Ξεπούλημα σε συσκευασία δώρου

Μετά τις τσέπες μας παίρνει σειρά ο εθνικός πλούτος.Το πλιάτσικο έχει αρχίσει και στην πράξη.

Το έχουμε ήδη βαφτίσει "ανάπτυξη".

Εδώ και 2 χρόνια η Ελλάδα έχει ξαναμπεί στο παγκόσμιο προσκήνιο, έχοντας την τιμητική της ως το πειραματόζωο των αλλαγών... 

Οι αλλαγές αυτές θέλουν το κράτος να διαλύεται και το κουφάρι του να μετατρέπεται σε μια ΜΚΟ, που απλά θα ελέγχει/ελέγχεται (από) τις συνεργαζόμενες εταιρείες.

Όλα βορά στην Αγορά...

Ως γνωστόν στην Αγορά όλα έχουν τη τιμή τους.

Έτσι και η υγεία σου. Η περίθαλψή σου.

Και δυστυχώς αναμένεται να έχουν αρκετά τσουχτερή τιμή...

Εξάλλου δε λένε πως η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό?.... 

ΑΝΤΕ, ΝΑ ΨΟΦΑΜΕ ΣΙΓΑ – ΣΙΓΑ…

Πώς πετάς ένα παιδί μέσα σ’ ένα κατάστημα παιχνιδιών κι εκείνο δεν ξέρει τι να διαλέξει πρώτα; Ε, έτσι ακριβώς είναι οι υπουργοί αυτής της κυβέρνησης. Μόνο που αυτοί δεν είναι παιδιά, αλλά δυστυχώς εμείς γίναμε τα παιχνίδια τους.

Η είδηση λέει ότι «Θέμα χρόνου είναι η οριστικοποίηση του Σχεδίου Νόμου για την “Επιχειρηματικά Φιλική Ελλάδα” και η υποβολή του στο υπουργικό συμβούλιο, όπως ενημερώνει με έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή ο υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας Μιχάλης Χρυσοχοΐδης».

Δεν είναι το Παμπούκειο fast track αυτό; Δεν είναι το Invest in Greece; Άλλο πάλι είναι αυτό; Δε θα τελειώσει ποτέ αυτός ο εφιάλτης της «ανάπτυξης»; Οι Έλληνες που μπορούν να επενδύσουν τα πήραν όλα κι έφυγαν στην Ελβετία. Οι ξένοι που μπορούν να επενδύσουν, κρατάνε άμυνα επειδή περιμένουν πρώτα να καταρρεύσει το ευρώ και ύστερα να δουν τι θα κάνουν.

Ανεύθυνοι εντελώς και γνωρίζοντας πως από τη Δικαιοσύνη δε θα κριθούν ποτέ, αλλά κι από τον λαό θ’ αργήσουν να κριθούν, κάνουν ό,τι θέλουν πλέον αυτά τα λαμόγια.

Σχεδιάζουν νόμους που πάντα εντός τους κρύβονται κι άλλα μέτρα εναντίον μας. Όλοι αυτοί οι νόμοι έχουν σαν περιτύλιγμα την «ανάπτυξη», την «αειφορία», τη «βελτίωση» και μέσα τους κρύβουν δώρα για εφοπλιστές, αμνηστία για πολιτικούς και φοροφυγάδες, κλοπές από τους μεροκαματιάρηδες.

Δεν ελέγχουμε τίποτα πλέον. Κουραστήκαμε. Καταστρέφουν αλύπητα. Το πλιάτσικο δεν έχει σταματημό. Όσοι ούρλιαζαν τόσο καιρό ότι η δημόσια υγεία πάει για ξεπούλημα, χαρακτηρίζονταν υπερβολικοί ή στην καλύτερη περίπτωση, οι υπόλοιποι θεωρούσαν ότι αυτός ο κίνδυνος θ’ αργήσει.

Κι όμως, ήρθε και πέρασε. Στα σκοτεινά. Ελάχιστοι το πήραν χαμπάρι κι όσοι το πήραν δεν αντέδρασαν, επειδή κουράστηκαν να αντιδρούν χωρίς αποτέλεσμα. Η είδηση λέει ότι «Πειραματικό μοντέλο κοινής διοίκησης δημοσίων και ιδιωτικών νοσοκομείων, προωθεί ο κ. Αν. Λοβέρδος. Μέσω διεθνούς διαγωνισμού προτίθεται το υπουργείο Υγείας να επιλέξει τα δυο ιδιωτικά νοσοκομεία τα οποία θα μετάσχουν στο πιλοτικό πρόγραμμα κεντρικής διοίκησης με δημόσια νοσοκομεία. Όπως ανακοίνωσε ο κ. Λοβέρδος στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, θα φέρει σχετική τροπολογία στη Βουλή…».

Κοινή διοίκηση δημόσιων και ιδιωτικών νοσοκομείων. Βάζω στην άκρη τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα και τις αποδοχές – χαρτζιλίκι του προσωπικού των ιδιωτικών νοσοκομείων. Ψιλά γράμματα.

Βάζω στην άκρη το πάρτυ που θα γίνει μεταξύ ιδιωτικών νοσοκομείων και φαρμακευτικών εταιρειών στις πλάτες των δημόσιων νοσοκομείων. Οι Γκέμπελς του καθεστώτος φρόντισαν από νωρίς να στιγματίσουν τα δημόσια νοσοκομεία, μετατρέποντας κάποια περιστατικά κακοδιαχείρισης και απάτης, σε κανόνα.

Οι περισσότεροι πιστοί τηλεθεατές του MEGA και του ΣΚΑΪ θα αναφωνήσουν «Επιτέλους! Τα δημόσια νοσοκομεία θα γίνουν σαν τα ιδιωτικά!». Ναι αμέ, μη φάτε, έχουμε γλαρόσουπα.

Ως γνωστόν, στα ιδιωτικά πάρκα Υγείας, αμείβονται ως επί το πλείστον οι καθηγητές – γιατροί που συνεργάζονται με την επιχείρηση. Οι υπόλοιποι γιατροί δεν αμείβονται. Τους παραχωρείται ένα γραφείο και ο εξοπλισμός του νοσοκομείου. Η αμοιβή του γιατρού είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά και μόνο το γιατρό και τον ασθενή. Ο γιατρός πληρώνεται από τον ασθενή. Το καταλάβαμε;

Πρόκειται για μία αμοιβή που δεν καλύπτει κανένα ασφαλιστικό ταμείο και η πρακτική είναι νομιμότατη. Το μόνο που μπορεί να καταγγείλει ο ασθενής σε μία τέτοια περίπτωση, είναι αν δεν του δώσει απόδειξη ο γιατρός.

Όταν, λοιπόν, ένα ιδιωτικό πάρκο Υγείας δεν πληρώνει τους γιατρούς του, είναι λογικότατο να εμφανίζει μειωμένο λειτουργικό κόστος σε σχέση με εκείνο ενός δημόσιου νοσοκομείου. Αυτό όμως δεν το λες επιτυχία, αλλά εμπόριο.

Όταν οι συμφωνίες προμήθειας υλικών και φαρμάκων μεταξύ ιδιωτικών νοσοκομείων και πολυεθνικών φαρμάκων έχουν τους ίδιους ακριβώς κανόνες με εκείνες της τοποθέτησης των προϊόντων στα σούπερ μάρκετ, είναι λογικό να μειώνεται το κόστος. Ούτε αυτό όμως το λες επιτυχία στον τομέα Υγεία. Το λες νταραβέρι.

Όταν το ιδιωτικό νοσοκομείο λέει στον ασθενή ότι θα του χρεώσει δύο διανυκτερεύσεις, ενώ εκείνος βγήκε από το νοσοκομείο δύο ώρες μετά την επέμβαση, δεν είναι λογικό να ματώνουν τα ταμεία;

Η δημόσια υγεία στην Ελλάδα είναι στραβή και κουτσή και νοσεί. Όμως υπάρχει. Δεν έχει μόνο γιατρούς που παίρνουν φακελάκια και νοσηλεύτριες που φαρδοκλάνουν ολημερίς. Αυτούς ας τους χώσουν φυλακή κι ας τους πετάξουν με τις κλωτσιές.

