μαιανδρομυξοσκωληκασχετείρων 168 εκατοστών

Ντέφι της λύσσας μου κρατώ και το μυαλό μου είναι θολό

Οι περισσότεροι άνθρωποι κρύβουν μια μαζοχιστική πλευρά. Σε μένα εκδηλώνεται σποραδικά, με τη μορφή μιας ακατάσχετης επιθυμίας να παρακολουθήσω ειδήσεις από το στόμα του Κ. Μπογδάνου.

Της Χρύσας Κακατσάκη

Όχι φυσικά για να ενημερωθώ απ’ αυτόν και την παρέα του ούτε για να εμπεδώσω το ιδεολογικό του στίγμα, γνωστό τοις πάσι. Με ωθεί απλά η περιέργεια να δω πόσα επί πλέον μέτρα γελοιότητας έχει διανύσει από την προηγούμενη φορά. Κι άλλοι συνάδελφοί του εκφράζουν ξεκάθαρα τη γνώμη τους υπερασπιζόμενοι συμφέροντα και κόμματα, πράγμα θεμιτό και επιβεβλημένο σε μια δημοκρατία. Η πρόσμειξη όμως του απροκάλυπτου φανατισμού με μια γερή δόση μπουφόνικου και γκροτέσκο στιλ είναι εκείνη που σχεδόν του αφαιρεί την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Γιατί ο Κ. Μπογδάνος αποτελεί την επιτομή του λίγο απ’ όλα, τυλιγμένο στη συσκευασία του μηδενός. Όταν ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν είναι καν μια γνήσια γκεμπελική περσόνα, αλλά ένα στραβοχυμένο καλούπι προπαγάνδας. Όταν έχει καλεσμένους στην εκπομπή του και εκείνος κοιτάζει επιδεικτικά το κινητό του, είναι βέβαιο πως δεν θα μπορούσε να προσληφθεί ούτε σαν κονφερασιέ σε καμπαρέ τρίτης κατηγορίας. Δεν είναι μάγκας και νταής, όταν κάθεται σούζα μπροστά στον Πορτοσάλτε. Δεν είναι πολιούχος των φιλελέδων, αφού αυτό τον τίτλο τον έχουν καπαρώσει προ πολλού άλλοι μεγαλομάρτυρες της πολιτικής και των ΜΜΕ. Δεν είναι ποιητής όταν γράφει: «Ακόμα αναπνέει, καυτός συνεαυτός αργόμισθος, ξενοφερμένος ενδοβαλτός, ώσπου να σβήσει στο φλογώδες άηχο». Ακόμα και ο ποιητής Φανφάρας από την ταινία «Ξύπνα Βασίλη», θα τον είχε κατατροπώσει σε μια πιθανή αναμέτρηση.

Όλα αυτά οι στοιχειωδώς νοήμονες τηλεθεατές τα αντιλαμβάνονται και ενδεχομένως τα διαισθάνονται ακόμη και οι πιο πιστοί θαυμαστές του. Εκείνο όμως που ίσως διαφεύγει από τους περισσότερους είναι το μέγεθος της ημιμάθειας που προκλητικά και ανερυθρίαστα προβάλλει ως επίδειξη γνώσεων. Ωρες ώρες κοντεύει να σε πείσει ότι αυτός συνέταξε τις ερωτήσεις του Trivial Pursuit. Να και ο μαζοχισμός που λέγαμε. Στο δελτίο της 30ης Αυγούστου ξαναχτύπησε. Βρισκόταν σε εξέλιξη το θρίλερ με τις τηλεοπτικές άδειες και θέλησα να ακούσω και από τα επίσημα χείλη του λαμπρού εκφωνητή την διαχείριση του θέματος. Κρατούσα σημειώσεις και στο τέλος, ω του θαύματος, αποδείχτηκε περίτρανα ότι είναι ο άνθρωπος που κάνει λάθη ακόμα κι όταν σωπαίνει. Κατέγραψα στην απομαγνηματοφώνηση μόνο τα πιο κραυγαλέα, με τη χρονική σειρά που ακούστηκαν. Οι λέξεις εντός εισαγωγικών δικές του.

1. Αναφερόμενος στα γεγονότα της Μικρασιατικής εκστρατείας : «Στίφη αλαλάζοντα υποδέχονταν τον βασιλέα Κωνσταντίνο, νικητή των εκλογών». Ο Κωνσταντίνος υπήρξε ανώτατος πολιτειακός άρχοντας, ποτέ όμως αρχηγός κόμματος. Στις εκλογές μάλιστα της 1ης Νοεμβρίου 1920, ούτε καν βρισκόταν στην Ελλάδα. Επέστρεψε 1,5 μήνα περίπου αργότερα, μετά από δημοψήφισμα. Τις εκλογές επομένως τις είχε κερδίσει η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις, ο συνασπισμός δηλαδή των αντιβενιζελικών κομμάτων στον οποίο μετείχε και το φιλοβασιλικό, με ηγέτη τον Δ. Γούναρη.

2. Σχολιάζοντας τις αναφορές του Ε. Χεμινγουέι για τον ελληνικό στρατό, κατά την ίδια χρονική περίοδο: «Ο Χεμινγουέι είχε βρεθεί ως πολεμικός ανταποκριτής από την Ιταλία μέχρι την ανατολική Θράκη και στα περισσότερα μέτωπα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου».

