μπολιασμένοι μέχρι το κόκκαλο

Το μπόλι του ανθρώπου

Posted on March 12, 2014

Γιάννης Μακριδάκης

Αυτές τις μέρες νιώθω σαν θεός, όπως είναι δηλαδή φτιαγμένος για να νιώθει ο άνθρωπος. Ως διοργανωτής και συντονιστής των συνεργατών του, των άλλων πλασμάτων, που όλοι μαζί ισότιμα αποτελούν το Οικοσύστημα. Νιώθω έτσι επειδή όλη μέρα μπολιάζω δέντρα και φτιάχνω νέες ζωές πάνω σε παλιές, ήμερες πάνω σε άγριες. Είναι το μπόλιασμα μια επέμβαση από τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού που είναι συμβατές με την θεωρία της μη επέμβασης επί της γης διότι είναι ανεπαίσθητη ουσιαστικά αλλά έχει αντιστρόφως ανάλογα ευεργετικά αποτελέσματα ως προς την παραγωγή τροφής για όλα τα πλάσματα.

Το μπόλιασμα γίνεται με δυο τρόπους. Με μάτι και με πένα ή καλέμι. Το μάτι το χώνει ο άνθρωπος σε μια σχισμή σχήματος Τ, ανάποδου κατά προτίμηση, την οποία κάνει επί του άγριου κλάδου και εκεί το δένει σφιχτά με χόρτο για να κλείσει η πληγή και να απορροφηθεί, και την πένα ή καλέμι την χώνει σε μια τομή στην κορυφή του άγριου κλάδου αφού πρώτα τον έχει κόψει με πριόνι και την καλύπτει κατόπιν με σακουλάκια πλαστικά και χάρτινα για να την προφυλάξει απ’ τους καιρούς. Το μάτι μεγαλώνει μέσα στον φλοιό και γίνεται ένα με το άγριο δέντρο οπότε είναι περισσότερο ανθεκτικό από την πένα, η οποία φαίνεται πάντα ως μέλος πρόσθετο και ξένο πάνω στο άγριο υποκείμενο και μπορεί να την σπάσει ο αγέρας και λοιπά. Επίσης πολλές φορές ο μπολιαστής βάζει το μάτι εξαρχής στο άγριο δεντράκι, όταν αυτό είναι ακόμη μικρό, δύο τριών χρόνων και έτσι μεγαλώνει απευθείας με το μπόλι μέσα του ως ήμερο πια, με μόνο τη ρίζα του άγρια κι ένα μικρό, απειροελάχιστο όσο το δέντρο μεγαλώνει, κομμάτι στη βάση του κορμού του.

Ας μεταφερθούμε τώρα από το οικοσύστημα στο σύστημα και από τον άνθρωπο θεό και συντονιστή των πλασμάτων, στον ιδιώτη καταναλωτή υποχείριο των λεγόμενων Αγορών, δηλαδή του εαυτού του.

Ο άνθρωπος γεννιέται φυσικά και από σπόρο, οπότε είναι το άγριο υποκείμενο επί του οποίου η οικογένεια, η εκπαίδευση, το σύστημα δηλαδή όλων των προηγούμενων από αυτόν ανθρώπων μπολιάζουν πάνω του τον ιδιώτη καταναλωτή, που είναι η ήμερη ποικιλία, η συστημική και απόλυτα αποδεκτή από τις αγορές ως πιο προσοδοφόρα. Αλλιώς κυκλοφορεί το χρήμα ένας καταναλωτής κι αλλιώς ένας αγριάνθρωπος. Άλλους τζίρους κάνει ο ένας δουλεύοντας, ψωνίζοντας, καταναλώνοντας, ασθενώντας και πεθαίνοντας και άλλους ο άλλος ζώντας φυσικά έως τον υγιή του θάνατο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι πλέον στον πλανήτη, ως τέκνα καταναλωτών μπολιάζονται με μάτι που χώνεται μέσα τους από την βρεφική κιόλας ηλικία και μεγαλώνει εντός τους και μαζί τους, γίνεται δεύτερη φύση τους ή μάλλον η ίδια η φύση τους γίνεται, η μόνη τους συνείδηση αφού δεν ξέρουν ότι έχουν άλλη φύση, ανθρώπινη και άγρια. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που γεννιούνται από καταναλωτές σε περιβάλλοντα τεχνητά, αστικά και μεγαλώνουν έτσι, μη έχοντας δει, οσφρανθεί, ακούσει, νιώσει τη φύση ποτέ, παρά μόνο σε διακοπές, κάποιες μέρες αυγουστιάτικες, που λαμβάνουν την άδεια του συστήματος να ζήσουν. Αυτοί λοιπόν είναι μπολιασμένοι με μάτι εξαρχής και δύσκολα θα ξαναβρούν τον άγριο και άγνωστο ανθρώπινο εαυτό τους.

