Όμως δε ζούμε τέτοιες στιγμές.

Έχουμε αγαπήσει πάρα πολύ τη ζωή για να μας λυγίσετε -ποιοί;- εσείς!

 a8lios 

24 Σεπτεμβρίου 2011

Υπάρχουν στιγμές, που μπορείς να κάθεσαι να συζητάς με τις ώρες. Να κάθεσαι να μελαγχολείς. Να ονειρεύεσαι, να ειρωνεύεσαι, να κλαίς και να γελάς.

Υπάρχουν στιγμές που μπορείς να ανέχεσαι τον φόβο, τη μοιρολατρία του διπλανού σου.

Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να μπαίνεις σε συζήτηση μαζί του για το “πώς κάποιοι επί χρόνια τρώγανε λεφτά χωρίς να τα δικαιούνται”. Γιατί τέτοιοι υπάρχουνε, γιατί Ελλάδα είμαστε και τους ξέρεις και σε ξέρουν.

Υπάρχουν στιγμές που απλά θέλεις να μοιραστείς το πόνο σου, το οικονομικό σου αδιέξοδο, την ψυχολογική σου κατάπτωση, με τον άλλο.

Δε ζούμε τέτοιες στιγμές.

Ο Υ είχε την ιδέα για ένα ποστ στο οποίο θα συγκεντρώναμε τα νομικά επιχειρήματα για την άρνηση πληρωμής των χαρατσιών της κυβέρνησης. Στο οποίο θα εξηγούσαμε πως η επίπτωση από τη μη καταβολή της “οφειλής” είναι ελάχιστη, πως δεν αξίζει για αυτή να βυθιστεί κανείς ακόμη περισσότερο στη φτώχεια.

Πράγματι, έτσι είναι.

Από τη μία υπάρχουν αρκετές οργανώσεις πολιτών που επιχειρηματολογούν νομικά ενάντια στα τελευταία χαράτσια (λ.χ. εδώ). Υπάρχουν εφοριακοί που διακινούν έτοιμες φόρμες για την άρνηση πληρωμής των χαρατσιών. Κυκλοφορούν και φόρμες για όσους θα πάνε να πληρώσουν, ώστε να δηλώσουν πως διατηρούν “την επιφύλαξη της αναζητήσεως του ποσού και των λοιπών καταβληθησομένων δόσεων της εισφοράς δια παντός νομίμου μέσου”.

Από την άλλη, όπως μας ενημερώνουν οι σχολιαστές του μπλογκ R5 και Κολοκοτρώνης αλλά και πολλοί άλλοι, η επιβάρυνση σε περίπτωση μη πληρωμής είναι ένα επιπλέον 1% για κάθε μήνα καθυστέρησης, ενώ στη ΔΕΗ το ρεύμα, ακόμη κι αν τελικά κοπεί, κόβεται περίπου 2,5 μήνες μετά τη διορία πληρωμής του λογαριασμού.

Σε όλα αυτά προσθέστε και τη δήλωση του διοικητή της ΔΕΗ στη συνάντηση με αντιπροσωπεία του Π.Α.ΜΕ., σύμφωνα με την οποία “βεβαίως αν η άρνηση πληρωμής των λογαριασμών πάρει μαζικά χαρακτηριστικά, η ΔΕΗ θα αδυνατεί να επιβάλλει διακοπή ρεύματος”…

Επομένως, για οποιονδήποτε θέλει αυτή τη στιγμή να επιφέρει πλήγμα στη κυβέρνηση, η μη πληρωμή είναι ένα όπλο χρησιμότατο, που εν τέλει μάλιστα “κοστίζει ελάχιστα”.

Υπάρχει λοιπόν αρκετό υλικό, σίγουρα πολλαπλάσιο από όσα αναφέρω παραπάνω, το οποίο θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε για να γράψουμε ένα πόστ τύπου “μην πληρώνεις!”.

Και υπάρχουν στιγμές που φτάνει να αναδεικνύεις αυτές τις επιλογές, ή το πόσο λίγο στοιχίζουν.

Όμως δε ζούμε τέτοιες στιγμές.

