Τα "λουλούδια" οι Έλληνες.......

1ον: Έχει ο καιρός γυρίσματα!......

2ον: Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία.

3ον: Αυτή τη φορά θα έχουμε και "μετανάστες" εσωτερικού..

«Αυτός ο τύπος του μετανάστη συνιστά απειλή για την κοινότητα στην οποία εγκαθίστανται και θα ήταν προς όφελος της πολιτείας αν η είσοδός τους απαγορευόταν ολοσχερώς»: ο λόγος για τους Έλληνες στην Αυστραλία.

Χιλιάδες Έλληνες λαθρομετανάστες «γυμνητεύουν, πεινούν περιφερόμενοι» σε διάφορες χώρες της αμερικανικής ηπείρου ή στην Αυστραλία, όσοι δεν θαλασσοπνίγηκαν πριν φτάσουν στη Γη της Επαγγελίας, σύμφωνα πάντα με ελληνικές πηγές των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα.

Ώστε λαθρομετανάστες κάποτε και εμείς, όπως είδαμε στην προηγούμενη επιφυλλίδα, ανέστιοι και δυστυχείς. Αλλά μόνο δυστυχείς; Δυστυχώς όχι• και απόβλητοι, όπως θα δούμε σήμερα. Ακόμα χειρότερα, και παραβατικοί.

Έτος 1918, «Μαλτέζοι και Έλληνες δεν είναι επιθυμητοί…» τηλεγραφεί η αυστραλιανή κυβέρνηση προς τον ύπατο αρμοστή της χώρας στο Λονδίνο. Την ίδια περίοδο ο ομοσπονδιακός πρωθυπουργός Χιουτζ ενημερώνει τον κυβερνήτη της Νότιας Ουαλίας ότι «Δεν θεωρείται ενδεδειγμένη προς το παρόν η προώθηση της μετανάστευσης των Ελλήνων, Ιταλών ή άλλων Νοτιοευρωπαίων» (Μιχάλης Γ. Τσάκαλος, Η σύγχρονη ελληνική μετανάστευση μεταξύ θεωρίας και εμπειρίας, εκδ. Αιγέας, 2008, σ. 227).

Έτος 1925, ο υφυπουργός προεδρίας του Queensland γράφει: «Οι Έλληνες της Βόρειας Κουινσλάνδης είναι γενικά ανεπιθύμητοι και δεν αποτελούν καλούς μετανάστες. [...]

»Συνοδευόμενος από έναν αξιωματικό της αστυνομίας, επισκέφτηκα κάμποσες από τις λέσχες και τα πανδοχεία τους, που βρίσκονται σε γενικές γραμμές σε άθλια κατάσταση. Το βιοτικό τους επίπεδο είναι χαμηλότερο από ό,τι των άλλων αλλοδαπών. Κοινωνικά και οικονομικά αυτός ο τύπος του μετανάστη συνιστά απειλή για την κοινότητα στην οποία εγκαθίστανται και θα ήταν προς όφελος της πολιτείας, αν η είσοδός τους απαγορευόταν ολοσχερώς» (Τσάκαλος, στο ίδιο, σ. 227 κ.ε.).

Τα λέμε άλλωστε και μόνοι μας, τα γράφει η εφημερίδα της ομογένειας Ελληνικός Αστήρ του Σικάγου, 26.2.1909, σ’ έναν πικρό απόλογο έπειτα από άγριο πογκρόμ εναντίον μας, που ήρθε σαν απάντηση σε φόνο τον οποίο είχε διαπράξει ομοεθνής:
«οι Αμερικανοί έχασαν πάσαν υπόληψιν προς τους Έλληνες και ήρξαντο από τίνος χρόνου απεχθανόμενοι ημάς [...].

»Βλέπομεν τους ξένους λαούς εξισουμένους προς το ιθαγενές στοιχείον και έχοντας ίσα προς αυτό δικαιώματα.

»Πλην εμείς οι Έλληνες, ατυχώς, [...] εξήλθομεν των ορίων χάρις εις την βαρβαροκεφαλιάν μας και τα τόσα άλλα μειονεκτήματα, υπό των οποίων περικοσμούμεθα. [...] Παρεξετράπημεν και παρεξεκλίναμεν της ευθείας οδού και βαίνομεν κατά κρημνών μη γνωρίζοντες οποίου κακού πρόξενοι κατέστημεν διά της ασυστόλου συμπεριφοράς, ην πολλοί δεικνύουσιν.

»Εις τα αρχεία της αστυνομίας του Σικάγου οι Έλληνες έρχονται πρώτοι εις εν-δύο εγκλήματα, πανταχόθεν δε λαμβάνομεν σωρείαν εφημερίδων, εις ας βλέπομεν πολλά εγκλήματα διαπραττόμενα υπό των Ελλήνων» (παραθέτει ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, «Το άγνωστο πογκρόμ κατά των Ελλήνων», 14.6.1998).