Το ΕΣΥ διαθέτει και πολύ καλούς επιστήμονες και προσωπικό που σαπίζει στα απλήρωτα νυχτέρια μέσα στο αίμα και τον πόνο για να βγουν οι βάρδιες. Θα μου πείτε ότι είναι υποχρέωσή τους; Δεν είναι, αλλά θα το δεχτώ.

Ο στόχος μιας κυβέρνησης είναι να βελτιώνει διαρκώς το δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας. Ο στόχος μιας οικονομικής χούντας είναι να το καταστρέψει και να κάνει δώρο τις υποδομές του στους ιδιώτες.

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι πριν την «ιδέα» του κ. Λοβέρδου να παραχωρήσει ουσιαστικά τα δημόσια νοσοκομεία στα ιδιωτικά, φρόντισε να πετάξει διά νόμου τους γιατρούς έξω από τα μετοχικά κεφάλαια των ιδιωτικών κέντρων υγείας.

Οι τραπεζίτες έλαβαν ένα ακόμη δώρο τώρα πια. Το νοσοκομείο EuroMarfinΠειραιώς, σας περιμένει για την εγχείρηση ή τη θεραπεία σας. Αρκεί να πληρώσετε προκαταβολικά τα έντερά σας. Ο θαυμαστός κόσμος του σοσιαλιστή Λοβέρδου. Οι Τράπεζες τον χαιρετούν. Οι μη έχοντες ας ψοφήσουν. Μια ακόμη θυσία για την πατρίδα του Βενιζέλου, του Παπανδρέου, του Πάγκαλου και του Λοβέρδου.

πηγή: kartesios

(την παραπομπή στο άρθρο τη βρήκα στο Herr K.)

ο/η φτου ευρωδότης

Όλα μπροστά μας είναι.

Η αμήχανη φάση του Κινήματος

by Γαλαξιάρχης (Zaphod)

Αναδημοσίευση από το blog Erratum – Μέθεξις

Τις τελευταίες ημέρες, πολλοί σύντροφοι κι εγώ μαζί αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει με το κίνημα. Οι αναλύσεις πολλές και οι απόψεις περισσότερες. Η 17η Νοεμβρίου πέρασε χωρίς την πολυπόθητη «κλιμάκωση» του αγώνα από μεριάς του λαϊκού κινήματος. Όλοι μας ελπίζαμε ενδόμυχα σ’ αυτήν την κλιμάκωση σαν την απάντηση του κινήματος στην «πραξικοπηματική» αναρρίχηση στην εξουσία της κυβέρνησης συνεργασίας ή όπως αυτοχαρακτηρίζεται, «εθνικής σωτηρίας».

Ακόμα και τοποθέτηση ακραίων φασιστικών υποκειμένων σε υπουργεία, γεγονός που από μόνο του σε άλλες εποχές θα είχε βγάλει στο δρόμο όλο τον κόσμο, πέρασε μόνο σαν μια κρυάδα στη ραχοκοκαλιά μας. Σε συνδυασμό δε με την ομολογία του δοτού πρωθυπουργού – τραπεζίτη πως έργο του είναι μόνο η απρόσκοπτη υπογραφή όλων των αντιλαϊκών μέτρων της νέας δανειακής σύμβασης, μέτρα που υπερβαίνουν σε βαρβαρότητα όλα όσα είδαμε έως τώρα, κανονικά θα έπρεπε να έχει «καεί το σύμπαν».

Τι συνέβη όμως και δεν κουνήθηκε φύλλο; Με ελάχιστες εξαιρέσεις, έως σήμερα κανείς δεν αντέδρασε δυναμικά. Φαίνεται σαν να έχουν μουδιάσει όλοι, να έχουν παραδοθεί. Γιατί;

Αν εξετάσουμε προσεκτικά τη στάση όλων αυτών που απαρτίζουν το Λαϊκό Κίνημα, τουλάχιστον στη θεωρία, θα πάρουμε τις πρώτες ενδείξεις για το τι συμβαίνει.

Κατ’ αρχάς έχουμε την παραδοσιακή Αριστερά που συνιστά ένα αξιόλογο μέρος του κινήματος. Το ΚΚΕ σαν μεγαλύτερος παίχτης και σαν παραδοσιακός πόλος αντιπολίτευσης στα αστικά κόμματα, δείχνει μια τεράστια αδυναμία να αποκωδικοποιήσει τις εξελίξεις. Δεν θα κάνω κριτική βάση των δικών μου ιδεών αλλά θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τη στάση του από την δική του σκοπιά*. Όταν ετέθη το θέμα του Δημοψηφίσματος, παρουσιάστηκε μια μοναδική ευκαιρία για το ΚΚΕ αλλά και τη λοιπή κοινοβουλευτική αριστερά, να παλέψει για τη διεξαγωγή του και να κερδίσει. Ένα όχι του λαού στο δίλλημα της ΕΕ θα σήμαινε αυτομάτως μια τεράστια νίκη όσων αντιπαλεύονται το μνημόνιο, και θα αφαιρούσε από τα αστικά κόμματα την δυνατότητα να πράξουν την όποια «κοινοβουλευτική αταξία», οδηγώντας τη χώρα στις κάλπες. Όμως το ΚΚΕ και ο Σύριζα απέρριψαν το δημοψήφισμα και αντιπρότειναν κατ’ ευθείαν τις εκλογές, γνωρίζοντας βεβαίως πως αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί.

Με τη λογική του ΚΚΕ, και κατόπιν αναγνώσεως των δημοσκοπήσεων, και ύστερα από τη «υπεύθυνη» στάση του στις προηγούμενες μαζικές κινητοποιήσεις, η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος έκρυβε τον κίνδυνο της απότομης κατάρρευσης του αστικού δικομματισμού, και την αναγκαία αποδοχή της ευθύνης της διαχείρισης της κρίσης από την Αριστερά. Έλα μου όμως που το κόμμα δεν έχει σαφή πρόταση διακυβέρνησης, ούτε την διάθεση για να συγκυβερνήσει με άλλα αριστερά κόμματα, πράγμα που μάλλον θα ήταν αναγκαίο. Τα όποια δημοσκοπικά οφέλη που απολαμβάνει τώρα, θα εξανεμίζονταν κατά τη διάρκεια μιας ατέρμονης προσπάθειας αποφυγής της ανάληψης ευθύνης διακυβέρνησης μαζί με άλλους αριστερούς χώρους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης, με μια παρόμοια λογική για τα δημοσκοπικά οφέλη, συν την πολιτική του αγκίστρωση στην συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, δεν θα τολμούσε ποτέ να δεχτεί το δημοψήφισμα. Έτσι, και αυτός με τη σειρά του απλά αντιπρότεινε εκλογές, εις γνώσιν του απίθανου να γίνει αποδεκτή μια τέτοια πρόταση από το αστικό κατεστημένο. Τέλος έμειναν και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να παίζουν ρόλο κομπάρσων στην φαρσοκωμωδία δημοκρατίας, εξαπολύοντας λεονταρισμούς και ευχολόγια. Το κίνημα από αυτά τα δύο κόμματα δεν έχει προσωρινά να περιμένει τίποτα.

Για το συνδικαλιστικό χώρο, νομίζω πως κάθε σχόλιο περιττεύει. Οι απεργίες-προφάσεις που διοργανώνει, είναι ο καλύτερος μάρτυρας της συστημικής του φύσης και του ρόλου που παίζει ως βαλβίδα εκτόνωσης.

Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του κινήματος που απαρτίζεται από πρώην ψηφοφόρους των αστικών κομμάτων, απολίτικους ή και ακομμάτιστους μικροαστούς και προλετάριους. Η μαζική τους συμμετοχή στο κίνημα των πλατειών έδειξε πως έχουν τη δύναμη να πιέσουν αρκετά το σύστημα, και αν συντονίζονταν σωστά με τα υπόλοιπα μέρη του κινήματος, η ανατροπή θα ήταν βέβαιη. Όλοι αυτοί όμως είχαν από την αρχή αλλά και συνεχίζουν να έχουν λάθος στόχευση. Όσο ο στόχος τους ήταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου, άντε και κάποιοι υπουργοί του, όσο η μάχη δινόταν για την μη υπογραφή του μεσοπρόθεσμου, ή αγωνιστική τους διάθεση ήταν ακμαία. Ήλπιζαν στην «άλλη» πολιτική μιας άλλης κυβέρνησης. Μετά το ξεγύμνωμα σύσσωμου του αστικού πολιτικού κόσμου όμως, και την ευρεία κομματική συμμετοχή του στην κυβέρνηση του τραπεζίτη, ο απλός πολίτης έχασε την στόχευση. Ηττήθηκε κατά κράτος. Ξαφνικά, κάθε ελπίδα του για μια διαφορετική αστική προσέγγιση εξαερώθηκε. Ο μύθος των διαφορετικών πολιτικών από τα δύο κόμματα εξουσίας που τόσο όμορφα καλλιεργήθηκε στη μεταπολίτευση, κατέρρευσε και στη θέση του εμφανίστηκε το πιο άγριο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού. Ο μέσος πολίτης, μικροαστός ή προλετάριος, που τόσα χρόνια βασίστηκε στο σύστημα για την προσωπική του ευημερία, νιώθει τώρα όχι μόνο εξαπατημένος αλλά κυρίως μόνος και ανήμπορος. Προσδοκά πλέον στον από μηχανής θεό – ηγέτη για να σηκώσει ξανά κεφάλι.

Επίσης, κομμάτι του κινήματος είναι η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Αυτό το τμήμα του κινήματος, αν και κατά τη γνώμη μου, σε γενικές γραμμές διέγνωσε σωστά την κατάσταση και πρότεινε κινηματικές λύσεις, είτε λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων, είτε λόγω μικρής δύναμης και επιρροής στη μεγάλη Λαϊκή μάζα, δεν κατάφερε να κινητοποιήσει αρκετά τον κόσμο σε ουσιαστικές δράσεις αντίστασης.

Τέλος έχουμε και τον Αναρχικό χώρο, που τελευταία γνωρίζει μια άνθηση, αλλά που και αυτός, αν και σωστά τοποθετημένος σε ιδεολογικό επίπεδο, αδυνατεί να εμπνεύσει κυρίως λόγω της χρόνιας ταύτισης του στη συνείδηση του κόσμου με τους λεγόμενους μπαχαλάκηδες, αλλά και γιατί τα προτάγματα της ιδεολογικής του πλατφόρμας, ακόμα ξενίζουν και φοβίζουν τον εθισμένο στον καταναλωτισμό και την ιεραρχία άνθρωπο.

Αν εξαιρέσεις αυτούς τους δύο τελευταίους χώρους, κανείς μα κανείς δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση για σύγκρουση. Κανείς δεν καλεί το Λαό σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας, σε εξέγερση.

Το κίνημα λοιπόν πέθανε;

Μάλλον όχι, θα έλεγα εγώ.

Το κίνημα βρίσκεται σε μια φάση αμηχανίας, έλλειψης στόχου και σίγουρα έλλειψης συνοχής. Όμως αυτά είναι πρόσκαιρα συμπτώματα. Σε λίγο το κίνημα θα ξαναπάρει διαστάσεις εξεγερτικές και ελπιδοφόρες, τα ψέματα και οι δικαιολογίες τελειώνουν, όπως τελειώνει και το ισχνό πλέον εναπομείναν λίπος μιας κοινωνίας, που για πρώτη φορά ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην εξαθλίωση και την σκλαβιά από τη μία, και την ελευθερία και την αυτοδιάθεση από την άλλη.

Ο μέχρι πρότινος παντοδύναμος αστικός μηχανισμός χειραγώγησης, δεν διαθέτει άλλα όπλα εκτός της ωμής καταστολής και της άκρατης προπαγάνδας. Τα ψιμύθια της αστικής δημοκρατίας, το κράτος δικαίου και το όνειρο για ευμάρεια, τέλος.

Μένει σε μας πλέον να ασκήσουμε στο μέγιστο το χρέος μας ως άνθρωποι. Ενωμένοι και αλληλέγγυοι να σταθούμε απέναντι στην επέλαση της βαρβαρότητας, ανακτώντας την προ πολλού χαμένη μας αξιοπρέπεια. Μένει σε μας να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε στην προσπάθεια να κατακτήσουμε συλλογικά και ατομικά την αυτοδιάθεση μας και την απεξάρτηση μας από τις ηγεσίες και την καταπίεση.

Κλείνω με ένα σχόλιο του @CrippleHorse στο twitter, από το οποίο πήρα και την αφορμή να γράψω τις σκέψεις μου.

«Ο λαός της Αιγύπτου μας δείχνει τη διαφορά αυτού που θα ξεδώσει για κάνα 3ωρο από αυτόν που διαμαρτύρεται μέχρι να πάρει αυτό που θέλει»

* Η δική μου θέση σε σχέση με την κοινοβουλευτική αριστερά, είναι ότι έπρεπε προ πολλού να έχει παραιτηθεί σύσσωμη από τη βουλή, μεταφέροντας την όποια αντιπαράθεση με το σύστημα εκεί που πραγματικά ανήκει. Στους δρόμους.

πηγή: parallhlografos

γουρουνῦν καὶ ἀεὶ

-Φέρεται σαν γουρούνι,

αλλά τον ανέχομαι, γιατί τον χρειάζομαι...

Τί να κάνω?..

κοσμοπόλιταν σελίδα 1967

ΚΙ ΟΜΩΣ...

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ!!

Στο χέρι της η λύση...

το κατά Λουκάν "ΟΧΙ"

-Τελικά θα τα καταφέρει η χώρα κύριε Πρωθυπουργέ?

βιβλιοπώλης-δρομέας

Η δημοκρατική Μυτιλήνη έδωσε χθες την ευκαιρία στον υπουργοποιημένο πλασιέ βιβλίων, να επιβεβαιώσει τον μύθο του Τρεχατεποδαράκιαμου που τον περιβάλλει...

Καμαρώστε τον...στο 0.45'..

και το ρεπορτάζ από το redflyplanet:

Σύμφωνα με το lesvosnews.gr, η αστυνομία χρειάστηκε να επέμβει όχι μια αλλά δύο φορές για να καταστρώσει σχέδια απόδρασής του.

Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα,

η πρώτη απόδρασή του έγινε όταν στο κτήριο της Γενικής Γραμματείας είχε συγκεντρωθεί μεγάλη ομάδα διαδηλωτών οι οποίοι προσπάθησαν να εισβάλουν στο κτήριο και ο κ. Γεωργιάδης φυγαδεύτηκε αφού προηγουμένως δέχθηκε πυρά από αυγά και πορτοκάλια.

Η δεύτερη απόδραση έγινε λίγο αργότερα όταν οι διαδηλωτές έμαθαν ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης βρισκόταν στον τηλεοπτικό σταθμό Αρχιπέλαγος όπoυ έδινε συνέντευξη στον Γιάννη Συνάνη.

Εκεί έσπευσαν οι διαδηλωτές γρήγορα και τον περίμεναν με άγριες διαθέσεις και συνθήματα.

Η αστυνομία κατέστρωσε νέο σχέδιο και κατάφερε να φυγαδεύσει για δεύτερη φορά τον Άδωνι Γεωργιάδη χωρίς όμως να γλυτώσει και πάλι από τις ριπές των αυγών και των πορτοκαλιών", καταλήγει.

ΕΝΤΟ ΜΕ ΤΑΞΙ στο Κάϊρο..

κάπου κοντά στην πλατεία Tahrir

photo: Nov.23, 2011 - REUTERS/Asmaa Waguih

πηγή: National Post

Όσο αυτή μεγαλώνει, εσύ μικραίνεις.

ο πε-ρήφανος Πέ-τρος

και ο ΛΑΓΟΣ στην εξουσία..

trio mooges

την ίδια στιγμή στη Γκαλερί "+cyberΝησί"

ΕΝΤΟ ΜΕ ΤΑΞΙ κάπου στο Λονδίνο..

artwork by Banksy

κότες βουβές, Ελληνικές..

Είμαστε δυο

είμαστε τρεις

είμαστε χίλιεσδεκατρείειειεις…

κότες βουβέεες, Ελληνικές,

κλασομπανιέρες θλιβερές,

αυθαίρετες α να μο νές……

Αυτά και άλλα ωραία

από τον τρισμέγιστο Τζιμάκο:

ελληνικό κυβερνοpunk

όπως έξοχα αναφέρει και ο antistachef..

