2 + 1 δώρο συνεντεύξεις του Τζιμάκου! (για να μας μπει καλά ο Κρόνος)

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή

εκτός απ'του μπάτσου και του βουλευτή

Ο Φιλόσοφος, ο Αριστερός, ο Ιδιοφυής, ο Πολιτικός Επιστήμονας, ο Ανθρωπιστής, ο Δημοκράτης, ο Αναρχικός, ο Καλλιτέχνης, ο Πολυδιάστατος, ο Ποιητής, ο Τραγουδοποιός, ο Σατιρικός Συγγραφέας, ο Αντικονφορμιστής, ο Ανατρεπτικός, ο Ετοιμόλογος, ο Λεξιπλάστης, ο Showman, ο Μοναδικός και Ανεπανάληπτος Τζίμης Πανούσης (από το Παν και την Ουσία) σε 3 συνεντεύξεις του! Κάποια ψήγματα απ'την συνέντευξη στο σημερινό Πρώτο Θέμα, στη συνέχεια σε video η συνέντευξη που έδωσε στο neolaia.gr και στο τέλος μια παλιά αλλά πολύ επίκαιρη  συνέντευξη όπως τη βρήκα σε blog κάποιου θαυμαστή του. 

Ιντζόϊ 

«Ο Γιώργος είναι αναρχικός γιατί διαλύει το κράτος!»


Για το Γιώργο Παπανδρέου...

«Ο Γιωργάκης είναι το όνειδος της δυναστείας των Παπανδρεϊδών. Να το τονίσω αυτό: Ο πατέρας του ο ίδιος δεν του είχε καμία εμπιστοσύνη. Τον είχε στην ξεφτίλα. Τον πίεζε η γυναίκα του, η Μάργκαρετ, η μάνα του Γιωργάκη, να τον βάλει στη δουλειά με τα χίλια ζόρια, επειδή ξενοκοιτούσε και για να μην έχει κρεβατομουρμούρα αναγκαζόταν να βάλει τον γιο του στη δουλειά. Αλλά ήξερε ο Ανδρέας ότι ο γιος του θα ολοκληρώσει την καταστροφή που ξεκίνησε ο ίδιος».

Για τον Αντώνη Σαμαρά...  

«Δεν θα έχει τα φόντα, και γι’ αυτό θα κυβερνήσει. Αυτούς από μικρούς τους ετοιμάζουν να κυβερνήσουν. Και ταυτόχρονα όταν τους βγάζουν τις αμυγδαλές γίνεται αφαίρεση του φιλότιμου, της τσίπας».

Για το Γιώργο Καρατζαφέρη... 

«Νομίζω ότι ο εξωτικός ΛΑΟΣ δεν έχει θέση στη χώρα. Αυτός ο Καρατζαφέρης, όπως τον λέω εγώ, είναι ένας τύραννος προηγούμενης εποχής».

Για την Αλέκα Παπαρήγα... 

«Εγώ είμαι φαν της Αλέκας. Για τελείως διαφορετικούς λόγους, καθόλου ιδεολογικούς (...) είναι θρησκευτικού χαρακτήρα και αυτό είναι το στοιχείο που μου αρέσει στην Παπαρήγα. Είναι η Τσιτσιολίνα».

Για τον Αλέξη Τσίπρα... 

«Είναι κορμοράνος. Έχει και αυτός μεταλλαχτεί από το μαγικό ραβδάκι της αρσενικής Κίρκης, του Κίρκου. Αυτοί οι κορμοράνοι είναι περίεργοι. Είναι πάντα το βαθύ κράτος.»

η mini συνέντευξη που έδωσε στο neolaia.gr πριν λίγες ημέρες:

 
 

 
 
 

και μια παλιά συνέντευξή του σε κάποιον Μίμη Τσακωνιάτη:

 

Τζίμης Πανούσης: «Η ζωή είναι refresh», κείμενο-συνέντευξη Μίμης Τσακωνιάτης

Ο Τζιμάκος δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένας πολυδιάστατος και πληθωρικός σατιρικός οπτικοακουστικός καλλιτέχνης που καταφέρνει να αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο μέσα από τους στίχους των τραγουδιών του και από τις κατά καιρούς παραστάσεις του το εκάστοτε εγχώριο και διεθνές Zeitgeist, ελληνιστί το Πνεύμα των Καιρών, το οποίο παραμένει ασύλληπτο από το μέσο άνθρωπο. Μοιάζει δηλαδή σα να βρίσκεται την ώρα της καταιγίδας πάνω από την ατμόσφαιρα, σε μεγάλο ύψος κάπου στην περιοχή της τροπόπαυσης, και καβαλώντας τα άγρια οιστρόπληκτα λευκά άλογα των αεροχειμάρρων που δημιουργούνται στα ουράνια από άγνωστη ακόμη στην επιστήμη αιτία, να ταξιδεύει στο μέλλον και να μας μεταφέρει κατόπιν διαμέσου του έργου του τις αθέατες όψεις του γίγνεσθαι.

Ο Τζίμης Πανούσης στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο από τις 29 Οκτωβρίου 2010 και κάθε Παρασκευή & Σάββατο, 22:30, για μια σειρά παραστάσεων.

Με όρους αναλυτικής ψυχολογίας θα λέγαμε ότι ως καλλιτέχνης έχει το χάρισμα να βυθίζεται βαθιά μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο και να ανασύρει από κει διαφορετικά κάθε φορά σεντούκια που περιέχουν αληθινούς θησαυρούς, οι οποίοι περιμένουν καρτερικά να ανακαλυφθούν. Και για να το πούμε πιο απλά, διαθέτει την έμπνευση που σε συνδυασμό με το ταλέντο του τον απογειώνουν πολύ πιο πάνω από το ύψος στο οποίο βάζουν κάθε φορά τον πήχη οι ομότεχνοί του! Θα αναφέρω ένα μικρό παράδειγμα. Αν διαβάσουμε τους στίχους του τραγουδιού του Η Ελλάδα στα κάρβουνα, που έγραψε πριν είκοσι σχεδόν χρόνια, θα δούμε να αποτυπώνεται ανάγλυφα η απελπιστική εικόνα του σημερινού Νεοέλληνα αλλά και της διαλυμένης, κατακαμένης πατρίδας μας. Λέει χαρακτηριστικά ο προφητικός τραγουδοποιός:

Μια χώρα χωράφι

στη μέση εγώ

σκιάχτρο σε ράφι

βυζαντινό

με ηρωικό ριπλέι

με μια ταρζανιά

πυροβατώ σ’ αναμμένα σκατά

Η Ελλάδα στα κάρβουνα

Βυζαίνω πουτάνες

χαμένο μωρό

μ’ αφήσανε μάνες

σε κάποιο χορό

στα βράχια του Ζάλογγου

στον Ευρογκρεμό

αναστενάρης, ζογκλέρ, ζιγκολό

Η Ελλάδα στα κάρβουνα

Με λίγα λόγια το τραγούδι περιγράφει μία έρημη πνευματικά χώρα που έχει ξεκόψει από τις ανατολίτικες ρίζες της σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να γίνει μία τυπική δυτική καταναλωτική κοινωνία. Οι σύγχρονες ελληνίδες μάνες λοιπόν, για χάρη της ευρωπαϊκής καριέρας αφήνουν την ανατροφή των παιδιών τους σε αλλοδαπές μπέιμπι-σίτερ του ανατολικού μπλοκ, που σε ένα μεγάλο τους ποσοστό χρησιμοποιούν την πουτανιά ως ύστατο μέσο επιβίωσης! Γιατί ας μην ξεχνάμε πως οι περισσότερες από αυτές τις δυστυχισμένες γυναίκες που καταλήγουν πόρνες κάνουν πρώτα την κακοπληρωμένη, δύσκολη ζωή της μπέιμπι σίτερ και της οικιακού βοηθού! Στο τραγούδι του πάλι Νεοέλληνας, που κυκλοφόρησε πριν δεκαέξι χρόνια, λέει χαρακτηριστικά:

Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες,

φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες

Θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος,

μ’ αρέσει στα κρυφά (κι) ο Μητροπάνος

Καίω τα δέντρα, χτίζω μεζονέτες,

θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες

Σ’ ένα κλουβί-γραφείο σαν αγρίμι

παίζω ατέλειωτο, βουβό, ταξίμι…

Και όμως, αυτό δεν αποτελεί σήμερα το θολό, υπερμετροπικό όραμα του σύγχρονου Νεοέλληνα; Και τι μέλλον μπορεί να έχει ένας λαός που ζει σε μία εικονική, βοθρολυματική πραγματικότητα, που παρακαλάει γονυπετής τους Αμερικανούς να του εκδίδουν χωρίς προσκόμματα βίζα για τη χώρα όπου πάλλεται η Καρδιά του Κτήνους, που κάνει παραφύσιν επεμβάσεις στο ίδιο του το σώμα, που μισεί τα δάση και ηδονίζεται με το να τα θάβει κάτω από τόνους μπετόν, που καθημερινά αποβλακώνει και καθιστά ψυχικά ανάπηρα τα παιδιά του;

Για να εξηγηθώ, δε δηλώνω φαν του Τζιμάκου, ούτε πνευματικός συγγενής, καθώς ο αναρχοκομμουνισμός που αποτελεί τη θεμελιώδη ιδεολογική του πλατφόρμα με βρίσκει αντίθετο. Και αυτό γιατί ενώ, όπως είπα και πριν, ο ιδιοφυής καλλιτέχνης ακτινογραφεί με μοναδικό, σουρεαλιστικό τρόπο το ζοφερό, θλιβερό τοπίο της σύγχρονης πτώσης και της παρακμής της άλλοτε χώρας του φωτός, εντούτοις μέσα από το έργο του συλλήβδην δεν έχει να προτείνει τίποτα στον απελπισμένο σύγχρονο Έλληνα, κάποιο κακοτράχαλο μονοπάτι για να κόψει δρόμο και να αφήσει πίσω του το ασφυκτικό κενό, την εχθρική για τη ζωή έρημο όπου ζει και αναπνέει…

Από την άλλη μεριά είναι πολύ δύσκολο να βάλεις μία ταμπέλα στο πολυπρισματικό έργο του. Ωστόσο, αν υπάρχει μία λέξη κλειδί που το εμπεριέχει και το αποδίδει σε ικανό βαθμό, τότε αυτή είναι το «κολλάζ»! Ο Τζιμάκος τρελαίνεται να ανακατεύει ανόμοια πράγματα μεταξύ τους και να δημιουργεί πρωτόγνωρα υλικά. Είτε αυτά είναι εικόνες, είτε μουσική, είτε στιχάκια. Με άλλα λόγια ο Τζίμης Πανούσης είναι ο πρώτος εγχώριος καλλιτέχνης που πειραματίστηκε και εδραίωσε την τέχνη της δημιουργικής μετάλλαξης! Από την εποχή που ως μαθητής έστηνε συνωμοτικά στο σχολείο κουκλοθέατρο, βάζοντας στη θέση του κεφαλιού του καραγκιόζη εκείνο από την ψαλιδισμένη φωτογραφία της Βουγιουκλάκη, μέχρι την πιο πρόσφατη εικόνα που φιλοτέχνησε, δηλαδή αυτή της φράουλας που έχει αποκτήσει γουρουνίσιο στόμα και μας βγάζει ξεδιάντροπα γλώσσα!

