κοσμογονικές αλλαγές

Ιστορίες

 

21 Σεπ, ’16

Ο Ντάλτον Τράμπο υπήρξε από τους κορυφαίους Αμερικανούς σεναριογράφους και θεατρικούς συγγραφείς. Το πιο γνωστό έργο του ήταν το αντιπολεμικό αριστούργημα «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», ένα έργο που επηρέασε εκατομμύρια ψυχές σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ύστερα ήρθε ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος και, όταν τέλειωσε, ο Τράμπο -μαζί με άλλα φωτισμένα μυαλά της τότε αριστερής αμερικανικής διανόησης- αντιτάχθηκε στο σκηνικό του επόμενου ολοκληρωτικού πολέμου που στηνόταν από την Αμερική και τους συμμάχους της με την δημιουργία του ΝΑΤΟ και τις επεμβάσεις στην Ελλάδα, στην Κορέα και στην Ινδοκίνα.

Όμως, ήταν ταυτόχρονα και η εποχή που ο Μακαρθισμός έδειχνε τα δόντια του, μαζί και τα όρια της αστικής αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».

Ο Τράμπο –όπως και τόσοι άλλοι– κατηγορήθηκε ως πράκτορας των κομμουνιστών και τον σοβιετικών.

Όταν τον κάλεσαν στην επιτροπή Μακάρθι για να απολογηθεί, αρνήθηκε να απαντήσει στις προβοκατόρικες ερωτήσεις που του έθεταν, υπερασπιζόμενος την υπόληψη και την αξιοπρέπειά του.

Για την πράξη του αυτή, τιμωρήθηκε με φυλάκιση και πέρασε μερικούς μήνες σε αμερικανική φυλακή.

Όταν βγήκε, κατέφυγε στο Μεξικό.

Στην Αμερική είχε αποκλειστεί από κάθε είδους εργασία στην βιομηχανία του θεάματος, όμως συνέχισε να γράφει σενάρια για τον κινηματογράφο, δύο από αυτά μάλιστα τιμήθηκαν με Όσκαρ αλλά είχαν την υπογραφή ενός άλλου προσώπου και όχι του πραγματικού δημιουργού τους.

Όταν γύρισε μετά από αρκετά χρόνια πίσω στην πατρίδα του, συνεργάστηκε με μεγάλους σκηνοθέτες και υπόγραψε αρκετά σπουδαία σενάρια σε ταινίες όπως ο «Πεταλούδας» και ο «Σπάρτακος».

Το 1993, η χήρα του Ντάλτον Τράμπο παρέλαβε το τιμητικό αγαλματίδιο Όσκαρ για τα σενάρια που ο ίδιος είχε γράψει αλλά δεν είχε την δυνατότητα να τα παρουσιάσει τότε ως δικά του.

Φυσικά, η ίδια η ιστορία του σπουδαίου αυτού δημιουργού είναι μια τρανταχτή απόδειξη πως κάτι «μπορούμε να κάνουμε».

Η ίδια η ζωή, όμως, κινείται φορές όπως το εκκρεμές που κρέμεται από το σχοινί του και επιστρέφει με τρόπο δραματικά γελοίο στο ίδιο σημείο από το οποίο χρόνια πριν ξαναπέρασε.

Το κακό με μας τους ανθρώπους είναι πως, όταν λέμε πως «κάτι μπορεί ή δεν μπορεί να γίνει», εννοούμε πως αυτό το κάτι θα αλλάξει -ή δεν θα αλλάξει-, προκειμένου να ικανοποιήσει τις δικές μας προσδοκίες και τα δικά μας συμφέροντα.

Όμως, η Ιστορία δεν λαμβάνει ποτέ υπόψη της την μελαγχολία ή τον ενθουσιασμό του ενός και του άλλου.

Και σε αντίθεση με τον Πιτσιρίκο, πιστεύω ότι η ανάγκη αποτελεί την αναγκαία αλλά όχι και την απαραίτητη συνθήκη για να αλλάξει αυτός ο κόσμος προς το καλύτερο.

Άλλωστε, η ανάγκη πάντα εδώ ήταν, ίδια κι επιτακτική. Ίσως όμως και να μην διαφωνούμε ουσιαστικά.

Τους προσεχείς λίγους μήνες θα υπάρξουν κοσμογονικές αλλαγές –τα οικονομικά δεδομένα αυτό δείχνουν– και εξελίξεις που όμοιες τους ο καπιταλισμός δεν έχει ζήσει ακόμα.

Ωραία θα πει κανείς, τόσο καλύτερο.

Όμως τα πράγματα δεν πρόκειται να πάνε προς «το καλύτερο».

Το αντίθετο θα συμβεί.

Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος εκτός από τους φασίστες, για να εκμεταλλευτούν πολιτικά αυτό το τρομερό στραβοπάτημα που θα συμβεί.

Και οι φασίστες είναι αίμα δικό τους, το χρήσιμο εξώγαμο της αστικής καπιταλιστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που ψοφά.

Το ίδιο κι ο πόλεμος.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

 

(Αγαπητέ Ηλία, οι φασίστες έρχονται από παντού. Και δεν ξέρουν ότι είναι φασίστες. Η ανθρωπότητα πάλι στην ίδια παγίδα. Ηλία, αγάπη, έρωτας, φίλοι, γαλήνη, διάβασμα, κάνα καλό κρασί. Η ζωή του Ντάλτον Τράμπο έγινε μια πολύ καλή ταινία, στην οποία -εκτός από τον υπέροχο πρωταγωνιστή- παίζει και η Νταϊάν Λέιν, η οποία υποδύεται τη σύζυγο του Τράμπο. Πολύ όμορφη γυναίκα. Την αγαπούσα παλιά και, όταν είδα την ταινία, συνειδητοποίησα πως την αγαπάω ακόμα. Να είσαι καλά, Ηλία.)

πηγή: pitsirikos