την σάρκα σε χρήμα

"Δεν υπάρχει πια επιστροφή"
από τον μεγαλειότατο mr.Freeman

Στο DNA μας υπάρχει μια αμφιθυμία

Ο Γιώργος Πρεβελάκης, καθηγητής στη Σορβόννη, επανατοποθετεί την Ελλάδα στον ιστορικό, πολιτιστικό, γεωπολιτικό χάρτη

Της Μαργαριτας Πουρναρα

«Δεν καθορίζουμε εμείς την ιστορία. 

Η ιστορία μας πέφτει στο κεφάλι. 

Τώρα θα συνειδητοποιήσουμε αν η τελευταία τριακονταετία κατάφερε να διαβρώσει τους «γενετικούς» πολιτιστικούς κώδικες που διαθέτουμε ως Ελληνες». 

Η συζήτηση με τον Γιώργο Πρεβελάκη, καθηγητή Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και Γεωπολιτικής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών, ξεκινά με ορμή. Τα ερωτήματα γεννιούνται από τη συνεχή και ενδιαφέρουσα αρθρογραφία του στον ελληνικό και τον γαλλικό Τύπο, όπου ακολουθεί ένα διαφορετικό αναλυτικό πλαίσιο απέναντι στην ελληνική κρίση. 

Με τη νηφαλιότητα που του δίνει ο ξενιτεμός, με δίψα για την ουσία και κυρίως την άποψη ότι υπάρχει περιθώριο για έναν νέο πατριωτισμό, ο Πρεβελάκης μας προσφέρει μια διαφορετική γωνία θέασης της σημερινής δύσκολης κατάστασης. 

Με σπουδές αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας, ο ανιψιός του λογοτέχνη Παντελή Πρεβελάκη, ο οποίος ζει στο Παρίσι από τη δεκαετία του '80, επανατοποθετεί την Ελλάδα στον ιστορικό, πολιτιστικό και γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου, βλέποντας την ελληνική ιδιαιτερότητα ως το μεγαλύτερό μας διαπραγματευτικό πλεονέκτημα.

Ο Πρεβελάκης αισθάνεται την ανάγκη να θέσει εξαρχής μια χρονική αφετηρία: «Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια διαρκή περιδίνηση από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, με πολέμους, εμφύλιες συρράξεις και καταστροφές που άφησαν τραύματα στον πληθυσμό. Η μεταπολίτευση έφερε μια μεγάλη αλλαγή: θεωρήσαμε ξαφνικά και αυθαίρετα ότι είμαστε ασφαλείς ως μέλη του ΝΑΤΟ, ότι μπορούμε να χαρούμε μια ανέξοδη ευημερία χάρις στην Ε. Ε. 

Επρόκειτο σαφώς για μια λανθασμένη εκτίμηση, που μας έκανε να γυρίσουμε την πλάτη σε δύσκολα θέματα, να μην αναρωτηθούμε ποιοι είμαστε και πώς οργανώνουμε την κοινωνία μας. Είναι τα θεμελιώδη ερωτήματα που ξεπήδησαν με την κρίση και επανέφεραν πικρίες και εντάσεις για τη χρήση (και την κατάχρηση) του εθνικισμού και του πατριωτισμού». 

Η διανόηση απέτυχε 

Για τον καθηγητή, ο εθνικισμός και ο πατριωτισμός -δύο εξίσου δαιμονοποιημένοι όροι- παραμένουν τα θεμέλια της πολιτικής οργάνωσης: «Η γεωγραφία μας δίνει μια πειστική απόδειξη καθώς βλέπει τον χώρο διαμερισμένο. Το οριοθετημένο εδαφικό σύστημα αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηθεί μια δημοκρατική κοινωνία. Εχουμε ανάγκη τόσο την υλική οριοθέτηση, δηλαδή τα σύνορα, όσο και την πνευματική, δηλαδή τη γνώση του ποιος ανήκει στην ίδια ομάδα με εμάς. Ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός έχουν πολιτιστικές αναφορές. Παλαιότερα, λ. χ., υπήρχε η ψευδαίσθηση -την οποία σήμερα απορρίπτουμε ως ρατσιστική- της ύπαρξης μιας κοινότητας αίματος. Η μυθολογική συγκρότηση της πολιτισμικής βάσης του πατριωτισμού εξελίσσεται συνέχεια σε όλα τα έθνη. Η επεξεργασία της είναι το πιο δημιουργικό έργο της διανόησης. Η διανόηση πρέπει να μεταβολίσει αυτό το υλικό, διότι ο μετασχηματισμός του καθορίζει την προσαρμογή της κοινωνίας στο περιβάλλον που αλλάζει. Αν οι διανοούμενοι δεν επιτελούν αυτή τη λειτουργία, η κοινωνία μένει στάσιμη, παρακμάζει και βουλιάζει από τις επιδράσεις του περιβάλλοντος. 

Αν αντιθέτως οι διανοούμενοι είναι πολύ ανοιχτοί και δεν σέβονται την προαναφερθείσα αναγκαιότητα για οριοθέτηση, τότε αναπτύσσονται φυγόκεντρες δυνάμεις και ανταγωνιστικοί μύθοι, που πάλι μπορεί να διαλύσουν την κοινωνία» τονίζει στην «Κ». 

