ΞΑΝΑΡΧΙΝΟΥΜΕ

[…]

Ονειρευτήκαμε να ζούμε και να πεθαίνουμε
σαν άνθρωποι, μόνο σαν άνθρωποι,
όχι σαν υπεράνθρωποι, ούτε σαν σκουλήκια της λάσπης.

Ναι! Το λέμε χωρίς ντροπή! Κουραστήκαμε.
Κουραστήκαμε να βλέπουμε τα ταπεινά και τα μεγάλα μας όνειρα
τριάντα χρόνια να φυλλορροούνε.

Αλλά εδώ δεν υπάρχει σταυροδρόμι, δεν υπάρχει θέμα εκλογής,
δεν μπορείς να διαπραγματευτείς αμοιβαίες υποχωρήσεις,
δεν διαπραγματεύεσαι με το δήμιο την ώρα και τον τόπο της εκτέλεσης,
δεν μπορείς ούτε καν να γυρέψεις αναστολή
για λίγη ξεκούραση — εδώ δεν υπάρχει ξεκούραση.
Υπάρχει θάνατος, υπάρχει σκλαβιά, υπάρχει κατάργηση της ανθρώπινης
ιδιότητας, υπάρχει επιστροφή σε μιαν εποχή πού οι άνθρωποι δεν ήταν ακόμα
άνθρωποι.

Γι’ αυτό και δεν υπάρχει σταυροδρόμι — ένας δρόμος υπάρχει,
κι αν τριάντα χρόνια στάθηκαν πολλά
ο ίδιος μένει για άλλα χίλια χρόνια και τριάντα.

Ξαναρχινούμε, λοιπόν.

Στ’ όνομα αυτού του τόπου που τον σκέπασαν πάλι τα μηχανοκίνητα
του κατακτητή,
Στ’ όνομα των ποδοπατημένων ονείρων μας,
Στ’ όνομα των μυριάδων νεκρών μας, που δεν είναι δυνατό να πέθαναν
για το τίποτα,
Στ’ όνομα των ζωντανών που δε θέλουν να πάψουν να είναι άνθρωποι,
Εμείς, που δεν ονειρευτήκαμε να είμαστε ήρωες, παρά μόνο άνθρωποι
Ξαναρχινούμε, ξαναρχινούμε….

Θοδόσης Πιερίδης

Σ΄ ένα νοσοκομείο της Πράγας, τέλη Απρίλη 1967.

[Β΄ΤΟΜΟΣ ΑΠΑΝΤΩΝ: ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ]