το εθνικόκαυλο λουμπεναριό

Μπορείς να βγάλεις τον Φασίστα απ’ τον Εμφύλιο, δε μπορείς να βγάλεις τον Εμφύλιο απ’ το Φασίστα.

Στην αξιολησμόνητη συνέντευξή του στο BBC, ο Άδωνις Γεωργιάδης προσπαθεί να ξεφύγει απ’ το πρέσσιγκ του δημοσιογράφου για τις ακροδεξιές του καταβολές με το επιχείρημα “εγώ; εμένα με μισούν αυτοί της χ.α., και απόδειξη το πόσες φορές μου έχουν επιτεθεί”.

Δεν πάνε πολλά χρόνια που όλος αυτός ο τοξικός βάλτος με την αποφορά δρωτσίλας γυμναστηρίου και βοθρίλας στρατώνα ήταν ενας ενιαίος βιότοπος ποσοστών “πίσσας και νικοτίνης”, με τις άπειρες εμφύλιες αρχηγομανογενείς υποδιαιρέσεις του να δίνουν σήμερα το άλλοθι στον Άδωνι και το Βορίδη να παρθενοράβει το παρελθόν του.

Ίδια μήτρα τους γέννησε όλους, αυτή του Δοσιλογικού Αντικομμουνισμού, και τώρα ο Φρεντυ Κρούγκερ της πιο βαθιάς εμφυλιακής δεξιάς, αυτός ο ”bastard son of a thousand maniacs” δοσίλογων, γερμανοτσολιάδων και συνεργατών, ακονίζει τα μεταλικά του νύχια για να στοιχειώσει όνειρα και να πάρει εκδίκηση. Εκδίκηση για όλα τα χρόνια που η “ιστορική νίκη” του ήταν πικρή, γιατί ήταν η νίκη του Άδικου.

Το βλέπεις στη εκφορά του λόγου του Παρακοιμώμενου Φαήλου και του υπόλοιπου εθνικόκαυλου λουμπεναριού που συντρόφευε το Σαμαρά στη Μακρά Εξορία στην Πολιτική Έρημο που τον είχε στείλει το “γαμώ-το-κεφάλι-μου-μαλάκα” στις αρχές της δεκαετίας του 90. Φάτσες που εύκολα τις φαντάζεσαι να πηδάνε κατσίκες για χόμπυ, βγάζουν ένα 24/7 κόμπλεξ προς “τους θολοκουλτουριαραίους” που είναι για το μπετόν-αρμέ μυαλό τους η Αριστερά. Απειλούν. Τσαμπουκαλεύονται. Ρεύονται τις σκέψεις τους και κλάνουν μανιφέστα Περήφανης Μαγκιάς αλλά πάντα έτοιμοι να κάνουν άλλη μια τούμπα μόλις το διατάξει η Τρόικα.

Γιατί μόνο έτσι, μόνο τώρα, που το σύστημα τραπεζοκλεπτών και εφοπ-ληστών χρειάζεται μαντρόσκυλο για να κρατήσει το κοπάδι σε τάξη, “οι μούτσοι που γαμούσαμε γίναν καπεταναίοι” και θεωρούν ότι θα “πάρουν την ιδεολογική ρεβάνς”.

Και ό,τι και να κάνουν, θα ξανανικηθούν. Ακόμα και αν επιβληθούν και πάλι με Σιδερένια Ισχύ πάλι θα είναι ηττημένοι. Γιατί είναι σάπιες ψυχές, χωρίς περηφάνια γι αυτό που είναι και χωρίς χαρά γι αυτό που κάνουν. Είναι τόσο περήφανοι για την ιδεολογία τους, που με κάθε ευκαιρία την αρνούνται. Είναι τόσο εμφορούμενοι από πνεύμα αφοσίωσης και αυταπάρνησης στην Ιδέα, που με την πρώτη στραβή δίνουν ο ένας τον άλλο κι όλοι μαζί δε μαζεύονται ούτε πενήντα για αλληλοενίσχυση των εκπεσόντων συντρόφων τους.

Μόνη πρότασή τους, η Κατεδάφιση. Μοναδικό πλάνο τους, που το υπερασπίζονται με περηφάνια, είναι πόσους περισσότερους θα απολύσουν, πόσα περισσότερα πράγματα θα κλείσουν, πόσα λουκέτα θα βάλουν και πόσες δομές προστασίας θα κατεδαφίσουν. Πόσες Πόρσε θα βγάλουν για το νταβά τους στήνοντας το δικό μας κώλο, τσατσάδες σε μπουρδέλο που όμως “έχτιζε παρθενώνες οταν οι άλλοι μαζεύαν βελανίδια’

Κι εσύ ακόμα πιστεύεις οτι “μας σώσανε απ’ τα χειρότερα” “μας κρατήσανε στην Ευρώπη” και “αν έρθει η Αριστερά θα ναι χειρότερα”;

Τότε νιώσε περήφανος-σε νικήσανε αυτοί που ούτε στον εαυτό τους δεν πιστεύουνε-αλλά τους πιστεύεις εσύ, τόσο λάθος του Δαρβίνου.

Αν όχι, κόψε τις μαλακίες, τις απεργοσπασίες, τα “ευτυχώς που έχω ακόμα δουλειά έστω και για ψίχουλα”, κόψε τα ληγμένα ότι “στις πορείες κατεβαίνουν οι αλήτες”, χώσ’τους στον κώλο τις εξισώσεις “αντιμνημονιακοί κι εσείς αντιμνημονιακοί κι οι φασίστες”, χόρεψε στον τάφο της “θεωρίας των δύο άκρων”.

Σεβάσου τον εαυτό σου. Αλλιώς έγινες Αυτοί και δεν το χεις πάρει καν χαμπάρι.

πηγή: derveniotis