Στην Ελλάδα τι έγινε; «Καταφέραμε να πάσχουμε και από τα δύο κακά. Διαθέτουμε και τους υπέρμαχους ενός αρτηριοσκληρωτικού εθνικισμού αλλά και μια διανόηση τόσο ανοιχτή σε διεθνή ρεύματα και στη γενική αμφισβήτηση -όπως ήταν λογικό να συμβεί στον χώρο της αριστεράς μετά τον Εμφύλιο- που αγνοεί την ανάγκη για τον εθνικό μύθο, μια ζωογόνο δύναμη για την κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι η διανόηση και η τέχνη παραμένουν μουγγές στη χώρα μας, που δοκιμάζεται από την κρίση». 

Ανάμεσα σε Ανατολή - Δύση 

Στην αρθρογραφία του ο Πρεβελάκης κάνει συχνά λόγο για μια θεμελιώδη αντίφαση στην ελληνική ψυχή, που μας οδηγεί σε μια περίεργη αντιμετώπιση της Δύσης. «Η Ευρώπη βλέπει την Ελλάδα σαν τη χώρα -θεματοφύλακα της αρχαίας κληρονομιάς, η οποία έχει τεράστια σημασία για την ταυτότητα της Γηραιάς Ηπείρου. Επάνω στην αρχαιοελληνική αναφορά θεμελιώθηκε η νεωτερικότητα, δηλαδή η επανάσταση της Ευρώπης έναντι ενός κόσμου όπου κυριαρχούσε η θρησκευτική προσέγγιση. Ομως η Ελλάδα το διαχειρίζεται κατά τρόπο σχιζοφρενικό, το τεράστιο πνευματικό κεφάλαιο της αρχαιότητας. Το εκμεταλλεύεται κατ' επανάληψη (από την Ελληνική Επανάσταση ώς την ΕΟΚ και τους Ολυμπιακούς), αλλά ταυτόχρονα το βλέπει ως μορφή πνευματικής αποικιοκρατίας της Δύσης. Αυτό συμβαίνει διότι η ελληνική ψυχή είναι ανατολική. Το υλικό από το οποίο αποτελείται ο Ελληνας είναι οι Ρωμιοί, δηλαδή Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Από αυτούς μια μεγάλη ομάδα ήταν ελληνόφωνοι που συνυπήρχαν με τους Αλβανόφωνους, τους Βλαχόφωνους κ. ά. 

Στο πολιτισμικό γενετικό μας υλικό υπάρχει μια αμφιθυμία που δημιουργεί έχθρα απέναντι στην αρχαιότητα. Την αντιπαθούμε διότι την βλέπουμε σαν στοιχείο δυτικής ηγεμονίας. Αρα την αντιμετωπίζουμε με κυνισμό, ως ένα εμπορεύσιμο αγαθό. Οι Δυτικοί από την άλλη έχουν μια πολύ ισχυρή θετική αναπαράσταση για το μεγαλείο της αρχαιότητας και τους Νεοέλληνες ως συνεχιστές της παράδοσης αυτής. Αυτός είναι και ο λόγος που το στερεότυπο καταρρέει εύκολα όταν γνωρίζουν την πραγματικότητα στη σύγχρονη Ελλάδα, από το 1821 μέχρι σήμερα. Και έτσι ο φιλελληνισμός γίνεται μισελληνισμός. Υπάρχουν κύκλοι στον τρόπο με τον οποίον η Δύση βλέπει την Ελλάδα, από την εξιδανίκευση μέχρι την ταπείνωση. Ομως ας μείνουμε σε κάτι πολύ ουσιαστικό. Η σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Δύση είναι πάντα φορτισμένη και το ελληνικό θέμα είναι ζωτικής σημασίας για τους Δυτικούς.

 [πηγή]

σημείο βρασμού

Η επανάσταση έρχεται. Μια επανάσταση η οποία θα είναι ειρηνική αν φερθούμε σοφά, συμπονετική αν νοιαστούμε αρκετά και επιτυχημένη αν σταθούμε τυχεροί. 

Αλλά ακόμα κι αν δεν συμβούν τα παραπάνω "αν", η επανάσταση θα έρθει. Μπορούμε να επηρεάσουμε τον χαρακτήρα αυτού που έρχεται, αλλά δεν μπορούμε να το ματαιώσουμε.

John F. Kennedy

πεμπτοφαλλαγγίτες ή σιχάματα?

Α πα πά! ο Παπαδήμος; Α πα πά!..

Στάθης  31/05/2012

Σιγά που δεν θα βρίσκονταν γραικύλοι απ’ το καθ’ ημάς πλεόνασμα, οίτινες δεν θα την έπεφταν στον Γκύντερ Γκρας.

Ενας μάλιστα εξ αυτών, που κοσμεί νεόκοπος την επ’ εσχάτοις μαινάδα εφημερίδα του ΔΟΛ, ήτις έχει αναλάβει εργολαβικά τον αφανισμό της λαϊκής αντίδρασης στο Μνημόνιο, την πέφτει στον Γκύντερ Γκρας, σαν την αλογόμυγα στο άλογο κούρσας. Κάνει... λογοτεχνική κριτική στον Γκρας ο δικός μας ανελλήνιστος «ελληνιστής» που, μιλώντας ο ίδιος στην τηλεόραση, μπέρδεψε τα «επίχειρα» με τα «επιτίμια» και τα ξεστόμισε... «επίτιμα»!!

Θα μου πείτε, τέτοιους διαθέτουν πια τα πάλαι ποτέ σοβαρά «ΝΕΑ», όχι! Εξακολουθούν να διαθέτουν καλούς, κι ορισμένους εξαιρετικούς, δημοσιογράφους (και συνεργάτες), αλλά αυτή

η «άτιμη η ανάγκα» να χτυπηθεί το φρόνημα του λαού και σούζα να κάθονται οι πληβείοι, επιβάλλει να προβάλλονται νούλες κι εκεί που, επί Λαμπράκη, υπήρχε χώρος να κρεμάνε οι καπετάνιοι τ’ άρματα, τώρα κρεμάνε τα αγράμματα κουβέντες δουλικές και προπαγάνδες.

