Όχι, βέβαια.
Αγαπημένε μου πατέρα,
Χτες το βράδυ σου έστειλα με link μια αφίσα για τη σημερινή πορεία. Σου είπα στα γρήγορα ότι είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να δεις από κοντά τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο που θα αποτελούσε την πλειοψηφία της σημερινής πορείας.
Όταν μπήκαμε υπό την εποπτεία του ΔΝΤ χάρηκα πολύ που άρχισες να βγαίνεις στους δρόμους. Έτσι έμαθα και για το αγωνιστικό σου παρελθόν, ότι βγήκες στη σύνταξη με δύο χρόνια απεργίας στην πλάτη σου. Ότι δεν ήσουν μόνο ο καλός και ευσυνείδητος υπάλληλος τραπέζης που είχα μεγαλώσει μαζί του. Ότι κάποτε διώχθηκες πειθαρχικά από τη διοίκηση επειδή έφτυσες έναν απεργοσπάστη την ώρα που έσκυβε για να περάσει κάτω από το μπλοκ σας έξω από το υποκατάστημα.
Δεν μου πολυάρεσε που την έβρισκες καλύτερα στο πάνω σύνταγμα απ' ότι στο κάτω, αν και τις βόλτες σου τις έκανες, δε λέω. Σου άρεσε να μπλέκεσαι με τον κόσμο, να φωνάζεις που και που, να ψάχνεις νωχελικά να βρεις τη φάση, το θέαμα, που τόσο καιρό έμαθες να βλέπεις από την τηλεόραση. Μη νομίζεις, μπαμπά, μετά το Δεκέμβρη όλοι μας γυρεύαμε μια επανάληψη, πολλώ δε μάλλον όσοι παίξαμε σ' εκείνο το έργο.
Γύριζες στο δρόμο με άγνοια κινδύνου, σλάλομ ανάμεσα στους ματάδες και τους ασφαλίτες των διασταυρώσεων. Φαντάζομαι θα έλεγες από μέσα σου "ποιος θα πειράξει έναν συνταξιούχο τραπεζικό και ευτραφή κύριο" και πράγματι τη γλίτωσες. Ίσως και να ήταν το δημοκρατικό σου αίσθημα που το επιβεβαίωσα πολλές φορές, είτε στην κάλπη όταν πηγαίναμε μαζί, είτε στον τρόπο που με μεγάλωσες. Πάντα στήριζες τη δημοκρατία. Πάντα ήσουν τίμιος και εργατικός. Και στις τελευταίες εκλογές, τι να κάνεις, ψήφισες δημαρ.
Μόνο που συμβαίνει ένα παράδοξο πράγμα στις μέρες μας και θα ήθελα να στο πω. Οι αναρχικοί, που δεν ονειρεύονται διόλου την αστική δημοκρατία, είναι αυτοί που σήμερα περπάτησαν περήφανοι την πόλη μας. Δέχτηκαν να γίνουν το κυτόπλασμα που προστάτεψε τον πυρήνα της δημοκρατίας όπως την εννοείς εσύ. Όχι όπως την φαντάζονται αυτοί. Παράδοξο, ε; Για δες: ένας πολιτικός χώρος που δεν εννοεί βουλευτικά έδρανα, υπουργικές συντάξεις, κάλπες κτλ, έκανε μια εξυπηρέτηση σε σένα που επιθυμείς την ελευθερία της έκφρασης κι ας μην την πολυχρησιμοποιείς στο όριό της.
Σου εξήγησα ότι είναι πολλοί φίλοι μου μέσα αυτές τις μέρες κι ότι μπορεί κι εγώ να ανέβω με το ασανσέρ σε κανάν όροφο. Άλλαξες κουβέντα. Λογικό, δε λέω. Δεν είναι ευχάριστη η σκέψη.
Σκέφτηκα μετά να σε ενημερώσω λίγο για το τι γίνεται στο δρόμο, μιας κι αυτά τα κωλοκάναλα που βάζεις από τις εφτάμιση δε νομίζω να στα λένε καλά. Άρχισα να σου στέλνω mail από το δρόμο:
Χτες το βράδυ σου έστειλα με link μια αφίσα για τη σημερινή πορεία. Σου είπα στα γρήγορα ότι είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να δεις από κοντά τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο που θα αποτελούσε την πλειοψηφία της σημερινής πορείας.
Όταν μπήκαμε υπό την εποπτεία του ΔΝΤ χάρηκα πολύ που άρχισες να βγαίνεις στους δρόμους. Έτσι έμαθα και για το αγωνιστικό σου παρελθόν, ότι βγήκες στη σύνταξη με δύο χρόνια απεργίας στην πλάτη σου. Ότι δεν ήσουν μόνο ο καλός και ευσυνείδητος υπάλληλος τραπέζης που είχα μεγαλώσει μαζί του. Ότι κάποτε διώχθηκες πειθαρχικά από τη διοίκηση επειδή έφτυσες έναν απεργοσπάστη την ώρα που έσκυβε για να περάσει κάτω από το μπλοκ σας έξω από το υποκατάστημα.