Όντως, «οι έρευνες σχετικά με την εγκληματικότητα που είχαν εκπονηθεί στις ΗΠΑ μέχρι τη δεκαετία του ’40 [...] παρουσίαζαν τους Έλληνες ως τους πλέον επιρρεπείς στη διάπραξη ιδιαίτερα απεχθών εγκληματικών πράξεων», «όπως ανθρωποκτονίες, βιασμοί, επιθέσεις, κλοπές, ληστείες και εμπορία ναρκωτικών ουσιών» (Τσάκαλος, σ. 418).

Η μεγαλύτερη σχετική εργασία, και μάλιστα με πνεύμα διόλου ρατσιστικό, όχι μόνο αλλά και με καταγγελία της αστυνομικής αυθαιρεσίας, οφείλεται στη Wickersham Commission, μια επιτροπή εγκληματολόγων που είχε συγκροτηθεί το 1929 από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Χέρμπερτ Χούβερ. 14 τόμους αριθμεί η έκθεση της Επιτροπής για την εγκληματικότητα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’20, και στον 10ο, που επιγράφεται «Το έγκλημα και οι ξένοι», περίοπτη θέση κατέχουμε εμείς. Ελάχιστες γενικές παρατηρήσεις που περιλαμβάνονται στην έκθεση:

«Η αύξηση ορισμένων αδικημάτων μπορεί να αποδοθεί στη μετανάστευση από την Ιρλανδία, τη Σκοτία, την Ιταλία, την Ελλάδα και τη Ρωσία»•

«Η εξέταση των στοιχείων αποκαλύπτει ότι οι περισσότεροι δράστες κατάγονται από την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Λιθουανία και το Μεξικό»•

«Στις στήλες που δείχνουν το ποσοστό εγκλεισμού σε έξι πολιτείες, παρατηρούμε ότι μόνο οι Έλληνες ξεπερνούν το συνολικό ποσοστό των Αμερικάνων. [...] Στη Νέα Υόρκη μόνο οι Έλληνες ξεπερνούν το ποσοστό των Αμερικανών»•

«Οι Έλληνες δράστες ξεπερνούν το ποσοστό των ντόπιων Αμερικάνων σε 7 εγκλήματα και οι Ιταλοί σε 6»•

«Σε 20 από τις 30 πόλεις οι Έλληνες ξεπερνούν τα ποσοστά των ντόπιων Αμερικάνων»•

«Μεταξύ των εθνικών ομάδων που παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα ποσοστά φυλακισμένων είναι οι Μεξικάνοι, οι Κινέζοι, οι Έλληνες, οι Γιαπωνέζοι, και οι Ιταλοί» (παραθέτει ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, «Έλληνες κι Αμερικάνοι ή κλέφτες κι αστυνόμοι», 28.11.1999, όπου και πίνακες-στατιστικές από την έκθεση της Wickersham Commission, με όλες τις πρωτιές μας).

Ελάχιστα αλλά ενδεικτικά περιστατικά από την τακτική στήλη «Έλληνες εν Αμερική» του Ελληνικού Αστέρος του Σικάγου παραθέτει πάλι ο Ιός («Το άγνωστο πογκρόμ…», όπ. παρ.), κάτω από τις κατηγορίες «Τσαντάκηδες», «Βιαστές ανηλίκων», «Δουλέμποροι ανηλίκων», «Σωματέμποροι» κ.ά. Ένα μόνο μεταφέρω, μαζί με το σχόλιο-παράπονο της ελληνικής εφημερίδας:

«Έτερον κρούσμα σωματεμπορίας μάς έρχεται από την πόλιν Κάνσας της πολιτείας Μιζούρι [...]. Ένεκα τούτων οι επί της μεταναστεύσεως επόπται ήρξαντο σταυροφορίαν κατά των Ελλήνων, ενώ αι Αμερικανικαί εφημερίδες πλάσσουσι διαφόρους φανταστικάς ιστορίας, αίτινες γράφονται επί το τραγικώτερον προς εξερέθισιν των Αμερικανών κατά των Ελλήνων. Το βέβαιον είναι ότι τοιαύτα κρούσματα συμβαίνουσιν, αλλ’ είναι όντως πολύ άδικον να μέμφεται ολόκληρος ο Ελληνικός πληθυσμός διά την παρανομίαν δύο ή τριών Ελλήνων ιδιοκτητών στιλβωτηρίων» (1.1.1909).

Ούτε λόγος: Τοιαύτα κρούσματα συμβαίνουσιν, αλλ’ είναι όντως πολύ άδικον να μέμφεται κανείς ολόκληρο τον μεταναστευτικό πληθυσμό… κτλ. κτλ.

Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, όπως ξαναέγραφα• επαναλαμβάνεται ίδια και απαράλλαχτη, σ’ όλες τις τραγικές διαστάσεις της. Φάρσα είναι, αλίμονο, ο τρόπος που (δεν) τη διαβάζουμε εμείς.

Φάρσα; Συγνώμη: έγκλημα!

πηγή: Γιάννης Χάρης