Φανταρικό

    Υπάρχει ένα είδος ανθρώπων που ζουν όλη τους τη ζωή ανάμεσά μας, όμως νιώθουν σαν να μας παρακολουθούν κάθε μέρα από έναν μακρινό πλανήτη, χωρίς ποτέ να προσαρμόζονται και να θεωρούν φυσιολογικά αυτά που βλέπουν. Σαν κλεισμένοι σε μιαν αόρατη γυάλα, μας βλέπουν να συνωστιζόμαστε κάθε μέρα για να δηλώσουμε την υποταγή μας φιλώντας την κατουρημένη ποδιά του κάθε μικρομαφιόζου “παράγοντα”, “κομματάρχη” ή “αφεντικού” ζητώντας ευτελείς, σε σχέση με την ασυδοσία που τους εξασφαλίζουμε, “χάρες” .

    Μας βλέπουν να συναναστρεφόμαστε, να παντρευόμαστε, να χειροκροτούμε και να λατρεύουμε ανθρώπους σιχαμερούς, για καθαρά χρησιμοθηρικούς λόγους, και να ποδοπατούμε αυτούς για τους οποίους μας είναι πιο εύκολο, κάνοντας συγχρόνως το σταυρό μας.

    Να κλέβουμε από το μέλλον των επόμενων γενεών ελπίζοντας ότι τα ευτελή ματζιροαγαθά που θα αφήσουμε στα παιδιά μας θα τους επιτρέψουν να επικρατήσουν μέσα στη δυστυχία των υπόλοιπων, και να απευθυνόμαστε με νόημα σε όσους δεν έχουν παιδιά με τη φράση “δεν έχεις παιδιά, γι 'αυτό δεν καταλαβαίνεις”

   Μας βλέπουν να εξευτελιζόμαστε στα μάτια των παιδιών μας, να τους μαθαίνουμε να ζούν με δουλοπρέπεια, φθόνο και κουτοπονηριά, και με δάκρυα στα μάτια να παραπονούμαστε ότι δεν αναγνωρίζουν τις “θυσίες” μας, γιατί φυσικά, θα 'πρεπε να νιώθουν ενοχές για όσα “μας στέρησαν”.

    Μας βλέπουν να αποχωρούμε τρομαγμένοι σέρνοντας τις βολικές αλυσίδες μας όταν παίρνουν τον λόγο για να μας θυμίσουν ότι ήμασταν και εμείς παιδιά κάποτε.

  Αυτοί οι άνθρωποι υπήρχαν πάντα, δεν μεγαλώνουν ποτέ, δεν γίνονται ποτέ ικανοί να μας “διοικήσουν”, ζούνε κι αυτοί συνήθως το ίδιο μίζερο φανταρικό με εμάς, δεν το αντέχουν όμως και δεν το κάνουν ιδεολογία. 

    Ενίοτε κάνουν και ταινίες.

Σκηνές από την  ταινία Ένας νομοταγής πολίτης (1974) του Ερρίκου Θαλασσινού, σε σενάριο του Κώστα Μουρσελά