κώλοση

Πόλωση: η τελευταία πράξη στο δράμα ενός καθεστώτος που αυτοκτόνησε…

Υποσημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος

Και τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ξέφυγε, τουλάχιστον δημοσκοπικώς, το καθεστώς της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας που αυτοκτόνησε μέσα από την διαδικασία συντεταγμένης πτώχευσης, εσωτερικής υποτίμησης και αντικοινωνικής και αντιοικονομικής αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος με τεράστιο πλήγμα στην εσωτερική αγορά, παίζει το τελευταίο του χαρτί, στον βαθμό που νοιώθει αναγκασμένο να καταφύγει σε εκλογές.

Το προεκλογικό χαρτί δεξιών, κεντροδεξιών και μεγάλης μερίδας της κεντροαριστεράς είναι η πόλωση του πολιτικού κλίματος. Πρόκειται, μάλιστα, για το τελευταίο χαρτί στο καρέ της πόλωσης που ξεκίνησε με το εκβιαστικό δίλημμα της κυβέρνησης Παπανδρέου «μνημόνιο ή πτώχευση», για να ακολουθήσει το χαρτί Παπαδήμου «ευρώ ή δραχμή» και στην συνέχεια το χαρτί Σαμαρά «κυβερνητική σταθερότητα ή χάος». Τώρα ήρθε αναγκαστικά η στιγμή της κλιμάκωσης των εκβιαστικών διλημμάτων προς τον ελληνικό λαό και αμέσως ασφαλώς προς το κοινοβουλευτικό σώμα, που συμπίπτει με την κλιμάκωση της σύγχρονης τραγωδίας του ελληνικού λαού με το πέταγμα στο τραπέζι και του «τέταρτου άσσου» της πόλωσης: «πρόεδρος ή τούμπα στην άβυσσο»!

 

Επίτρεψέ μου, αναγνώστη μου, το κείμενο αυτό να προσαρμοστεί στην λιτότητα! Φαντάζομαι πως σε κούρασα αρκετά την τελευταία επταετία εξηγώντας πως η ελληνική κρίση μόνον στον βαθμό που πολιτικοποιείτο αντί να σεκιουριτοποιηθεί εντός της ευρωζώνης, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μικρότερες απώλειες για την ελληνική εθνική οικονομία και τους ανθρώπους της: δηλαδή όλους τους έλληνες και ιδιαίτερα τη νέα γενιά.

Φρόντισα με ιδιαίτερη επιμέλεια, καταλήγοντας πολλές φορές να νοιώθω κουραστικός, να εξηγήσω με κάθε τρόπο τι σημαίνει πολιτικοποίηση της ελληνικής κρίσης και τι σεκιουριτοποίηση (securitization), προσεγγίζοντας μάλιστα αναλυτικά τους παράγοντες της σεκιουριτοποίησης της ελληνικής κρίσης, που δεν ήταν μόνον οι παράγοντες της τρόικας, αλλά και αφηρημένες οικονομίστικες ή πολιτικαντίστικες έννοιες που εμφανίζονταν ως υπαρξιακές για την χώρα απειλές, οι οποίες για την αντιμετώπισή τους απαιτούσαν αυταρχικά μέτρα και κοινοβουλευτικές ή κυβερνητικές πρωτοβουλίες (αντισυνταγματικές διαδικασίες, πραξικοπηματικές στάσεις και συμπεριφορές και κατάχρηση διαταγμάτων) στο πλαίσιο ενός καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης.

Φρόντισα εξ αρχής να αποσαφηνίσω την θέση μου: όταν ένα σαφώς πολιτικό ζήτημα, όπως η ελληνική οικονομική κρίση στο πλαίσιο δομικών αστοχιών (καιροσκοπισμών) και λειτουργικών ανορθολογισμών της ευρωζώνης – όπως η ίδια η τρόικα επανειλημμένως αναγνώρισε –καταλήγει να εμφανίζεται το ίδιο ως απειλή για την ΕΕ και για το διεθνές τραπεζικό σύστημα και σεκιουριτοποιείται με την απομόνωση της ελληνικής οικονομίας, την ταχύτατη σμίκρυνσή της και τον στραγγαλισμό της με μέτρα νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, καθώς και με μια παγκοσμίως πρωτόγνωρη επιτροπεία βασισμένη σε μία εφιαλτική για εθνικό κράτος δανειακή σύμβαση και σε τελεσιγραφικού χαρακτήρα μνημόνια, τότε απλώς το πολιτικό σύστημα της χώρας στην οποία αναφερόμαστε εξαχνώνεται! ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ!