Εδώ και λίγο καιρό ο Τζιμάκος κυκλοφόρησε 2 DVD με την ιδιαίτερα πετυχημένη παράσταση που είχε δώσει πριν δέκα χρόνια στο «Γυάλινο» με τίτλο Της πατρίδας μου η σημαία. Tο 1ο DVD που περιέχει και το 1ο μέρος του σώου του, έχει ως εξώφυλλο την ελληνική σημαία, στην οποία τη θέση του σταυρού έχει καταλάβει προκλητικά το σφυροδρέπανο. Για αυτή του την ενέργεια ο καλλιτέχνης είχε πρωτόδικα καταδικαστεί σε φυλάκιση 4 μηνών, για να αθωωθεί στη συνέχεια, όταν η υπόθεση εκδικάστηκε σε δεύτερο βαθμό στο 5ο τριμελές πλημμελειοδικείο Αθηνών. Και αν στο 1ο DVD ο Τζιμάκος θέλει ποιητική αδεία τη σημαία του να φέρει σφυροδρέπανο, το 2ο, που περιλαμβάνει και το 2ο μέρος της παράστασης τιτλοφορείται Της πατρίδας σου η σημαία και έχει στο εξώφυλλό του την αμερικάνικη! Ένα πολύ εύστοχο εύρημα, καθώς σήμερα σχεδόν κανείς νεοέλληνας δε μετέχει της ελληνικής παιδείας, αλλά αντίθετα βλέπει, τρώει, ντύνεται και ζει αμερικάνικα. Παρακολουθώντας κανείς έπειτα από δέκα χρόνια την παράσταση του Τζιμάκου συνειδητοποιεί πως η αιχμηρή του σάτιρα δεν έχει χάσει καθόλου από τη φρεσκάδα της αλλά αντίθετα δείχνει να είναι πολύ πιο επίκαιρη και ουσιώδης. Μάλιστα στο 1ο DVD υπάρχει και το 1ο, ιστορικό πια video clip που σκηνοθέτησε ο Τζίμης Πανούσης με τίτλο Κάγκελα Παντού. Επιπλέον, το πακέτο περιλαμβάνει και Δώρο Εφημερίδα που διανθίζεται με πολλά εμπνευσμένα κολλάζ του καλλιτέχνη, αλλά και από τους στίχους των τραγουδιών που ακούγονται στην παράσταση του Γυάλινου. Και σε μία εμπνευσμένη σύλληψη τιτλοφορεί αυτή την εφημερίδα DVD NEWS σε μία προσπάθεια αποτύπωσης της φαύλης κατάστασης που έχει περιέλθει ο Τύπος στη χώρα μας, καθώς κανείς πλέον δεν τον αγοράζει για να διαβάσει το περιεχόμενό του αλλά για να αποκτήσει βιβλία, CD και DVD.

Για εκείνους τους ελάχιστους πιστεύω αναγνώστες που αγνοούν ενδεχόμενα τον Τζίμη Πανούση τούς δίνεται τώρα η ευκαιρία να πάρουν μία μικρή γεύση από το απαράμιλλο χιούμορ του καλλιτέχνη, έτσι όπως αποτυπώθηκε πριν δεκατέσσερα χρόνια σε μία συνέντευξη πορτρέτο που μου παραχώρησε για τις ανάγκες κάποιας εκπαιδευτικής ραδιοφωνικής εκπομπής στο πλαίσιο της φοίτησής μου στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας, και βγαίνει επιτέλους τώρα στο φως… Το γεγονός ότι και η συνέντευξη αυτή εξακολουθεί έπειτα από τόσο καιρό να είναι φρέσκια και ανατριχιαστικά ζωντανή, όπως και η παράσταση που επανακυκλοφορεί σε DVD ο Τζιμάκος, αποδεικνύει περίτρανα ότι ο λόγος του Πανούση όταν περνάει από το κόσκινο του γερο-Κρόνου-Χρόνου, αφήνει πάνω του ικανή ποσότητα από ψήγματα χρυσού, τα οποία θα αποτελέσουν στο μακρινό μέλλον αντικείμενο έρευνας και θαυμασμού για όλους εκείνους τους μερακλήδες συντηρητές και μελετητές ανεκτίμητης αξίας έργων τέχνης…

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Η συνέντευξη έγινε προς το τέλος της άνοιξης του 1995, όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον Τζιμάκο σε κάποιο γραφείο στην Κηφισίας, στο κτήριο όπου εδραζόταν ο ραδιοφωνικός σταθμός Flash 961. Από κει, κάθε Σαββατοκύριακο το “φρικιό” χορηγούσε μέσω των ερτζιανών την πιο ισχυρή ηχητική αντιβίωση, τον Δούρειο Ήχο.

Κάτσε να βάλω τα γυαλιά για να βγαίνουν σωστά οι απαντήσεις. (Φοράει τα μαύρα γυαλιά του).

-Λοιπόν, κατ’ αρχάς να δημιουργήσουμε το σκηνικό… Από εκεί που κάθεσαι τι βλέπεις;

Μία ψείρα (Γελάει). Δεν είναι σεξουαλική όμως! Είναι αυτές οι μηχανικές οι ψείρες από την κοιλάδα της σιλικόνης!

-Της Silicon Valley;

Τα αγαπάω αυτά, μ’ αρέσουνε. Όλα αυτά τα σιλικονούχα. Έχεις πιάσει ποτέ σιλικόνη;

-Σιλικόνη… ναι. Ναι! Σιλικονούχα ψείρα πρώτη φορά… πιάνω (γέλια)! Εδώ γύρω ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου αντικείμενο;

Το αγαπημένο μου αντικείμενο είναι τα γυαλιά μου. Το είπα και από την αρχή. Μ’ αρέσει να βάζω τα γυαλιά κυρίως σε άλλους, αλλά επειδή είναι δύσκολο, τα βάζω μόνος μου για προπόνηση!

-Το πρωί όταν σηκώνεσαι φοράς ό,τι βρίσκεις μπροστά σου, ή επιλέγεις και συνδυάζεις χρώματα;

Δε σηκώνομαι το πρωί, αλλά γύρω στο μεσημέρι προς το απόγευμα και φοράω απογευματινά ρούχα. Δηλαδή, αυτά που φοράγαμε στις διαδηλώσεις όπου συνήθιζα να πηγαίνω παλιά. Υπήρχε τότε μία διαδικασία πριν πας στη διαδήλωση. Είχα μία ψαγμένη κοπέλα που με συνόδευε και πρόσεχε πάντα το ντύσιμό μου. Δηλαδή προσέχω το ντύσιμό μου με τη βοήθεια πάντα του ερωτικού μου παρτενέρ. Δηλαδή με τα χέρια μου τα ψάχνω τα ρούχα!

-(Γέλια). Τώρα στις διαδηλώσεις δεν πaς πιστεύω; 

Δε γίνονται (γελάει). Καμιά φορά μόνος μου, διαδηλώνω!

-Θέλω τώρα να μου πεις μια αίσθηση των παιδικών σου χρόνων.

Αίσθηση των παιδικών μου χρόνων… Εγώ μικρός είχα μία τραυματική εμπειρία. Όταν ήμουν στην 4η δημοτικού με δάγκωσε ένας σκύλος ονόματι Τζίμης, συνονόματός μου, και από τότε φοβάμαι τα τετράποδα. Γι’ αυτό και τελευταία είμαι βαθύτατα ενάντια στη ζωοφιλία. Δεν μπορώ τους ζωόφιλους, τους φιλάθλους, τους βρίσκω επικίνδυνους. Μετά είχα σκύλο, τον κτύπαγα, τον φώναζα το βράδυ και του έβγαλα γερμανικό όνομα, Βολφ, για να ξεσπάω τα αντιφασιστικά μου αισθήματα επειδή ήμουν από αριστερή οικογένεια. Αυτά είναι που θυμάμαι, δηλαδή ιστορίες με σκύλους. Μετά αγάπησα πολύ τα σκυλάδικα και τα αγαπάω μέχρι σήμερα.

-Αν άνοιγα τώρα ένα παράθυρο στην ψυχή σου, τι τοπίο θα βλέπαμε; 

Νομίζω πως η εποχή δεν είναι πρόσφορη για να ανοίξεις παράθυρο. Δεν είναι η οικονομία δηλαδή που βοηθάει. Τώρα τα τηλεοπτικά παράθυρα είναι καλά να ανοίγουνε, αλλά να ανοίγουμε βουβά. Δηλαδή χωρίς καλεσμένους από μέσα ώστε να βαράνε από τον αέρα και να κρυώνει ο κεντρικός παρουσιαστής. Τώρα, αν ανοίγαμε ένα παράθυρο, λες, στην ψυχή μου. Δύσκολη ερώτηση μου ’χεις βάλει… (Γελάει). Έχω κάνει το λάθος και στα παράθυρα της ψυχής μου δεν έχω βάλει αυτά με τους γερμανικούς μηχανισμούς, τα πλαστικά, τα… Ντοράλ. Ντο… Ντο… ρα. Ντόρα. Έχει παχύνει η Ντόρα!

-Σπούδασες μουσική ή είσαι αυτοδίδακτος;

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. (Γελάει). Δεν έχω κάνει τίποτα από τα δύο. Ασχολήθηκα τυχαία. Μου φέρανε δώρο μία κιθαρούλα, μια μελόντικα, ένα πιανάκι και κουτσά-στραβά τα ’βαλα το ένα πίσω από το άλλο και κάτι έγινε.

-Υπάρχει μία συμβουλή του πατέρα σου που δε θα ξεχάσεις ποτέ, ή κάτι που είχε κάνει ο πατέρας σου και σου είχε κάνει εντύπωση;

Μου έκανε εντύπωση που τον έβλεπα να ντύνεται το πρωί που έφευγε για τη δουλειά και έβαζε εφημερίδες για το κρύο μέσα από τα ρούχα! Γιατί πήγαινε με τα πόδια, και μέχρι να μεγαλώσω αρκετά νόμιζα πως οι εφημερίδες είναι για να τις φοράς και όχι για να τις διαβάζεις. Μετά, όταν είδα ότι τις διάβαζες κιόλας υπήρξε σημαντικό σημείο για τη ζωή μου.

-Καθοριστικό; 

Καθοριστικό!

-Υπάρχει ή υπήρξε ένα πρόσωπο που να σε επηρέασε με τον τρόπο του ή τη σκέψη του στη ζωή σου, ένα πρόσωπο που αν δεν είχε υπάρξει στη ζωή σου ίσως τώρα να μην ήσουν αυτός που είσαι; 

Η γιαγιά μου ήταν ένα από αυτά τα πρόσωπα. Είχε έρθει από την καμένη Σμύρνη και σχεδόν κάθε απόγευμα όντας σε παραλήρημα μου έλεγε ιστορίες απ’ τα παιδικά της χρόνια. Και αυτό νομίζω με σημάδεψε αρκετά.

