για όσους αντέχουν μεγαδόσεις αγάπης

Στο ίδρυμα

20 Νοε, ’12

Pitsirikos

Το τελευταίο διάστημα πηγαίνω σε ένα ίδρυμα για παιδιά. Όχι συχνά, μια φορά την εβδομάδα. Με ρώτησε μια παιδική μου φίλη, αν θα ήθελα να πάω να κάνουμε ομάδα με τα παιδιά–μαζί με μια ακόμα παιδική φίλη- και πήγα. Είχα πάει ξανά παλιότερα στο ίδρυμα αλλά μόνο σε πάρτι.

Είμαστε τρεις οι μεγάλοι στην ομάδα. Τα παιδιά είναι επτά αλλά όλο και μπαίνει κάποιο ακόμα παιδί στην ομάδα. Μπαίνει κάποια στιγμή και μια μεγάλη, που δεν την ήξερα πριν αλλά την έχω αγαπήσει ήδη.

Κλείνουμε την πόρτα, καθόμαστε όλοι γύρω από ένα τραπέζι και λέμε τα προβλήματά μας. Εμείς οι μεγάλοι δεν έχουμε πει ακόμα τα προβλήματά μας – για την ώρα, μιλάνε μόνο τα παιδιά.

Δεν μπορώ να σας πω τι συζητάμε γιατί έχουμε ορκιστεί όλοι πως, ό,τι λέμε στην ομάδα, θα μένει μεταξύ μας.

Αυτό μάλλον είναι ομαδική ψυχοθεραπεία. Είναι πραγματικά απολαυστικό και μετά αισθάνεσαι υπέροχα. Τουλάχιστον εγώ αισθάνομαι βασιλιάς. Αλλά όλοι χαρούμενοι είναι.

Δεν συζητάμε μόνο, παίζουμε κιόλας. Το πιο ωραίο παιχνίδι είναι που κάνει ο ένας τον άλλον. Δηλαδή, παίζουμε ρόλους. Κάνω εγώ εσένα, κι εσύ κάνεις εμένα. Ή κάνω εγώ εσένα κι εσύ κάνεις έναν άλλον. Αυτή νομίζω είναι μια από τις τεχνικές στο ψυχόδραμα αλλά δεν τα ξέρω και πολύ καλά, οπότε να μην επεκταθώ. Πάντως, τα παιδιά ξεσκίζονται στα γέλια. Κι εμείς, βέβαια.

Μόλις τελειώσει η ομάδα, πάμε τα παιδιά πίσω στα σπίτια που μένουν. Άλλα με το καροτσάκι, άλλα από το χέρι. Μετά, οι μεγάλοι μαζευόμαστε και συζητάμε. Καθόμαστε ακόμα έξω. Το περιβάλλον είναι πολύ όμορφο και εξοχικό.

Στο ίδρυμα υπάρχουν εθελοντές από διάφορες χώρες. Οι περισσότεροι εθελοντές είναι νέες γυναίκες. Εδώ υπάρχει ένα θέμα γιατί τα παιδιά έχουν ανάγκη και από αντρικό πρότυπο. Έτσι μου είπαν τουλάχιστον – όχι τα παιδιά, οι μεγάλοι που ξέρουν και είναι ειδικοί σε αυτά τα πράγματα.

Δεν ξέρεις από πριν αν μπορείς να γίνεις εθελοντής σε ένα ίδρυμα με παιδιά. Πρέπει να πας εκεί πρώτα, για να δεις αν το αντέχεις και αν μπορείς να το κάνεις.

Για τα παιδιά, αυτό που έχει σημασία είναι η σταθερή παρουσία ενός ανθρώπου. Δηλαδή να μην πηγαίνεις και μετά να εξαφανίζεσαι. Αλλά αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις αν δεν πας πρώτα.

Κάποιοι πάνε στο ίδρυμα, ως εθελοντές, αλλά, μετά από λίγο, σταματάνε επειδή δεν αντέχουν, επειδή τους το επιβάλλει η ζωή, επειδή παντρεύονται, επειδή μεταναστεύουν και για διάφορους άλλους ανθρώπινους λόγους. Αλλά έρχονται συνέχεια νέα άτομα.

Η πρώτη επαφή μπορεί να είναι κάπως «περίεργη». Για παράδειγμα, την πρώτη φορά που πήγαμε, το πρώτο παιδάκι που είδα –ένα πανέμορφο πεντάχρονο αγοράκι- έτρεξε σφαίρα κατά πάνω μου και μου είπε «Είσαι ο μπαμπάς μου». Μου αγκάλιασε και το πόδι. Κάγκελο εγώ. Αμέσως μετά, μου ζήτησε να το ανεβάσω στους ώμους μου και δεν κατέβαινε με τίποτα. Κατέβηκε για να ανέβει ένα άλλο αγοράκι.

Μετά, έμαθα πως αυτό το αγοράκι δεν έχει κάποιο σωματικό ή νοητικό πρόβλημα αλλά, απλά, το εγκατέλειψαν οι γονείς του. Πάντως, μάλλον βρέθηκε ένα ζευγάρι που θα το υιοθετήσει.

Οι νέοι –ή και οι μεγαλύτεροι- άνθρωποι που θέλουν να πάνε και να ασχοληθούν με τα παιδιά μπορούν και πρέπει να το κάνουν. Μπορείς να τους κάνεις χορό ή ό,τι άλλο ξέρεις. Συνεννοείσαι με τους υπεύθυνους του ιδρύματος και τους κάνεις μαθήματα.

Προσπαθώ τόση ώρα να μην γράψω κάτι συγκινητικό αλλά θα σκάσω αν δεν γράψω αυτό που είπε ο Μ. στην παιδική μου φίλη την Μ.

Ο Μ. είναι στην ομάδα –και είναι το σκληρό αγόρι που τους δέρνει όλους-, αλλά, όταν ήταν πιο μικρός και τον τάιζε, της είπε «Μ. μου, αυτά τα ψιχουλάκια που πέφτουν τώρα από το τραπέζι πονάνε;».

Είναι υπέροχα τα παιδιά, λένε απίστευτα πράγματα, είναι ειλικρινή και σε βοηθάνε πάρα πολύ. Παρ’ όλα τα προβλήματά τους, σε κάνουν να αντιληφθείς πως εσύ είσαι προβληματικός, όχι αυτά.

Επίσης, στο ίδρυμα καταλαβαίνεις πως δεν πας για τα παιδιά• πας για σένα. Για την δική σου ψυχή.

Να πας. Για την ψυχή σου.

πηγή: pitsirikos