Βγήκε λοιπόν ο Γουλιμής να βγάλει τον Γκύντερ Γκρας αρχαιοελληνόπληκτο...!

Κατά τον ίδιο τρόπο που, όταν ο Γκύντερ Γκρας έγραψε ανάλογο ποίημα εναντίον του Ισραήλ επειδή εξοντώνει τους Παλαιστίνιους, βγήκαν τα απανταχού αθύρματα της Μοσάντ να τον βγάλουν... αντισημίτη!

Το ίδιο έργο της αποδόμησης διά της συκοφαντίας, χρόνια τώρα.

Δεν περπατάει πια.

Οπως δεν περπατάει πλέον και η προπαγάνδα όσων στην Ελλάδα και το εξωτερικό αφού πρώτα δημιούργησαν την τερατώδη παθολογία που ταλανίζει τον πλανήτη, ύστερα την επικαλούνται ως άλλοθι για τη στάση τους - όπως η κυρία Λαγκάρντ όταν επικαλέσθηκε τα παιδιά της Σομαλίας ή του Νίγηρα, λες και δεν είναι η ίδια και η πολιτική του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού που έκαναν τη Σομαλία ή τον Νίγηρα κόλαση για τα παιδιά τους.

Λες και δεν φταίει η Αποικιοκρατία στο παρελθόν, η Νεοαποικιοκρατία σήμερα κι ο καπιταλισμός πάντα, που οι χώρες αυτές λιμοκτονούν! Λες και δεν φταίει το Δ.Ν.Τ. για τα μονεταριστικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν κι εξακολουθούν κατά συρροήν να διαπράττονται! λες και δεν φταίει αυτή η Διεθνής των Ληστών για την ενδημούσα πείνα, σε όσες χώρες έβαλε στο χέρι!

Όμως, αλλάζουν τα πράγματα - όχι, ακόμα, δραματικά, αλλά τουλάχιστον φαίνεται να αρχίζει ένας αγώνας για να αλλάξουν! κι έχουμε την τιμή στη χώρα μας (που δεν βαρύνεται με πογκρόμ, γενοκτονίες και Στρατόπεδα Συγκέντρωσης) να γίνονται ορισμένα από τα πρώτα βήματα αυτού του αγώνα.

Αλλά βαρύνουν τη χώρα, η Υποτέλεια, η Διαπλοκή και η Διαφθορά - αυτή είναι η παθολογία που έχει παράξει το πολιτικό προσωπικό των ανδρεικέλων και των ραγιάδων - παθαίνουν, φερ’ ειπείν, ιερή φρίκη με τις «κρατικοποιήσεις» εκείνοι που ιδιωτικοποίησαν τον ΟΤΕ, στην πραγματικότητα κρατικοποιώντας τον, αλλά προς χάριν άλλου κράτους. Της Γερμανίας! Διότι η Ντόϋτσε Τέλεκομ είναι μια κρατική εταιρεία και δουλειά της προπαγάνδας του ΔΟΛ, του Mega, των Αλαφούζων είναι να μην το γνωρίζετε.

'Ομως οι μετοχές της Ντόϋτσε Τέλεκομ ανήκουν κατά 15% στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση και κατά 17% στην κρατική Τράπεζα KFW που ελέγχεται επίσης απ’ την κυβέρνηση.

Με τη διασπορά των υπόλοιπων μετοχών, ουδείς άλλος δύναται να ελέγξει την Ντόϋτσε Τέλεκομ πλην του Γερμανικού κράτους. Ω ναι! του κράτους.

Κατά τα άλλα η εγχώρια μαύρη προπαγάνδα εξορκίζει ως ανέφικτες τις κρατικοποιήσεις (όπως των πετρελαίων της η Αργεντινή), ζητά λιγότερο (κι όχι καλύτερο) κράτος, ενώ αυτοί που έκαναν το ελληνικό κράτος, τούρκικο δοβλέτι, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., κατηγορούν την Αριστερά για κρατισμό.

Πολλά χρόνια ζήσαμε με πολλά ψέματα.

Δεν φταίει η Αριστερά... με συγχωρείτε, δεν φταίει ο λαός που του έφαγαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία, δεν έστησε η Αριστερά την κομπίνα του Χρηματιστηρίου, δεν τα ’παιρνε απ’ τη Ζήμενς ο Μήτσος ο περιπτεράς, ούτε φόρτωσε το ναυτικό με υποβρύχια που γέρνουν ο κ. Δραγασάκης.

Δεν εξανάγκασε η Αριστερά τον κ. Σαμαρά να υπογράψει φαρδιά - πλατιά το «Μνημόνιο 2», ούτε τον Γιωργάκη να παγιδέψει την Ελλάδα, ούτε τον κ. Βενιζέλο να βάλει διαφοροποιημένο ΦΠΑ στις μπουγάτσες.

Πολλά ψέματα επί πολλά χρόνια. Πολλή η προπαγάνδα και η Πέμπτη Φάλαγγα.

