και ζήσαν αυτοί καλά. (τελεία)

Η «Ανάπτυξη» είναι η Κοκκινοσκουφίτσα των φιλελέδων. (δεν το μάθατε από εμένα)

Ο καρπός λοιπόν μιας ξέφρενης νύχτας στην Πάολα μεταξύ μιας μεθυσμένης Δαπίτισσας κι ενός μπούλη Οννεδίτη, πηγαίνει νέες-θέσεις-εργασίας στη γιαγιά-λαό (που εδώ και χρόνια τα’χει χάσει).

Ο κακός λύκος-Κράτος με «ανθρωπισμούς» και άλλους λαϊκισμούς, κερδίζει την εμπιστοσύνη της γιαγιάς-λαού και την-τον κάνει μια χαψιά.

Εννοείται ότι ο κακός λύκος-Κράτος είναι παιδί ενός σιωνιστή και μιας άπλυτης μπολσεβίκας, που τους ένωσε το κοινό μίσος για τον Ελληναρά.

Κι επειδή τα παραμύθια είναι βγαλμένα μέσα απ’τη ζωή, ο κακός λύκος-Κράτος είναι άπληστος και δεν του φτάνει που έφαγε τη γιαγιά (το παρόν και το παρελθόν), θέλει να φάει και την κοκκινοσκουφίτσα-Ανάπτυξη μαζί με τα καλούδια της - νέες-θέσεις-εργασίας (δηλαδή το μέλλον).

Φτιασιδώνεται λοιπόν με μισθάρες, άδειες και επιδοματάρες και αρχίζει τη μικρή και άβγαλτη κοκκινοσκουφίτσα-Ανάπτυξη στο μπίρι-μπίρι για Δημόσιες Επενδύσεις, για μήνες που μπαίνουν και μετά βγαίνουν και τέτοια.

Κι εκεί που είναι έτοιμος να τη φάει, πετάγεται ο τζημερόμορφος επενδυτής απ’την αλλοδαπή, ο οποίος με όπλο μια μυτερή οφσόρ στο χέρι εξοντώνει τον κακό-λύκο και σώζει την αχώνευτη γιαγιά-Λαό και την αθώα παιδούλα.

Για τους αγαθούληδες φιλελέδες το παραμύθι τελειώνει εδώ. Αυτό που δεν μαθαίνουν, είναι το ότι ο επενδυταράς είναι ένας τυχοδιώκτης που ψάχνει για μαλάκες, να χτυπήσει στο ψαχνό και να φύγει. Τρώει την μικρή περιουσία της γιαγιάς, εκμεταλλεύεται την εγγονή όσο περνάει η μπογιά της και την κάνει μια μέρα για άλλες επεγδύσεις, αφήνοντας πίσω 3 ανήλικα και πολλά χρέη.

Όλα αυτά συμβαίνουν στα παραμύθια.

Για την αληθινή ζωή, τα λέει ωραία ο pitsirikos.


 

Η απάτη της ανάπτυξης

31 Αυγ, ’16

Στην Ελλάδα περιμένουμε την ανάπτυξη και οι πολιτικοί -ο καθένας από την πλευρά του- υπόσχονται πως θα φέρουν την ανάπτυξη που θα φέρει νέες θέσεις εργασίας.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα -παντού οι πολιτικοί υπόσχονται ανάπτυξη που θα φέρει νέες θέσεις εργασίας- αλλά τώρα θα πούμε για την Ελλάδα.

Αφήνω κατά μέρος πως όσο πλησιάζει η ανάπτυξη, πληθαίνουν οι Έλληνες που εγκαταλείπουν τη χώρα, και πάω στην ανάπτυξη.

Ανάπτυξη έχουμε σήμερα στην Ελλάδα.

Αλλά αυτή η ανάπτυξη δεν είναι για όλους τους Έλληνες.

Και δεν θα είναι ποτέ για όλους τους Έλληνες.

Εφοπλιστές, τραπεζίτες και λοιποί ολιγάρχες αυξάνουν τα έσοδά τους.

Τότε, γιατί δεν μειώνεται η ανεργία;

Μα ποιος είπε ότι η ανάπτυξη φέρνει νέες θέσεις εργασίας;

Στην οικονομία της αγοράς, η ανάπτυξη έρχεται και με απολύσεις.

