μπαίνοντας αριστερά, βγαίνοντας δεξιά

Η Αριστερά του Τίποτα.

Του Χρήστου Λάσκου

4 April 2015

Η Αριστερά του Τίποτα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τιποτένιοι οι περισσότεροι από τους συριζαίους. Αυτό μας διαμήνυσε ο υπουργός δημόσιας τάξης, με βαρυσήμαντη παρέμβασή του από το πρωτοσέλιδο της ναυαρχίδας του προοδευτικού τύπου της χώρας μας. Για το καλό του λαού και του τόπου, όπως με σαφήνεια εξήγησε.

Η επίσημη τοποθέτηση από μέρους μας ήταν κλασσικό παράδειγμα στάσης, που δυσκολεύεται να διακρίνει το πτύειν από το βρέχειν. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτήν, "[ο]ι αναφορές του αναπληρωτή υπουργού Γ. Πανούση στο άρθρο του προφανώς και δεν αφορούν ούτε την πολιτική της Κυβέρνησης, ούτε κυβερνητικά στελέχη, ούτε τις πολιτικές δυνάμεις που τη στηρίζουν".

Προφανώς αφορούν τη Λότα Κοντίνουα και το Φαραμπούτο Μαρτί!

Το πράγμα, ωστόσο, δεν είναι προς διακωμώδηση: τέτοιες τοποθετήσεις, στην προσπάθεια να λειάνουν καταστάσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν επιπλέον προβλήματα, στην πραγματικότητα αναπαράγουν τις πιο κακές εκδοχές τεχνικών της εξουσίας, σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της αλήθειας. Της προφανούς αλήθειας. Αυτής, που όλος ο κόσμος ξέρει κι εμείς επιχειρούμε (!) να κρύψουμε.

Όλος ο κόσμος, λοιπόν, ξέρει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Αριστερά του Τίποτα. Αυτό λέει ο Πανούσης και γι’ αυτό συντάσσονται ενθέρμως μαζί του όλοι οι καθεστωτικοί, δίνοντάς του κριτική (sic) στήριξη και ωφέλιμες συμβουλές. Το Ποτάμι, μάλιστα, ονομάζει και κάποιους προσωπικούς στόχους του Πανούση, τον Παρασκευόπουλο και τον Βούτση, για να διερμηνεύσει καθαρότερα τι συγκεκριμένα, πέρα από τη γενική απαξίωση, παίζεται.

Περί αυτού, λοιπόν, πρόκειται. Και το ξέρει, ξαναλέω, όλος ο κόσμος.

Οι δηλώσεις για τον φράχτη, η άποψη πως «δεν χωράνε άλλοι», τώρα το άρθρο στα Νέα, μεταξύ αρκετών άλλων. Μια συνεκτική λογική, που είναι αλλού. Αλλού από την Αριστερά του Τίποτα. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει ή αδιαφορεί, νομίζω, πως δεν θα τα καταφέρει μαζί της. Μόνο κόστος θα πληρωθεί σε αυτήν την υπόθεση, αν τα πράγματα εξελιχθούν στη βάση της διαπίστωσης πως… βρέχει.

Πρέπει να ξεκαθαρίσω πως είμαι προκατειλημμένος με τον Πανούση. Τα κείμενά του, με αμφίβολα ποιητικές περικοκλάδες πάντοτε, δεν αισθανόμουν να μου δίνουν τίποτε. Η υπερψήφιση από μέρους του της κυβέρνησης Σαμαρά και η κραυγαλέα εγκατάλειψη του σκάφους της κατεξοχήν «κυβερνώσας Αριστεράς», της ΔΗΜΑΡ, με το που άρχισε η εξαέρωσή της, η μετατροπή της, δηλαδή, σε Τίποτα Αριστερά, μου φαίνονταν οι δύο όψεις του ίδιου απορριπτέου προσανατολισμού. Η επιλογή του, προφανώς, έγινε λόγω «τεχνογνωσίας», όπως και άλλων στελεχών της κυβέρνησης. Ήδη κρίνεται αυτή η μέθοδος και δεν θα πω περισσότερα.

Αλλά αρκετά με το συγκεκριμένο. Το σοβαρότερο ζήτημα είναι πως υπάρχουν πολλοί που έχουν την τάση να απαξιώνουν με σκαιότητα τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι άλλοι τόσοι με την αξίωση να του δίνουν συνεχώς συμβουλές χρηστομάθειας.

Και, το χειρότερο, τους δόθηκαν από μας τους ίδιους οι δυνατότητες και το σχεδόν ελεύθερο να το κάνουν. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, όπως καταλαβαίνετε, η διατύπωση της τελευταίας απόφασης της Κ.Ε. πως εδώ και καιρό πριν από τις εκλογές «το κόμμα υποβαθμίστηκε».

***

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι η Αριστερά του Τίποτε. Που σημαίνει πως δεν κάνει για «Κυβερνώσα Αριστερά». Γι’ αυτό και οι μεταγραφές –εσωτερικού και εξωτερικού- είναι απολύτως αναγκαίες. Δεν κάνουμε, ρε παιδί μου. Δεν μπορούμε. Η εξουσία είναι ζόρικο πράγμα –δεν ασκείται από τιποτένιους.

Ε, λοιπόν, πράγματι. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ονειρεύτηκε ποτέ το ρόλο της «Κυβερνώσας Αριστεράς». Η ΔΗΜΑΡ τον διέσπασε, άλλωστε, ακριβώς γι’ αυτό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε η Ριζοσπαστική Αριστερά, που έφτασε και στη διακυβέρνηση. Και αυτός ο ριζοσπαστισμός και ο αντισυστημισμός του ήταν που άνοιξε ακριβώς το δρόμο για τη διακυβέρνηση. Όσοι είχαν ονειρώξεις «Κυβερνώσας Αριστεράς» τις ικανοποίησαν δια της ψήφισης του Σαμαρά το 2012. Και νομιμοποίησαν το κατεξοχήν αντιπροσωπευτικό του κράτους δικαίου σύστημα 4-2-1.

Τόσο απλά, τόσο τιποτένια.

* Ο Χρήστος Λάσκος είναι εκπαιδευτικός - οικονομολόγος και αρθρογραφεί κάθε Σάββατο στο alterthess.gr

πηγή: alterthess