BANKS NOT DEAD

Σοκάρει το φιλί των Ιούδων..

Ο άνθρωπος του μέλλοντος στο GreekLab

Η γαλλική σατιρική εκπομπή Les Guignols de l'info ασχολείται στο "Les Grecs" με το πείραμα της Ελλάδας και παρουσιάζει τον άνθρωπο του μέλλοντος...

Les Grecs

Ελληνική Βλασφημία

οι 3 βλάσφημοι

μπροστά στην εσταυρωμένη Ελληνική Δημοκρατία

ο δρόμος του Νοέμβρη

Λουκάς Παπαδήμιος

ευρωπέη

οι τρεις ευρωφύλακες

(τα κουμπαράκια)

ευρωμπούρδες

Διάλειμμα για ταληράκια

2011.11.10

Ένα μικρό διάλειμμα στην ομφαλοσκόπηση γιατί η μπούρδα τελικά έχει λάβει πανευρωπαϊκές διαστάσεις και παρότι πολύ θα ήθελα να περνάω για στωικός κινέζος που προσπαθεί να πιάσει κουνούπια με τσόπστιξ, θα πρέπει να σας εκμυστηρευτώ πως είναι μερικές στιγμές που θα προτιμούσα να είμαι ο σχεδόν συνονόματος τσάκι τσαν.

Μπούρδα Α

Ο σαρκοζί δήλωσε πως θα πρέπει να υπάρξει μία ευρώπη 2 ταχυτήτων. Η μέρκελ πετάρισε τα ματάκια της. Λίγο πριν το διαψεύσει. Με λίγα λόγια αναβιώνουν τα σενάρια περί δύο ευρώ. Ενός λατινικού κι ενός βόρειου. Μάλιστα. Δεν θα ασχοληθώ πολύ με το γιατί το έκαναν αυτό. Το να αναλύεις το σαρκοζί είναι σαν να αναλύεις τον μπερλουσκόνι στην 20ετή θητεία του. Ανούσιο.

Χάνει τις εκλογές, ο πόλεμος στη λιβύη δεν είχε το ίδιο εφέ που είχε ο πόλεμος των φόκλαντς και επειδή δεν έχει plan B, προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει έναν τρόπο να επιπλεύσει απευθυνόμενος στις συμμαχίες που τον στηρίζουν (δηλαδή τις τράπεζες και τη γαλλία των φορολογικών απαλλαγών). Να μη λέμε μεγάλες κουβέντες, αλλά φοβάμαι πως δεν θα έχει την επιτυχία του μεγάλου ιταλού εραστή. Όμως ας υποθέσουμε πως η γαλλία πράγματι προσπαθεί να φτιάξει με τη γερμανία ένα σκληρό πυρήνα του ευρώ. Ερωτήματα:

Α1. Είναι η ιδέα του σπασίματος του ευρώ κάποιο καινούργιο σχέδιο? Όχι φυσικά. Την είχαμε συζητήσει στο περτικαλί τσαρδί μου από το μάρτη του 2009, και μη νομίζετε ότι αυτή η έμπνευση οφειλόταν στο γνωστό κληρονομικό μου χάρισμα. Κι εγώ την είχα ακούσει από έναν τρελό το φθινόπωρο του 2007. Κι αν θέλετε να πάμε πιο πίσω, όλες τις δομικές αιτίες του δράματος που ζούμε σήμερα στην ΕΕ μπορείτε να τις διαβάσετε από τον ΑΓΠ τον ίδιο στη συζήτηση περί της αποδοχής της συνθήκης του μάαστριχτ στις αρχές του 90 (πετάξτε τις εθνικές κορώνες και κρατήστε το ζουμί).

Α2. Μήπως όμως έφτασε ο κόμπος στο χτένι και ο σκληρός πυρήνας της ευρώπης θέλει να αποσχιστεί από τα λιμά? Ίσως, αλλά εδώ πρέπει να μιλήσουμε για ποιον σκληρό πυρήνα μιλάμε. Ο σαρκοζί θέλει να φαντασιώνεται πως ανήκει στο σκληρό πυρήνα. Ο πρακτικός αποκλεισμός των γαλλικών τραπεζών από τις χρηματαγορές μέσα στο καλοκαίρι όμως μας δείχνει πως οι αγαπημένες τους αγορές μάλλον δεν συμφωνούν μαζί του. Κι έτσι τελικά η φαντασίωση του τι αποτελεί σκληρό πυρήνα καταρρέει.

Α3. Κι αν το εννοούν? Ας δούμε τι σημαίνει αυτό. Ας υποθέσουμε πως η γαλλία με τη γερμανία και την ολλανδία αποφασίζουν να συγκροτήσουν την πρώτη ταχύτητα. Το δεύτερο ευρώ των φτωχών είναι προφανές πως θα υποτιμηθεί στις χρηματαγορές. Πόσο? Θέλετε να πούμε ένα ευγενικό 30% ? Αυτό σημαίνει πρακτικά 30% κούρεμα σε όλα τα χρέη που κατέχουν οι γαλλικές τράπεζες στις χώρες του φτωχού ευρώ. Πόσο είναι αυτό?

Η έκθεση των γαλλικών τραπεζών στο χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο) των χωρών που θα μπούνε στη δεύτερη ταχύτητα είναι τεράστια. 415δις στην ιταλία, 150δις στην ισπανία, 55δις στην ελλάδα, 32δις στην ιρλανδία, 25δις στην πορτογαλία και 230δις στο βέλγιο για να πάρουμε μόνο τις χώρες που βρίσκονται πέρα από ή στα όρια της εξόδου από τις αγορές. Δηλαδή 1τρις ευρώ έκθεση χοντρά χοντρά. 30% μείωση σε αυτό σημαίνει 300δις τρύπα στις γαλλικές τράπεζες που ήδη έχουν πρόβλημα από τα δικά τους σαπάκια. Μπορούν να την καλύψουν? Πολύ δύσκολα. Και σε αυτό δεν μετράμε τα επιπλέον κουρέματα που θα γίνουν από τις στάσεις πληρωμών των φτωχών χωρών οι οποίες δεν θα μπορούν να πληρώνουν τα σημερινά υψηλά επιτόκια. Δεν μετράμε επίσης την πτώση της αξίας των επενδύσεων που έχουν κάνει οι γαλλικές επιχειρήσεις στις χώρες των φτωχών και την πτώση των εξαγωγών που θα αποφέρει το νέο ασθενέστερο ευρώ των φτωχών. Με λίγα λόγια αν η γαλλία θέλει ευρώ 2 ταχυτήτων, θα ήταν καλύτερο να έρθει κι αυτή στη δεύτερη ταχύτητα.

Α4. Κι αν οι γερμανοί το αποφασίσουν μόνοι τους με τους ολλανδούς και τους φινλανδούς? Τα ίδια που λέγαμε παραπάνω για τους γάλλους ισχύουν και για τους γερμανούς, με το επιπλέον πρόβλημα πως η απότομη πτώση των εξαγωγών θα φέρει μια ισχυρότατη ύφεση στο εσωτερικό της γερμανίας που δεν θα ξέρει πώς να αναδιαρθρώσει την οικονομία της καθώς μέχρι σήμερα παίζει το σκοπό “σφυρίζω αδιάφορα, η κρίση δεν μ’ ακουμπά”. Κι έτσι το ισχυρό βιομηχανικό κεφάλαιο και το εύρωστο κράτος δεν θα μπορέσουν να καλύψουν (πόσω μάλλον να αναπληρώσουν) τις κατεστραμμένες τους τράπεζες.

Άρα πέρα από το γεγονός πως δεν διαθέτουν καμία πολιτική νομιμοποίηση να τραβήξουν αυτόν το δρόμο, οι οικονομικές καραμπόλες μιας τέτοιας κίνησης είναι αποτρεπτικές.