Διότι, τι είναι οι Ελληνες πολιτικοί που παρακαλούν Ευρωπαίους συναδέλφους τους να κάνουν δηλώσεις, όπως αυτή του Μπαρόζο για εσωτερική κατανάλωση -τρομοκρατική!- στην Ελλάδα;

Τι είναι αυτοί οι Ελληνες πολιτικοί;  πεμπτοφαλλαγγίτες ή σιχάματα;

Τι είναι οι πολιτικοί που, όπως ο κ. Βενιζέλος, υπερακόντισαν την Τρόικα σε «Μνημονιακό Μένος»;

Τι σόϊ «εθνική» είναι μια Τράπεζα, όταν προσπαθεί να τρομοκρατήσει τις Ελληνίδες και τους Ελληνες με «εκθέσεις»; Δεν μας έχουν τρομοκρατήσει αρκετά αυτή και οι εν χρυσίω Αδελφές της με  τα τοκογλυφικά δάνεια και τις εναρμονισμένες πρακτικές;

Μπορεί να υπάρχουν ανάμεσά μας ευάριθμοι ραγιάδες, αλλά δεν είναι δομημένοι να ζουν σαν ραγιάδες οι πολλοί πολίτες...

mail: stathis@enikos.gr

πηγή: enikos

29 διαχειριστές (και ειδικοί εκκαθαριστές) συνιστούν νουδού. Αυτοί...θέλουν!..

ΕΝΤΟ ΜΕ ΤΑΞΙ στο Μόντρεαλ..

Αφοπλιστική απάντηση φοιτητών στην αστυνομία του Μόντρεαλ

Σάββατο, 26 Μαΐου, 2012, 4:48 μμ 

Η αστυνομία του Μόντρεαλ ζήτησε από τους διαδηλωτές φοιτητές να τους δώσουν σχεδιάγραμμα της πορείας τους. Οι φοιτητές ανταποκρίθηκαν άμεσα… 

Όπως φαντάζεστε, η απάντηση τους κάνει το γύρο των social media όλου του κόσμου.

Οι φοιτητές διαμαρτύρονται για τις αυξήσεις στα δίδακτρα καθώς και για νομοσχέδιο που περιορίζει το δικαίωμα στη διαδήλωση.

πηγή: enimerosi24

Δημοκρατία "πάση θυσία"

Τελευταία ελπίδα για την Ευρώπη: ΣΥΡΙΖΑ

18 Μάι, ’12 12:44 ΜΜ

Έγραψε: Pitsirikos

 

Η Ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια. Η Ελλάδα θεωρήθηκε ο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης αλλά σήμερα έχει τη δυνατότητα να σώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Ένωση των κοινωνιών και των πολιτών, όχι την Ευρωπαϊκή Ένωση των τραπεζών.

Τα καθεστωτικά ελληνικά ΜΜΕ μαζί με τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ –και όλους όσοι εκπροσωπούν το σύστημα που οδήγησε τη χώρα μας στην χρεοκοπία- προσπαθούν με λύσσα να παρουσιάσουν μια πιθανή νίκη της Αριστεράς στις επόμενες εκλογές, ως καταστροφή για τη χώρα και υποστηρίζουν πως μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει την έξοδο από το ευρώ.

Τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η νίκη της Αριστεράς είναι η μόνη πιθανότητα που έχει η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη.

Η κυρία Μέρκελ και οι διοικούντες την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι τόσο χαζοί, ώστε να οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ την Ελλάδα επειδή οι πολίτες της ψήφισαν ένα κόμμα το οποίο δεν μπορούν να ελέγξουν και να εκβιάσουν, όπως έκαναν επί δεκαετίες με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.

Αν μετά από νίκη του ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα αναγκαστεί σε έξοδο από την ευρωζώνη, το μήνυμα που θα σταλεί σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες είναι πως όποιος δεν υπακούει στη Γερμανία τιμωρείται.

Η «αποβολή» της Ελλάδας από την ευρωζώνη –μετά από νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές- θα έμοιαζε με μια πράξη εκδίκησης απέναντι στους Έλληνες που δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις και δεν ψήφισαν αυτό που πρόσταζε η Γερμανία.

Η κυρία Μέρκελ και η γερμανική κυβέρνηση δεν θα έκαναν ποτέ ένα τέτοιο λάθος. Ήδη, πολλές ευρωπαϊκές χώρες είναι τρομερά ενοχλημένες από την ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη. Μια τέτοια στάση απέναντι στην Ελλάδα και τους Έλληνες θα προκαλούσε οργή στις ευρωπαϊκές κοινωνίες εναντίον της Γερμανίας. Αυτό η Γερμανία δεν το θέλει. Θα αναγκαστεί να φανεί γενναία απέναντι στην επιλογή των Ελλήνων πολιτών στις εκλογές και να αντιμετωπίσει το εκλογικό αποτέλεσμα με σεβασμό.

Συζητώντας επί χρόνια για τις αγορές, ξεχάσαμε τη Δημοκρατία. Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς Δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει. Το Ευρώ δεν είναι Δημοκρατία. Το Ευρώ είναι ένα νόμισμα.

Ακόμα κι αν το ευρώ πάψει να είναι το κοινό νόμισμα των ευρωπαϊκών χωρών, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα συνεχίσει να υπάρχει και πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Και δεν μπορεί να υπάρξει Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς Δημοκρατία.

Και πού οφείλεται η λύσσα των καθεστωτικών ΜΜΕ, των τηλεδημοσιογράφων, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί σπέρνουν τον φόβο και τον τρόμο στους πολίτες;

Είναι απλό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ νικήσει στις εκλογές και γίνει κυβέρνηση, θα αποκτήσει πρόσβαση σε μια σειρά από στοιχεία και συμφωνίες που «καίνε» αυτούς που κυβέρνησαν τη χώρα επί 38 χρόνια αλλά «καίνε» και αυτούς που έκαναν τις συμφωνίες μαζί τους. Εντός και εκτός Ελλάδας.