-Μικρός διάβαζες παραμύθια, πήγαινες κινηματογράφο;

Ναι, οπωσδήποτε το Παρασκευοσαββατοκύριακο πήγαινα οικογενειακώς σε καλοκαιρινούς κινηματογράφους. Ήταν η έξοδος η οικογενειακή. Πήγαινα όμως και σε βαριετέ θέατρα που ερχόντουσαν στους κινηματογράφους. Ωραία ήτανε… Ωραία. Και μ’ άρεσε τότε που βγήκε το Ταμ-Ταμ. Άλλος σημαντικός σταθμός στην παιδική μου ζωή ήταν όταν πρωτοήρθε το Ταμ-Ταμ. Οι πρώτες διαφημίσεις στους θερινούς κινηματογράφους που μ’ έβαλαν σε αυτό… Γιατί εγώ το αναψυκτικό αυτό… Το Ταμ-Ταμ είναι αναψυκτικό και αντιψυκτικό που σε παραπέμπει στη μαύρη ήπειρο. Στην Αφρική με το στερητικό άλφα. Μετά πέρασα στις ταινίες φρίκης!

-Ο αγαπημένος σου ήρωας ποιος ήτανε; 

Ο Τεν χωρίς το άλλο Τεν. Όχι ο Τεν-Τεν δηλαδή. Διχασμένη προσωπικότητα ο ήρωας αυτός των καρτούνς, ο Τεν-Τεν. Εμένα μ’ άρεσε ο Τεν. Ο πρώτος Τεν όχι ο δεύτερος.

-Τώρα αυτή την περίοδο τι σ’ αρέσει να βλέπεις;

Αυτή την περίοδο μ’ αρέσει να βλέπω σερβιέτες μεταχειρισμένες. Μιλάω ειλικρινά! Μ’ αρέσει να βλέπω σερβιέτες μεταχειρισμένες, τις οποίες θέλω να λανσάρω στην αγορά γιατί έχω σπουδάσει μάρκετινγκ. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ και κάνω έρευνα. Έρευνες μάλλον αγοράς. Θέλω πολύ να λανσάρω μία σερβιέτα για το στόμα. Τελευταία νομίζω ότι θα…

-Για το στόμα! Για τι χρήση;

Χρήση να μη μιλάς, να μη… Και ταμπόν για τα αυτιά. Να μην ακούς.

-Και για τα μάτια (γέλια);

Για τα μάτια, αυτά τα γυαλιά, τα Vogue…

-Δηλαδή το θέαμα δε σε ενδιαφέρει; Η τηλεόραση; Πολλοί ισχυρίζονται πως η τηλεόραση είναι ο διάβολος! Εσύ τι πιστεύεις;

Το πιστεύω και ’γω πως η τηλεόραση είναι ο διάβολος, αλλά πάντα είχα καλές σχέσεις μαζί του. Σχέσεις αγάπης και μίσους. Μ’ αρέσει να συνδιαλέγομαι με τα του Εωσφόρου με τα πολλά ποδάρια και να αλλάζουμε κάλτσες. Αλλαξοκαλτσιές που λένε!

-Υπάρχει κάποιο όνειρο που να το βλέπεις συνεχώς και να σου δημιουργεί άγχος; 

Να πετάω. Περιμένουμε τώρα να έρθει σε κάνα-δυο χρόνια το Virtual Reality για να πετάξουμε και πραγματικά. Δηλαδή να μπούμε ολοκληρωτικά μέσα στις τηλεοπτικές οθόνες.

-Ο θάνατος σε φοβίζει;

Όχι, καθόλου. Τον περιμένω με αγαλλίαση και ανακούφιση. Καλοδεχούμενος!

-Αυτό γιατί αισθάνεσαι κουρασμένος από τη ζωή;

Όχι, όχι! Είμαι αισιόδοξος, αλλά ως ορθόδοξος έχω μία πολύ καλή σχέση με το θάνατο. Δηλαδή αυτή είναι και η διαφορά μας από τους δυτικούς, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να κάνουμε καλά μαζί τους που έρχονται εδώ μόνο το καλοκαίρι. Επειδή είναι και μεθυσμένοι, είναι και ο ήλιος που τους βαράει και είναι και τα αντηλιακά. Εκεί κάπως μπορούμε να τα καταφέρουμε με τη γλώσσα των σωμάτων να επικοινωνήσουμε. Αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το πρόβλημά μας είναι πως εμείς εδώ οι ορθόδοξοι… Πώς να το πω. Είμαστε υπέρ… Γιορτάζουμε το θάνατο! Είμαστε Πασχαλινοί, ενώ αυτοί γιορτάζουνε τα Χριστούγεννα, τη γέννηση. Γι’ αυτό γουστάρουνε γενέθλια και βλακείες τέτοιες. Εμείς είμαστε φίλοι με το θάνατο (Τραγουδάει): «Φίλοι με το θάνατο…»

-Είχες ποτέ σου μεταφυσικές εμπειρίες;

Έχω τραγικές μεταφυσικές εμπειρίες. Πολλές! Όταν, για παράδειγμα, ανακάλυψα ένα ανάποδο μήνυμα του Σατανά σε ένα δίσκο μου. Τον πρώτο. Και ήμουνα σε φάση που αν το έφτανα μέχρι το τέλος, που δεν το έφτασα, γιατί έκανα πίσω…, γιατί αυτά τα παιχνίδια είναι επικίνδυνα… Ήμουνα δηλαδή προ των πυλών να κατέβει ο Ναζωραίος να συζητήσουμε, αλλά τελευταία στιγμή το απέφυγα.

-Αν είχες τη δυνατότητα να μπεις στη μηχανή του χρόνου θα έκανες ένα ταξίδι στο παρελθόν ή στο μέλλον;

Θα έκανα στο παρελθόν.

-Γιατί στο παρελθόν;

Γιατί μ’ αρέσει. Θα πήγαινα σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους. Θα ήθελα να δω το κωλαράκι του Καραϊσκάκη όταν το έδειχνε στους Τούρκους. Έχω τέτοια απωθημένα. Να δω τον Νέρωνα να βάζει φωτιές. Όλα αυτά τα σήριαλ παλιά, τον Φώσκολο που ήταν στο δημοτικό! Μ’ αρέσει δηλαδή να δω ανθρώπους που τους βλέπω τώρα σε άλλες φάσεις, σε άλλες καταστάσεις.

-Για το μέλλον δεν κάνεις συζήτηση, δε θες να δεις κάτι από το μέλλον.

Όχι. Δε θέλω να δω κάτι από το μέλλον, γιατί το μέλλον είναι τώρα.

-Αν ήσουν ο μόνος επιζών μιας ολικής καταστροφής και μπορούσες να σώσεις κάτι από αυτό τον κόσμο τι θα έσωζες;

Αχ! Δύσκολη ερώτηση. Θα έσωζα το δίσκο της Καίτης Γαρμπή. Νομίζω πως είναι ένας σταθμός στη δισκογραφία και ότι είναι χρέος όλων των δημιουργών τέτοια πολιτιστικά προϊόντα να τα διαφυλάξουν και να τα μεταφέρουν αναλλοίωτα στους μεταγενέστερους.

-Παρακαταθήκη πολιτιστική δηλαδή;

Ναι. Τέτοια πράγματα, φαινόμενα όπως ο Μαζωνάκης. Αυτά μ’ αρέσουνε, τα καθημερινά, τα εφήμερα, οι πεταλούδες, οι ταραντούλες. Μ’ αρέσουνε οι τιράντες με σφυροδρέπανα πάνω, μ’ αρέσουνε ο Τιραμόλα, τραμπάλα μόνος μου. Τέτοια επικίνδυνα σπορ.

-Τελικά τι είναι για σένα το χιούμορ;

Το χιούμορ… Τι είναι το χιούμορ; Το χιούμορ είναι χυμός. Ετυμολογικώς να το δούμε είναι χυμός, και τελικά είναι ζωή. Και καταλήγουμε με τη μεταβατική ιδιότητα, ότι η ζωή είναι refresh. Έχω καταλήξει δηλαδή.

-Τελεσίδικα;

Τελεσίδικα. Είναι refresh η ζωή!

(πρώτη δημοσίευση camera professional τεύχος 30)

Κόψαν έδρα από τον Αμυρά στο Δήμο Αθηναίων

Δήμος Αθηναίων
Ενσταση Αμυρά στο Πρωτοδικείο για την «κομμένη» έδρα

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΙΤΣΙΚΑ |

Σήμερα Πέμπτη θα κατατεθεί, σύμφωνα με πληροφορίες, στο Διοικητικό Πρωτοδικείο της Αθήνας ένσταση από τον επικεφαλής του συνδυασμού «Επιμένουμε Αθήνα» κ. Γιώργο Αμυρά κατά της ανακήρυξης των δημοτικών συμβούλων για το Δήμο της Αθήνας. Μετά την αφαίρεση με δικαστική απόφαση της μιας από τις δύο έδρες του συνδυασμού «Επιμένουμε Αθήνα», ο επικεφαλής του και οι συνυποψήφιοί του που αναμένεται να συνυπογράψουν την ένσταση, κάνουν λόγο για παραβίαση κατ΄αντίθεση του Συντάγματος της ισοδυναμίας της ψήφου, η οποία προήλθε μάλιστα από... αστοχία του ίδιου του «Καλλικράτη» με το καλημέρα της εφαρμογής του νόμου.
Τι σημαίνει αυτό; «Δεν είναι δυνατόν το 7,4% των ψήφων να εκπροσωπείται από μια έδρα όταν το 5,8% εκπροσωπείται από δυο έδρες. Εδώ είναι το ζήτημα της ισοδυναμίας της ψήφου των πολιτών», επισημαίνουν από το επιτελείο της κίνησης πολιτών «Επιμένουμε Αθήνα», θέτοντας ζήτημα συνταγματικής τάξης. Επιπλέον, από την πλευρά Αμυρά τονίζεται ότι ο νόμος του Καλλικράτη στην πρώτη εφαρμογή του έχει τέτοια αστοχία που να αφαιρεί έναν σύμβουλο από το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, το οποίο ψηφίστηκε από τους πολίτες να είναι 49μελές και όχι 48μελές, όπως «πετσοκόπηκε» από τα δικαστήρια.
Το μπέρδεμα, που έχει αναστάτωσει λίγο πολύ όλες τις παρατάξεις στο Δήμο Αθηναίων, προέκυψε κατά την έκδοση απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών το οποίο ανακήρυξε τους συμβούλους στο Δήμο Αθηναίων για τις εκλογές του Νοεμβρίου. Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών στις 17 Δεκεμβρίου 2010 συνεδρίασε για να επικυρώσει τα εκλογικά αποτελέσματα. Αποφάσισε να δώσει 2 έδρες στο συνδυασμό Αμυρά. Ωστόσο, στις 22 Δεκεμβρίου, με την 1215/2010 απόφαση –νέα διορθωτική- το Πρωτοδικείο ανακήρυξε τους δημοτικούς συμβούλους με βάση την κατανομή τους ανά δημοτικό διαμέρισμα και το ποσοστό των συνδυασμών συνολικά.