Υπάρχουν και εκείνοι που μπολιάστηκαν με μάτι κατόπιν σε ηλικία μεγαλύτερη ή κι ακόμα πιο μεγάλοι με πένα ή καλέμι, που φαίνεται το μπόλι, ο ιδιώτης καταναλωτής, ως πρόσθετος εαυτός, ως ξένο μέλος επάνω στην αρχική τους υπόσταση. Είναι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε φυσικά περιβάλλοντα, όμως μετοίκησαν στις πόλεις όπου και παραδόθηκαν στο σύστημα, είναι και εκείνοι που γεννήθηκαν μεν από καταναλωτές γεννήτορες αλλά πρώτης γενιάς και έχουν βιώματα και θύμησες παιδικές, έστω και μόνον καλοκαιρινές από το φυσικό τους περιβάλλον και από την ζωή. Όλων αυτών η ανθρώπινη υπόσταση, το άγριο υποκείμενο επί του οποίου έγινε το μπόλι είναι εμφανές, γνώριμό τους, έχουν την συνείδηση αυτού και αναπτύσσεται μαζί με το ήμερο και τεχνητό, όσο περούν δε τα χρόνια τους έλκει ολοένα και περισσότερο προς τη γη, τους κάνει να περιμένουν πώς και πώς να βγουν από το σύστημα, να απελευθερωθούν, να πάρουν άδεια ή σύνταξη για να ζήσουν, να γυρίσουν στον τόπο τους ή στον τόπο τον προγονικό και να ασχοληθούν με την ζωή τους επιτέλους. Κάποιες φορές δε, με αφορμή μια κρίση, ένα φαινόμενο ακραίο του συστήματος, σπάει το τεχνητό αυτό μέλος, πέφτει στη γη και πεθαίνει ο ιδιώτης καταναλωτής όπως ένα κλαδί που το σπάει ο άνεμος από την αμασκάλη του κορμού και απομένει έτσι το άγριο υποκείμενο απελευθερωμένο, να ξαναπετάξει κλάδους, γυρίζει δηλαδή βίαια ο καταναλωτής στην ανθρώπινή του υπόσταση και στον βιότοπό του απαρνούμενος τον συστημικό του εαυτό και περιβάλλον του.

Προς το παρόν όμως όλοι αυτοί οι μπολιασμένοι ιδιώτες καταναλωτές επί ανθρώπων, είτε με μάτι είτε με πένα αποτελούν τούτη τη στιγμή το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού και έχουν βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ότι καθημερινά καταναλώνουν φυσικούς πόρους χωρίς να αναπληρώνουν ούτε το ελάχιστο αυτών και ότι παράγουν απορρίμματα μη φυσικά και μη βιοδιασπώμενα ρυπαίνοντας και μολύνοντας το ίδιο τους το σπίτι, το οικοσύστημα που είναι ο απόλυτος βιότοπος του άγριου υποκειμένου, του ανθρώπου επί του οποίου επιβιώνουν εν γνώσει ή εν αγνοία τους.

Αποτέλεσμα:

Το ότι οι ήμερες ποικιλίες είναι πάντοτε πιο ασθενικές από τις άγριες σε συνδυασμό με το ότι στην φύση δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά ισορροπία, έχει ως αποτέλεσμα οι ιδιώτες καταναλωτές να είναι πιο εκτεθειμένοι σε ασθένειες και πιο ευάλωτοι απ’ αυτές, οι περισσότερες των οποίων είναι τεχνητές, δεν έχουν δηλαδή φυσικούς εχθρούς εντός του μη φυσικού περιβάλλοντος για να φέρουν την ισορροπία αλλά χρειάζονται τεχνητούς χημικούς εχθρούς, τα φάρμακα, που ανοίγουν τον φαύλο κύκλο των ασθενειών.