Μπούρδα Β

Οι εκσυγχρονιστικές δυνάμεις της χώρας έχουν όραμα. Πριν 10 χρόνια ήθελαν να γίνουμε ιρλανδία (τι κρίμα που δεν δούλεψε). Πριν 2 χρόνια ήθελαν να γίνουμε σουηδία (αυτό κράτησε 6 μήνες όπως και το λεφτά υπάρχουν) και μετά πήγαμε στη δανία. Σήμερα πια μας λένε πως πρέπει να γίνουμε κάτι μεταξύ πολωνίας και τουρκίας. Με το ρυθμό που πάνε του χρόνου θα θέλουν να γίνουμε βιετνάμ και του παραχρόνου σομαλία. Αλλά ας δώσουμε 3 λεπτά σκέψης στα νέα παραδείγματα που μας προσφέρει η ελλάδα της προόδου και του μνημονίου (δηλαδή η νέα κυβέρνηση).

Β1. Μήπως να γίνουμε τουρκία? Αχ ερντογάν. Συντηρητικός, νεοφιλελεύθερος και λιγουλάκι αυταρχικός, αλλά χωρίς τη βρώμα της γαλότσας του συνταγματάρχη. Εντάξει, ας παραβλέψουμε το γεγονός πως η τουρκική οικονομία βιώνει μια φούσκα που προκλήθηκε από την “αύξηση της ρευστότητας” στις ΗΠΑ και που σύντομα θα σκάσει. Με ποιο τρόπο ακριβώς φαντασιώνονται οι ηγήτορες της προόδου ότι ο λουκάς παπαδήμος, ορμώμενος από το σπίτι του και χειροκροτούμενος από στενό οικογενειακό και φιλικό κύκλο, μπορεί να έχει τη νομιμοποίηση του ερντογάν που ψηφίστηκε από το 50φεύγα % του εκλογικού σώματος για τρίτη συνεχόμενη φορά?

Μα ειλικρινά, τι τους βάζουν στον καφέ εκεί στα ντακάπο?

Β2. Μήπως να γίνουμε πολωνία? Η πολωνία θεωρείται από τα πιο επιτυχημένα προγράμματα αποσοβιετοποιήσης στην ανατολική ευρώπη και προσαρμογής στον καπιταλισμό. Μη νομίσετε τίποτα φοβερό, απλά εκεί η εισαγωγή του φιλελεύθερου παραδείγματος έφερε λιγότερη καταστροφή στο πέρασμά της απ’ ότι στη ρωσία, την ουκρανία, τη βουλγαρία και άλλες πρώην σοβιετικού τύπου χώρες. Παρόλαυτά θα έλεγα πως και μόνο η επίκληση του πολωνικού μοντέλου λειτουργεί περισσότερο ως φόβητρο παρά ως υπόσχεση.

Η φαντασίωση ταιριάζει με την άλλη φαντασίωση πως είμαστε η τελευταία σοβιετικού τύπου χώρα. Μια ακόμη ανιστόρητη αναλογία που ακούγεται από τους γνωστούς ανιστόρητους οπαδούς της προόδου. Αλλά ας πάει το παλιάμπελο και ας το εξετάσουμε. Η πολωνία και οι άλλες χώρες του σοβιετικού περίγυρου βίωσαν την πτώση από τη σοβιετική σφαίρα ως απελευθέρωση. Τόσο πολιτική, όσο και οικονομική. Οι κοινωνίες τους είχαν απονομιμοποιήσει το προηγούμενο καθεστώς ήδη από τη δεκαετία του 1970 (θυμάστε τη δικτατορία γιαρουζέλσκι?) και άρα ήταν έτοιμες να δεχθούν ένα νέο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς. Πράγμα που φυσικά δεν συμβαίνει στην περίπτωση της ελλάδας (ή της ευρώπης). Η κοινωνία θα ήθελε στην καλύτερη δυνατή περίπτωση να επιστρέψει στο 2004 και το νέο οικονομικό καθεστώς δεν τους υπόσχεται ένα μαγικό αστραφτερό κόσμο. Άρα η πολιτική ανοχή του κόσμου στις οικονομικές κακουχίες “μέχρι οι διαρθρωτικές αλλαγές να αποδώσουν καρπούς” δεν θα έχει τη διάρκεια που είχε στην ανατολική ευρώπη. Για την ακρίβεια δεν θα έχει καμία διάρκεια διότι το όραμα του μέλλοντος των πολωνών ήταν να γίνουν γερμανία, των φίλων του παπαδήμου να γίνουμε από ελλάδα πολωνία.

Άρα θα επιμείνω. Αφού ο ΓρΑΠ δεν πρόλαβε να το νομιμοποιήσει, τι σκατά καπνίζουν οι παράγοντες πέριξ του κολωνακίου?

Μπούρδα Γ

Νέα κυβέρνηση παπαδήμου. Εντάξει θέλετε κι άλλα ανέκδοτα? 5 μέρες καραγκιόζ μπερντές κι έχουμε επιτέλους πάπα. Ο τυπάκος που ο ΓρΑΠ παρακαλάει εδώ και δύο χρόνια να πάρει μέρος στην κυβέρνησή του κι αυτός αρνείται. Ο καραγκιόζης που θεωρεί καταστροφή το κούρεμα των ομολόγων και ισχυρίζεται πως το χρέος πρέπει να πληρωθεί ολόκληρο. Ο άνθρωπος που μαγείρευε τα greek statistics καλύτερα από όλους, ο εκπρόσωπος των τραπεζιτών που μας έφεραν ως εδώ έγινε πρωθυπουργός. Δάκρυα συγκίνησης στο έθνος. Αλλά ας απλώσουμε το στρατηγικό τραχανά.

Τι σημαίνει αυτό για την ελληνική πολιτική σκηνή? Μια απονομιμοποιημένη βουλή, καθώς εκλέχθηκε με διαφορετικά προγράμματα πριν από 2 χρόνια, συγκροτεί μια κυβέρνηση που μπορεί να αποκτήσει ονομαστική ισχύ άνω των 260 βουλευτών (δώστε βάση στο ονομαστική). Εντυπωσιακό ποσοστό εποχών δημοψηφισμάτων αφρικάνικων δικτατοριών. Θα κρατήσει? Ορίστε τι λέει η μαγική μου σφαίρα.

Γ1. Αν στην κυβέρνηση συμμετάσχουν τελικά όλα τα πρωτοπαλίκαρα των σούπερ-μνημονιακών (από νδ κι από πασόκ), τότε πιθανότατα θα μιλάμε για μια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να εξαντλήσει την τετραετία (θα προσπαθήσει είπαμε) και ο σαμαράς θα καταπιεί το αίτημά του για εκλογές σε 3 μήνες. Με αυτόν τον τρόπο βέβαια θα πρέπει να καταπιεί και τη δημοσκοπική κατρακύλα του κόμματός του η οποία είναι βέβαιη καθώς η δημοσκοπική άνοδος δεν οφειλόταν στις καταπληκτικές ικανότητες του συγκατοίκου του ΓρΑΠ στο πανεπιστήμιο, αλλά στη σαφή και σταθερή διαφοροποίηση του από το μνημόνιο (έστω και στα λόγια).

Γ1.2 Μια επιλογή σαμαρά είναι να ψηφίσει μαζί με το πασόκ έναν πλειοψηφικό εκλογικό νόμο με λίστα ή/και 150 βουλευτές επικρατείας, ο οποίος επειδή θα ψηφιστεί από 200 βουλευτές θα μπορεί να ισχύει από τις αμέσως επόμενες εκλογές. Αυτή η επιλογή βέβαια δημιουργεί δύο προβλήματα. Από τη μία απονομιμοποιεί ακόμα περισσότερο το πολίτευμα στα μάτια της κοινωνίας (τουλάχιστον σε αυτούς που ενδιαφέρονται περί δημοκρατίας), αλλά εδώ που φτάσαμε τους δημοκράτες τους έχεις χαμένους. Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως με τόσο ρευστό σκηνικό, είναι πιθανό το δεύτερο κόμμα που θα ευνοήσει το πλειοψηφικό να μην είναι φίλα προσκείμενο στο μνημονιακό project (για να μην πούμε το πρώτο).