Η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η οικονομική ελίτ παλεύουν για να σωθούν. Παλεύουν για να σώσουν τους εαυτούς τους, όχι τη χώρα – άλλωστε, για να σωθούν οι ίδιοι, υπέγραψαν και το Μνημόνιο.

Γιατί ξέρουν πως για πολλούς από αυτούς –μετά από την πλήρη αποκάλυψη των πεπραγμένων τους- η κατάληξη θα είναι το δικαστήριο και η φυλακή.

Δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ –από κεί που ήταν ένας μικρός συνασπισμός κομμάτων που σχεδόν κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά- έχει μετατραπεί στη μόνη πιθανότητα που έχει η Ελλάδα να παραμείνει με αξιοπρέπεια μέσα στην ευρωζώνη.

Το ακόμα πιο περίεργο είναι πως μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές εγγυάται τη Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δείχνει πως οι λαοί αποφασίζουν για την τύχη τους.

Ξεπερνάει κάθε φαντασία αλλά είναι η πραγματικότητα:

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές είναι η μόνη πιθανότητα που έχει η Ελλάδα να παραμείνει με αξιοπρέπεια στην ευρωζώνη, ενώ, παράλληλα, μπορεί να σώσει και την Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

(Το αν θα συνεχίσει να υπάρχει το ευρώ είναι μια άλλη συζήτηση, ένα άλλο θέμα. Ήδη, κορυφαίοι ξένοι οικονομολόγοι και μεγάλα έντυπα του εξωτερικού υποστηρίζουν πως το ευρώ έχει τελειώσει και η ευρωζώνη θα διαλυθεί πολύ σύντομα.)

(Πριν από λίγες ημέρες, έγραψα γιατί ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο μόνος που μπορεί να διαπραγματευτεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση: «Ποιος μπορεί;».)

πηγή: pitsirikos

Ο Slavoj Žižek για την Ευρώπη, την Ελλάδα, τις εκλογές και τον ΣΥΡΙΖΑ

ΣΩΣΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΣΩΤΗΡΕΣ"

Ο Σλαβόϊ Ζίζεκ για την Ευρώπη και τους Έλληνες

25 May 2012

Φανταστείτε μια σκηνή από μια δυσοίωνη ταινία που περιγράφει την κοινωνία μας στο εγγύς μέλλον. Ένστολοι φρουροί, περιπολικά, σε μισοάδειους δρόμους στο κέντρο της πόλης τη νύχτα, να κυνηγούν μετανάστες και εγκληματίες. Εκείνοι που συλλαμβάνονται, κακοποιούνται. Αυτό που φαίνεται σαν μια ευφάνταστη εικόνα του Χόλιγουντ είναι μια πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα. Τη νύχτα, μαυροντυμένοι οπαδοί της φασιστικής, νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή - η οποία κέρδισε το 7% των ψήφων στις τελευταίες εκλογές και όπως λέγεται είχε την υποστήριξη από το 50% της αθηναϊκής αστυνομίας - περιπολούν στους δρόμους και ξυλοκοπούν κάθε μετανάστη που βρίσκουν: Αφγανούς, Πακιστανούς, Αλγερινούς. Έτσι «αμύνεται» η Ευρώπη την άνοιξη του 2012.

[...]

Αλλά στην Ελλάδα αυτοί οι κυνηγοί των μεταναστών δεν δημιούργησαν το πρόβλημα: είναι και αυτοί ένα υποπροϊόν της αληθινής απειλής, η οποία δεν είναι άλλη από την πολιτική της λιτότητας που έχει προκαλέσει πολλά στην Ελλάδα. Ο επόμενος γύρος των ελληνικών εκλογών θα διεξαχθεί στις 17 Ιουνίου. Η ηγεσία της Ευρώπης μας προειδοποιεί ότι οι εκλογές αυτές είναι ζωτικής σημασίας: όχι μόνο η μοίρα της Ελλάδας, αλλά ίσως η μοίρα ολόκληρης της Ευρώπης είναι σε μια εύθραυστη ισορροπία. Το ένα αποτέλεσμα – το «σωστό» όπως υποστηρίζουν - θα επιτρέψει την επίπονη αλλά αναγκαία διαδικασία της ανάκαμψης μέσω μιας λιτότητας που θα συνεχιστεί. Το άλλο αποτέλεσμα - αν ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα της «ακροαριστεράς» νικήσει - θα είναι μια ψήφος για το χάος, το τέλος του (ευρωπαϊκού) κόσμου όπως τον ξέρουμε.

Οι Κασσάνδρες έχουν δίκιο, αλλά όχι με τον τρόπο που το εννοούν. Οι επικριτές της όλης ευρωπαϊκής στάσης διαμαρτύρονται ότι οι εκλογές δεν προσφέρουν μια πραγματική επιλογή: αντιθέτως πρόκειται για επιλογή μεταξύ της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς των οποίων τα προγράμματα είναι σχεδόν ταυτόσημα. Στις 17 Ιουνίου όμως θα υπάρξει και μια πραγματική επιλογή: το κατεστημένο (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) από τη μία πλευρά και ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Και, όπως συνήθως συμβαίνει όταν μια αληθινή επιλογή είναι διαθέσιμη, το κατεστημένο είναι σε πανικό: «το χάος, η φτώχεια και η βία θα ακολουθήσουν», λένε, «αν επιλέξετε λάθος». Το απλό ενδεχόμενο μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ φέρεται να έχει στείλει κύματα φόβου στις παγκόσμιες αγορές. Την παράνοια του κατεστημένου τη βιώνουμε καθημερινά: αγορές μιλούν σαν να ήταν πρόσωπα, εκφράζοντας την «ανησυχία» τους για τι θα συμβεί αν οι εκλογές δεν βγάλουν μια κυβέρνηση με εντολή να συνεχιστεί μαζί με ΕΕ-ΔΝΤ το πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Οι πολίτες στην Ελλάδα όμως δεν έχουν χρόνο να ανησυχούν για όλα αυτά: έχουν αρκετά για να ανησυχούν στην καθημερινή τους ζωή, η οποία και γίνεται όλο και αθλιότερη, κάτι «αθέατο» στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες.

