αδειάζοντας

Ακόμα ένα άδειο σπίτι

26 Σεπ, ’12

Pitsirikos

Γεια σου πιτσιρίκο. Γράφω για να σου πω πως σήμερα αδειάζει ένα σπίτι. Είναι το διπλανό μου διαμέρισμα και το αφήνει ο γείτονάς μου. Ο γείτονας μου είναι ένας ώριμος άνδρας με ψυχολογικά και οικογενειακά προβλήματα. Θα μπορούσε να ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που έβγαζε στην οθόνη η Ανίτα Πάνια για να μπορεί η ίδια να κυκλοφορεί φραγκάτη πουλώντας και σερβίροντας μιζέρια.

Ο γείτονας μου –που ζει μόνος του- είναι πεπεισμένος πως είναι μεγάλος καλλιτέχνης και μουσικό ταλέντο. Δεν είναι, αλλά, αν το πιστεύεις σε πείσμα όλων, είναι αρκετό. Σου δίνει κάτι για να κρατηθείς. Και αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή είναι πεπεισμένοι πως έκαναν το καλύτερο δυνατό αλλά πρακτικά είναι συνεργοί σε φόνο –και όχι μόνον έναν. Ωστόσο, πιστεύουν πως είναι πολύ καλοί άνθρωποι και αυτό είναι αρκετό. Μπορούν να κοιμούνται τα βράδια ήσυχοι και να πηγαίνουν βόλτα τα παιδιά τους στο πάρκο.

Από την άλλη εγώ τελευταία έχω εφιάλτες. Δεν ξέρω τελικά ποιος είναι χειρότερα.

Ο γείτονάς μου επίσης παραιτήθηκε από τη δουλειά του (φύλακας στον ΗΛΠΑΠ) γιατί ψυχολογικά δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει. Στο προσωπικό του σύμπαν, η δουλειά του ήταν απίστευτο ψυχολογικό βάρος, και πιθανότατα να ήταν (πως μπορώ να το κρίνω;).

Μετά από αυτό, έκανε τα χαρτιά του για μία αναπηρική σύνταξη, η οποία είναι στην αναμονή (από αυτές που θέλουν για να στη βγάλουν 1 έως 2 χρόνια και δεν σε ρωτάει κανείς αν είσαι μόνος σου και ανάπηρος πως θα ζήσεις εν τω μεταξύ).

Η σύνταξη, όπως είπα, είναι στην αναμονή και ο γείτονας δεν έχει πια πόρους. Έτσι άρχισε να αφήνει απλήρωτο το ενοίκιο, στη συνέχεια σταμάτησε να πληρώνει και τη ΔΕΗ, εν συνεχεία σταμάτησε να πληρώνει κάποιο μικρό δάνειο που είχε, και τελικά σταμάτησε να αγοράζει οτιδήποτε (καθαριστικά, φαγητό, αναλώσιμα).

Επειδή ωστόσο μπορείς να κρυφτείς στο διαμέρισμα και να κάνεις πως δεν ακούς αυτούς που σου χτυπάνε την πόρτα (εισπράκτορες, σπιτονοικοκυρές κλπ) αλλά η πουτάνα η πείνα δεν αντέχεται, βγήκε στους δρόμους και τελικά από κάποια εκκλησία πήρε λίγα τρόφιμα για να φάει.

Τα τρόφιμα βέβαια δεν είναι και άβα ή αφρόλουτρο ή χλωρίνη και έτσι έμενε και άπλυτος. Όλα αυτά βέβαια δεν μεγαλώνουν τη συμπάθεια των γύρω σου, ειδικά όταν τους χρωστάς χρήματα.

Τελικά η σπιτονοικοκυρά που της χρωστά 4 ενοίκια, σταμάτησε να κάνει υπομονή και του έδειξε άμεσα την πόρτα της εξόδου. Κάπου εκεί –την τελευταία εβδομάδα δηλαδή- έμαθα τι συνέβαινε στη διπλανή πόρτα.

Ήταν όταν έβγαλε τα λιγοστά πράγματα που είχε (φθηνά έπιπλα, πλαστικές ντουλάπες) για τα σκουπίδια καθώς κανένας δεν τα αγόραζε. Προσπάθησε να με πείσει να αγοράσω κάποιο επιπλάκι ή το κασετόφωνό του, για το οποίο ήταν ιδιαίτερα στενοχωρημένος καθώς σε αυτό έγραφε τα τραγούδια του που τραγούδαγε μόνος του, τα οποία θέλει να βγάλει σε cd.

Σήμερα ανακοίνωσε στη γυναίκα μου -και αίσθημά μου- πως το Σαββατοκύριακο εγκαταλείπει το σπίτι.

Όπως ανέφερε, θα τον φιλοξενήσει ένας γνωστός του. Η γυναίκα μου είχε την εντύπωση πως λέει ψέματα, καθώς πιστεύει ακράδαντα πως δεν υπάρχει γνωστός για το συγκεκριμένο άνθρωπο που να τον αντέχει.

Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως συζητούσα με τη σύζυγο για έναν άνθρωπο που εγκαταλείπει το σπίτι του. Ξέρεις τέτοιες ιστορίες τις έβλεπα σε ντοκιμαντέρ και τις διάβαζα μικρός στα βιβλία του Κάρολου Ντίκενς. Τώρα είναι καθημερινότητα.

Μου φάνηκε αρκετά σουρεαλιστικό.

Επίσης εδώ πρέπει να σου πω πως, το τελευταίο εξάμηνο φιλοξενώ στο σπίτι μου έναν φίλο που έχει μείνει άστεγος και άφραγκος. Ο φίλος μας –σε αντίθεση με τον γείτονα- είναι πολύ φυσιολογικός, συμπαθητικός, κοινωνικός και εντάξει άνθρωπος και έτσι δεν δυσκολεύτηκε να βρει γνωστούς να βοηθήσουν και δεν αντιμετώπισε ποτέ τον κίνδυνο να μείνει στο δρόμο.

Επίσης, εγώ και η γυναίκα μου είμαστε τυχεροί γιατί παρ’ όλο που είμαστε άφραγκοι δουλεύουμε και εξασφαλίζουμε ένα μίνιμουμ εισόδημα για να ζούμε. Βέβαια την εφορία δεν την έχουμε πληρώσει –ανήκουμε σε αυτό το 40% των συμπολιτών μας- γιατί δεν περισσεύει τίποτα, παρ’ όλο που μας βοηθάνε που και που και οι γονείς μας. Και είναι πολύ πιθανόν σύντομα να μην έχουμε και δουλειά ή μισθό, που στην τελική είναι το ένα και το αυτό. Οπότε τότε ίσως να έρθει η δική μας η σειρά να αφήσουμε το διαμέρισμα και να ψάξουμε να βρούμε έναν φίλο για να μας φιλοξενήσει.

Σκέφτομαι πως -κατά βάθος- όλα είναι, θα ήταν πολύ απλά. Το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν να μην θέλει κάποιος να δολοφονήσει το διπλανό του, και απλώς να τον εμπιστευόταν λίγο και να απεργήσει παρέα μας. Τότε θα απεργούσαν όλοι και τότε μπορεί να δει η κάθε εξουσία πόσα απίδια χωράει ο σάκος. Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν γίνεται.

Το καταλαβαίνω δηλαδή και μπορώ να το εξηγήσω –έχω 40 χειμώνες σε αυτόν τον πλανήτη- αλλά δεν μπορώ να το δεχθώ κατά βάθος. Η λογική μου κλωτσάει. Και μερικές φορές όταν κλείνω τα μάτια και ηρεμώ λίγο, μου φαίνονται όλα υπερβολικά απίστευτα.

Δεν συνηθίζω να στέλνω mail. Ούτε να γράφω κατεβατά. Αλλά σήμερα τι να πω…. Ήθελα κάπου να τα πω. Φαντάζομαι πως, όταν έχεις ένα μπλογκ, θα διαβάζεις αρκετά τέτοια «ψυχοθεραπευτικά» ξεσπάσματα. Με το συμπάθιο κιόλας.

(Αγαπητέ φίλε, δεν συνειδητοποιούμε πως κάθε τέτοια ιστορία -σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου- αφορά μια ξεχωριστή μοναδική ζωή. Σαν τη δική μας. Αλλά δεν είναι η δική μας. Ακόμα. Κι όταν το συνειδητοποιούμε, δεν είναι σίγουρο πως μπορούμε πάντα να κάνουμε κάτι. Οι άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα είναι από τα πρώτα θύματα της χρεοκοπίας. Πιθανότατα, δεν υπάρχει κάποιος φίλος να τον φιλοξενήσει αλλά οι άνθρωποι έχουν και αξιοπρέπεια – προσπαθούν τουλάχιστον. 
Προσωπικά, έχω τάσεις φυγής. Αφού να το αλλάξω δεν μπορώ, λέω να την κάνω. Σε κάποιο πιο «ασφαλές» μέρος. Χωρίς άστεγους, ζητιάνους και μπάτσους σε κάθε γωνία. Στην Αθήνα, έχω πια ενοχές ακόμα και όταν πηγαίνω για καφέ. Γιατί τα 3 συν 3 ευρώ, κάποιος τα χρειάζεται. Αλλά δεν μπορώ να ζήσω έτσι. Δεν είμαι και ο Λάτσης. Ούτε είναι λύση να μοιράζεις τα χρήματά σου στους άστεγους. Κι αύριο άστεγοι θα είναι. Υπάρχουν σπίτια για όλους. Και χρήματα υπάρχουν. Η θέληση δεν υπάρχει. Ούτε θα υπάρξει. Ευτυχώς που δεν έχω σπίτι γιατί μπορεί να το νοίκιαζα και να έπρεπε να βγάλω κάποιον έξω επειδή δεν θα είχε να πληρώσει το νοίκι. Η σκέψη μου έχει φτάσει σε τέτοια σημεία πια. Φίλη μου, άνεργη πια και χωρίς να δικαιούται επίδομα ανεργίας μετά από δεκαετίες δουλειάς, θα πρέπει να κάνει έξωση σε έναν κύριο που δεν έχει να πληρώσει το νοίκι. Δεν θέλει αλλά πώς θα ζήσει; Πώς θα πληρώσει τους λογαριασμούς της, τα απλήρωτα κοινόχρηστα του σπιτιού και το χαράτσι; Και αντί να ζούμε, αγωνιούμε. Όχι όλοι, οι περισσότεροι δεν δίνουν δεκάρα. )

πηγή: pitsirikos