Τότε, όταν δηλαδή συμβεί αυτό, μια ατομική κρίση, όπως την ονομάζει ο ιδιώτης καταναλωτής, η οποία όμως στην πραγματικότητα είναι μία προσωπική κρίση, το τεχνητό μπόλι, είτε αυτό είναι μάτι είτε πένα συνήθως σπάει και αποκολλάται, ξαναγυρνάει ο καταναλωτής στην πρώτη του υπόσταση, θυμάται ξανά ότι στη βάση του είναι άνθρωπος και ότι το πρωτεύον για να ζει είναι να έχει Υγεία. Υπάρχουν όμως και αυτοί που όπως είπαμε είναι μπολιασμένοι με μάτι από βρέφη, από μόλις γεννήθηκαν αμέσως άγγιξαν τεχνητές τροφές ή το βυζί μιας μάνας τρεφόμενης με μαζικής παρασκευής μη φυσικά και επεξεργασμένα τρόφιμα, τους πέρασαν έπειτα αμέσως μόλις άρχισαν να κατανοούν τον κόσμο το μπόλι της ζωής του ιδιώτη καταναλωτή, κι αυτοί είναι που υποφέρουν περισσότερο στις κρίσεις τις “ατομικές” και τις συστημικές, διότι αν και νιώθουν βαθιά μέσα τους ότι κάτι άγριο τους καλεί να ζήσουν, δεν γνωρίζουν πώς και τι και με σπασμωδικές κινήσεις ή με μεγάλη και επίπονη έρευνα μέσω άλλων ανθρώπων ψάχνουν να βρουν τον δρόμο της ζωής, πολλές φορές δυστυχώς χωρίς επιτυχία.

Ας ψάξουμε λοιπόν ο καθένας μέσα του να βρει το μπόλι του ιδιώτη καταναλωτή που του βάλανε οι γονιοί και οι εκπαιδευτές του κι ας αρχίσει σιγά σιγά να το απομονώνει, κάποιοι, όσοι έχουν το τσαγανό μπορούν και βίαια να την κάνουν την επέμβαση αυτή επί του Είναι τους, όλα θα είναι αλλιώς μετά και θα έχει αλλάξει ο κόσμος, θα έχει αλλάξει επιτέλους το σύστημα που μας ρουφάει τη ζωή.

Όλοι ως καταναλωτές μπολιαστήκαμε και όλοι είμαστε υποψήφιοι ανίατα ασθενείς από όσα έχουμε καταναλώσει μέχρι στιγμής στον βίο μας αλλά όσο πιο γρήγορα το πετάξουμε από πάνω μας το μπόλι του συστήματος και επιστρέψουμε στην φυσική, την άγρια μορφή μας τόσο πιο πολλές στιγμές Ζωής θα ζήσουμε και, το σημαντικότερο, θα δείξουμε ξανά τον φυσικό τον δρόμο στους νεώτερους, θα τους ξαναμπολιάσουμε τον άνθρωπο επί του καταναλωτικού τους εαυτού μα και στους απογόνους μας που δεν θα τους μπολιάσουμε ως καταναλωτές ποτέ, θα φέρουμε ανθρώπους στη ζωή να ζήσουν, να θαυμάσουν το Θαύμα και να γίνουν ένα με αυτό, όχι γρανάζια ενός συστήματος που τους απομυζεί μέρα με την ημέρα.

ΥΓ

Δεν είμαι ούτε ιεραπόστολος ούτε κήρυκας κάποιας Αλήθειας. Από απόλυτη ιδιοτέλεια τα γράφω όλα αυτά. Διότι θέλω να αλλάξω τον κόσμο για να εμποδίσω την ισοπέδωση, την μόλυνση, την καταστροφή της γης και των νερών του τόπου μου (και κατ’ επέκταση όλων των τόπων), τον αφανισμό των πουλιών, των φυτών, των ζωντανών πλασμάτων και του τοπίου γύρω μου κατά την διάρκεια αυτής της σύντομης ζωής μου, για να μην γίνω μάρτυρας δηλαδή της καταστροφής της γης μου για τις ανάγκες των ιδιωτών καταναλωτών που (δεν) ζουν στα αστικά κέντρα του συστήματος και πονέσω. Από απόλυτη ιδιοτέλεια τα γράφω όλα εδώ σ’ αυτό το σάιτ.

 πηγή: yiannismakridakis