 Τέτοιες προβλέψεις είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αφού προκαλώντας πανικό οδηγούν τα πράγματα στο αποτέλεσμα που θέλουν να αποτρέψουν. Αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ευρωπαϊκό κατεστημένο ελπίζει ότι θα μάθουμε με σκληρό τρόπο τι συμβαίνει όταν γίνεται μια προσπάθεια να διακοπεί ο φαύλος κύκλος της αμοιβαίας συνενοχής μεταξύ των τεχνοκρατών των Βρυξελλών και του λαϊκισμού κατά των μεταναστών. Γι 'αυτό ο Αλέξης Τσίπρας, ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, διευκρίνισε σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι η πρώτη του προτεραιότητα, εφόσον κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι να αντισταθμίσει τον πανικό: «Ο λαός θα νικήσει το φόβο. Δεν θα υποκύψει στον εκβιασμό». Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μια σχεδόν αδύνατη αποστολή.. Με τη φωνή της λογικής και όχι αυτή της ακροαριστερής «τρέλας», θα πρέπει να μιλήσει παντού ενάντια στην τρέλα της ιδεολογίας της Αγοράς. Δείχνουν να είναι σε ετοιμότητα να αναλάβουν, έχοντας υπερνικήσει τον περίφημο φόβο της Αριστεράς να αναλάβει εξουσία. Έχουν το θάρρος να καθαρίσουν το χάος που δημιουργήθηκε από άλλους. Θα χρειαστεί να λειτουργήσουν εξαιρετικά μεταξύ ιδεολογίας και πραγματισμού, μεταξύ των δημοκρατικών δεσμεύσεων και της ετοιμότητας για γρήγορη και αποφασιστική δράση, όπου χρειάζεται. Αν θέλουν να έχουν ακόμη και μια ελάχιστη πιθανότητα επιτυχίας, θα χρειαστούν μια πανευρωπαϊκή εκδήλωση αλληλεγγύης: όχι μόνο αξιοπρεπή μεταχείριση από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και πιο δημιουργικές ιδέες, όπως η προώθηση της αλληλεγγύης στον τουρισμό αυτό το καλοκαίρι.

Στο Notes towards the Definition of Culture, ο T.S. Eliot παρατήρησε ότι υπάρχουν στιγμές που η μόνη επιλογή είναι μεταξύ της αίρεσης και της μη-πίστης - όταν δηλαδή, ο μόνος τρόπος για να κρατηθεί ζωντανό το θρησκευτικό δόγμα, είναι να διασπαστεί. Αυτή είναι η κατάσταση στην Ευρώπη σήμερα. Μόνο μια νέα «αίρεση» - εκπροσωπούμενη αυτή τη στιγμή από τον ΣΥΡΙΖΑ - μπορεί να σώσει ό,τι αξίζει να σωθεί από την Ευρωπαϊκή κληρονομιά: τη δημοκρατία, την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, την ισότητα κλπ. Η Ευρώπη που θα προκύψει για όλους μας αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, θα είναι μια «Ευρώπη με ασιατικές αξίες » - η οποία, φυσικά, δεν θα προκύψει από την Ασία, αλλά από την τάση του σύγχρονου καπιταλισμού να αναστείλει τη δημοκρατία.

Εδώ είναι το παράδοξο που στηρίζει την «ελεύθερη ψήφο» στις δημοκρατικές κοινωνίες: κάποιος είναι ελεύθερος να επιλέξει, υπό την προϋπόθεση ότι κάνει τη σωστή επιλογή. Γι'αυτό και όταν γίνει η "λανθασμένη" επιλογή (όπως όταν η Ιρλανδία απέρριψε το σύνταγμα της ΕΕ), η επιλογή αυτή αντιμετωπίζεται ως ένα λάθος και το κατεστημένο απαιτεί αμέσως να επαναληφθεί η «δημοκρατική» διαδικασία ώστε το λάθος να διορθωθεί. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός, πρότεινε ένα δημοψήφισμα για τη συμφωνία του σχεδίου διάσωσης της ευρωζώνης στο τέλος του περασμένου έτους, το δημοψήφισμα αυτό απορρίφθηκε ως λάθος επιλογή.

Υπάρχουν δύο βασικές ιστορίες για την ελληνική κρίση στα μέσα ενημέρωσης: η γερμανική-ευρωπαϊκή ιστορία (ο Έλληνας είναι ανεύθυνος, τεμπέλης, ζει με τα λεφτά των άλλων, φοροδιαφεύγει κλπ, και πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο και να διδαχθεί δημοσιονομική πειθαρχία) και η Ελληνική ιστορία (η εθνική μας κυριαρχία απειλείται από την νεοφιλελεύθερη τεχνοκρατία που επιβάλλεται από τις Βρυξέλλες). Τώρα πια που έχει καταστεί αδύνατο να αγνοούνται τα δεινά του ελληνικού λαού, μια τρίτη ιστορία έχει προκύψει: οι Έλληνες τώρα δείχνουν να είναι θύματα που έχουν ανάγκη από ανθρωπιστική βοήθεια, λες και κάποιος πόλεμος ή κάποια φυσική καταστροφή έπληξε τη χώρα τους. Ενώ και οι τρεις ιστορίες είναι ψεύτικες, η τρίτη είναι αναμφισβήτητα η πιο αηδιαστική. Οι Έλληνες δεν είναι παθητικά θύματα: είναι σε πόλεμο με το ευρωπαϊκό οικονομικό κατεστημένο και αυτό που χρειάζεται είναι η αλληλεγγύη στον αγώνα τους, γιατί είναι και δικός μας αγώνας.

Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένα από τα κύρια πεδία δοκιμής ενός νέου κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου μιας δυνητικά απεριόριστης εφαρμογής: μια τεχνοκρατία χωρίς πολιτική, στην οποία οι τραπεζίτες και άλλοι εμπειρογνώμονες θα έχουν τη δυνατότητα να κατεδαφίσουν τη δημοκρατία. Με τη σωτηρία (απαλλαγή) της Ελλάδας από τους αυτοαποκαλούμενους «σωτήρες» της, θα σωθεί και η ίδια η Ευρώπη.

το άρθρο του στο London Review of Books

Life without "style"

Το minimal των εκλογών.

Μεγκάλη αλήθεια!

πηγή: acidvicious

Προσγείωση στα σκατά

Ας προσγειωθούμε

Posted on Μαΐου 25, 2012

 

Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο (ΙΙΙ)

(περίληψη προηγουμένων: Ελλάδα, τέλη του 1944. Από το ερειπωμένο σπίτι του Εξαρχου ξεκινά μία απίστευτη φήμη: ότι η χώρα τελεί τάχα υπό γερμανική κατοχή)

Ο Εξαρχος τη μισή μέρα ήταν χωμένος στα βιβλία ιστορίας και την άλλη μισή αποδελτίωνε παλιές εφημερίδες: είχε μόλις φτάσει στο έτος 1941. Στο απόκομμα που έκοψε σήμερα ακουγόταν η ίδια η φωνή της λογικής:

“Μια ειλικρινής συνεργασία με τους εταίρους μας θα μάς έσωζε από το χάος. Τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία θα έτρωγαν τουλάχιστον μια φέτα ψωμί. Οι μισθοί και οι συντάξεις θα σώζονταν. Οι ηλικιωμένοι που τρεκλίζουν στους δρόμους θα εξασφάλιζαν έστω και ένα γεύμα την ημέρα. Η κρίση είναι παγκόσμια: πώς θα σταθούμε όρθιοι μέσα στην καταιγίδα; Είναι δυνατόν να επιστρέψουμε μόνοι μας σε τροχιά ανάπτυξης; Ας προσγειωθούμε λοιπόν, αλλιώς ας πάρουμε ένα σφουγγάρι και ας σβήσουμε την Ελλάδα από το χάρτη.”

Το έβαλε στο συρτάρι. Κάποτε θα ήταν χρήσιμο, σκέφτηκε. Το συνήθιζε να αποδίδει υπερβολική αξία στα τετριμμένα

πηγή: herrkstories

ΕΝΤΟ ΜΕ ΤΑΞΙ κάπου στην Αθήνα..

παγκαλίζοντας...

καθηγήτρια του ΙΕΚ "Πάγκαλος" με μαθητές της

Οι Έλληνες πρέπει να βοηθήσουν τους εαυτούς τους πληρώνοντας όλοι τους φόρους τους, τόνισε η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) Κριστίν Λαγκάρντ.

Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Guardian σημειώνει ότι σκέφτεται όλους εκείνους τους Έλληνες οι οποίοι δεν πληρώνουν τους φόρους τους, σημειώνοντας πως οι Έλληνες δεν θα πρέπει «να περιμένουν καμία συμπάθεια» και πως «ήρθε η ώρα να πληρώσουν τους φόρους τους». «Σκέφτομαι εκείνους που στερούνται τις δημόσιες υπηρεσίες εξαιτίας όλων αυτών που φοροδιαφεύγουν».

Όταν ρωτήθηκε αν ανησυχεί για όλους εκείνους τους ασθενείς στην Ελλάδα που δεν έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη  απάντησε πως «πιο πολύ σκέφτομαι εκείνα τα παιδιά σε σχολεία του Νίγηρα τα οποία μοιράζονται μία καρέκλα ανά τρεις μαθητές επειδή θέλουν πραγματικά να μορφωθούν. Τα έχω στο μυαλό μου όλη την ώρα γιατί πιστεύω ότι χρειάζονται περισσότερη βοήθεια από τους ανθρώπους στην Αθήνα». «Η Ελλάδα δεν πρόκειται να έχει καλύτερη μεταχείριση από μια φτωχή χώρα στον αναπτυσσόμενο κόσμο», πρόσθεσε η Λαγκάρντ.

πηγή: tvxs

 Έκδηλο το ενδιαφέρον των προγόνων 

αλλά και των συνεταίρων της madam Lagarde.

Αποκατάσταση ανθρωπιάς

Μεταξύ φόβου και απόγνωσης

25 Μαΐου 2012 

[...]

Μέσα σε δύο χρόνια, η ελληνική μεσαία τάξη, απέραντη και αδιαφοροποίητη, είδε να καταστρέφεται ανεπανόρθωτα η συνθήκη ευπρεπούς διαβίωσης και να απειλείται η συνθήκη αξιοπρεπούς επιβίωσης. Η κατάσταση ραγδαίας αποπτώχευσης επιδεινώνεται από την απουσία κοινωνικού διχτυού προστασίας και από την ταυτόχρονη αποδυνάμωση του κράτους λόγω δημοσιονομικής αποστράγγισης.