Αλλάξε, δηλαδή, την φιλοσοφία και τον τρόπο ανακήρυξης που τηρήθηκε στην προηγούμενη απόφασή του, η οποία είχε εκδοθεί με βάση τα αποτελέσματα επί του συνόλου του Δήμου. Η παρενέργεια της διορθωμένης απόφασης δεν ήταν μόνο να υπάρξουν ανακατατάξεις στα πρόσωπα που εκλέχθηκαν σε ορισμένους συνδυασμούς (π.χ. σε τρεις έδρες από το συνδυασμό του κ. Γ. Καμίνη άλλαξαν τα πρόσωπα που εκλέγονται). Δημιουργήθηκε μείζον θέμα με την περίπτωση του συνδυασμού του κ. Αμυρά, αφού ενώ είχε δυο έδρες, η μια με τη νέα κατανομή του αφαιρέθηκε.

Η αφαίρεση της έδρας στηρίχθηκε στην έλλειψη υποψήφιου συμβούλου στο 7ο διαμέρισμα, όπου ο συνδυασμός «Επιμένουμε Αθήνα» είχε τη μεγαλύτερη δύναμη. Το δικαστήριο την μετέφερε αρχικά σε άλλο διαμέρισμα, όπου όμως επίσης δεν υπήρχε υποψήφιος σύμβουλος και τελικά αποφάσισε να την αφήσει κενή. Κι αυτό αν και από την πλευρά Αμυρά επισημαίνεται ότι η έλλειψη υποψηφίου δεν είναι κριτήριο λάθους, μια και υπάρχει η πρόνοια του νόμου να μεταφέρεται η έδρα στο διαμέρισμα που υπάρχει υποψήφιος. Κάπως έτσι, το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων αντί για 49 έδρες μένει, προς στιγμήν, με 48…

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=375150&dt=28%2F12%2F2010#ixzz19aXDmqg1

Η ΛΥΣΗ και η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Στις 21-12-2010 ο καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας κατά την παρουσίαση του νέου βιβλίου του με τίτλο «Η ευρωζώνη ανάμεσα στη λιτότητα και την αθέτηση πληρωμών» μίλησε για τη μοναδική λύση στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους που είναι η αθέτηση πληρωμής του. Περιγράφει την "επόμενη μέρα" του πιστολιάσματος, αναφέροντας τις πιθανές συνέπειες και επιπτώσεις που θα έχει η απόφαση αυτή στην μίκρο/μακροοικονομία αλλά και στην καθημερινότητα του έλληνα και

γενικά λέει πολλά που ίσως τα βρείτε ενδιαφέροντα ίσως και όχι.....

Το μόνο βέβαιο είναι ότι πρόκειται για πληροφορίες που κρίνονται "άχρηστες" (και στο βάθος επικίνδυνη η γνώση τους) για το ευρύ κοινό από τα Μαζικά Μέσα Εξημέρωσης του ελλαδιστάν τα οποία για άλλη μία φορά στέκονται στο λιλιπούτιο ύψος τους (κουνώντας την κεραιόμορφη ουρά χαρούμενα στο μπος).

Στο κύκνειο άσμα τους (σκυλάδικο της κακιάς ώρας που ούτε με πιώμα δεν ακούγεται) πριν τα παρασύρει μαζί της η παλιά ελλάδα όπως την ξέραμε.

(το άρθρο το βρήκα στο tvxs)

Αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη και η δυνατότητα εξόδου από την Ευρωζώνη

του Κώστα Λαπαβίτσα

Η αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη είναι δυνάμει μια πιο ριζοσπαστική επιλογή, αν και το αποτέλεσμα της θα διαφέρει ανάλογα με τη διαδικασία που θα υιοθετηθεί. Εάν, για παράδειγμα, αποτύχει η λιτότητα και μια αναδιαπραγμάτευση καθοδηγούμενη από τους πιστωτές δεν δώσει σημαντικά αποτελέσματα, η επιλογή της αθέτησης χρέους με πρωτοβουλία του οφειλέτη θα εμφανιστεί ως πιθανή επιλογή ακόμα και για τις σημερινές κυβερνήσεις στην περιφέρεια. Ωστόσο, μια τέτοια προοπτική θα έχει αναδυθεί στο πλαίσιο οικονομικού και κοινωνικού χάους που θα έχει προκληθεί από την αποτυχία της λιτότητας. Έτσι, ο βαθύτερος κίνδυνος της σημερινής πολιτικής της Ε.Ε. και του ΔΝΤ είναι ότι μπορεί να οδηγήσει σε επανάληψη της εμπειρίας της Αργεντινής, που εκτίθεται στο Παράρτημα Α. Έχοντας αυτά υπόψη, αν οι περιφερειακές χώρες υιοθετήσουν την αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη, θα πρέπει να το κάνουν εκουσίως, αποφασιστικά, την κατάλληλη στιγμή και θέτοντας παράλληλα σε κίνηση βαθιές κοινωνικές αλλαγές.

Η αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη σημαίνει κατ’ αρχάς τη μονομερή αναστολή πληρωμών. Αυτό θα είναι η απαρχή μιας περιόδου έντονης κοινωνικής διαπάλης στο εσωτερικό και μεγάλων εντάσεων στις διεθνείς σχέσεις. Η χώρα θα πρέπει να αποφασίσει ποιες διεθνείς της υποχρεώσεις θα εκπληρώσει και με ποια σειρά. Ακόμα πιο συνθέτη θα είναι η στάση απέναντι στις προσπάθειες των εγχώριων τραπεζών, των ξένων επενδυτών και άλλων κατόχων δημόσιου χρέους να προστατέψουν τα συμφέροντα τους.

Από τη σκοπιά των εργαζομένων, αλλά και της κοινωνίας συνολικά, είναι απαραίτητο να υπάρξει δημόσιος έλεγχος του χρέους μετά την αναστολή των πληρωμών. Η διαφάνεια είναι ζωτική ανάγκη δεδομένου του πέπλου μυστικότητας που καλύπτει τον κυβερνητικό δανεισμό. Ο έλεγχος του χρέους θα επιτρέψει στην κοινωνία να γνωρίζει τι οφείλεται και σε ποιον, καθώς και τους όρους των συμβολαίων χρέους. Θα φανεί επίσης αν κάποιο μέρος του χρέους είναι απεχθές ή παράνομο, επιτρέποντας στον οφειλέτη να αρνηθεί την καταβολή του απερίφραστα. Η κατεύθυνση που θα πάρει η αθέτηση χρέους και η δυνατότητα της να αποφέρει οφέλη στον εργαζόμενο θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα επικρατήσει διαφάνεια για το χρέος. Αυτό θα είναι πρωταρχικό πεδίο εγχώριας κοινωνικής διαπάλης μόλις αρχίσει η διαδικασία της αθέτησης χρέους.

Με πρωτοβουλία του οφειλέτη θα ξεκινήσουν κατόπιν διαπραγματεύσεις τακτοποίησης του χρέους, με στόχο τη γρηγορότερη δυνατή ολοκλήρωση τους. Ο στόχος θα είναι ένας και μοναδικός, δηλαδή ένα γερό «κούρεμα» των δανειστών, ώστε να αρθεί το εξοντωτικό βάρος του χρέους για τις δανειζόμενες χώρες. Είναι αδύνατο να εκτιμηθεί εκ των προτέρων η έκταση του «κουρέματος» και μάλιστα πριν τον έλεγχο του χρέους αλλά, όσον αφορά την Ελλάδα, είναι απίθανο να είναι μικρότερο από αυτό της Ρωσίας ή της Αργεντινής, για τα οποία δίνονται κάποια στοιχεία στο Παράρτημα Α. Τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους κρατούνται στο εξωτερικό, και τα υπόλοιπα εντός της χώρας. Οι μεγαλύτεροι κάτοχοι, και εσωτερικά και εξωτερικά, είναι οι τράπεζες. Σημειώστε επίσης ότι ο μεγαλύτερος όγκος χρεογράφων του Δημοσίου έχει εκδοθεί υπό τους ελληνικούς νόμους, και αυτό πιθανώς επιτρέπει στη χώρα να αποφύγει παρατεταμένες δικαστικές διαμάχες σε δικαστήρια των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, όπως συνέβη σε άλλες χώρες μεσαίας ανάπτυξης στο παρελθόν.23 Με δεδομένο ότι κάποιες χώρες του κέντρου είναι σημαντικά εκτεθειμένες στην Ελλάδα (και ακόμα πιο πολύ στην περιφέρεια γενικά), όπως είδαμε στο Κεφάλαιο 2, η Ελλάδα έχει ορισμένα πλεονεκτήματα στην αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους. Μια κυβέρνηση που θα εξέφραζε τη λαϊκή θέληση και θα δρούσε αποφασιστικά θα μπορούσε να εξασφαλίσει ένα γερό «κούρεμα» σε σχετικά σύντομο χρόνο.

Ωστόσο, η αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη ενέχει και σημαντικούς κινδύνους. Ο πιο άμεσος θα ήταν ο αποκλεισμός από τις αγορές κεφαλαίου για μια περίοδο. Πιο σύνθετη είναι η περίπτωση να οδηγήσει η αθέτηση πληρωμών σε μεγάλη έλλειψη εμπορικών πιστώσεων λόγω των επιπτώσεων στις διεθνείς και εγχώριες τράπεζες και συνεπώς να πληγούν οι εξαγωγές του οφειλέτη. Ακόμα πιο σοβαρός είναι ο κίνδυνος η αθέτηση πληρωμών να προκαλέσει τραπεζική κρίση, εφόσον σημαντικός όγκος δημόσιου χρέους είναι στα χέρια εγχώριων και διεθνών τραπεζών.

Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι η περίοδος αποκλεισμού από τις διεθνείς χρηματαγορές δεν διαρκεί πολύ και πάντα υπάρχουν εναλλακτικές πηγές δανεισμού. Συνήθως οι χώρες ανακτούν την αξιοπιστία τους σε σύντομο διάστημα και οι χρηματαγορές έχουν πολύ αδύναμη μνήμη. Από την άλλη μεριά, η απειλή για τις εμπορικές πιστώσεις μπορεί να αποδειχθεί πιο σημαντική και μπορεί να χρειαστεί να παρέμβουν οι κυβερνήσεις και να εγγυηθούν τα εμπορικά χρέη. Ωστόσο, η πιο απειλητική εκδοχή είναι αυτή της τραπεζικής κρίσης, που θα μπορούσε να μεγεθύνει εξαιρετικά το πλήγμα της αθέτησης χρέους. Για να αποτραπεί μια τραπεζική κρίση, θα πρέπει να υπάρξει εκτεταμένη και αποφασιστική κυβερνητική παρέμβαση. Στην Ελλάδα, αυτό θα σήμαινε επέκταση του ιδιοκτησιακού μεριδίου του Δημοσίου και του ελέγχου πάνω στις τράπεζες, προστατεύοντας τις από την κατάρρευση και προλαβαίνοντας τον πανικό των καταθετών. Υπό δημόσια ιδιοκτησία, οι τράπεζες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως μοχλοί για την εκ βάθρων αναμόρφωση της οικονομίας προς όφελος της εργασίας.

