μεγκαμαλάκας

[...]

Το δημόσιο χρέος της Ελλάδα είναι 300φεύγα δις. Τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις με το ζόρι θα αγγίξουν τα 20 δις. Πώς είναι δυνατόν να μας σερβίρουν τις ιδιωτικοποίήσεις σαν την θεόσταλτη λύση για την αποπληρωμή του χρέους; Άλλα μαθηματικά έμαθαν αυτοί; Άλλες αριθμητικές πράξεις κάνουν στα λογιστικά τους εξελόφυλλα οι χαρτογιακάδες; Μήπως ο στόχος που εξυπηρετούν οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι τελικά η αποπληρωμή του χρέους, αλλά άλλος; Μωρέ λες; Μήπως άραγε, τώρα που η κρίση απειλεί να μειωθούν τα κέρδη των απρόσωπων αγορών και των αρπακτικών που αυτές εξυπηρετούν, κάποιοι επιμένουν να επωφεληθούν αγοράζοντας δημόσιο πλούτο Χ αξίας, πληρώνοντας Χ πεντηκοστά, άλλως πως πενταροδεκάρες (πήνατς που λένε και στο χωριό σου), τον οποίο θα εκμεταλλευτούν και θα ξεζουμίσουν, ενώ θα ξεφτιλίσουν την παρεχόμενη υπηρεσία και πιθανά, όταν πια δεν θα τους είναι επικερδής αυτός ο δημόσιος πλούτος, θα καλέσουν και πάλι το κράτος να πληρώσει τα σπασμένα; Εν τω μεταξύ, πολύς κόσμος θα έχει ψοφήσει σαν το σκυλί στ’αμπέλι γιατί δεν θα επαρκούν οι κλίνες/τα φάρμακα/τα εφόδια στα νοσοκομεία, άλλος τόσος κόσμος θα έχει ψοφήσει δουλεύοντας γιατί δεν θα πάρει σύνταξη ποτέ, ποιος ξέρει πόσος κόσμος θα λάβει ελλιπή εκπαίδευση καθώς αυτή θα έχει καταστεί είδος πολυτελείας για όσους έχουν να τα σκάνε -το προσδόκιμό ζωής όλων θα έχει πέσει κατά καμιά δεκαετία και ο 19ος αιώνας θα είναι πάλι εδώ.

Μωρέ λες; Λες να μας δουλεύουν τόσο χοντρά;

Κι αν όλα αυτά δεν σε έχουν πείσει, αν όλα αυτά τα θεωρείς προπαγάνδα των κομμουνιστών με τα κονσερβοκούτια και κινδυλογίες των νοσταλγών της Σοβιετίας, αυτών που παπαγαλίζουν τάχα ρομαντικές μπουρμπουλήθρες για δημόσιο πλούτο-κοινωνικά αγαθά-κοινωνία αλληλεγγύης-κολοκύθια με τη ρίγανη, αν όλα αυτά τα θεωρείς ουτοπικά “εδώ που φτάσαμε”, άσε με λίγο να στο πω στη γλώσσα σου. Picture this:

Έστω ότι έχεις ένα οικόπεδο. Έστω ότι έχεις δουλέψει Χ χρόνια, έχεις μαζέψει Ψ κομπόδεμα και αποφασίζεις να χτίσεις στο οικόπεδο ένα σπίτι. Αφού το σπίτι ολοκληρωθεί, ορίζεις κάποιον να το διαχειρίζεται: έναν οικονόμο. Ένα μπάτλερ βρε αδερφέ. Και μια ωραία πρωία, ο διαχειριστής/οικονόμος/μπάτλερ, βάζει πωλητήριο στο σπίτι σου, το κοστολογεί στο 1/10 της πραγματικής αξίας του και το πουλάει σε έναν αεριτζή αητονύχη, ας πούμε εργολάβο. Τα δε φράγκα που πήρε από την πώληση τα δίνει στην τράπεζα από την οποία έχεις πάρει στεγαστικό δάνειο. Όμως αυτά τα λεφτά δεν αρκούν για την αποπληρωμή του στεγαστικού. Η τράπεζα έρχεται και ζητάει από σένα τα υπόλοιπα -τι θα κάνεις; Θα πουλήσεις και το κορμί σου;

Ε, στη θέση του σπιτιού, βάλε τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, την ΕΥΔΑΠ, τις παραλίες, την ηλιακή ενέργεια, τα μεταλλεία και τελικά όλα όσα ο μεσίτης-πλασιέ που εξέλεξες για πρωθυπουργό υπό το κράτος του φόβου και της τρομοκρατίας, ξεπουλάει “ό,τι πάρεις εκατό”. Τοχεις; Και πες μου, σε παρακαλώ, δε νιώθεις μεγαμαλάκας;

πηγή: Кроткая