Δεν μου πολυάρεσε που την έβρισκες καλύτερα στο πάνω σύνταγμα απ' ότι στο κάτω, αν και τις βόλτες σου τις έκανες, δε λέω. Σου άρεσε να μπλέκεσαι με τον κόσμο, να φωνάζεις που και που, να ψάχνεις νωχελικά να βρεις τη φάση, το θέαμα, που τόσο καιρό έμαθες να βλέπεις από την τηλεόραση. Μη νομίζεις, μπαμπά, μετά το Δεκέμβρη όλοι μας γυρεύαμε μια επανάληψη, πολλώ δε μάλλον όσοι παίξαμε σ' εκείνο το έργο.
Γύριζες στο δρόμο με άγνοια κινδύνου, σλάλομ ανάμεσα στους ματάδες και τους ασφαλίτες των διασταυρώσεων. Φαντάζομαι θα έλεγες από μέσα σου "ποιος θα πειράξει έναν συνταξιούχο τραπεζικό και ευτραφή κύριο" και πράγματι τη γλίτωσες. Ίσως και να ήταν το δημοκρατικό σου αίσθημα που το επιβεβαίωσα πολλές φορές, είτε στην κάλπη όταν πηγαίναμε μαζί, είτε στον τρόπο που με μεγάλωσες. Πάντα στήριζες τη δημοκρατία. Πάντα ήσουν τίμιος και εργατικός. Και στις τελευταίες εκλογές, τι να κάνεις, ψήφισες δημαρ.
Μόνο που συμβαίνει ένα παράδοξο πράγμα στις μέρες μας και θα ήθελα να στο πω. Οι αναρχικοί, που δεν ονειρεύονται διόλου την αστική δημοκρατία, είναι αυτοί που σήμερα περπάτησαν περήφανοι την πόλη μας. Δέχτηκαν να γίνουν το κυτόπλασμα που προστάτεψε τον πυρήνα της δημοκρατίας όπως την εννοείς εσύ. Όχι όπως την φαντάζονται αυτοί. Παράδοξο, ε; Για δες: ένας πολιτικός χώρος που δεν εννοεί βουλευτικά έδρανα, υπουργικές συντάξεις, κάλπες κτλ, έκανε μια εξυπηρέτηση σε σένα που επιθυμείς την ελευθερία της έκφρασης κι ας μην την πολυχρησιμοποιείς στο όριό της.
Σου εξήγησα ότι είναι πολλοί φίλοι μου μέσα αυτές τις μέρες κι ότι μπορεί κι εγώ να ανέβω με το ασανσέρ σε κανάν όροφο. Άλλαξες κουβέντα. Λογικό, δε λέω. Δεν είναι ευχάριστη η σκέψη.
Σκέφτηκα μετά να σε ενημερώσω λίγο για το τι γίνεται στο δρόμο, μιας κι αυτά τα κωλοκάναλα που βάζεις από τις εφτάμιση δε νομίζω να στα λένε καλά. Άρχισα να σου στέλνω mail από το δρόμο:
Ιστορικη πορεια!αποκλειστικα υπευθυνη η αστυνομια και ο Δενδιας για οτι συμβει.
Ισως η μεγαλύτερη πορεία του αναρχικου χώρου στην Ελλάδα , σοβαρές εκτιμήσεις για κοντά 8000 άτομα στο σύνολο η πορεία αρκετα πανω απο 10000
Κρίμα, ρε γαμώτο, έλεγα από μέσα μου. Όλο σε κάτι πορείες πηγαίνεις που
το υποκείμενο χάνεται μέσα στο πλήθος. Εδώ σήμερα θα καταλάβαινες πώς
μπορεί κανείς να νιώθει φίλος με τόσους άλλους κι ας μην τους ξέρει
καθόλου. Πώς δημιουργείται στο φαντασιακό ένα νέο υποκείμενο, ο πληθυντικός του εαυτού μου
που λέει και κάποιος ποιητής αν θυμάμαι σωστά. Ίσως να πρέπει να σε
τσυγκλίσω περισσότερο και δη επί το λαϊκότερον για να έχω αποτέλεσμα.
Κάτι με 53 RT ίσως:
Εγώ δεν έχω τηλεόραση, μπαμπά. Βασικά έχω, αλλά λυπάμαι να δώσω τα 35€ για τον αποκωδικοποιητή. Προτιμώ, δηλαδή, εδώ που τα λέμε, να αποκωδικοποιώ την πραγματικότητα μόνος μου, πες με ξεροκέφαλο. Αλλά όχι να μου λένε τα συγκροτήματα ό,τι θέλουνε κι εγώ να μην μπορώ να τους φτύσω μέσα στο στόμα.
3 μέρες τσουρέκια στα κανάλια για τη βίλα Αμαλίας. Σήμερα την πορεία 10χιλ. Ανθρώπων γαργάρα.
Και ξέρεις και κάτι τελευταίο; Ήμουν δίπλα σ΄αυτό "το βυτίο" τη μισή
πορεία, και ξέρεις κάτι, ρε πατέρα, επιβεβαιώνω γαμώ τη μπαναγία μου.
πηγή: arxedia MEDIAΣωστη περιφρουρηση, παλμος, πολυς κοσμος, σοβαρος λογος, χωρις συντεχνιακα/οικονομιστικα αιτηματα. Να αισθανεσαι ωραια που ησουν εκει.
No comments:
Post a Comment