Θα μπορούσε μια τέτοια δραστική σειρά μέτρων να ληφθεί μέσα στα ασφυκτικά όρια της Ευρωζώνης; Κατ’ αρχάς, είναι εξαιρετικά ασαφές αν αυτό θα ήταν επισήμως εφικτό. Δεν υπάρχει προηγούμενο αθέτησης χρέους στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και το νομικό πλαίσιο δεν αφήνει περιθώρια για κάτι τέτοιο.24 Δεν υπάρχει δεδομένος τρόπος να διακριβωθεί η επίσημη αντίδραση της Ευρωζώνης σε μονομερή αναστολή πληρωμών από ένα ή περισσότερα μέλη της. Επίσης, δεν είναι καθαρό τι θα σήμαινε η αθέτηση πληρωμών όσον αφορά τη συμμετοχή στους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων στην Ευρωζώνη, συμπεριλαμβανομένου του καθορισμού των επιτοκίων. Είναι αναπόφευκτο ότι αυτός που προβαίνει σε αθέτηση χρέους θα γίνει ο παρίας, αλλά η επίσημη θέση παραμένει ασαφής.

Παραβλέποντας το θεσμικά εφικτό, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς αν θα ήταν επιθυμητό να γίνει αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη εντός της Ευρωζώνης. Η απάντηση είναι αρνητική. Πρώτον, θα είναι πολύ πιο δύσκολο για τη χώρα να αντιμετωπίσει μια εγχώρια τραπεζική κρίση χωρίς πλήρη έλεγχο της νομισματικής πολιτικής. Ακόμα, αν οι τράπεζες περνούσαν στα χέρια του Δημοσίου μετά την αθέτηση πληρωμών, αλλά συνέχιζαν να παραμένουν στο Ευρωσύστημα των τραπεζών, θα ήταν πρακτικά αδύνατο να αξιοποιηθούν σε κατεύθυνση αναμόρφωσης της οικονομίας. Δεύτερον, η παραμονή στην Ευρωζώνη δεν θα βοηθούσε ιδιαίτερα τον οφειλέτη από τη άποψη της πρόσβασης στις χρηματαγορές ή της μείωσης του κόστους δανεισμού. Τρίτον, η επιλογή της υποτίμησης θα ήταν αδύνατη, αφαιρώντας έτσι ένα ζωτικό συστατικό της ανάκαμψης. Η συσσώρευση του χρέους στις χώρες της περιφέρειας είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένη με το κοινό νόμισμα και όσο ο οφειλέτης παραμένει στην Ευρωζώνη το πρόβλημα του χρέους θα επανεμφανιστεί.

Συνεπώς, η αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη εγείρει την προοπτική της εξόδου από την Ευρωζώνη. Η έξοδος θα προσέφερε άμεσο έλεγχο της εγχώριας δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Θα εξάλειφε επίσης τους περιορισμούς ενός νομισματικού συστήματος που οδήγησε σε μόνιμα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών για την περιφέρεια. Είναι λογικό να αναμένεται ότι η υποτίμηση θα επιφέρει αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Είναι ακόμα εύλογο ότι θα υπάρξει αναδιάταξη των εγχώριων πόρων προς όφελος της εγχώριας βιομηχανίας. Το αποτέλεσμα θα είναι η προστασία της απασχόλησης, καθώς και η άρση των πιέσεων της λιτότητας στους μισθούς.

Όπως φαίνεται στο Παράρτημα Α, στη Ρωσία και στην Αργεντινή η αθέτηση πληρωμών και η υποτίμηση οδήγησε σε ταχεία ανάκαμψη. Οι περιφερειακές ευρωπαϊκές οικονομίες είναι βέβαια διαφορετικές από αυτές τις πλούσιες σε πόρους χώρες-εξαγωγείς πρώτων υλών. Ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος να θεωρήσουμε ότι άλλοι τομείς, όπως ο τουρισμός και τμήματα της μεταποίησης, δεν θα ανταποκρίνονταν θετικά στην υποτίμηση.

Βέβαια, η έξοδος εμπεριέχει και κόστος, με δεδομένη τη βίαιη αλλαγή του νομισματικού συστήματος. Η επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα για την Ελλάδα, ή μια άλλη περιφερειακή χώρα, θα ήταν πιο δύσκολη από την «πεσοποίηση» της οικονομίας της Αργεντινής, με δεδομένο το βαθμό νομισματικής ολοκλήρωσης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Ωστόσο, η αντικατάσταση του ευρώ δεν είναι πολύπλοκη διαδικασία και οι βασικές της παράμετροι είναι εύκολο να διαπιστωθούν. Η απόφαση θα πρέπει να ανακοινωθεί ξαφνικά για να ελαχιστοποιηθεί η φυγή κεφαλαίων. Θα υπάρξει επίσης παρατεταμένη αργία για τις τράπεζες, οι οποίες θα λάβουν οδηγία για μετατροπή των αποθεματικών τους, καθώς και άλλων αξιών και υποχρεώσεων, στο νέο νόμισμα σε ισοτιμία καθορισμένη από την κυβέρνηση. Όταν ξανανοίξουν οι τράπεζες, θα υπάρξει παράλληλη κυκλοφορία του ευρώ και του νέου νομίσματος, που σημαίνει διπλές τιμές για ένα φάσμα προϊόντων και υπηρεσιών. Θα υπάρξει, επίσης, νομισματική αναταραχή, καθώς συμβόλαια και πάγιες υποχρεώσεις θα προσαρμόζονται στο νέο νόμισμα. Για να αποφευχθεί η κατάρρευση της εμπιστοσύνης, που θα είχε καταστροφικές επιπτώσεις για την οικονομική δραστηριότητα, δεν πρέπει να υπάρξει ταλάντευση στην εφαρμογή της πολιτικής που θα υιοθετηθεί. Σταδιακά, οι τιμές και η νομισματική κυκλοφορία θα προσαρμοστούν στο νέο νόμισμα, ενώ το ευρώ θα αποκλειστεί από την εγχώρια οικονομία.

Η διεθνής ισοτιμία του νέου νομίσματος θα πέσει αναμφίβολα, δημιουργώντας σύνθετες αλλαγές στην ισορροπία των κοινωνικών δυνάμεων στο εσωτερικό. Οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις που οφείλουν στο εξωτερικό θα αντιμετωπίσουν μεγάλες δυσκολίες και η πρώτη τους αντίδραση θα είναι να προσπαθήσουν να περάσουν κάποιες από τις οφειλές τους στο κράτος. Από την άλλη, οι κάτοχοι αξιών στο εξωτερικό θα επιχειρήσουν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του νέου νομίσματος. Για τους εγχώριους καπιταλιστές η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα φανεί ως ευκαιρία να μεταφέρουν κόστος στην κοινωνία, ενώ θα προσπαθήσουν να επωφεληθούν από τη μεταφορά πλούτου λόγω της υποτίμησης του νέου νομίσματος.

Από τη σκοπιά των εργαζομένων, αλλά και της κοινωνίας συνολικά, η απάντηση θα ήταν ένα ευρύ πρόγραμμα εθνικοποιήσεων και δημόσιου ελέγχου της οικονομίας, αρχίζοντας από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η δημόσια ιδιοκτησία των τραπεζών θα εγγυόταν τη συνέχιση της λειτουργίας τους, αποτρέποντας τον πανικό αναλήψεων. Θα επιβάλλονταν έλεγχοι κεφαλαιακών και διεθνών συναλλαγών με σκοπό την αποτροπή της φυγής κεφαλαίων και την ελαχιστοποίηση των κερδοσκοπικών συναλλαγών. Έτσι, θα δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις που θα επέτρεπαν την υιοθέτηση βιομηχανικής πολιτικής, η οποία θα άλλαζε την ισορροπία της εγχώριας οικονομίας, ενδυναμώνοντας τον τομέα της παραγωγής. Οι πηγές της ανάπτυξης μεσοπρόθεσμα θα πρέπει να βρεθούν μέσω της αποφασιστικής αναδόμησης της οικονομίας και όχι μέσω της διόγκωσης των εξαγωγών λόγω υποτίμησης.

Το νέο νόμισμα θα δημιουργήσει επίσης πληθωριστικές πιέσεις λόγω της αύξησης του κόστους των εισαγωγών, ειδικότερα στον τομέα της ενέργειας και συνεπώς θα υπάρξει μείωση του πραγματικού μισθού. Η αντιμετώπιση αυτών των πιέσεων δεν είναι καθόλου εύκολη, αλλά σίγουρα είναι εφικτή. Πρώτα απ’ όλα, δεν είναι δυνατό να εκτιμηθεί εκ των προτέρων ποιο θα είναι το ποσοστό στο οποίο η άνοδος των τιμών εισαγωγής θα περάσει στις εγχώριες τιμές. Περαιτέρω, ο έλεγχος επί της νομισματικής πολιτικής θα επιτρέψει αντιπληθωριστικά μέτρα, ειδικά κατά την πρώτη περίοδο του σοκ μετά την υποτίμηση. Επίσης, θα μπορούσε να στηριχθεί ο πραγματικός μισθός με πολιτική αναδιανομής εισοδήματος μέσω της φορολόγησης των υψηλότερων εισοδημάτων και του πλούτου. Οι περιφερειακές χώρες είναι οι χώρες με τις μεγαλύτερες ανισότητες στην Ευρωζώνη και έχουν άμεση ανάγκη αναδιανομής. Σημειώστε επίσης ότι ένα πληθωριστικό ξέσπασμα θα μείωνε το τεράστιο βάρος του εσωτερικού χρέους.

Η αθέτηση πληρωμών και η έξοδος θα δημιουργούσαν, τέλος, προβλήματα στα δημόσια οικονομικά, ειδικά λόγω της αδυναμίας πρόσβασης σε διεθνή κεφάλαια. Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι το πρωτογενές ισοζύγιο γίνεται θετικό σε λίγο χρόνο μετά από τέτοια συμβάντα. Βραχυπρόθεσμα, τα δημοσιονομικά προβλήματα θα εξομαλυνθούν μέσω της σταδιακής ανάκαμψης. Η κυβέρνηση θα μπορούσε επίσης να δανειστεί από τα εθνικοποιημένα τραπεζικά συστήματα, καθώς επίσης και να εκχρηματίσει μέρος του ελλείμματος. Ωστόσο, για μια χώρα όπως η Ελλάδα, η μεσοπρόθεσμη απάντηση θα είναι η αναδόμηση του φορολογικού συστήματος μέσω της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης, ώστε να περιληφθούν οι πλούσιοι και το ίδιο το κεφάλαιο. Κάτι τέτοιο θα ήταν αναπόσπαστο τμήμα της συνολικής αναδόμησης του ελληνικού κράτους, σε πιο δημοκρατική και ελεγχόμενη βάση. Δεν μπορεί να υπάρξει μόνιμη λύση στα δημοσιονομικά προβλήματα της Ελλάδας και των άλλων περιφερειακών χωρών χωρίς αλλαγή της φύσης του κράτους, που θα αντανακλά μια υποκείμενη μεταβολή της ταξικής ισορροπίας. Ευρύτερα, δεν μπορεί να υπάρξει νέα οικονομική ισορροπία προς όφελος των εργαζόμενων χωρίς τη βαθιά αναδόμηση του κράτους.

