[....]
Δεν έχεις κανένα
αισθητήριο για να διακρίνεις τον πραγματικά μεγάλο άνθρωπο. Ο χαρακτήρας του,
τα βάσανά του, η λαχτάρα του, η οργή του κι ο αγώνας του για σένα σου είναι
άγνωστα. Αγνοείς εντελώς πως υπάρχουν άντρες και γυναίκες που, από φύση τους,
είναι ανίκανοι να σε καταπιέσουν και να σε εκμεταλλευτούν άντρες και γυναίκες
που θέλουν να είσαι ελεύθερος, πραγματικά κι αληθινά ελεύθερος. Μα αντιπαθείς
τούτους τους άντρες και τις γυναίκες, επειδή είναι έξω από τη φύση σου. Είναι
απλοί και ειλικρινείς. Εκτιμούν την αλήθεια, όσο εκτιμάς εσύ την κομπίνα.
Βλέπουν μέσα σου σαν να ‘σαι διάφανος, αλλά δε σε περιφρονούν. Θλίβονται για
την κατάντια του ανθρώπου. Μα διαισθάνεσαι πως βλέπουν μέσα σου και νιώθεις να
απειλείσαι. Αναγνωρίζεις τη μεγαλοσύνη τους, ανθρωπάκο, μόνο όταν πολλά άλλα
ανθρωπάκια σού πουν ότι είναι μεγάλοι. Φοβάσαι τους μεγάλους ανθρώπους, την
επαφή τους με τη ζωή και την αγάπη τους γι’ αυτή. Όμως ο μεγάλος άνθρωπος σε
αγαπά, όπως θα αγαπούσε κάθε ζωντανό πλάσμα. Δεν θέλει να υποφέρεις, όπως υποφέρεις
χιλιάδες χρόνια τώρα. Δεν θέλει να λες ανοησίες, όπως λες εδώ και χιλιάδες
χρόνια. Δεν θέλει να δουλεύεις σαν μουλάρι, επειδή αγαπά τη ζωή και θέλει να
την απαλλάξει από τα βάσανα και τον εξευτελισμό.
Ωθείς τους πραγματικά
μεγάλους ανθρώπους να σε περιφρονούν, να αποστρέφουν με θλίψη το κεφάλι στη θέα
της μικρότητάς σου, να σε αποφεύγουν και, το χειρότερο, να σε λυπούνται…
Χαρακτηρίζεις τον αληθινά μεγάλο άνθρωπο εγκληματία ή εν δυνάμει εγκληματία και
τρελό, επειδή ο μεγάλος άνθρωπος, αντίθετα από σένα, δεν βάζει στόχο στη ζωή
του τα πλούτη, την κοινωνική αποκατάσταση της κόρης του μ’ έναν καλό γάμο, την
πολιτική καριέρα ή τους ακαδημαϊκούς τίτλους. Έτσι, επειδή είναι διαφορετικός
από σένα, τον αποκαλείς «μεγαλοφυία» ή «παλαβιάρη». Εκείνος από την πλευρά του
είναι πρόθυμος να παραδεχτεί πως δεν είναι μεγαλοφυία, μα ένα απλό, ζωντανό
πλάσμα. Τον χαρακτηρίζεις ακοινώνητο, επειδή προτιμά να μένει μόνος με τις
σκέψεις του, παρά να ακούει ανόητες φλυαρίες στις κοινωνικές εκδηλώσεις σου.
Τον αποκαλείς τρελό επειδή ξοδεύει τα λεφτά του σε επιστημονικές έρευνες, αντί
να τα επενδύει στο χρηματιστήριο, όπως εσύ. Έχεις το θράσος, ανθρωπάκο, στον
αβυσσαλέο εκφυλισμό σου, να αποκαλείς έναν απλό, ειλικρινή άνθρωπο «ανώμαλο».
Τον συγκρίνεις με τον εαυτό σου, τον μετράς με τα ευτελή σου κριτήρια και
βρίσκεις πως δεν φτάνει τις απαιτήσεις της δικής σου ομαλότητας. Δεν μπορείς να
δεις, ανθρωπάκο. Αρνείσαι να αναγνωρίσεις ότι εξωθείς αυτόν τον άνθρωπο, που σε
αγαπά και θέλει να σε βοηθήσει, μακριά από κάθε μορφή κοινωνικής ζωής, επειδή
την έχεις καταντήσει αφόρητη, είτε στο σαλόνι, είτε στην ταβέρνα…
[....]
Αμφισβητώ το δικαίωμά σου να το κρίνεις αυτό, είτε
είσαι τιποτένιος Άριος, είτε τιποτένιος Εβραίος. Μόνο εγώ έχω το δικαίωμα να πω
τι είμαι. Είμαι βιολογικός και πολιτιστικός μιγάς κι είμαι περήφανος γι’ αυτό.
Τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή, είμαι παράγωγο όλων των τάξεων, των φυλών και
των εθνών. Δεν υποκρίνομαι πως είμαι φυλετικά και κοινωνικά αμιγής όπως εσύ,
ούτε σωβινιστής όπως εσύ, ασήμαντε φασίστα, όποια κι αν είναι η εθνικότητα σου,
η φυλή και η τάξη σου. Άκουσα πως δεν δέχτηκες στην Παλαιστίνη κάποιον Εβραίο
μηχανικό, επειδή ήταν απερίτμητος. Δεν έχω τίποτα κοινό με τους Εβραίους
φασίστες, όπως και με τους υπόλοιπους φασίστες του πλανήτη.
[.....]
Σου πήρε πολλά
εκατομμύρια χρόνια να εξελιχθείς από μέδουσα σε δίποδο της ξηράς. Η σημερινή
σου βιολογική παρέκκλιση έχει ηλικία μερικών χιλιάδων χρόνων, και θα σου πάρει
εκατό, πεντακόσια ή πέντε χιλιάδες χρόνια για να ανακαλύψεις ξανά τη φύση μέσα
σου, τη μέδουσα μέσα σου…
Διώκεις για ανήθικες
τις «ανύπαντρες μητέρες», ανθρωπάκο. Διακρίνεις αυστηρά μεταξύ «νόμιμων» και
«παράνομων» παιδιών. Αλήθεια τι αξιοθρήνητο πλάσμα που είσαι, και σ’ έχουν και
τρέχεις έτσι αμολητός σε τούτη την κοιλάδα των δακρύων! Δεν καταλαβαίνεις καν
το νόημα των λέξεων της γλώσσας σου.
[.....]
Θέλεις «ιδιοφυΐες» κι είσαι πρόθυμος να τις
τιμήσεις. Αλλά θέλεις καλές ιδιοφυΐες, κόσμιες, σοβαρές και μετρημένες. Όχι από
κείνη την ατίθαση ράτσα που γκρεμίζει φραγμούς κι αντιτίθεται στο κατεστημένο. Εσύ
θες μια ιδιοφυΐα συμμαζεμένη, πειθήνια και προσγειωμένη, που να μπορείς να
επιδεικνύεις στις παρελάσεις σου, χωρίς τον κίνδυνο να σε φέρει σε δύσκολη
θέση.
[.....]
Ωρύεσαι, όποτε σου υπενθυμίζει κάποιος την ψυχική
δυσκοιλιότητά σου, ανθρωπάκο. Δεν θέλεις να ξέρεις, δεν θέλεις να ακούσεις.
Θέλεις οπωσδήποτε να ζητωκραυγάζεις…
[.....]
αποσπάσματα από το Άκου ανθρωπάκο του Βίλχεμ Ράιχ
No comments:
Post a Comment