Το κυρίαρχο ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει ήδη αυτοκτονήσει, αλλά φαίνεται να βιώνει την «παραζάλη» ενός κλινικά νεκρού οργανισμού, ο οποίος συντηρείται αποκλειστικά με τον αναπνευστήρα της τρόικας και ένα άτσαλο, κοινωνικά δραματικά άδικο και καταστροφικό για την μικρή παραγωγή και την μικρομεσαία αγορά, πρόγραμμα άτυπου εσωτερικού δανεισμού στην θέση ενός κοινωνικά δίκαιου και αναδιανεμητικού από πάνω προς τα κάτω φορολογικού συστήματος. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας ζει μέσα στις παραισθήσεις του, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει το αναπόφευκτο του θανάτου του, εξαιτίας μίας ίσως μοναδικής στην ελληνική ιστορία σύνθεσης καιροσκοπισμού, ωχαδελφισμού, οικογενειοκρατίας, επαρχιωτισμού, απληστίας και πελατειασμού (clientelism), που επέδειξε καθ’ όλη την περίοδο από το 1974 και ιδιαίτερα από την δεκαετία του ’90 και εντεύθεν, όταν πλέον κυβερνούσε ο «κοινός τόπος» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, υπό την επικυριαρχία της διαπλοκής.

Στο πλαίσιο αυτής της παραίσθησης επιχειρείται πλέον η προεκλογική πολιτικοποίηση της σεκιουριτοποίησης του ελληνικού ζητήματος δια μίας παραδόξως άκρως σεκιουριτοποιητικής αφήγησης! Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας εμφανίζεται και προβάλλεται ως «πόλωση» στο πολιτικό σύστημα και μάλιστα με τον πιο φαιδρό που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, σεκιουριτοποιητικό παράγοντα! Μην παρεξηγήσετε αυτό που λέω. Δεν εννοώ φαιδρό παράγοντα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά την παρουσίαση της εκλογής του ή μη από την παρούσα βουλή, ως μέγιστη απειλή για την σωτηρία της χώρας. Εάν αυτή η βουλή δεν μπορέσει να εκλέξει νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας η χώρα θα καταστραφεί και οι θυσίες του ελληνικού λαού θα πάνε χαράμι, μας λένε οι αθεόφοβοι, επικαλούμενοι ταυτόχρονα την βοήθεια του θεού!!! Και έτσι εμφανίζουν το πιο φαιδρό χαρτί ως άσσο που θα διατηρήσει στην ζωή ένα σαφώς ανερμάτιστο, κουτσουρεμένο και σε κρίσιμο βαθμό ρευστοποιημένο κοινοβουλευτικό σώμα, το οποίο κανείς λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει πως απολαμβάνει την πολιτική νομιμοποίηση που του προσέδωσε η προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση.

Και όμως, αυτό το κοινοβουλευτικό σώμα θα αποτελέσει το πλαίσιο ανάδειξης της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας ως μέγιστο σεκιουριτοποιητικό ζήτημα για την αντιμετώπιση της μακρόχρονης πλέον ελληνικής κρίσης που έχει προκαλέσει ένα μοναδικό μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, κοινωνικό ζήτημα στην Ελλάδα! Οι βουλευτές που βάσιμα νοιώθουν να απειλούνται από πολιτική εξαφάνιση, εξαιτίας της ανύπαρκτης σε πάρα πολλές περιπτώσεις πιθανότητας να επανεκλεγούν – εάν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις επαληθευτούν στο ελάχιστο – εμφανίζονται έτοιμοι να κινητοποιηθούν σε μία τραγελαφική προπαγανδιστική γραμμή με την οποία το πολιτικό κλίμα πολώνεται, θεωρώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως την υπέρτατη απειλή για τον λαό τους και ολόκληρο το έθνος ασφαλώς!

Κάπως έτσι, αναγνώστη μου, ένας εσμός κατατρομαγμένων βουλευτών της δεξιάς, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς μεταβάλλεται σε «securitizing actor», πολώνοντας το πολιτικό κλίμα με, άκουσον-άκουσον, «securitized issue» την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας! Ελάτε συνταγματολόγοι μου και πείτε στον πολιτικό επιστήμονα: αποτελεί ή δεν αποτελεί αυτό δραματική στρέβλωση του πολιτεύματος; Δυστυχώς οι τακτικισμοί που προκαλούνται από τις παραισθήσεις ενός καθεστώτος που ήδη έχει αυτοκτονήσει είναι αυτές που οδηγούν σε εξευτελιστικό τέλος την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία και όχι ο τακτικισμός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ! Τελεία και … πόλωση!

πηγή: σίβυλλα