Αυτή η απότομη μετάπτωση των υλικών προϋποθέσεων του βίου δεν είναι δυνατόν να απορροφηθεί ομαλά· το ένστικτο επιβίωσης αφυπνίζεται βίαια και εκβάλλει ορμητικά, ανά πίδακες: σαν αγανάκτηση, σαν τυφλή οργή, σαν φόβος, σαν απόγνωση. Την πολυτέλεια της έλλογης αντίδρασης έχουν πλέον μόνο όσοι διατηρούν την εργασία τους, κάποια υλικά αποθέματα: αυτοί διαπνέονται από φόβο, μήπως χάσουν και αυτά τα λίγα που διαθέτουν. Ως εκ τούτου ο φόβος μετριάζει την οργή και υπαγορεύει μια συμπεριφορά πιο συντηρητική. Οι υπόλοιποι, όσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτε, διότι τα έχουν χάσει όλα, δεν έχουν καν την πολυτέλεια της οργής: παραδίδονται στην απόγνωση.

Η διάκριση θυμικού – λογικής άρα, που ακούγεται τώρα σαν ερμηνευτικό σχήμα του θρυμματισμένου και πολωμένου πολιτικού τοπίου, πρέπει να τεθεί ορθότερα με τέτοιους όρους: φόβος – απόγνωση. Οσοι μπορούν ακόμη να νιώσουν φόβο κι όσοι είναι τόσο απελπισμένοι που δεν φοβούνται τίποτε χειρότερο.

Ισως είναι άκαιρο, αλλά ας το επιχειρήσουμε: Κάτω από το υλικό ρήγμα, το ρήγμα στη βιοτή και στην ύπαρξη, χάσκει κι άλλο ρήγμα πιο σκοτεινό και βαθύ· ρήγμα στην κοινωνική συνοχή, στην αίσθηση του συνανήκειν, ρήγμα πολιτισμικό και ψυχικό. Η ραγδαία επιδεινούμενη ανισότητα καταδεικνύει νέους ταξικούς διαχωρισμούς, με πρωτοφανή ένταση, τέτοια που η νεοελληνική κοινωνία δεν θυμόταν επί σχεδόν μισό αιώνα. Ο διαχωρισμός μάλιστα βιώνεται ψυχικά όχι μόνο βάσει της διάκρισης “έχοντες και μη έχοντες”, αλλά πολύ βαθύτερα, στο πεδίο της γυμνής ύπαρξης: σαν διάκριση μεταξύ αυτών που σώζονται και αυτών που βουλιάζουν. Αυτή η ελλοχεύουσα διάκριση δρα σαν βόμβα διασποράς στο κοινωνικό σώμα, στο μέτρο που θραύει τις συμβατικές κοινωνικές αναπαραστάσεις και μετασχηματίζει βίαια τη συλλογική ψυχή. 

Μετά το κατώφλι του φόβου, στην περιοχή της απόγνωσης, αίρονται οι αυτοπεριορισμοί, οι αναστολές, οι ενοχές, οι μετουσιώσεις των αρχέγονων ενορμήσεων, όλα τα σχήματα που παράγουν πολιτισμό. Τώρα ο πολιτισμός, ο δύσθυμος πολιτισμός της πτώχευσης και της χρεοκοπίας του βίου, προσλαμβάνεται σαν πηγή δυστυχίας. Σε κατάσταση αθυμίας, σε υπαρξιακό limbo, όταν η ύπαρξη βιώνεται σαν διαρκές ρήγμα και πτώση, χωρίς προσδοκία φωτός, όλα μπορούν να συμβούν.

Κάπως έτσι μπορεί να αναγνωσθεί η λεγόμενη ακραία πολιτική συμπεριφορά, η ακραία ψήφος λόγου χάριν, η ψήφος εναντίον του συστήματος ― ό,τι κι αν εννοεί σύστημα ο εκλογέας μέσα σε τέτοια θυμική-υπαρξιακή καταιγίδα. Κάπου εκεί θα ανιχνεύσουμε το υλικό υπόστρωμα της πολιτικής αστάθειας: σε ένα κοινωνικό σώμα που το διατρέχουν ηλεκτρικά φορτία φόβου και απόγνωσης.

Ενώπιον αυτής της πολυρηγμάτωσης υπάρξεων και συνειδήσεων, τα καθήκοντα όποιας ηγεσίας αναδυθεί, όποιας κυβέρνησης προκύψει από την εκλογή της 17ης Ιουνίου, είναι τεράστια και πολύμορφα. Το πιο επείγον όμως είναι η άμεση υλική ανακούφιση των απελπισμένων και η ψυχική τους επανασύνδεση με το σώμα των επιπλευσάντων. Αυτή είναι η ουσιώδης επαναδιαπραγμάτευση: η ανάκτηση της ανθρωπιάς. Τα θύματα της κρίσης δεν είναι οι ανάξιοι, οι χειρότεροι, οι απόβλητοι, όπως πιθανότατα αισθάνεται ένας νοικοκύρης οικογενειάρχης που έμεινε άνεργος. Ο κοινωνικός βίος δεν είναι άλογος, δεν είναι αρένα μίσους, δεν είναι το χομπσιανό σύμπαν του bellum omnium contra omnes: αυτό πρέπει πρώτα να αποκατασταθεί. 

Αυτή η αποκατάσταση, που τίποτε δεν έχει να κάνει με αποκατάσταση της παλαιάς ερειπωμένης τάξης, είναι δυνητικά έναρξη αναγέννησης. Είναι οι σπίθες μες στη στάχτη.

πηγή: vlemma