δεν υπάρχει συμβιβασμός

από συνέντευξη του Χρήστου Λάσκου υποψ. Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στο tvxs

[....]

Να δούμε και για ποια “ανάπτυξη” πανηγυρίζουν; Από το 2012 μέχρι σήμερα, 500 συμπατριώτες μας αύξησαν την περιουσία τους κατά 10 δις. Την ίδια στιγμή, στις αγγελίες προσφέρονται δουλειές προς 90 ευρώ το μήνα, προωθείται η εργασία του ενός ευρώ την ώρα ή της μιας μέρας ανά εβδομάδα έως και για 18 μήνες, για να λέμε ότι εξαφανίζεται η ανεργία. Υπό τους όρους αυτούς, με δεδομένη την υψηλή ανεργία, και τσακισμένα τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, οι εργαζόμενοι είναι πλήρως ανυπεράσπιστοι μπροστά στα αφεντικά. Αυτά εννοούν μιλώντας για “ανάπτυξη” και “σταθερότητα”, και με αυτή την έννοια, όντως, εμείς δεν είμαστε με τη “σταθερότητα”.

[...]

[....] 

Ο λόγος κερδών/μισθών στην Ελλάδα για τις εταιρίες, από 1:2 που ήταν περίπου στα χρόνια 1995-2009, έφθασε στο 1:7 το 2013. Το 77.4% των υπερωριών που κάνουν οι εργαζόμενοι δεν αμείβεται, όταν το αντίστοιχο ποσοστό το 2008 ήταν 47.6%. Από τις 7.100 off shore εταιρίες που κατέχουν ακίνητα στην Ελλάδα, έχουν ελεγχθεί οι 34, και μόνο αυτές χρωστούν φόρους περί τα 40 εκατομμύρια. Από τους 54.000 που έβγαλαν έξω λεφτά μετά το 2010, έχουν ελεγχθεί ...δύο, και μόνο αυτοί χρωστούν άλλα 5 εκατομμύρια. Είμαστε η χώρα με 8 δις ετήσια φοροκλοπή-φοροαποφυγή του ΦΠΑ, με περισσότερα από 10 δις φοροδιαφυγή στο εισόδημα και με το τζίρο της παραοικονομίας να φτάνει τα 100 δις.

Δεν “τάζουμε” σε όλους, λοιπόν, διότι δεν είμαστε με όλους. Όποιος ισχυρίζεται ότι είναι με όλους ή μιλάει γενικώς στο όνομα της “χώρας”, εννοεί ότι δεν θα πειράξει αυτούς που κέρδισαν εδώ πριν από την κρίση, και που συνεχίζουν να κερδίζουν, άρα λαϊκίζει ασυστόλως. Γι' αυτό, παρεμπιπτόντως, δεν μου αρέσει ένας αριστερός-λαϊκομετωπικός λόγος με πολλή “Ελλάδα”, πολλούς εθνικούς προσδιορισμούς και πολλή “Μέρκελ”. Με τη Μέρκελ πρέπει να ασχοληθούν οι γερμανοί εργαζόμενοι – και ο αγώνας τους είναι κρίσιμος για όλη την Ευρώπη. Ο δικός μας αγώνας είναι με τον Σαμαρά και τους έλληνες πλούσιους: αν εμείς δεν ασχοληθούμε με αυτούς, λεφτά ...δεν υπάρχουν.

[....]

[...]

Το εξηγούν, ίσως καλύτερα από μένα, άνθρωποι όπως ο Λώρενς Σάμερς, συνεργάτης του Κλίντον και εκ των εισηγητών της “Συναίνεσης της Ουάσινγκτον”. Τι μας λέει; Ότι οι δουλειές και τα εισοδήματα βρίσκονται σήμερα στην υγεία, την εκπαίδευση, την κατοικία – σε δραστηριότητες δηλαδή που ανήκουν στο δημόσιο τομέα, πράγμα προβληματικό, αν θέλουμε να σώσουμε τον καπιταλισμό από την κρίση.

Το συμπέρασμα είναι προφανές: δεν υπάρχει συμβιβασμός, στο βαθμό που η σωτηρία του καπιταλισμού περνά από την εμπορευματοποίηση ακόμα και των πλέον βασικών για τη ζωή. Και αντίστροφα: η υπεράσπιση και των πλέον βασικών για τη ζωή περνά, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, από τη σύγκρουση με τον καπιταλισμό.

Ο Μαρξ, από την άλλη, μας λέει ότι μια κρίση υπερσυσσώρευσης, όπως αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη, μπορεί να ξεπεραστεί προς όφελος του κεφαλαίου μόνο με ένταση της εκμετάλλευσης και εκτεταμένη καταστροφή κεφαλαίων. Εν μέσω κρίσης, λοιπόν, δεν υπάρχει φόρμουλα συμβιβασμού μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, και δη σε εθνικό επίπεδο. Είναι ακριβώς η στιγμή που η Αριστερά πρέπει να δείξει πώς μπορεί να είναι η ζωή μετά τον καπιταλισμό. Να μιλήσει “πρακτικά”, δηλαδή, για τον κομμουνισμό που τόσο δυσφήμησε ο “υπαρκτός”.