Η καπιταλιστική χώρα Ελλάδα θα χρεοκοπήσει. Τις τελευταίες βδομάδες/μήνες πριν συμβεί αυτό κρίνεται το πόσο χαμηλά θα έχει καταφέρει να σπρώξει τις οικονομικές απαιτήσεις των εργατοϋπαλλήλων που ζουν σε αυτή, ώστε έπειτα να έλθει η περιβόητη “ανάπτυξη”, στηριγμένη σε μισθούς πείνας και δικαιώματα γαλέρας.

Κρίνεται όμως και κάτι αλληλένδετο και εξ’ ίσου σημαντικό. Το πόσο γονατισμένοι, απομονωμένοι, ψυχολογικά χαντακωμένοι θα νιώθουν όλοι αυτοί οι εργατοϋπάλληλοι. Πόσο θα έχουν αποδεχθεί ως μοίρα τους και προσωπικό τους μονόδρομο ΑΥΤΗ την “ανάκαμψη”.

Αυτά κρίνονται σήμερα. Και την ώρα αυτή δε φτάνει να επιχειρηματολογείς μόνο ώστε να “μην πληρώσει” ο άλλος.

Σήμερα η απόλυτη, η επείγουσα ανάγκη είναι η συλλογικότητα. Η ταξική, η λαϊκή αγωνιστική συλλογικότητα και αλληλεγγύη.

Ναι, η μη πληρωμή των χαρατσιών μπορεί και πρέπει να γίνει κρίκος. Όμως, εκτός από κρίκος για πολιτικές εξελίξεις, γιατί όχι και για την πτώση της κυβέρνησης, πρέπει να σταθεί κρίκος, τουλάχιστον για ανθρώπους όπως οι σταθεροί αναγνώστες αυτού του μπλογκ, για την αναζωογώνηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Εμείς δε μπορούμε απλά να καλέσουμε κάποιον να μην πληρώσει, περιμένοντας έτσι “να ρίξει την κυβέρνηση των δοσίλογων ξεπουλημένων του ΠΑΣΟΚ”.

Εμείς δε μπορούμε να καλούμε κόσμο να προσφεύγει μαζικά στη δικαιοσύνη προκειμένου να μην πληρώσει ή να του επιστραφούν εκ των υστέρων κάποια χρήματα.

Εμείς πρέπει μαζί με κάθε ανακοίνωση που καλεί το λαό να μην πληρώσει, να έχουμε μαζί, να του μοιράζουμε και να συζητάμε μαζί του την αίτηση εγγραφής στο σωματείο του, το τί είναι, πού στοχεύει και γιατί πρέπει να ενισχύσει τώρα με τη παρουσία του, τις εμπειρίες του, τη δράση του, το ταξικό εργατικό κίνημα.

Εμείς πρέπει το επόμενο διάστημα να καταφέρουμε να συζητήσουμε με κάθε συνάδελφο στις δουλειές μας για το ποιό είναι το διακύβευμα των ημερών μας, να εξηγήσουμε ποιά είναι η δικιά του θέση σε όλα αυτά, πόσο καθοριστικό ρόλο παίζει.

Εμείς πρέπει να χτυπήσουμε τις επόμενες μέρες/βδομάδες κάθε πόρτα στη πολυκατοικία, στη γειτονιά μας, να μπούμε σε κάθε σπίτι, να κάνουμε πράξη παντού κινήσεις σαν αυτή.

Είναι η στιγμή που πρέπει να σταθούμε όλοι μας αγωνιστικά παραδείγματα.

Να λιώσουμε στο περπάτημα “τις σόλες των αλήτικων παπουτσιών μας“.

Να εμπνεύσουμε.

Να σπάσουμε τη μοιρολατρία.

Να οργανώσουμε.

 

Να οργανώσουμε.

 

Να οργανώσουμε.

Κι όταν τρώμε τα μούτρα μας να πεισμώνουμε.

Είναι η στιγμή να κάνουμε πράξη να λόγια του Γκόρκι:

 

Την “ηθική των αφεντικών” την αντιπάθησα όσο και την “ηθική των δούλων”.

Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου:

“Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται”

πηγή: mygranma