Γ1.3 Υπάρχει ένας αστερίσκος σε αυτή την κυβέρνηση μακράς πνοής. Μικρός, μοχθηρός αλλά όχι απίθανος. Ο Σαμαράς τη μητσοτακική φιλελεύθερη πλευρά του κόμματος δεν τη γουστάρει καθόλου. Και μπορεί η ντορούλα να είναι στα αζήτητα, αλλά δεν έφυγαν όλοι από το κόμμα. Άρα υπάρχει η μικρή πιθανότητα να μπλοφάρει τώρα πως παίζει το παιχνίδι κυβέρνηση μακράς πνοής και μόλις σε 2-3-4 μήνες σκατώσει το πράγμα, το καταγγέλλει, ρίχνει κι έναν εθνικό δεκάρικο και αρχίζει το αντάρτικο κατά των προδοτών του έθνους με εκλογές.

Αποστασίες και κουρέματα

Γ2. Εδώ λοιπόν ενώνονται δύο ενδεχόμενα. Είτε ο σαμαράς κηρύξει ανένδοτο είτε όχι, το σίγουρο είναι πως μια βουλή 260 βουλευτών που την κυνηγάνε όλοι να τη γιαουρτώσουν δεν θα επιβιώσει πολύ στην ίδια σύνθεση. Σύντομα, τόσο βουλευτές του πασόκ όσο και της νδ θα μπορούν να διαφοροποιηθούν πολύ πιο εύκολα σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς. Κι έτσι η ονομαστική δύναμη των 260 θα έχει διαρροές και κουρέματα. Διότι τώρα ο κομματικός πατριωτισμός είναι πιο περίπλοκη υπόθεση. Και γιατί σύντομα σε αυτό το μονοκομματικό τοπίο θα δημιουργηθεί το αντίπαλο δέος. Μη ρωτάτε ποιο θα είναι αυτό. Μια κρυστάλλινη σφαίρα έχω κι εγώ δεν είμαι ο νοστράδαμος.

Το ζήτημά είναι λοιπόν πως αυτή η αναντιστοιχία μεταξύ κοινωνικών διαθέσεων και σύσσωμης βουλής θα δημιουργήσει ρωγμές. Που θα οδηγήσουν σ’ έναν πραγματικά αντιμνημονιακό πόλο. Και εκεί θα αρχίσουν οι “αποστασίες”.

Είτε από πασόκους και νεοδημοκράτες που έχουν συνειδησιακό πρόβλημα, είτε -σε μια ενδεχόμενη αποχώρηση σαμαρά- από σουπερ-μνημονιακά ντοράκια που θα αποφασίσουν πως τα νεοφιλελεύθερα μπαλέτα του παπαδήμου μιλάνε περισσότερο στις καρδιές τους.

Τώρα βέβαια όλα αυτά λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Η υποδοχή που επιφυλάχτηκε στους επισήμους στις 28 Οκτώβρη είναι βέβαιο πως θα γίνει καθημερινότητα καθώς και αυτή η κυβέρνηση δεν απευθύνεται σε καμία κοινωνική συμμαχία και ταυτόχρονα είναι σίγουρο πως θα βαθύνει την ύφεση. Άρα οι διθύραμβοι, η άνοδος του χρηματιστηρίου (για τόσα τέρμινα όσα θα είναι τα δις που θα χαρίσει ο λουκάς στις τράπεζες) και τα όσα θα ακούσετε και θα διαβάσετε τις επόμενες μέρες έχουν την ίδια εγκυρότητα με το αντίστοιχο κλίμα πανηγυρισμών που δημιούργησε η είσοδος της αλεπούς της νίκης (AKA βενιζέλου) στο ΥΠΟΙΚ.

Κι εδώ βρίσκεται το πιο θετικό σημείο της όλης ιστορίας για εμένα. Όσο πιο πολυκομματική είναι αυτή η βουλή, όσο πιο πολλά από τα εξαπτέρυγα συμμετάσχουν, τόσες λιγότερες εφεδρείες θα μείνουν για την επόμενη μέρα. Διότι η βιασύνη συγκρότησης αυτής της κυβέρνησης και ο τρόπος με τον οποίο έγινε δείχνει πανικό. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα με μια κίνηση καίει 2-3 χαρτιά ταυτόχρονα. Το δεύτερο κόμμα του δικομματισμού και της εναλλαγής της εξουσίας, τους τραπεζίτες και κατ’ επέκταση τον επιχειρηματικό κόσμο, και τα μικρά κόμματα δηλωσιών (δεν φταίω εγώ ρε παιδιά, ο σαμαράς το είπε). Όταν σε μερικούς μήνες από τώρα η κοινωνική αναταραχή τους κάνει όλους να τρέμουν γιατί θα καταλάβουν πως αυτή η κυβέρνηση δεν έχει περίοδο χάριτος, όταν την 25η μαρτίου δεν θα ξεμυτίσει επίσημος και ο πρόεδρος της δημοκρατίας θα είναι στη σκοτία για έκτακτες διαβουλεύσεις με τον λοχ νες, τότε δεν θα έχουν άλλο άσσο στο μανίκι να παίξουν, ή τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν.

Κάπως έτσι ελπίζω πως θα βαδίσουμε στην αρχή του 2012 στην άνοιξη των ευρωπαϊκών λαών.

Και τέλοσπάντων τι άλλο πρέπει να σας πω για να με αφήσετε να συνεχίσω την ομφαλοσκόπησή μου?

πηγή: techiechan

ο Καρατζαφύρερ στον κόσμο του

Οι δύο κόσμοι του Καρατζαφύρερ (του Ευρωπαϊστή)

«Είμαστε δυο κόσμοι... »

Μετά από τις απαραίτητες συστάσεις ανάμεσα στον Αλ. Παπαχελά και τον Γ. Καρατζαφέρη, για το ποιες λέσχες του ιμπεριαλισμού τους έχουν κατά καιρούς φιλοξενήσει, και μετά από την εκατέρωθεν διαπίστωση ότι το να συμμετέχει κανείς σε τέτοιες λέσχες, τύπου Μπίλντεμπεργκ και άλλες, δε σημαίνει σώνει και καλά ότι είσαι πράκτορας (!), ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ ρώτησε τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. αν τον ανησυχεί το γεγονός ότι η κυβερνητική συνεργασία των αστικών κομμάτων μπορεί να σπρώξει περισσότερο κόσμο στην «Αριστερά». Το ποια Αριστερά εννοούσαν οι δυο τους, φρόντισε να το διασαφηνίσει με την απάντησή του ο Γ. Καρατζαφέρης. Είπε μεταξύ άλλων: «Σήμερα, είμαστε δυο κόσμοι: Οι ευρωπαϊστές και οι κομμουνιστές. Ο λαός καλείται να επιλέξει: 'Η θα προχωρήσουμε με τον κομμουνισμό, δηλαδή το σταλινισμό, ή θα προχωρήσουμε ευρωπαϊκά. Ξεχάστε τα κόμματα όπως τα ξέρατε. Σήμερα δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους. Είναι δυο κόσμοι, οι ευρωπαϊστές εναντίον των κομμουνιστών»...

πηγή: ριζοσπάστης

Ανάποδα στο μονόδρομο

Κάποιοι γύρω μας επιμένουν κόντρα στην περιχαράκωση που «επιβάλλουν οι καιροί», κόντρα στο ατομικό συμφέρον και την παραίτηση, κόντρα στη σιγουριά της ήττας που μας πνίγει όλους..

Επιμένουν να βλέπουν συλλογικότητες πέρα από την ισοπεδωτική ατομική λογική, κοιτάνε παραδίπλα, οργανώνονται σε θύλακες ανθρωπιάς και δημοκρατίας και μας δείχνουν, πως να πάμε κόντρα στο μνημονιακό ρεύμα.

Ανάποδα στο μονόδρομο του χρέους και των αγορών.

Ευτυχώς η κοινωνία είναι ακόμα ζωντανή. Μπορεί να είναι πληγωμένη, μπορεί να πονάει, μπορεί να φοβάται, αλλά αντέχει. Και αντιδρά.

Εκφοβισμό εσείς? Αλληλεγγύη και προστασία εμείς.

Καθεστωτικά εσείς? Με αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείριση εμείς.

Χημικά εσείς? Μαλόξ και κουκούλες εμείς.

Προπαγάνδα εσείς? Πληροφόρηση και συνειδητότητα εμείς.

