δικαίωμα/υποχρέωση

Ωριμάζουν οι σκέψεις

Γιάννης Μακριδάκης 

Posted on July 2, 2012 

Τελευταία λαμβάνω όλο και περισσότερα μέηλ, αλλά και σχόλια αναγνωστών, μέσα από τα οποία εκφράζεται η επιθυμία νέων ανθρώπων να μεταπηδήσουν από το ψεύτικο και άθλιο σύστημα της Οικονομίας και να εγκατασταθούν στην Ζωή.

Ολοένα και περισσότεροι νέοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι είναι ζώντες οργανισμοί και όχι εργαζόμενοι ή άνεργοι.

Και μου γράφουν για να εκφράσουν αυτή την επιθυμία τους, για να ονοματίσουν τους φόβους τους και τις σκέψεις τους σχετικά με το αν είναι εφικτό ή όχι το σχεδιαζόμενο ή το ονειρικό τους πλάνο.

Επειδή είναι καλοκαίρι, μια εποχή χαλαρή, με μεγάλες μέρες, μικρές νύχτες και διάθεση για έξω, όλα φαίνονται πιο εύκολα και πιο δελεαστικά. Τον χειμώνα αντιθέτως, όλα φαίνονται και είναι πιο δύσκολα.

Γι αυτό θα πρότεινα σε όσους δείχνουν και νιώθουν έτοιμοι για το μεγάλο βήμα, να το κάνουν αν έτσι τους βγαίνει, αλλά να έχουν στον νου τους και τις δυσκολίες που έρχονται όταν φεύγουν τα τζιτζίκια. Για την αντιμετώπιση αυτών των δυσκολιών αρκεί μόνο να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι γι αυτό που κάνουν.

Βασικά αυτό που χρειάζονται δυο νέοι άνθρωποι για να ζήσουν αυτάρκεις κατά πολύ μεγάλο ποσοστό αλλά και άνετα σε ένα χωριό, είναι ένα μικρό σπίτι με ηλεκτρικό ρεύμα και επικοινωνία διαδικτυακή, ένα αγρόκτημα τουλάχιστον μισού στρέμματος με νερό και ένα χωράφι με ελιές. Όσοι τα διαθέτουν από οικογενειακή περιουσία, είναι αυτό που οι υπόλοιποι αποκαλούν “τυχεροί” και μπορούν να πάνε εκεί όποτε νιώσουν έτοιμοι. Όσοι δεν τα διαθέτουν αλλά έχουν δουλέψει ήδη εντός του οικονομικού συστήματος και έχουν αποκτήσει κάποιο χρηματικό κομπόδεμα που να μπορεί να τους τα εξασφαλίσει, αρκεί να διαλέξουν σε ποια περιοχή της χώρας θα ήθελαν να πάνε, και να αγοράσουν ή να νοικιάσουν τα παραπάνω απαραίτητα για την διαβίωσή τους. Όσοι, τέλος, δεν έχουν ούτε περιουσία ούτε χρήματα αρκετά, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν με εγκατάσταση σε κάποιο χωριό της αρεσκείας τους, σε σπίτι με πολύ χαμηλό ενοίκιο σε σχέση με την πόλη, και με δικτύωση στον τόπο για απασχόληση σε χωράφια ντόπιων ή για παραχώρηση από ντόπιους ηλικιωμένους ή μετανάστες, χωραφιών που παραμένουν ακαλλιέργητα επί χρόνια, έτσι ώστε να ξεκινήσουν. Από κει και μετά οι ιδέες έρχονται και η υλοποίησή τους είναι εφικτή.

