οι "κεντρώοι" που ήρθαν για τα χαλιά....

και είναι "και με τον χωροφύλακα, και με τον αστυφύλακα"..

Εσύ, με ποιους ήσουν;

Του Θέμη Δημητρακόπουλου*

08 Μαρ 2014

Σε εποχές γενικευμένης κρίσης, σε μια αιμάσσουσα, κατακερματισμένη κοινωνία, πάνω απ' όλα οφείλεις να παίρνεις καθαρή θέση: με ποιους είσαι.

Με όλο το ρίσκο, τον παραμορφωτικό μανιχαϊσμό που καιροφυλακτεί, παραμερίζοντας ακόμη και εύλογες ενστάσεις, διαφωνίες και δισταγμούς. Τα ήξεις αφήξεις, οι διφορούμενοι χρησμοί και τα άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, δεν χωράνε στο ζόφο των ημερών.

Ο κεντρισμός σε όλες του τις εκφάνσεις –με τις αφόρητα προβλέψιμες κεντροαριστερές μαλαγανιές, τα δήθεν διαπαραταξιακά «προοδευτικά» πολιτικάντικα κόλπα, τα απολίτικα και εκ του πονηρού «ανανεωτικά» ποτάμια, τους σοσιαλδημοκρατικούς, πλην σαφώς δεξιόστροφους, ευρωμονόδρομους– όχι μόνο δεν έχει λόγο ύπαρξης και κοινωνική αναφορά στη δεδομένη συγκυρία, αλλά είναι από χέρι ύποπτος και υπονομευτικός:

Στην υπάρχουσα θολούρα, έρχεται να ψαρέψει σε ρηχά νερά, να προσθέσει τη δική του «ψαγμένη» και τεκμηριωμένη υποτίθεται, κατά των «άκρων» βεβαίως, γαρνιρισμένη με μπόλικη μεταρρυθμιστική σάλτσα – ωστόσο συστημική, συντηρητική κατά βάθος και πλάτος, πρόταση.

Μη γελιόμαστε: οι κεντρώοι, την κρίσιμη στιγμή θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μην μετατοπιστεί προς τα αριστερά το εκκρεμές της κοινωνίας – και της Ιστορίας. Να μην ανακατευτεί για τα καλά η τράπουλα.

Και θα παίξουν εκόντες-άκοντες το χαρτί της Δεξιάς, το χαρτί της διαπλεκόμενης ελίτ που κυβερνά αδιάλειπτα αυτό τον τόπο εδώ και δεκαετίες, όπως άλλωστε βλέπουμε να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Προκειμένου να συμμετέχουν κι αυτοί στη νομή της εξουσίας, με όρους που γνωρίζουν πολύ καλά, χωρίς να διακινδυνεύουν την επιβίωσή τους σ' ένα καινούργιο, άγνωστο και άβολο πολιτικό πεδίο.

Όταν βέβαια διαπιστώσουν ότι το παιχνίδι είναι οριστικά χαμένο, θα τους δούμε –αν όχι όλους, αρκετούς πάντως– να γυρνάνε φύλο.

Και τότε θα σημάνει η ώρα της κρίσης, η ώρα της μνήμης.

Μνήμη χρυσόψαρου – ή μνήμη ελέφαντα;

Θα δείξει. Το ερώτημα πάντως που, εγώ τουλάχιστον, θα τους απηύθυνα προσωπικά εκείνη τη στιγμή, στιγμή που έρχεται πολύ σύντομα, παραμένει πάντα –και βασανιστικά πληκτικό– το ίδιο:

Εσύ, με ποιους ήσουν τόσο καιρό;

*Θέμης Δημητρακόπουλος, συγγραφέας

πηγή: tvxs