Ποσοστά κέρδους και το χρόνο ως χρήμα εσείς? Εθελοντισμό και ανταλλαγές εμείς.

Περίθαλψη για λίγους εσείς? Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης εμείς.

Προσφέροντας δωρεάν ιατροφαρμακευτική και οδοντιατρική περίθαλψη σε Έλληνες και αλλοδαπούς ανασφάλιστους.

Ξέρω για Θεσσαλονίκη, για Ρέθυμνο και για Πρέβεζα.

Ελπίζω πολύ σύντομα να μάθω και για άλλες πόλεις.

Νῦν ὑπὲρ πάντων τό εὑρώ

Lucas: ο πρώτος Ευρωφόρος

Η άνοδος του Καραγκιοζισμού

κάποιος ανεβαίνει και κάποιοι πέφτουν

πανηγυρικά....

"ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος"

Δεν είναι από τα καλύτερα τραγούδια του Θεοδωράκη, είναι από τα πιο αδύνατα, ή και τα χειρότερα, ας το πούμε, αλλά τα Τραγούδια του αγώνα, στα οποία ανήκει, σφράγισαν μια εποχή, μια δύσκολη εποχή, εκφράζουν μια δύσκολη εποχή. Δεν ξέρω αν ζούμε, όπως λένε, με μια άσκοπη και κυρίως άτοπη ρητορεία, το τέλος της μεταπολίτευσης, αλλά σίγουρα ζούμε μιαν από άλλη άποψη δύσκολη εποχή. Κι ο παροιμιακός αυτός στίχος του Θεοδωράκη είναι ο πρώτος που μου ήρθε σήμερα το απόγεμα στο νου.

Η συμμετοχή του Λάος στην «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» είναι η ουσιαστική χρεοκοπία μας. Η συμμετοχή ειδικότερα του Άδωνη Γεωργιάδη είναι ό,τι μπορεί να μας ταπεινώσει πιο πολύ, να κάνει τέλειο τον εξευτελισμό μας.

Πιθανότατα, ή και σίγουρα, ο Άδωνης Γεωργιάδης δεν είναι ο χειρότερος στην ελληνική πολιτική σκηνή, ούτε ο πιο ακροδεξιός, ούτε ο πιο ρατσιστής, ούτε ο πιο εθνικιστής, ή κι ο πιο αγράμματος, ούτε, τέλος, το μοναδικό και χειρότερο μιντιακό κατασκεύασμα.

Όμως η άνοδος στην εξουσία του εμπρόθετου, και επιδεικτικού, αν όχι προκλητικού, καραγκιοζισμού είναι η πανηγυρικότερη πτώση η δική μας.

πηγή: Γιάννης Χάρης

Η μεσογειακή διατροφή του Cthulhu

Ένα κράτος παρίας της ΕΕ πρόγευμα για τον Cthulhu…

Δευτέρα, 7 Νοεμβρίου 2011

Δημήτρης Γιαννακόπουλος

σχολιάζει τον Οδικό Χάρτη Παπανδρέου-Σαμαρά

Σαν απάντηση στην εμφανιζόμενη ως απειλή προς τις χρηματαγορές φαίνεται ότι χαράχθηκε απόψε ένας οδικός χάρτης κυβερνητικής διάσωσης του δικομματικού συστήματος διακυβέρνησης ενός κράτους παρία της ΕΕ. Δεν είναι σχήμα λόγου. Αντιθέτως πρόκειται για την έκφραση του πολιτικώς ορθού λόγου του ελληνικού καθεστώτος των διαπλεκομένων, που σε συνεργασία με την ελίτ της Ευρωζώνης αναζήτησαν μία αμφιλεγόμενη μορφή συνεργασίας στο πλαίσιο της διπολικής πολιτικής κυριαρχίας στην Ελλάδα, με την μορφή μεταβατικής κυβέρνησης για να αντιμετωπίσουν τον Cthulhu!

Αυτός δεν είναι άλλος από το μυθοπλαστικό τέρας των χρηματαγορών που ξυπνά στο Τόκιο για να περάσει την ημέρα του σκορπώντας τον τρόμο, συγκεντρώνοντας παράλληλα τον πλούτο των λαών, ενώ κατασκευάζει τον πλούτο εκείνων που το ταΐζουν με στρατούς ανέργων και λοιπών δυστυχισμένων «πολιτών», οι οποίοι ζουν στην εικονική πραγματικότητα που ο ίδιος ο μύθος του Cthulhu δομεί. Απόψε μπήκαν τα θεμέλια ενός Μεγάλου Συνασπισμού εξουσίας α λα ελληνικά, ο οποίος εμφανίζεται κατ’ αρχήν ως πρόπλασμα εξουσίας, συστήνοντας μία καρικατούρα κυβέρνησης που αποσκοπεί στο να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές μετά την υλοποίηση των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26ης Οκτωβρίου. Αφού δηλαδή πρώτα διαμορφώσει το «πιάτο» που θα προσφερθεί στον Cthulhu και πολιτικές συνθήκες ώστε μετά τις εκλογές ο Μεγάλος Συνασπισμός να καταστεί κυβερνητικός μονόδρομος για την χώρα μας.

Απόψε, φίλοι, το πανικόβλητο καθεστώς της διαπλοκής πρόσφερε ως πρόγευμα στο τέρας Cthulhu μια μέχρι σήμερα σχετικά ευημερούσα κοινωνία, έστω και με έντονα τα τελευταία χρόνια αγοραία, εκφυλιστικά χαρακτηριστικά. Μαζί με αυτήν ως απαραίτητο συνοδευτικό, προσφέρονται η κρατική ισχύς και η εθνική αξιοπρέπεια, καθώς και τα συμφέροντα κυριαρχίας που την αναπαριστούν και την αποκρυσταλλώνουν στο διεθνές σύστημα. Όλα, λοιπόν, θυσία στα πλοκάμια του Cthulhu; Όλα φίλε, καθώς εκεί που άλλοτε κρεµούσαν τα πολιτικά άρματα αυτοί που χτίσανε το ελληνικό κράτος, κρεμάνε σήμερα οι γύφτοι του πολιτικού προσωπικού τρομοκρατικές αναπαραστάσεις με τον Cthulhu, για να κάνουν παιχνίδι σκορπώντας «σοκ και δέος» στο φιλοθεάμον κοινό του λαουτζίκου! Ο στόχος είναι ο λαουτζίκος να παραμείνει στο επίπεδο της εικονικής πραγματικότητας του αποψινού θεάτρου σκιών του πολιτικού συστήματος και να μην αντιληφθεί ότι η συγκεκριμένη «εικονική» δραματουργία ρίχνει ένα πέπλο συσκότισης των πραγματικών σχέσεων που θα μεταβάλουν τη ζωή του σε ένα μόνιμο εφιάλτη από εδώ κι εμπρός, με τον Cthulhu να τον απειλεί διαρκώς σε διάφορες μορφές. Όσο για τις σχέσεις αυτές ανατρέξτε στο άρθρο μου «Αυτή η ανάρτηση αφαιρεί τον συγγραφέα της», για να καταλάβετε την πολιτική ουσία του Cthulhu, και κυρίως τις πολιτικές πραγματικότητες που επιφέρει στη χώρα ο μύθος του α λα Ελληνικά, όπως τον διηγείται το καθεστώς στην προσπάθειά του να μην καταρρεύσει ολοκληρωτικά εξαιτίας της πτώχευσης που προκάλεσε.

