"αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση"

Οι 50 αποχρώσεις ενός graffiti

12 Μαρ. 2015

Δημήτρης Θεοδόσης

Φωτογραφίζω πάνω από 25 χρόνια  τα   graffiti  στους τοίχους  των πόλεων  της  Ελλάδας, αλλά και άλλων χωρών. Το αρχείο μου με το θέμα αυτό περιλαμβάνει χιλιάδες φωτογραφίες, ψηφιακής μορφής, slides και αρνητικά.. Από το υλικό αυτό έχουν εκδοθεί 3 φωτογραφικά λευκώματα επικεντρωμένα στο street art της Αθήνας.

Η εμπειρία μου από αυτά τα αστικά οδοιπορικά, πέρα από την αισθητική απόλαυση, είναι η αποδοχή μου εκ μέρους τους και η φιλική σχέση, με μερικούς  από τους καλλιτέχνες της πρώτης γενιάς, πράγμα καθόλου εύκολο για ανθρώπους μαθημένους στην αποφυγή της δημοσιότητας  και στην ριψοκίνδυνη δράση.
 
Στις συζητήσεις μας πάντα έβαζα τρία βασικά κριτήρια, που για εμένα  πρέπει να τηρεί κάποιος όταν βγαίνει να "χτυπήσει" ένα τοίχο. ΤΙ βάφει, ΠΟΥ το βάφει και ΓΙΑΤΙ το βάφει. Πάντα πίστευα και πιστεύω, ότι το θέμα της τέχνης είναι βασικά ιδεολογικό. Η καρδιά το μάτι  τα χέρια και ότι άλλο ακολουθούν.

Πολύς θόρυβος σηκώθηκε το τελευταίο διάστημα για το graffiti στο Πολυτεχνείο.
Ξεκίνησε από το διαδίκτυο, τον δυνάμωσαν  οι εφημερίδες και τα κανάλια και σε λίγο θα μπούν στο παιχνίδι οι ΠΑΕ, η εκκλησία και οι κυνηγετικοί σύλλογοι.

ΤΙ: Ασπρόμαυρες λουρίδες ατάκτως πεταμένες, χαοτικές δίνες, ατμόσφαιρα εγκλωβισμού και απελπισίας. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη απεικόνιση  δεν άρεσε σε πολύ κόσμο. Οι πιο πολλοί βλέπουν το κτίριο και αισθάνονται αμήχανα. Ολοι αυτοί πού τα τελευταία χρόνια βλέπουν τις ζωές τους να μαυρίζουν και δεν έκαναν τίποτα γι’ αυτό, νοιώθουν δυο φορές αμήχανα. Και οι πιο ‘’ψαγμένοι’’, αυτοί πού έβγαζαν selfie με τον Λουκάνικο στο graffiti του Ψυρρή, νοιώθουν πιο αμήχανοι από όλους. Μα εδώ δεν έχει χαϊλίκι, να βγάλουμε έστω μια φωτο να δείχνουμε το βράδυ στο  bar!

Σας έχω νέα. Πήγα στο απέναντι πεζοδρόμιο και κοίταγα κάμποση ώρα  με ένταση το θέμα. Στην αρχή τίποτα. Σιγά σιγά όμως, μέσα από τα μαυρόασπρα πλέγματα τα μάτια μου άρχισαν να βλέπουν πράγματα. Ανθρώπους να πέφτουν από κτίρια, άστεγους να αιωρούνται μέσα στους υπνοσάκους τους, χέρια, πολλά χέρια απλωμένα, Αμυγδαλέζες να  ίπτανται πάνω από το Ψυχικό  και άλλα πολλά πού δεν λέγονται. Και κάπου στην άκρη σε μια γωνιά  είδα τον εαυτό μου σκεφτικό και δύσθυμο.
 

Ναι, άμα δεν θέλεις να δείς, χίλιες ώρες θα κοιτάζεις.
 

