Τα δύο άκρα
Είναι
αδύνατο να συνυπάρχουν δύο άκρα αν δεν έχουν ένα κοινό σώμα. Μια κλωστή μπορεί
να έχει δύο άκρα. Ένας τοίχος μπορεί να έχει δύο άκρα. Ένα φίδι μπορεί να έχει
δύο άκρα. Όμως οι μπράβοι της μέρας και της νύχτας που έχουν ταχθεί φανατικά στην
αισθητική της ασυγκινησίας δεν μπορεί να συναποτελούν κάποιο κοινό σώμα με
εκείνους τους ανθρώπους που κοιτάζουν με αγωνία εκείνα τα δύο δευτερόλεπτα που
κάνουν τον καιρό να αλλάζει. Γι' αυτό η θεωρία των δύο άκρων είναι τόσο σαθρή
που μοιάζει με άκρα από ένα φιδόδερμα που πιάστηκε σε ένα ξερό φρύγανο μέσα στο
δάσος, και με το πρώτο φύσημα του ανέμου εξανεμίζεται στο φυσικό περιβάλλον.
Μην ξεχνάμε όμως πως το φιδόδερμα το αφήνει πίσω του ένα φίδι, που το αφαιρεί
προσεχτικά δαγκώνοντας την ίδια την ουρά του, και ύστερα προχωράει μέσα στο
δάσος της ιστορίας. Το φίδι αυτό είναι πλέον οχιά και από το ένα άκρο της
βλέπουμε το κεφάλι
της να έχει λάβει τη μορφή της κεφαλής τού φαήλου κρανιδιώτη, ο οποίος με έναν
κυκλικό ελιγμό, σαν ουροβόρος όφις, τρώει την χρυσαυγίτικη ουρά του για να
αλλάξει δέρμα, και στη συνέχεια χάνεται στα δεξιά του δάσους. Πρέπει να το
κάνει για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις νέες συνθήκες που επικρατούν στο
δάσος της ελληνικής ιστορίας, ειδικά τώρα που όλο και περισσότεροι
συνειδητοποιούν πως ο καιρός για να αλλάξει χρειάζεται δύο μόνο δευτερόλεπτα
αξιοπρέπειας.
πηγή: πρτφ
No comments:
Post a Comment