προτού ριχτείς στο εμείς

σκαρφάλωσα στην πλάτη μου και πέσαμε κι οι δύο

Ο υψηλός στοχασμός. Ο ρεμβασμός.

Ίσως αυτό λείπει από τη ζωή μας τούτες τις μέρες.

Να αφήσουμε λίγο στην άκρη το βάρος μας

κι όλη την παλιατζούρα που έχουμε φορτώσει.

Να μη φτάσουμε στον προορισμό μας.

Να βγάλουμε αλάρμ όπου βρούμε κι ύστερα να περπατήσουμε.

Να κάτσουμε σε ένα παγκάκι σιωπηλοί.

Να γείρουμε ελαφρώς το κεφάλι και να παρατηρήσουμε για λίγα λεπτά

όχι κάτι συγκλονιστικό, απλά τα στάχυα.

Να αποδράσουμε από την ατέλειωτη ροή της πληροφορίας.

Κι αν δε βρούμε στάχυα μες στην πόλη

ας εστιάσουμε στο μυρμήγκι

που με κόπο κουβαλάει το νεκρό του.

Αυτό να κοιτάξουμε.

Να μας διδάξει πώς μπαίνουνε σε σειρά τα σκόρπια μας.

Να βγούμε λίγο από την κοινωνία για να επανενταχθούμε στο περιβάλλον μας.

Στην παντοτινή φθαρτότητα της καιρικής συνθήκης.

Να βγάλουμε τις κενές κούτες, τα άδεια μπουκάλια ουίσκι

τα άδεια πακέτα τσιγάρα, το χαρτοπολτό

κι ότι άλλο χώσαμε μέσα μας για να μπαζώσουμε το κενό.

Κι ύστερα εξαγνισμένοι σαν πυγμαίοι, να ριχτούμε μέσα του εμείς.

πηγή: το πορτατίφ