 ΠΟΥ: Μα στο Πολυτεχνείο βρε αθεόφοβοι ; Το ζωντανό αυτό μνημείο αντίστασης ΟΛΟΥ του Ελληνικού λαού κατά της χούντας; Που το προσέχαμε σαν τα μάτια μας, άσπιλο, πάνλευκο και καθαγιασμένο; ΑΙΣΧΟΣ. Καλά έκανε ο  κύριος Εισαγγελέας και διέταξε άμεση έρευνα. Η Ελληνική δικαιοσύνη,  αφού στάθηκε χρόνια τώρα βράχος ακλόνητος στο πλάϊ  κάθε πάσχοντα από την μνημονιακή λαίλαπα, αφού ερεύνησε και διεκπεραίωσε  στο άψε σβήσε όλες τις μεγάλες υποθέσεις μεγαλοαπατεώνων, μπορεί τώρα  χαλαρά  να ασχοληθεί και με πιο δευτερεύοντα  θέματα, περνώντας παντού το μήνυμα ότι σε αυτήν εδώ την χώρα ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ. Αμέ. Να τους μαζέψουμε αμέσως, γιατί αυτοί είναι ικανοί  να κάνουνε καμιά  χοντράδα, να χτυπήσουμε κανένα Χρηματιστήριο, καμιά Μητρόπολη, κανένα Πεντάγωνο, μη πω και καμιά Βουλή με κίνδυνο να γίνω υπερβολικός.

ΓΙΑΤΙ: Τις τελευταίες ημέρες  χτυπήθηκαν εκατομμύρια πλήκτρα σε εκατοντάδες πληκτρολόγια με σκοπό να αναλύσουν το κακό πού μας βρήκε, η αντιθέτως να υπεραμυνθούν αυτής της κατά άλλους ιδιαίτερης  πράξης. Μηδέ του εαυτού μου εξαιρουμένου βεβαίως βεβαίως.

Στα λόγια ο μέσος Ελληνας πάντα υπερτερεί. Εύκολα ανοίγει το στόμα του μα δύσκολα το κλείνει. Και φυσικά έχει γνώμη για όλα. Και φυσικά όλα είναι άσπρο η μαύρο. Και φυσικά ότι είναι περίπλοκο είναι αποτέλεσμα συνομωσίας. Στη δράση, ε εκεί πάσχει λιγάκι. Ελάχιστοι μπήκαν στον κόπο να κρίνουν αυτούς τους ανθρώπους με κριτήριο την πράξη. Θέλει εξυπνάδα ,οργάνωση και αποφασιστικότητα για να κάνεις κάτι τέτοιο, σε τέτοιο όγκο, σε ένα τόσο κεντρικό σημείο. Θέλει θέληση.

Και για τον αδρανή και πού να τρέχεις τώρα συμπολίτη  μας, αυτόν ντε πού τα ψιλοκαταφέρνει χωμένος στην χρυσή του μετριότητα, αυτά είναι εκτός ύλης. Να ήταν για κανένα μεζεδοπωλείο, η για την ομαδάρα ρε γαμώτω θα σου έλεγα εγώ.

Μια χαρά το είπε ο περαστικός μπροστά από το graffiti ξερόλας Ελληνάρας προχθές.

Σιγά το πράγμα, σου φτιάχνω τέτοια εγώ…

Σκέφτομαι λοιπόν ότι οι ‘’δράστες’’ θα είναι τώρα αραχτοί σε κάποια ταράτσα του Κεραμεικού  η των Πετραλώνων και πίνοντας τις μπύρες τους, Berlin κατά προτίμηση, θα απολαμβάνουν όλον αυτό το χαμό, καρπό των κόπων τους.

Γιατί για εμένα αυτό είναι πιο σημαντικό και από το graffiti. Τα απόνερά του. Διότι όπως έλεγε και ο μεγάλος τιμονιέρης  εξ ανατολών  πριν μερικές δεκαετίες "αναταραχή , θαυμάσια κατάσταση".

Ανοίγω και εγώ μια μπύρα, την αγαπημένη μου, Θρακιώτικης προέλευσης.

Στην υγειά σας παίδες και στην υγειά της κουτσής…

πηγή: tvxs