όρο “πολιτικός” που αναφερόταν στα ζητήματα του δήμου. Στην αρχαία Αθήνα σημαντικότερη αποστολή της Πολιτείας ήταν η μετατροπή των ιδιωτών σε πολίτες που συμμετέχουν στα κοινά, ενώ η ιδιωτεία θεωρούταν ως μία φυσική ιδιότητα την οποία διαθέτουν όλοι από τη φύση τους, ενώ η ιδιότητα του πολίτη αποτελεί επίκτητο χαρακτηριστικό που αποκτάται και διαμορφώνεται μέσω της παιδείας. Συνεπώς αυτός που παρέμενε “ιδιώτης” θεωρούταν αμόρφωτος, εξ ου και η χρήση της λέξης “ιδιώτης” με την έννοια του “ηλίθιος” (στα αγγλικά: idiot).

Στις μέρες μας επικρατεί το στερεότυπο πως όσοι επιλέγουν να μην ψηφίσουν είναι οι απολιτίκ νέοι που συνηθίζουμε να φανταζόμαστε σε κάποιο beach bar της Μυκόνου με έναν φραπέ στο χέρι. Στην πραγματικότητα το στερεότυπο αυτό - ακόμη κι αν έχει κάποια βάση - δεν αποδεικνύει την ιδιωτεία του συνόλου των ανθρώπων που απέχουν από την εκλογική διαδικασία, όπως δεν αποδεικνύει τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την ηλικία τους, την εργατικότητά τους ή το που επιλέγουν να περάσουν τις διακοπές τους!

Όταν μάλιστα αναφερόμαστε στο 38,8% του εκλογικού σώματος τη στιγμή που το πρώτο κόμμα απέσπασε στις τελευταίες εκλογές (Ιούνιος 2012) μόλις το 29,7% των ψήφων, τότε μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουμε είτε την ορθότητα των συλλογισμών μας, είτε τον ορισμό της ίδιας της Δημοκρατίας.

Βεβαίως, στην Αστική Δημοκρατία η άποψη του καθενός εκφράζεται στην κάλπη και μόνον εκεί, άρα όσοι απαξιώνουν αυτήν την διαδικασία ορθώς θεωρούνται ιδιώτες, άσχετα με το αν οι ίδιοι δεν ενστερνίζονται καν τη λογική της εκπροσώπησης/ανάθεσης ή δεν έχουν βρει κάποιο κόμμα που να τους εκφράζει. Και φυσικά, το να θεωρήσουμε τη συνειδητή μη επιλογή ως μία από τις επιλογές που έχει ο κάθε άνθρωπος, δεν συμπεριλαμβάνεται στις κατά τα άλλα “δημοκρατικές” διαδικασίες του κοινοβουλευτισμού!

Συνεπώς είναι ευκολότερο να κατηγορήσουμε όλους αυτούς τους “ανεγκέφαλους” που με την αδιαφορία τους στηρίζουν πάντοτε το πρώτο κόμμα αντί να κατηγορήσουμε αυτούς που πράγματι το ψήφισαν. Επίσης, είναι δυσκολότερο να δεχτούμε πως κάποιοι από αυτούς που συμπεριλαμβάνονται στο 38,8% του εκλογικού σώματος απείχαν από την εκλογική διαδικασία λόγω της αδιαφορίας τους για τα κοινά και άλλοι λόγω της αυτο-απαξίωσης του πολιτικού συστήματος ή λόγω των αναρχικών/αντιεξουσιαστικών τους πεποιθήσεων. Και τέλος, είναι μάλλον αδύνατο να καταδικάσουμε το γεγονός ότι η Αστική Δημοκρατία είναι προσαρμοσμένη έτσι ώστε - μαζί με τα λευκά, τα άκυρα και τις ψήφους των κομμάτων που δεν συμπλήρωσαν το απαιτούμενο 3% - να καπηλεύεται και την αποχή από την εκλογική διαδικασία, αντί να απαιτήσουμε τρόπους ώστε να την λαμβάνει υπόψιν ως γνώμη, ως θέση, ως ένα ΟΧΙ σε αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης.

Εφόσον λοιπόν στο μυαλό ενός παραδοσιακού ψηφοφόρου οι απέχοντες είναι οι ιδιώτες, όλοι οι άλλοι λογικά πρέπει να θεωρούνται πολίτες. Πολίτες είναι όλοι όσοι επί δεκαετίες ψήφιζαν το ένα ή το άλλο κόμμα με αντάλλαγμα μία θεσούλα ή ένα ρουσφέτι… πολίτες είναι και οι ψηφοφόροι των νεοναζί, κριτήριο των οποίων αποτέλεσε η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός… πολίτες είναι κι αυτοί που ό,τι και να γίνει, παραμένουν φανατισμένοι οπαδοί του ενός ή του άλλου κόμματος. Κι ενώ όλοι μιλάμε για το πελατειακό κράτος, αρνούμαστε να δούμε πως οι “πελάτες” είναι οι ίδιοι οι ψηφοφόροι… το προϊόν είναι η προσωπική τους ικανοποίηση, το βόλεμα των ίδιων ή των παιδιών τους… και το αντάλλαγμα είναι η ψήφος τους.

Σήμερα το πρόβλημα με τους “πολίτες” είναι ότι είναι ταυτόχρονα και “ιδιώτες”, οι οποίοι το μόνο “δημοκρατικό” πράγμα που ξέρουν και επιθυμούν να κάνουν είναι να διαλέγουν τους κυβερνήτες τους, αναθέτοντας σε αυτούς τη δουλειά που οι ίδιοι θα έπρεπε να κάνουν. Και φυσικά σε αυτό συμβάλει και η ίδια η Εξουσία, η οποία - για να μπορέσει κατ’ αρχάς να υπάρξει - βρίσκεται μόνιμα προσανατολισμένη προς την απρόσκοπτη εκπαίδευση υποκειμένων που σκέφτονται με γνώμονα το ατομικό τους συμφέρον (βλ. ατομική ιδιοκτησία, κερδοσκοπία, ανταγωνισμό κοκ) έως ότου μπορέσει να επιβάλει και να εδραιώσει τη σύγχρονη Αστική Δημοκρατία, τη Δημοκρατία των Ιδιωτών.

Arkan

 

πηγή: the arkan project