Συνοψίζοντας, δεν υπάρχει εύκολη εναλλακτική λύση για τους εργαζόμενους στις χώρες της περιφέρειας. Το δίλημμα που αντιμετωπίζουν αυτές οι χώρες είναι μεγάλο. Θα μπορούσαν να συναινέσουν στη λιτότητα, να παραμείνουν στην Ευρωζώνη και να υποστούν την ύφεση ή τη στασιμότητα για αδιευκρίνιστο διάστημα στο μέλλον. Εναλλακτικά θα μπορούσαν να επιλέξουν την αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη και την έξοδο από την Ευρωζώνη. Η δεύτερη επιλογή μπορεί να σημάνει τη ριζοσπαστική αναμόρφωση της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλάζοντας τις ισορροπίες εις βάρος του κεφαλαίου. Η διαπάλη για το ποιος θα φέρει τα βάρη της κρίσης θα συνεχιστεί, αλλά κάτω από πιο ευνοϊκές συνθήκες ώστε να προκύψει προοδευτική λύση προς το συμφέρον των πολλών. Η αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη μπορεί να αποδειχθεί η αρχή μιας αντικαπιταλιστικής στροφής στην περιφέρεια της Ευρωζώνης που θα καταργούσε το νεοφιλελεύθερο κλοιό στην Ε.Ε. και θα ωθούσε την Ευρώπη προς μια συνεργατική, σοσιαλιστική κατεύθυνση. Απομένει να δούμε αν οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι στην περιφέρεια αλλά και στο κέντρο έχουν ικανή οργανωτική και ιδεολογική ισχύ για να επιφέρουν μια τέτοια σπουδαία αλλαγή.

Ένα χρόνο πριν: Επί ξύλου κρεμάμενος στο Νταβός

Κάθε ελληνική τραγωδία έχει τη δική της μοιραία στενή διασταύρωση «Δελφών- Δαυλίδας». Στο δράμα που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας η διχάλα τοποθετείται σε μια χιονισμένη κοιλάδα στις Αλπεις. Εκεί πρώτη φορά ο πρωταγωνιστής συνειδητοποιεί ότι γίνεται παίγνιο περιστάσεων που τον ξεπερνούν, ότι προορίζεται για τον σταυρό, να πληρώσει για όλα τα παλιά ανεξόφλητα «χρέη», και ακούσια ή ημιακούσια ακολουθεί τον μοιραίο δρόμο, θαρρείς και υπακούει στο εσωτερικό κάλεσμα της Τroika, της Τριπλής Θεάς των Ελλήνων. Εκεί ξεδιαλύνει τον χρησμό-αίνιγμα της Σφίγγας κι έρχεται η αιφνίδια φώτιση: «Λεφτά υπάρχουν μόνο αν έχεις το τυπογραφείο κι εσύ δεν το έχεις. Ξέχνα το δόγμα ότι τα κράτη ποτέ πια δεν χρεοκοπούν και μάλιστα ποτέ στη ζώνη του ευρώ».

Εκεί, σε παγκόσμια δημόσια θέα, σε ζωντανή σύνδεση με Βloomberg ΤV, ΝΒC, Reuters ΤV, δανειστές και δανειζόμενοι αντικρύζουν επί ξύλου κρεμάμενο εκείνον που ανακήρυξαν «το πιο περιζήτητο πρόσωπο στο Νταβός» και κάνουν πρώτη φορά ταυτόχρονα την τρομερή σκέψη: το απίθανο για την Ελλάδα και την ευρωζώνη μπορεί να γίνει πιθανό. Κάθε φράση του όπως «η Ελλάδα δεν ζητά δάνειο από την Ε.Ε.» ή «πρόκειται απλώς για κερδοσκοπική επίθεση στο ευρώ» αντιστρέφεται και θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Το τζίνι έχει βγει από το μπουκάλι κι όταν κάποτε επιστρέψει, τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο στην Ελλάδα, την ευρωζώνη και ίσως στην παγκόσμια οικονομία.

από το blog τού Μίμη Ανδρουλάκη: http://mimisandroulakis.blogspot.com/

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΘΟΛΑ

ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!

Η Ταινία Αρχίζει.....

Έναρξη της ταινίας "Viva la Muerte" του Fernando Arrabal

από το blog των lostbodies

Δυναμική αντίδραση των μνημονιοφρουρών των βιτρίνων-οργάνων της "τάξης"

Εν τω με ΤΑΞΙ και εν μέσω επεισοδίων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ο Κωστής Χατζηδάκης πρόλαβε και εισέπραξε μια.."προκαταβολή":

Ένα γεράκι λιγότερο..

Όταν ο Χόλμπρουκ εξαπάτησε την κοινή γνώμη για τη Σερβία

(ή πως από την πολύ αφοσίωση στήνεις βομβαρδισμούς αμάχων)

Ως «έναν από τους πιο αφοσιωμένους υπηρέτες» των ΗΠΑ χαρακτήρισε η Χίλαρι Κλίντον τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, που έχασε τη ζωή του πριν από λίγες μέρες κατά τη διάρκεια εγχείρησης στην καρδιά. Μετά και τις τελευταίες αποκαλύψεις για την αμερικανική εξωτερική πολιτική όμως, ο τρόπος που οι Αμερικανοί διπλωμάτες υπηρετούν τη χώρα τους μπορεί να θεωρηθεί τουλάχιστον αμφιλεγόμενος.

Ο «αφοσιωμένος» Χόλμπρουκ δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, κάτι που αποκάλυψε ο συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής, Σαμ Χουσεϊνί, όταν ο επερχόμενος πρόεδρος Ομπάμα ετοιμαζόταν να δώσει στο διπλωμάτη κάποια εξέχουσα θέση στο Στεϊτ Ντιπάρτμεντ.

Φυσικά, ο Χόλμπρουκ υπηρέτησε τη χώρα του για πάνω από 50 χρόνια, αλλά ο Χουσεϊνί αποφάσισε να επικεντρωθεί στην ανάμειξη του διπλωμάτη στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία, όταν ο Χόλμπρουκ είχε συναντήσει τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς για να του ανακοινώσει το τελεσίγραφο πως εάν η Σερβία δεν υπογράψει τη Συμφωνία του Ραμπουιγιέ, το ΝΑΤΟ θα ξεκινήσει τους βομβαρδισμούς.

 

Ουσιαστικά, ο Αμερικανός διπλωμάτης ζητούσε από το Μιλόσεβιτς να δώσει τη συγκατάθεσή του στη ντε φάκτο στρατιωτική κατοχή από το ΝΑΤΟ, όχι μόνο του Κοσόβου, αλλά ολόκληρης της χώρας. Μεταξύ άλλων, η Συμφωνία του Ραμπουγιέ ζητούσε οι απεσταλμένοι του ΝΑΤΟ στη Σερβία να έχουν «προστασία από κάθε μορφής σύλληψη, ανάκριση ή κράτηση» και να έχουν «ελεύθερη πρόσβαση σε όλη την έκταση της Σερβίας, σε αεροδρόμια, δρόμους, λιμάνια, κλπ».

Ωστόσο, δύο εβδομάδες προτού αρχίσουν οι βομβαρδισμοί, ο Χόλμπρουκ εμφανίστηκε στην αμερικανική τηλεόραση και αρνήθηκε πως το ΝΑΤΟ απαίτησε να καταλάβει στρατιωτικά τη Σερβία: «Οι Σέρβοι αποφάσισαν να πατήσουν μόνοι τους τη σκανδάλη. Μου είπαν ότι: "η επιλογή που μας δίνετε είναι να επιτρέψουμε σε ξένες δυνάμεις να καταπατήσουν τα ιερά μας χώματα". Τους εξήγησα βέβαια πως δεν πρόκειται ούτε για εισβολή, ούτε για κατοχή, αλλά για μια διεθνή ειρηνευτική αποστολή που θα προστατεύσει τη σερβική μειονότητα στο Κόσοβο» δήλωσε.

 

Όπως είναι προφανές, ο Χόλμπρουκ είπε στον αμερικανικό λαό το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συνέβαινε, κάτι που παραδέχτηκε ο ίδιος μόλις δύο εβδομάδες μετά. Όταν ο Τζέρεμυ Σκέιχιλ, ένας ρεπόρτερ του Democracy Now που είχε μελετήσει καλά το επίμαχο έγγραφο και ρώτησε τον Αμερικανό διπλωμάτη γιατί αρνήθηκε πως το τελεσίγραφο μιλούσε για στρατιωτική κατοχή, αυτός απάντησε απλά "δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο".

πηγή: tvxs

Μήπως είναι και πλαστογράφος? Και κοινός συκοφάντης? Και φοροφυγάς με αυτοκτονικές τάσεις?

Ο ιδρυτής της διάσημης, αυτές τις μέρες, ιστοσελίδας Wikileaks, συνελήφθη σήμερα στο Λονδίνο από την Μητροπολιτική Αστυνομία. Ο 39χρονος αρνείται τις κατηγορίες περί βιασμού και επίθεσης, πάνω στις οποίες εκδόθηκε το ένταλμα εις βάρος του από τη σουηδική δικαιοσύνη.

Σύμφωνα με την Σκότλαντ Γιάρντ, ο Assange συνελήφθη, κατόπιν ραντεβού για συνάντηση που είχε ήδη κανονιστεί, στις 09.30 τοπική ώρα, σε αστυνομικό τμήμα του Λονδίνου. Ο Assange πρόκειται να οδηγηθεί ενώπιον εισαγγελέα αργότερα μέσα στη μέρα.

Η εφημερίδα The Guardian αναφέρει ότι ο 39χρονος Αυστραλός είναι πιθανόν να αφεθεί ελεύθερος υπό όρους και μετά την καταβολή εγγύησης ύψους 100.000-200.000 στερλινών. Επιπλέον τουλάχιστον έξι άνθρωποι θα πρέπει να εγγυηθούν για εκείνον. Η διαδικασία έκδοσης του πάντως μπορεί να διαρκέσει πολλές εβδομάδες, έως και μήνες. Εκπρόσωπος της βρετανικής υπηρεσίας κατά του οργανωμένου εγκλήματος (SOCA) εξήγησε ότι ένας αλλοδαπός που προσάγεται ενώπιον βρετανικού δικαστηρίου με σκοπό την έκδοσή του, έχει τα ένδικα μέσα για να αντιταχθεί, προκαλώντας νέα ακρόαση των πλευρών.

Ο νομικός σύμβουλος του ιδρυτή του Wikileaks τόνισε χθες Δευτέρα ότι έχει επαφές με την βρετανική αστυνομία για να κανονίσει μια συνάντηση με τον πελάτη του, ο οποίος σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις βρίσκεται στην Βρετανία. Ο ίδιος εξέφρασε την ανησυχία του για την πιθανότητα, αν ο Assange συλληφθεί και παραδοθεί στην σουηδική αστυνομία και όσα μπορεί να επακολουθήσουν. «Ο Julian Assange δεν κατηγορείται για κάτι συγκεκριμένο», τόνισε ο κ. Stevens, μιλώντας στην τηλεόραση του BBC. «Έχουμε εισέλθει στη διαδικασία να κανονίσουμε μία συνάντηση κοινή συναινέσει με την αστυνομία, ώστε να διευκολύνουμε την ενημέρωσή μας για την υπόθεση και να απαντήσουμε σε ό,τι χρειαστεί», πρόσθεσε.