Ο Αμερικανός συγγραφέας συμμετείχε ως εθελοντής στον ΑΠΠ, πολέμησε μάλιστα στην Ιταλία όπου και τραυματίστηκε. Πολεμικός ανταποκριτής ωστόσο αναλαμβάνει το 1920, τουτέστιν δύο χρόνια μετά τη λήξη των εχθροπραξιών, για λογαριασμό της καναδικής εφημερίδας Toronto Star.

3. Για τη δημοπράτηση των τηλεοπτικών αδειών : «Τελευταίο επεισόδιο αυτού του μηχανισμού είναι βεβαίως ο τραγέλαφος διαγωνισμός». Ο τραγέλαφος, το φανταστικό αυτό ζώο, δηλώνει μεταφορικά μια παράλογη κατάσταση. Συντακτικά όμως χρησιμοποιείται είτε μόνο του ως ουσιαστικό είτε ως επίθετο (τραγελαφικός) για να συνοδεύσει τη λέξη που προσδιορίζει.

4. Για το θόρυβο που είχε ξεσπάσει εκείνες τις μέρες για το μπουρκίνι : «Ο Γάλλος πρωθυπουργός κάνει μία από τις διεθνείς δηλώσεις της ημέρας λέγοντας η δημοκρατία μας είναι γυμνόστηθη. Αναφέρεται βεβαίως στον πίνακα του Ντελακρουά, η Ελευθερία οδηγεί το λαό κλπ, κλπ». Ο ξακουστός αυτός πίνακας χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές από διάφορα επαναστατικά κινήματα, ουδέποτε όμως σαν έμβλημα της γαλλικής δημοκρατίας. Εκτός από τη γαλλική σημαία, το πιο διαδεδομένο σύμβολο είναι η Marianne, μια γυναικεία μορφή που φοράει φρυγικό σκούφο και οι πρώτες αναπαραστάσεις της, ως αλληγορία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, εμφανίζονται κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Διάσημες Γαλλίδες έχουν δανείσει κατά καιρούς τα χαρακτηριστικά τους στην προτομή της Marianne, όπως η Μ. Μπαρντό, η Μ. Ματιέ, η Κ. Ντενέβ κ. ά

5. Λίγο πριν τις διαφημίσεις: «Θα κάνουμε ένα διάλειμμα από την ένταση της αδειολογίας». Η λέξη «αδειολογία» φυσικά και δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό. Θα του συγχωρήσουμε όμως αυτό το ατόπημα, διότι υπηρετώντας την μούσα της ποιήσεως, δικαιούται να είναι γλωσσοπλάστης.

6. Σχετικά με τους βομβαρδισμούς των Τούρκων σε κουρδικές περιοχές : «Η ιστορικός Μαριάννα Κορομηλά θα μας θύμιζε ότι η Νίσιβη ήταν κάποτε το ακροτελεύτιο όριο των ρωμαϊκών εδάφων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας».

α. Ο τόνος εδάφων δεν μου έχει ξεφύγει. Έτσι ειπώθηκε. β. Η πόλη αυτή κατακτήθηκε από τον Γαλέριο σε μια μάχη εναντίον των Περσών, το 298 μ.Χ. Η Κωνσταντινούπολη δεν είχε ακόμα ιδρυθεί και ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν είχε γίνει αυτοκράτορας. Από πότε λοιπόν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ταυτίζεται με τη Βυζαντινή, ειδικά για κείνη την περίοδο;

Μάλλον, εκτός από γραμματική και συντακτικό, πρέπει να ξαναδιαβάσω και Ιστορία.

Παρ’ όλα αυτά ο υπαλληλάκος του ΣΚΑΪ «παραμένει εν πλήρει συγχύσει αθώος», γιατί αποτελεί το σύμπτωμα της ευτέλειας του κυρίαρχου λόγου, τον πλήρη ξεπεσμό της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και την ανήκεστο βλάβη της τηλεοπτικής αισθητικής. Το χειρότερο είναι ότι όσο τέτοια άτομα τα προλογίζει ο Κ. Γεωργουσόπουλος, τόσο αυτά θα πολλαπλασιάζονται. Ο «πατριάρχης» της θεατρικής και λογοτεχνικής κριτικής απεφάνθη κατά την παρουσίαση της συλλογής του Κ. Μπογδάνου ότι πρόκειται «για δύσκολη ποίηση». Αυτό ήταν το αντίτιμο για να βγάλει την υποχρέωση της πρόσκλησής του στο «Ευθέως». Ίσως και μια κρυφή ελπίδα ότι θα μεσολαβούσε στο αφεντικό για να του δώσει καμιά εκπομπούλα, όπου θα μιλούσε για την ντοπιολαλιά την οποία τόσο πολύ ανέδειξε και βελτίωσε ο προστατευόμενός του στα λυρικά του παραληρήματα.

«Ω μαιανδρωδικήγρυλλιστοσάλπιγγα, οι συχνουρίες σου είναι για μένα

σαν πλιατσικολογημένες αμφικλινερυθροκυλίδες σ’ αλλεργικά πετούμενα».

Πικρό και θλιβερό πολύ το επιμύθιο. Όσο εμείς θα ακούμε τη φωνή του βραδινού εκφωνητή να μοιράζει καθημερινά κονκάρδες αγραμματοσύνης, νάρκες ρατσισμού και ξενοφοβίας και πτυχία ιδεολογικής χειραγώγησης, τόσο ο Πήγασος θα μας κοιτάζει από ψηλά, αμήχανος ποιους στίχους του παλιού καλού Νιόνιου θα του αφιέρωνε: «Τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα, που κάνει κριτική» ή «δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει».

πηγή: το κουτί της Πανδώρας