Καλό είναι βεβαίως να έχουν κατά νου ότι σε κάθε γωνιά της ελληνικής επαρχίας οι άνθρωποι θα είναι στην αρχή επιφυλακτικοί και καχύποπτοι με όποιον “ξένο” καταφτάσει. Σιγά σιγά, αλλά ταυτόχρονα και πολύ γρήγορα, η καχυποψία θα φύγει. Αρκεί να τους δουν ότι έχουν διάθεση για δουλειά, ότι ασχολούνται με τις ταπεινές εργασίες που έκαναν κι οι ίδιοι σε όλη της ζωή τους, ότι ενδιαφέρονται και πασχίζουν για τη γη και την παραγωγή. Οι δυσκολίες ξεπερνιούνται μονάχα με προσπάθεια και διάθεση για δουλειά. Και βέβαια οι δυσκολίες αυτές είναι κατά πολύ μικρότερες και ανάξιες λόγου από τις πραγματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς με την ζωή του στην πόλη και εντός της Οικονομίας (κυρίως αυτή την εποχή).

Προσωπικά είμαι στη διάθεση καθενός που θα ήθελε να συζητήσουμε οτιδήποτε περί αυτού και στηρίζω ηθικά και με όποιον άλλον τρόπο μπορώ κάθε τέτοια απόφαση των ανθρώπων γύρω μου. Ήδη ένα ζευγάρι Αθηναίων κατέφθασε στο “χωριό μου” και προσπαθώ καθημερινά να προσφέρω ό,τι μπορώ για να γίνει η διαβίωσή τους ευκολότερη και η υλοποίηση των στόχων τους επιτυχέστερη. Διότι δεν θα ήθελα να πάει κάτι στραβά και να φύγουν μαζί με το καλοκαίρι.

Τις προσωπικές αυτές εκτιμήσεις ένιωσα την ανάγκη να τις καταθέσω σήμερα επειδή μέσα από την διαδικτυακή επικοινωνία με πολλούς ανθρώπους της πόλης, νιώθω ότι φτάσαμε λοιπόν επιτέλους στο σημείο ολοένα και περισσότεροι νέοι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται ότι η Ζωή είναι έξω από την Οικονομία. Και είναι τόσο όμορφη η Ζωή, που οι άλλοι θεωρούν ότι κάνεις διακοπές μόνιμα όταν απλώς εσύ ζεις. Διότι έχουν μάθει να ζουν ελεύθεροι μόνο στις διακοπές. Να τρώνε υγιεινά μόνο στις διακοπές. Να βρίσκονται σε επαφή με το χώμα, με τη θάλασσα, με τη φύση μόνο στις διακοπές.

Εδώ και 4 μέρες φιλοξενώ έναν εξαιρετικό άνθρωπο από την Αθήνα. Όλα τού φαίνονται παράξενα. Το ότι τρώμε κάθε μέρα μόνο ό,τι παράγει ο κήπος, το ότι δεν πάμε για ψώνια, το ότι δεν υπάρχει τηλεόραση στο σπίτι, το ότι το σπίτι δεν έχει καναπέδες και γενικώς αυτά τα έπιπλα, τις συσκευές και τις ευκολίες που έχει ένα αστικό σπίτι (παραδοσιακό χαρακτήρισε το σπίτι μου, το οποίο εγώ το βλέπω ως ό,τι πιο φυσιολογικό, σύγχρονο και σύνηθες), το ότι δεν ξυπνάμε αγχωμένοι και δεν αρχίζουμε το τρέξιμο τα πρωινά αλλά πηγαίνουμε στον μπαξέ και στη θάλασσα, το ότι υπάρχουν παντού αραδιασμένα βαζάκια με σάλτσες και βότανα. Όλα τού φαίνονται παράξενα. Κι εγώ παραξενεύομαι με τη σειρά μου “Είναι δυνατόν να μας φαίνεται παράξενη η ζωή;”

Ναι. Εκεί καταντήσαμε. Να μας φαίνεται παράξενη η ζωή. Να μας φαίνεται πως την δικαιούμαστε μονάχα σαν διακοπές. Ένα μήνα τον χρόνο. Την ζωή μας την ίδια. Αυτό, εκτός από όλα τα άλλα, είναι και η μέγιστη ύβρις. Η μέγιστη αχαριστία. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να σπαταλούμε τη ζωή μας κατ’ αυτόν τον άθλιο τρόπο.

Καλή αρχή λοιπόν σε όλους όσους κάνουν το βήμα.

πηγή: yiannismakridakis