Κανονικότητα
Κανονικότητα πάση
θυσία, με κάθε μέσο, όσο λίγους κι αν αφορά.
Αυτό είναι το
σλόγκαν. Όλα δείχνουν προς τα εκεί: η εύρεση και ανασκαφή τάφων, το λαμπερό
τηλεοπτικό πανηγύρι της ηδονοβλεψίας (τροφών και συνταγών πια), το αίτημα να μη
χάσουνε τα παιδιά τα μάθημάτα τους, το ότι δεν ενοχλούνται και πολλοί από την
αντιπαραβολή μεταξύ φοροδιαφυγής από τη μια και "φορολογικών λύσεων"
ελέω PricewaterhouseCoopers και Μεγάλου Δουκάτου από την άλλη, η διάθεση να
απαλλαγούμε κανονικώς κι εκλογικώς και μεσσιανικώς από ένα καθεστώς εξαίρεσης
-- εξαίρεσης και στον τομέα ελευθερίες, θεσμοί και δικαιώματα, εξαίρεσης και
στον τομέα ευημερία, εργασιακές συνθήκες, δημόσια αγαθά και κοινωνική
δικαιοσύνη.
Ο θρίαμβος του
μπίζνες αζ γιούζουαλ.
Σημασία έχει να πηγαίνεις
δουλειά, κι ας πληρώνεσαι με μόρια.
Να μπαίνει η σύνταξη
κι ας ψωνίζεις 100 γραμμάρια τυρί, α λα τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία του '80.
Προέχει να πηγαίνουν
τα παιδιά σχολείο κανονικά, όχι τι μαθαίνουν, τι τους λένε, πώς ζουν οι δάσκαλοι.
Κεφαλαιώδες να
γεμίζουν τα αμφιθέατρα με τάξη και πειθαρχία και όχι γιατί γεμίζουν, ούτε μας
κόφτει τι συμβαίνει στα επί 25ετία υποχρηματοδοτούμενα και παρατημένα
πανεπιστήμια.
Να κυκλοφορούν οι
συγκοινωνίες, κι ας σε ξεφτιλίζει ο ελεγκτής, κι ας περνούν λεωφορεία και
συρμοί κάθε 15 και 20 λεπτά.
Μας απασχολεί να
προβάλουμε τις πολιτιστικές βιτρίνες Ποτέμκιν με θεούς κι ηρακλείς αρχιδάτους
και Καλντέρα ιλουστρασιόν και καρναβαλιστές αρχαίους και αυστραλιανές παραλίες,
όχι τι συμβαίνει στο πολιτιστικό κενό πίσω από τις σκηνικές προσόψεις.
Προέχει να φτύσουμε
τον καργιόλη τον γιατρό τον φακελάκια, όχι η καταιγιστική διάλυση δομών υγείας
και πρόνοιας, που μεταφράζεται βεβαίως σε Θάνατο κι Αρρώστια.
Οι τράπεζες πρέπει να
προστατευθούν, να ανοίγουν και να κλείνουν το ΣουΚού, κι ας μη ρίχνουνε λεφτά
στην αγορά (την πραγματική αγορά εννοώ, όχι το αποθεωμένο είδωλο με το μακρύ
χέρι).
Ας γκρινιάζουμε, όπως
σε κανονικό κράτος, για τους δεσποτάδες, αντί να απαλλάξουμε το Κράτος από την
Εκκλησία, την Εκκλησία από το Κράτος και όσους θα πεθάνουμε (οι υπόλοιποι οκέι)
από την εκμετάλλευση και τη βεβήλωση μιαρών νεκροξενοδοχείων, οιονεί μονοπωλίου
των παπάδων.
Να φύγουν οι
ασιατικές φάτσες από τα πεζοδρόμιά μας και τις πολυκατοικίες μας, να
περικλειστεί ο Τρίτος Κόσμος μέσα σε Αμυγδαλέζες, να πάει να πνιγεί στα νερά
που διαφεντεύει η Τουρκία. Να μείνουν τα παιδιά που μεγάλωσαν εδώ απάτριδες, αν
δεν έχουν αίμα τουρκόσπορου, αρβανίτη, γασμούλου, βλάχου, καραγκούνη: αίμα
ελληνικό.
Υπάρχει κανονική
απώλεια νοήματος πίσω από τις ρουτίνες. Εμείς έχουμε εθιστεί στις ρουτίνες,
είναι η πρέζα μας που μας βοηθάει να αντέξουμε το κενό. Γενικευμένα αυτιστικοί,
γαντζωνόμαστε από την κανονικότητα για να μη χαθούμε σε έναν ακατανόητο κόσμο
και σε μια κοινωνία που αναδιατάσσεται βίαια με τον πλούτο και τη ζωή να
ανακατανέμεται προς τα πάνω -- "αυτοδικαίως" και αυτονόητα.
Κοιμόμαστε ήσυχοι που δεν κυβερνάει ακόμα η ναζιστική συμμορία, ενώ μας
διαφεντεύει μια κυβέρνηση κανονικότατα φασιστικών πολιτικών και πρακτικών. Όσο
περνάει ο καιρός, όλο και λιγότεροι θα μπορούνε να διατηρήσουν την κανονικότητα
αυτή στην καθημερινή ζωή τους, α λα λατινοαμερικάνα. Οι υπόλοιποι θα γίνουμε θέαμα,
ναι θα γίνουμε, πορνό φτώχειας κι εξαθλίωσης στο Vice: καμένα πρεζόνια με
στερητικό για κανονικότητα και τελειωμένα.
πηγή: sraosha
No comments:
Post a Comment