η Ιθάκη κι ο Λεβέντης

Η αναγγελία του τέλους των μνημονίων στην Ιθάκη, είναι η μεγαλύτερη παρτούζα σημαινόντων και σημαινομένων έβερ. Γνώμη μου πάντα.

Και εξηγούμαι. Οκ και η Ομηρική Οδύσσεια, βρίθει συμβολισμών και σπουδαίων νοημάτων, αλλά όλα αυτά είναι νοήματα ζωής και συνδεδεμένα με πανανθρώπινες αξίες, χωρίς ιδιαίτερα "ενδημικό" χαρακτήρα. Τούτο εδώ το έπος είναι καθαρά νεοελληναράδικο.

Η σύγχρονη πολιτική σκηνή είναι τίγκα στις Σειρήνες, στους Μνηστήρες, στις Πηνελόπες, στους Λωτοφάγους, στους Κύκλωπες και στους περιπλανώμενους Οδυσσέες.

Η αναζήτηση της Ιθάκης (και της Ομηρικής και της Καβαφικής) είναι εσωτερική υπόθεση, όλοι το ξέρουν αυτό. Όπως είναι και καθαρά προσωπική. Ο καθένας δηλαδή με την Ιθάκη του και μάλιστα χωρίς να είναι υποχρεωμένος και να την ψάξει.

Η κρίση ήταν μια ευκαιρία για αυτοκάθαρση και για μια επαναπροσέγγιση του τρόπου που υπάρχουμε ως άτομα αλλά και ως μέλη ενός συνόλου, μιας κοινωνίας, ενός κράτους, μιας κοινότητας.

 Όλοι ξέρουμε καλά ότι δεν καταφέραμε και πολλά πάνω σ'αυτό. Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια, γιατί μπορεί τα μνημόνια να τελείωσαν στο τυπικό τους μέρος, αλλά τα εφαρμοστικά τους μέτρα και οι δεσμεύσεις πλεονάσματος είναι εδώ, για να συνεχίσουν την κρίση. Όπως και ο φασισμός ξύπνησε και είναι εδώ. Και ως νοοτροπία και ως πολιτική κατεύθυνση (σιγά μην είναι ιδεολογία).

Τουλάχιστον ας είμαστε ειλικρινείς. Αμφιβάλλει κανείς ότι η Ιθάκη, δεν είναι παρά μια στάση, στην ΤΙΝΑ την ανθρωποφάγα καπιταλισμόγρια? Κάτι σαν τον Λεβέντη της εθνικής.

Ξέρει κανείς προς τα που πέφτει το νησί των Λωτοφάγων? Εκεί έπρεπε να πάει ο Τσίπρας για τον πανηγυρικό.