Όταν υπάρχουν απολύσεις, τα χρηματιστήρια του πλανήτη πετάνε από τη χαρά τους.

Μα πώς γίνεται να υπάρχει ανάπτυξη και να ανεβαίνει η ανεργία;

Μα δεν χρειάζονται οι εργαζόμενοι, όπως χρειάζονταν παλιότερα.

Δεν είναι αναγκαίοι πια.

Στην οικονομία της αγοράς, σε μια οικονομία που μπορεί να υπάρχει με μια σύνδεση στο Διαδίκτυο και έναν χειριστή, με προϊόντα παραγώγων και διάφορα άλλα παιχνίδια -που πρέπει να είσαι και Αϊνστάιν και ιδιοφυΐα των καζίνο για να τα καταλάβεις-, δεν είναι απαραίτητοι πολλοί εργαζόμενοι.

Ούτε τα εργοστάσια χρειάζονται τις στρατιές εργατών που χρειάζονταν στο παρελθόν.

Βάλε από δίπλα και την επανάσταση των υπολογιστών και του Διαδικτύου, και θα αντιληφθείς πως, αν μια χώρα οργανωθεί σωστά μέσω υπολογιστών, δεν θα χρειάζεται ούτε τους μισούς από τους δημοσίους υπαλλήλους που έχει σε γραφεία.

Και σε λίγα χρόνια, όλη αυτή η δουλειά δεν θα χρειάζεται καν εργαζόμενους.

Και τότε, γιατί δεν τους απολύει;

Δεν τους απολύει, γιατί τα κράτη είναι υποχρεωμένα να παρέχουν κάποια πράγματα στους πολίτες τους.

Διαφορετικά, τα κράτη δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Η εποχή της εργασίας -όπως την ξέραμε τουλάχιστον- έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά οι ζωές των ανθρώπων συνεχίζουν να εξαρτώνται απόλυτα από την εργασία.

Εδώ υπάρχει μια κοινωνική αντίφαση που ζητάει λύση.

Η ανεργία όλο και θα αυξάνεται -και η εργασία θα γίνεται όλο και πιο σπάνια- αλλά αυτό δεν είναι κακό.

Δεν έχουμε έρθει στη ζωή για να δουλεύουμε σαν σκλάβοι αλλά για να ζήσουμε και να ευτυχήσουμε.

Κάποτε ήταν ντροπή να δουλεύεις -μόνο οι δούλοι δούλευαν- αλλά κατάφεραν αυτή την ντροπή και αυτό το αίσχος να το κάνουν τίτλο τιμής και, τελικά, να ντρέπονται όσοι δεν εργάζονται.

Χωρίς εργασία, θα υπάρχει ελεύθερος χρόνος για γνώση και ηδονές.

Μα καλά, και πώς θα ζουν αυτοί που δεν εργάζονται και που όλο θα πληθαίνουν;

Καλά, δεν θα σου κάνω και οικονομική ανάλυση στο μπλογκ αλλά θα σου πω το εξής:

Αφού οι μεγάλες εταιρείες αυξάνουν διαρκώς τα κέρδη τους από τις απολύσεις, θα πρέπει να επιστρέφουν στην κοινωνία μέρος από αυτά τα κέρδη, που οφείλονται σε αυτούς που απολύθηκαν.

Η ανάπτυξη είναι εδώ -ο καπιταλισμός στην εξελιγμένη του μορφή της οικονομίας της αγοράς όλο και αναπτύσσεται- αλλά νέες θέσεις εργασίας όχι μόνο δεν πρόκειται να υπάρξουν αλλά θα μειώνονται και διαρκώς.

Δεν χρειάζονται εργαζόμενοι!

Κοιτάξτε πόσους ανέργους είχαν οι ευρωπαϊκές χώρες την δεκαετία του ’50 και πόσους έχουν σήμερα. Θα πάθετε σοκ.

Όσο αυξάνεται η ανάπτυξη στην οικονομία της αγοράς, μειώνονται οι θέσεις εργασίας.

Λογικό είναι.

Και τότε γιατί οι πολιτικοί υπόσχονται ακόμα νέες θέσεις εργασίας;

Γιατί υπάρχουν ακόμα καθυστερημένοι που τους πιστεύουν.

(Η εποχή που οι άνθρωποι δεν θα εργάζονται αλλά θα δημιουργούν, πλησιάζει. Τότε θα ήθελα να γεννηθώ.)