Σκεφτείτε, κύριε, αν
μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα,
τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων
νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ’ αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους
που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η
ανθρώπινη ιστορία και πόσο άγρυπνοι και προσεχτικοί θα ήμασταν σε κάθε επιλογή
της εξουσίας, σε κάθε ιδεολογική πρόταση… Αν η συνείδηση και η γνώση του
ανθρώπου μπορούσε να φτάσει στο επίπεδο να ερμηνεύει μ’ αυτή την ανθρώπινη
έγνοια την είδηση “εκατό χιλιάδες νεκροί” ή “ένας άνθρωπος βασανίζεται σε
κάποιο άντρο της εξουσίας”…
Χρόνης Μίσσιος στο "Χαμογέλα, ρε...τι σου ζητάνε"
No comments:
Post a Comment