Η κόλαση τριγυρίζει..

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ρούσσος Βρανάς

Στην αρχή...

... είχαν πιστέψει πως ήταν γι' αυτούς μια μεγάλη ευκαιρία να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Με περισσότερες και καλύτερες δουλειές. Με περισσότερα και καλύτερα νοσοκομεία. Με περισσότερα και καλύτερα πανεπιστήμια. Ετσι τους είχαν δείξει την Ευρωπαϊκή Ενωση: ως συνώνυμη του κοινωνικού κράτους. Σήμερα, οι λαοί των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών ανακαλύπτουν ότι άλλη Ευρώπη τούς έδειξαν και σε άλλη τους έβαλαν. H Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ανοίγει σε αυτές τις χώρες περισσότερες και καλύτερες δουλειές, περισσότερα και καλύτερα νοσοκομεία, περισσότερα και καλύτερα πανεπιστήμια. Μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κλείνει και αυτά που υπάρχουν.

Στην αρχή...

... είχαν πιστέψει πως για όλα έφταιγε ο δημόσιος τομέας της οικονομίας. Και όσοι δεν εργάζονταν σε αυτόν, έμειναν απλοί θεατές της κατεδάφισής του από τις κυβερνήσεις τους. Παρατηρούσαν με τρόμο να καταστρέφονται καθημερινά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων, ζώντας στην πλάνη πως το δικό τους κεφάλι θα γλίτωνε από το αμείλικτο δρεπάνι του Θεριστή. Χιλιάδες άνθρωποι έχαναν από τη μια μέρα στην άλλη τις συντάξεις τους, τους μισθούς τους, πετάγονταν στον δρόμο, θύματα κυβερνήσεων δουλικών και μέσων ενημέρωσης υποτακτικών που είχαν αναλάβει να «πουλήσουν» τη λιτότητα ως κάτι αναπόφευκτο, περίπου όπως ένα φυσικό φαινόμενο. Ωσπου ήρθε και η σειρά των θεατών. Και τότε μόνο κατάλαβαν ότι, στα μάτια των σφαγέων, κανείς δεν ήταν αθώος. Τότε μόνο αναρωτήθηκαν γιατί άραγε να μην πληρώνουν ποτέ οι ένοχοι παρά μονάχα οι αθώοι, γιατί άραγε να πληρώνουν πάντα οι πολλοί που έχουν τα λίγα και όχι οι λίγοι που έχουν τα πολλά.

Στην αρχή...

... είχαν πιστέψει πως η Ευρωπαϊκή Ενωση θα γινόταν μια πραγματική πολιτική και οικονομική ένωση. Πως θα έβαζε σε μια τάξη και τις δικές τους χώρες. Πως θα τσάκωνε τους πλουτοκράτες που φυγάδευαν τα πλούτη τους σε φορολογικούς παραδείσους. Πως θα έβαζε τα δυο πόδια των μεγαλοτραπεζιτών σε ένα παπούτσι. Πως θα γέμιζε τις «τρύπες» των φτωχότερων ευρωπαϊκών χωρών με τα πλεονάσματα των πλουσιότερων. Ωσπου άρχισαν να πέφτουν βροχή τα μέτρα λιτότητας, σαν να ήταν αυτός ακριβώς ο κυριότερος στόχος της Ευρωπαϊκής Ενωσης: να διατηρήσουν οι πλουσιότερες χώρες της τα πλεονάσματα και οι φτωχότερες τα ελλείμματα, με δυο λόγια, να γίνουν οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι (σαν να είναι απόλυτα φυσιολογικό, φέρνει το παράδειγμα ο οικονομολόγος Μάρσαλ Οερμπακ, σε μια πολιτική και οικονομική ένωση όπως οι ΗΠΑ, το Τέξας να επιμένει να διατηρεί μόνιμα εμπορικά πλεονάσματα έναντι των άλλων 49 αμερικανικών πολιτειών).

Σήμερα πια...

... δεν πιστεύουν τίποτα. Γνωρίζουν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι ο παράδεισος που είχαν ονειρευτεί. Και ότι χωρίς μια ριζική κοινωνική και πολιτική αλλαγή, πρώτα στις δικές τους χώρες, η κόλαση θα τους παραμονεύει. «Η κόλαση τριγυρίζει πάντα. Το σχήμα της είναι κυκλικό και είναι απ' τη φύση της ατελείωτη, αφόρητη και επαναληπτική» (Φλαν Ο' Μπράιεν, «Ο τρίτος αστυνόμος»).

πηγή: tanea