 

Σύμφωνα με το BBC, η βρετανική αστυνομία έλαβε χθες νέο ένταλμα σύλληψης από την αστυνομία της Σουηδίας κατά του Assange για τις περιβόητες κατηγορίες βιασμού και σεξουαλικής επίθεσης εναντίον γυναικών τον περασμένο Αύγουστο, αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση ντοκουμέντων από τον αμερικανικό πόλεμο στο Αφγανιστάν. Στο μεταξύ, η ιστοσελίδα Counter Punch υποστηρίζει σε δημοσίευμά της ότι η κατήγορος του συνδέεται με τη CIA και Κουβανούς αντικαθεστωτικούς.

Εν το μεταξύ, ο ιστότοπος WikiLeaks ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει να δίνει στη δημοσιότητα απόρρητα διπλωματικά έγγραφα, παρά τη σύλληψη του ιδρυτή του, Τζούλιαν Ασάνζ, στη Βρετανία.

 

Μήνυμα που δημοσιεύθηκε στον επίσημο λογιαριασμό του WikiLeaks στο Twitter αναφέρει: "Οι ενέργειες εναντίον του αρχισυντάκτη μας Τζούλιαν Ασάνζ δεν θα επηρεάσουν τη δουλειά μας: τη νύκτα θα δημοσιεύσουμε και άλλα τηλεγραφήματα, ως συνήθως".
Την απόφαση επιβεβαίωσε και ο Τζέιμς Μπολ, συνεργάτης του ιστότοπου.

 

Παράλληλα, η δημοσίευση καταλόγου με τοποθεσίες και εγκαταστάσεις που θεωρούνται ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια των ΗΠΑ έχει προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η δημοσίευση «δίνει ένα κατάλογο στόχων σε ομάδες όπως στην Αλ Κάιντα» αναφέρει το Στέιτ Ντιπάρμεντ σε ανακοίνωσή του. «Είναι ανεύθυνο», αναφέρεται, «Οι πληροφορίες είναι διαβαθμισμένες για προφανή λόγο, κυρίως οι πληροφορίες που αφορούν κρίσιμες υποδομές που υποστηρίζουν την οικονομία μας και άλλες χώρες». Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις του βρετανικού υπουργείου το οποίο τονίζει ότι ο κατάλογος των εγκαταστάσεων, πολλές από τις οποίες βρίσκονται στη Βρετανία, βάζει σε κίνδυνο τη ζωή πολλών ανθρώπων.

Τέλος, μετά το Pay Pal και η ελβετική τράπεζα Postfinance ανακοίνωσε πως έκλεισε τον λογαριασμό του Assange λόγω «λανθασμένων στοιχείων που αφορούν τον τόπο κατοικίας του». Ο λογαριασμός αυτός χρησιμοποιείται "για απευθείας δωρεές στο ταμείο υπεράσπισης του Julian Assange και άλλων μελών της ομάδας WikiLeaks».

πηγή: tvxs

μέρες αλέξη-σφαιρες......

BLOOD MONEY

ΑΠΟΚΑΛΥΠΣΗ! ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ?

Το δαιμόνιο kato-kefali ανακάλυψε στο L.A. τον λόγο για τον οποίο ο ευλογημένος ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ αποφάσισε να αποσυρθεί με ελαφρά πηδηματάκια από την πολιτική σκηνή της χώρας. Απογοητευμένος από την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας ο εκλεκτός του κλήρου βουλευτής, αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στις ΗΠΑ και να ξεκινήσει μια νέα καριέρα εκεί, η οποία αποτελεί και παιδικό του όνειρο!

WELCOME TO CHAOSLAND (εξ γκρις)

Το κενό και η ομαδική βουτιά μας σε αυτό όπως περιγράφονται παρακάτω, αποτελούν μια ευγενική προσφορά της κυβέρνησης του Γ.Α.Παπανδρέου. Τα αίτια που μας οδήγησαν στο χείλος και σε θέση σπρωξίματος (κοιτώντας το κενό με τουρλωμένο τον κώλο), θα τα αναζητήσουμε στις προηγούμενες κυβερνήσεις, στον έλληνα ψηφοφόρο, στον σταρχιδισμό του νεοέλληνα, στις 5,6 διαφεντεύουσες οικογένειες, στα απανταχού μικρά και μεγάλα λαμόγια και ασφαλώς στους εβραίους και στην σκοτεινή λεσχημπίλντεμπεργκ. Με άλλα λόγια μόνο τα καημένα τα δεντράκια μπορούν να δηλώνουν αθώα σε αυτή τη χώρα.

Στο παρακάτω ενημερωτικότατο άρθρο εξηγούνται:

•  τι είναι ο αποπληθωρισμός που βιώνουμε και τι συνέπειες θα έχει νομοτελειακά για τη χώρα
• γιατί όλο αυτό αποτελεί ΚΑΙ πολιτική ΕΠΙΛΟΓΗ και ΛΑΘΟΣ για τη χώρα και το πρόβλημά της
• ποιον εξυπηρετεί εν τέλει αυτός ο αποληθωρισμός
• πως σκοπεύουν να κάνουν "ανταγωνιστική¨την οικονομία μας
• ο ρόλος της "κυβέρνησης" Γ.Α.Παπανδρέου στις παγκόσμιες εξελίξεις
• οι 2 δρόμοι για τη χώρα, ο δύσκολος και ο καταστροφικός
• η λύση θα έρθει μόνο από αριστερά, τη νέα Αριστερά

αυτό εξάλλου λέει και ο Banksy......:

με τις υγείες μας:

ΤΟ ΧΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ?

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Παρασκευή, 26 Νοεμβρίου 2010

Δεν τα καταφέραμε να πείσουμε για την ανάγκη οργανωμένης πολιτικής αντίδρασης πριν να πέσουμε στο κενό. Τώρα σύσσωμη η ελληνική κοινωνία περιδινείται σε αυτό. Δεν υπάρχει πλέον το κενό μπροστά μας, καθώς πέσαμε μέσα του. Τώρα θα ζήσουμε στο χάος. Η συγκεκριμένη αποπληθωριστική πολιτική που εφαρμόζει η διακυβέρνηση του ΔΝΤ στην χώρα είναι η βασική αιτία που μας οδήγησε στο κενό. Η φύση του πολιτικού μας συστήματος και της κοινωνικής οργάνωσης κατά την μεταπολίτευση είναι εκείνο που προκαλεί το χάος. Η έλλειψη πολιτικής ωριμότητας της αριστεράς και η πελατειακή συγκρότηση της λεγόμενης κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς αποτελεί δυστυχώς τον βασικό παράγοντα ανικανότητας διαχείρισης του χάους.

Ο αποπληθωρισμός και ο στασιμοπληθωρισμός που βιώνουμε δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης της καπιταλιστικής οργάνωσης, αλλά μηχανισμός που γενικά αποσκοπεί στην βίαιη διόρθωση της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Είναι μια πολιτική που επικεντρώνεται στην υπερεκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας και της οικονομικής αφαίμαξης των δυο-τρίτων της κοινωνίας, αποσκοπούσα στην αποκλιμάκωση των πιέσεων για υποτίμηση του υπερ-συσσωρευμένου χρηματικού κεφαλαίου. Αυτό εννοούσε ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στη διεθνή κοινή γνώμη, μέσω του θαλασσινού διαγγέλματος του, με το οποίο ζήτησε την ενεργοποίηση του μηχανισμού της τρόικας, για να σωθούν οι σχέσεις που θεσμοθετούνται μέσω των πολιτικών του κοινού νομίσματος.

Ο μηχανισμός αυτός είναι λειτουργικός στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης και εξυπηρετεί ασφαλώς την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ελίτ, αλλά και χώρες με ισχυρή, εξωστρεφή παραγωγική βάση, αν και οντολογικά, όπως είπαμε, είναι ελεεινός. Για την Ελλάδα όμως ο μηχανισμός αυτός είναι σε κάθε περίπτωση κοινωνικά καταστροφικός. Ρίχνει την οικονομία σε ύφεση, η οποία για να αλλάξει φορά προϋποθέτει την απόλυτη φτωχοποίηση των δυο-τρίτων της κοινωνίας. Αλλιώς δεν γίνεται με τη συνταγή του ΔΝΤ. Εδώ οι τιμές δεν ρυθμίζονται στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού, αλλά αποκλειστικά μέσω της δραστικής μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων, που λαμβάνει διάφορες μορφές και ενισχύει την ανεργία.

Με δύο λόγια ο αποπληθωρισμός είναι ένα από τα βασικά εργαλεία για την δόμηση μια νέας ηγεμονίας στον κόσμο, της νέας τάξης, που αποκαλούν κάποιοι και διαμορφώνει ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον το οποίο προϋποθέτει την λειτουργία πόλων παγκόσμιας ηγεμονίας, ένας από τους οποίους εμφανίζεται να είναι η ΕΕ.

Η αποπληθωριστική πολιτική, ενισχύει την ανταγωνιστικότητα ισχυρών βιομηχανικών κρατών που εσωτερικεύουν σύγχρονη τεχνολογία, όπως για παράδειγμα η Γερμανία, σε βάρος άλλων λιγότερο αναπτυγμένων κρατών όπως η Ελλάδα. Εδώ η ανταγωνιστικότητα είναι σχεδόν αποκλειστικά συνάρτηση του κόστους εργασίας.

Το ζήτημα παρόλα αυτά δεν είναι ασφαλώς η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα να φτάσει αυτήν της Γερμανίας, αλλά η οικονομική διάρθρωση στη χώρα μας να συνεχίσει να υποστηρίζει την υψηλή ανταγωνιστικότητα γερμανικών και άλλων αναπτυγμένων περιοχών της ΕΕ, μέσω πολιτικών σταθεροποίησης του Ευρώ. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι με την συνταγή της τρόικας η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα θα αυξηθεί, μέσω της φτωχοποίησης, αλλά μόνον σε τομείς που δεν επηρεάζουν τον εσωτερικό ανταγωνισμό στην ΕΕ, και αυτοί είναι ασφαλώς κάποιοι τομείς των υπηρεσιών. Η ύφεση λοιπόν στην Ελλάδα δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιας ενδογενούς κρίσης ή κάποιας μορφής κρίσης του καπιταλισμού, αλλά βασικός μηχανισμός διατήρησης της ανταγωνιστικής ανάπτυξης των ισχυρών μετα-βιομηχανικών κοινωνιών της ΕΕ, στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, από ένα λόμπι χρηματοπιστωτικών συμφερόντων. Με αυτή την έννοια η περιπέτεια της Ελλάδας, λειτουργεί σε πολλά επίπεδα σταθεροποιητικά για το διεθνές σύστημα, εξού και η διακυβερνητική παρουσία της τρόικας στη χώρα μας.

Στην Ελλάδα προκαλείται χάος, γενική απορρύθμιση, η οποία όμως ενισχύει την σταθερότητα του ευρωπαϊκού πόλου και του διεθνούς συστήματος ηγεμονίας, συγκυριακά ασφαλώς. Το ελληνικό χάος, σώζει προς το παρόν το παγκόσμιο καθεστώς από απορρύθμιση και έτσι εξηγείται το μεγάλο ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας προς τις ελληνικές εξελίξεις. Το στοίχημα της τρόικας και του καθεστώτος στην Ελλάδα είναι να ελέγξουν αυτή τη χαοτική μορφή στις κοινωνικές σχέσεις, που επιφέρουν οι πολιτικές του «μνημονίου», ώστε αυτές να μην οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες πολιτικά καταστάσεις. Την κυβέρνηση Παπανδρέου μόνον αυτό την ενδιαφέρει σήμερα.