Στο πνεύμα αυτό χαράχτηκε απολύτως αυθαίρετα και καιροσκοπικά το πλαίσιο μιας μεταβατικής κυβέρνησης υπό (κατά τα φαινόμενα) τον κ. Λουκά Παπαδήμο, πρώην διευθυντή της Τράπεζας της Ελλάδας και αντιπρόεδρο της ΕΚΤ, ο οποίος, όχι μόνον εκ των πραγμάτων συμμετείχε στις πανθομολογούμενες αλχημείες κατά την σκοτεινή για τους ευρωπαίους εταίρους μας, περίοδο ένταξής μας στην ΟΝΕ, αλλά επιπλέον καθ’ όλην την περίοδο της κρίσης εξέφρασε απερίφραστα και ενίοτε ως «λαγός» τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας και των τραπεζιτών. Μάλιστα υπήρξε από εκείνους που προπαγάνδισαν ανενδοίαστα υπέρ της ένταξής μας στον, όπως αποδείχθηκε, καταστροφικό ατομικό μηχανισμό της τρόικας, τον οποία παρουσίαζε ως λύση για την επιστροφή μας σε ένα χρόνο στις αγορές! Δίχως υπερβολή ή προκατάληψη, ο άνθρωπος αυτός της οικονομίας και της αγοράς υπήρξε ένας από τους ελάχιστους που απέτυχαν σε όλες ανεξαιρέτως τις δημόσιες εκτιμήσεις τους για την πορεία της ελληνικής κρίσης. Σαν να μην έφτανε αυτό και ως μάλλον επιβράβευση της αποτυχίας του, σήμερα ένας ιδιόμορφος Μεγάλος Συνασπισμός αυτών που φέρουν την ευθύνη της πτώχευσης της χώρας, έστρωσε το δρόμο ώστε να του παραδοθεί το πηδάλιο της χώρας, τώρα στη φάση της εξωγενούς αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους με «κούρεμα», το οποίο ο ίδιος με δημόσιες παρεμβάσεις του έκρινε ως καταστροφικό για τα συμφέροντα μας. Καλείται δηλαδή ο διορισμένος από τα συμφέροντα που συνυπηρετούν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και κάτι υπερπροβεβλημένες παρωνυχίδες του πολιτικού συστήματος, όπως ο κ. Καρατζαφέρης, να διαχειριστεί μία κατά την άποψή του «καταστροφική» για τα συμφέροντα της χώρας, διαδικασία, την οποία πλέον αποδέχεται ως γεγονός! Εάν θεωρήσετε ότι έτσι κάνουν οι τεχνοκράτες, προφανώς αγνοείτε πώς η τεχνολογία της πολιτικής συνδέεται με την τεχνική στις οικονομικές αποφάσεις.

Για να διευκολυνθείτε ίσως σε μία μάλλον αντικειμενικότερη πρόσληψη της νέας πραγματικότητας που δημιουργείται μέσω αυτής της κυβερνητικής προοπτικής, προσθέστε ότι τον κ. Λουκά Παπαδήμο είχε δημόσια προτείνει για την θέση του κυβερνήτη ο κ. Καρατζαφέρης, ο οποίος αργότερα διατύπωσε και προπαγάνδισε την άποψη ότι η καλύτερη λύση για την διευθέτηση της ελληνικής κρίσης είναι η υιοθέτηση ενός διπλού νομισματικού συστήματος. Επ’ αυτού δεν έχουμε ακούσει, ή έν πάσει περιπτώσει, δεν έχει ακούσει ο γράφων, την άποψη του προαλειφόμενου από την διαπλοκή μεταβατικού πρωθυπουργού. Θα έχει ενδιαφέρον για να καταλάβουμε πού το πάνε τελικά τα συμφέροντα που συγκλίνουν στην ανάδειξη του κ. Παπαδήμου στον πρωθυπουργικό θώκο.

Σημειώστε επίσης την «βρωμιά» που επιτάχυνε τις διαδικασίες σχηματισμού του περίφημου οδικού χάρτη των διαπλεκομένων: Μέσω του παπανδρεϊκού παιγνίου με το «δημοψήφισμα», το ζήτημα της αποδοχής ή όχι της προτινώμενης από την ΕΕ συμφωνίας για τη σύσταση ενός νέου καθεστώτος χρεοστασίου, σε συνδυασμό με αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, μεταβλήθηκε απολύτως δόλια σε δίλημμα παραμονής ή εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Πέραν του κ. Παπανδρέου, όσοι αμέσως ή εμμέσως συνέβαλαν στην ανάπτυξη αυτής της διαλεκτικής είναι άθλιοι σαλτιμπάγκοι, ιερείς και ιέρειες του Cthulhu. Όσο για την αριστερά, που αντέδρασε απλώς στερεοτυπικά σε αυτή την άθλια επιχείρηση εκφοβισμού για να στρωθεί το κόκκινο χαλί για τον σχηματισμό μιας καρικατούρας κυβέρνησης με εντολή την υπονόμευση του λαϊκού και εθνικού συμφέροντος για τις επόμενες δεκαετίες, είναι άξια της τύχης της – την οποία θα διαπιστώσουμε όλοι σε λίγο καιρό!

Για τους επικοινωνιακούς διαύλους της διαπλοκής ας μην σχολιάσουμε: ο τίτλος «του Βήματος» που αναπαράχθηκε σε διάφορες μορφές με το ίδιο ελεεινό πολιτικά μήνυμα, για μια ανεξάρτητη χώρα ισότιμο μέλος του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, είναι ενδεικτικός και θα πρέπει να καταγραφεί στην ιστορία της διαπλοκής και της εξάρτησης: «Παρίσι και Βερολίνο ετοιμάζονται για έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ…Διαμορφώνουν το πλαίσιο σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία Παπανδρέου – Σαμαρά». Παλιά ισχυρίζονταν ξετσίπωτα, επιδεικνύοντας μάγκικα πολιτική ισχύ, ότι ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις. Τώρα πλέον, βιώνοντας τεράστια απειλή για τα συμφέροντα των νταβάδων του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας, οι διαπλεκόμενοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στη χώρα μας οργίασαν για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης σωτηρίας τους. Δεν έχει σημασία αν η χώρα παραμείνει, εγκαταλείψει ή μισοεγκαταλείψει την ευρωζώνη, επί των ημερών της νέας κυβέρνησης οπερέτας, το κρίσιμο είναι να είναι οι δικοί τους στα πράγματα και να μην σπάσει η διαπλεκόμενη αλυσίδα που τους κρατά στη ζωή. Το ζήτημα είναι να μην χαλάσει η πολιτική και πελατειακή ισορροπία των νταβάδων εντός του καθεστώτος. Το θέμα είναι να μην διαταραχθεί το καθεστώς πατρωνίας στην κορυφή της εξουσιαστικής πυραμίδας! Το κρίσιμο για την ώρα είναι να μην θρυμματιστεί η μηχανή της διαπλοκής. Και αυτό μοιάζει να εξασφαλίζεται με την αποψινή κυβερνητική διευθέτηση.

Τούτη η χρωματισμένη με τις αποχρώσεις της διαπλοκής, κυβερνητική διευθέτηση που πιθανότατα θα προσφέρει ακόμα πολλές σελίδες με περιγραφές ευτράπελων, αποτελεί ασφαλώς ένα πρώτης τάξεως σωσίβιο για τον άνθρωπο που πυροδότησε τον μηχανισμό της πτώχευσης, τον απερχόμενο πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου. Ταυτόχρονα, όμως, όπως όλα δείχνουν, αποτελεί και το βαρίδι που θα συμπαρασύρει τον Αντώνη Σαμαρά στο βυθό μαζί με το σκάφος, που σύμφωνα με την παρομοίωση της κυβερνητικής γλώσσας, έπεσε στο παγόβουνο και πλέον ναυαγεί. Το ναυάγιο μπορεί να μην το «σώσαμε», από την άβυσσο όμως που μας απειλούσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παπούλιας, θα σωθούμε συμφωνά με το καθεστώς, με τιμονιέρη τον κ. Παπαδήμο, όπως τουλάχιστον τον εμφανίζουν οι δίαυλοί τους, πριν ανακοινωθεί επίσημα ο διορισμός του!

Όσο για την προσβολή βασικών θεσμών της δημοκρατίας και του πολιτεύματος στο πλαίσιο του κυβερνητικού ντιλ Παπανδρέου-Σαμαρά, επιτρέψτε μου να μην σχολιάσω. Εδώ κρίνεται η ύπαρξη του ευρωλαού μας, του ευρωέθνους μας, του τραπεζίτη και του νταβά, για δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες θα μιλήσουμε; Όχι, τέτοια πράγματα αυτές τις ώρες μοναδικής γελοιοποίησης του θεσμικού οικοδομήματος κυρίως της Ελλάδας και δευτερευόντως της ΕΕ!! Θέλετε να ξεκαρδιστεί στα γέλια ο Cthulhu και να του κοπεί η όρεξη;

πηγή: άγιος