Δυστυχώς όμως δύσκολα πιστεύω ότι η περιδίνηση της ελληνικής κοινωνίας στο κενό, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ομαλή πολιτικά προσγείωση. Όπως δύσκολα η χώρα θα μπορούσε να παραμείνει για πολύ στην ευρωζώνη, δίχως δραστική πολιτική παρέμβαση από την Γερμανία σε συμφωνία με το ΔΝΤ, που ουσιαστικά διασφαλίζει τα συμφέροντα των δανειστών μας – των χρηματοπιστωτικών κέντρων πλέον.

Εντός αυτού του κενού, παρατηρώ ο αριστερισμός σε συνδυασμό με ένα απροκάλυπτο φασιστικό λόγο να καταλαμβάνουν μεγάλη θέση στην λαϊκή κουλτούρα και αυτό είναι εμφανές αν προσέξεις τα σχόλια στο διαδίκτυο. Νέοι και μεγαλύτεροι ζητούν το κεφάλι αυτών που έγιναν και γίνονται αιτία να δυστυχήσουν οι Έλληνες, δίχως να ενδιαφέρονται να αντιληφτούν ότι η στάση τους αυτή αποτελεί κραυγή απελπισμένων που νοιώθουν να πέφτουν στο κενό. Προφανώς δεν κατάλαβαν ότι βρίσκονται ήδη στο κενό και ότι κενό δεν υπάρχει πια καθώς είναι και οι ίδιοι στοιχείο του. Οι νεο-αγανακτισμένοι αυτοί πολίτες δεν απειλούν το καθεστώς παρότι ζητούν αίμα πολιτικών και δημοσιογράφων, αλλά αντίθετα όπως και κατά το παρελθόν, αλλά και παντού στον κόσμο, αποτελούν την κρίσιμη μάζα μέσω της οποίας θα μεταβληθεί το πολιτικό σκηνικό, προς όφελος αυτών που υπονομεύουν την δημοκρατία, υποστηρίζοντας σήμερα την πολιτική της βίαιης απορύθμισης.

Οι προοδευτικές αριστερές δυνάμεις χάνουν το παιχνίδι. Το ΚΚΕ δείλιασε και δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Το κλουβί με τις τρελές άνοιξε στον ΣΥΡΙΖΑ και στον (πρώην) Συνασπισμό και ο καθένας πήρε τον δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά. Οι υπόλοιπες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της αριστεράς διαγκωνίζονται για να ορίσουν το κίνημα, το οποίο δυστυχώς για αυτούς, ορίζεται κατόπιν εορτής. Είναι ζήτημα του ιστορικού και όχι του πολιτικού. Παρατηρείται ανακύκλωση ιδεών στο ίδιο φιλοσοφικό τέλμα. Το να δίνεις σωστές απαντήσεις σε ζητήματα πολιτικής φιλοσοφίας που ήδη έχουν απαντηθεί θεωρητικά, αλλά κάθε φορά εμπειρικά παράγουν νέα ερωτήματα πολιτικής δράσης, δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να παρέμβεις στην κρίση της χώρας. Φωτίζεις, ενδεχομένως πτυχές της κρίσης, αλλά δεν μπορείς να παρέμβεις στην πολιτική δυναμική που προκαλεί. Άλλο πράγμα είναι ασφαλώς το κίνημα και άλλο η κυβέρνηση. Ευχή είναι το κίνημα, αλλά ας ασχοληθούμε και με την κατάρα, την κυβέρνηση και την προϋπόθεσή της, την εκλογική στρατηγική. Δίχως κυβέρνηση ικανή να παρέμβει στην πολιτικο-οικονομική διαδικασία, που ως γενική εικόνα περιέγραψα, με κριτήριο τα συμφέροντα των δύο-τρίτων της κοινωνίας, το παιχνίδι για την χώρα θα χαθεί πολιτικά για τις επόμενες δεκαετίες και αυτό δεν ξέρω ακριβώς πιο κίνημα και τι είδους κινήματα θα μπορούσε να ενισχύσει! Τα ιστορικά παραδείγματα σε κάθε περίπτωση, δεν συνηγορούν υπέρ δημοκρατικών μορφών κοινωνικού αγώνα για χειραφέτηση, εκεί όπου οι πληττόμενες από ύφεση κοινωνίες είναι αλλοτριωμένες μέσω του καταναλωτισμού και εκεί που δεν υπάρχει υψηλή πολιτική κουλτούρα και εμπεδωμένη δημοκρατική παράδοση. Σήμερα, όπως θα παρατηρείτε, το διαδίκτυο είναι ο ευνοϊκότερος χώρος για τους νεο-φασίστες, που εμφανίζονται ασφαλώς όπως και οι όμοιοι τους σε όλον τον κόσμο ως αγανακτισμένοι δημοκράτες με ασυγκράτητο ή συγκεκαλυμμένο ρατσιστικό ταμπεραμέντο!

Οι δρόμοι για τη χώρα είναι πλέον δύο, καθώς ο τρίτος, ο συντηρητικός, τον οποίο ακολουθεί για παράδειγμα η Ισπανία ώστε να παραμείνει στο ευρώ, ναρκοθετήθηκε από τον Κ. Καραμανλή, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου φρόντισε να τον τινάξει στον αέρα, επιλέγοντας την πτώχευση δίχως παύση πληρωμών. Τώρα υπάρχει ο καταστροφικός δρόμος, που είναι η πτώση στο κενό, όπως την περιέγραψα, μέχρι η κοινωνία να φτωχοποιηθεί και η χώρα να διακρίνεται από ένα από τα χαμηλότερα κόστη εργασίας και ένα επίσης χαμηλό επίπεδο τιμών στις υπηρεσίες, ενώ ο εναλλακτικός δρόμος απαιτεί να κατασκευαστεί με νέα πολιτικά υλικά εξ υπαρχής. Προϋποθέτει την έξοδο μας από την ευρωζώνη και ανάπτυξη μιας στρατηγικής άρνησης του δημόσιου χρέους της χώρας. Ο δρόμος της καταστροφής οριοθετείται από μια σειρά μνημονίων με τους δανειστές μας που θα στηρίζονται στο υφιστάμενο καθεστώς χρεοστασίου που επέβαλε η τρόικα και μέσω του οποίου η Ελλάδα απεμπολεί την ασυλία της έναντι αυτών, βάζοντας ενέχυρο την πάγια περιουσία του κράτους. Αντίθετα ο εναλλακτικός προσδιορίζεται, εκτός από την έξοδό μας από την ευρωζώνη και την άρνηση του δημόσιου χρέους και από ένα κοινωνικό συμβόλαιο με μερική τουλάχιστον εθνικοποίηση του τραπεζικού τομέα, ώστε να τεθεί εκ νέου σε κίνηση η αναπτυξιακή διαδικασία.

Τον δρόμο της καταστροφής μπορεί να τον υπηρετήσει μια κυβέρνηση συνεργασίας αυτών που υποστήριξαν εμμέσως ή αμέσως τον μηχανισμό και το μνημόνιο. Αντίθετα την εναλλακτική οδό θα μπορούσε να δομήσει μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται από την αριστερά και τους πολίτες, που γύρισαν ήδη την πλάτη στον δικομματισμό. Από αριστερούς ψηφοφόρους δηλαδή, από μη-πελάτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και από χιλιάδες άλλους, οι οποίοι για διαφορετικούς λόγους ηρνούντο μέχρι σήμερα την πολιτική συμμετοχή. Ο δρόμος αυτός δεν θα φτωχοποιήσει τους Έλληνες μεσοπρόθεσμα περισσότερο από τον άλλο της καταστροφής, απλώς θα επιφέρει ένα πρωτόγνωρο κλυδωνισμό στα δημόσια πράγματα και στις οικονομικές σχέσεις στη χώρα μας και εντελώς νέες προοπτικές στις διεθνείς μας σχέσεις. Θα σημάνει την αναγέννηση της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Αποτελεί την πιο δύσκολη πρόκληση που θα σηματοδοτεί μια νέα μεταπολίτευση.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει να θυσιαστεί η αριστερά. Να θυσιαστεί λέω και όχι να εξευτελιστεί! Ακούγεται ίσως κυνικό, αλλά θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής: από ένα τέτοιο εγχείρημα το ΚΚΕ θα έβγαινε ένα άλλο κόμμα μακριά από τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και από άλλα κομματικά στοιχεία γραφειοκρατικού δογματισμού, ενώ οι υπόλοιποι φορείς της αριστεράς θα πλήγωναν ανεπανόρθωτα τον ριζοσπαστικό τους χαρακτήρα. Η υποστήριξη μια τέτοιας κυβέρνησης θα άλλαζε εντελώς τις πολιτικές συντεταγμένες των κομμάτων αυτών και θα οδηγούσε, βραχυπρόθεσμα σε ανατροπή της δομής του καθεστώτος και μεσοπρόθεσμα σε διαφοροποίηση των κινημάτων. Δίχως την αριστερά, βιώσιμη αυτο-διακυβέρνηση δεν μπορεί να υπάρξει, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα. Θέλουν λοιπόν οι ηγεσίες της αριστεράς να γράψουν ιστορία ή θα παραμείνουν στο περιθώριο του Τέλους της Ιστορίας, που ο νεοφιλελευθερισμός εμπειρικά τεστάρει στην Ελλάδα αυτή την περίοδο; Αν η αριστερά δεν κάνει αυτό το άλμα, υπερνικώντας την δική της πολιτική βαρύτητα, δίχως να εξευτελίσει αξίες και ιδεολογικούς οραματισμούς, τότε σύντομα το καθεστώς της καταστροφής που μας έριξε στο κενό θα συνασπιστεί γύρω από μια νεοφιλελεύθερη «κυβέρνηση σωτηρίας» και ως κοινωνική αντίδραση θα ανατείλει ένα μόρφωμα τύπου Haider, στην Αυστρία. Μην στενοχωριέστε και ο «Haider» θα βρεθεί! Στρατηγική Haider δεν βλέπω ακόμη, αλλά παρατηρώ πολλά ίχνη της τακτικής του, κυρίως στο διαδίκτυο.

Μόνον ο εναλλακτικός δρόμος μπορεί να μας βγάλει αμέσως από το φάσμα του αποπληθωρισμού και της εθνικής ταπείνωσης, χαράσσοντας μια νέα εποχή ανάπτυξης και ελπίδας για τη χώρα και αυτό είναι μια υπόθεση στην οποία καλείται να απαντήσει δίχως υπεκφυγές η αριστερά σήμερα. Το ζήτημα δεν αφορά στο κίνημα, αφορά στην κυβέρνηση της χώρας. Όποιος παραγνωρίζει αυτό το ερώτημα σήμερα είναι προφανές ότι δεν υπηρετεί την κοινωνία, αλλά αποκλειστικά τα ιδιοτελή συμφέροντα του εν ονόματι του κινήματος

πηγή: άγιος