μόνο λίγο πίσω κι αυτό για να πάρουμε φόρα

Κάνοντας μια σούμα με όλα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες βλέπουμε το κάρο να’χει κάνει ήδη μερικά μέτρα πάνω στη λάσπη..και το βασικό: δείχνει να ξεκόλλησε από αυτήν.

Δεν ξέρω που θα βγει η όλη ιστορία, αλλά βάζοντας κάτω τα δεδομένα, δείχνουνε πιο ξεκάθαρα, μιας και τα κοιτάς από πάνω.(αυτό ήταν το ένθετο της εξυπνάδας)

Οι δικοί μας ξεκίνησαν τον τσαμπουκά, έχοντας ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Είναι καθαροί. Δεν τους έχουν οι Γερμανοί στο χέρι με διάφορα σκάνδαλα, όπως είχαν τους προηγούμενους σαμαράκα και μπένι. Πατώντας πάνω σ’αυτό, ξεκίνησαν με μια μεγάλη μαγκιά τακτικής. Αυτή της δημοσιοποίησης του προβλήματός σου και της θέσης σου. Όλα, περίπου δημόσια. Πάει ο Βαρού μιλάει με τον Γάλλο υπουργό και μετά δίνουν και οι δύο συνέντευξη τύπου και λένε του είπα αυτό, διαβεβαίωσε εκείνο κλπ. Με όλο αυτό και σε συνδυασμό με το παγκόσμιο τρεντ του σύριζα και του βαρού, φέρνεις στην καθημερινότητα του μέσου φινλανδού και του μέσου λετονού την κανιβαλική φύση της «δημοσιονομικής προσαρμογής». Γιατί οκ, αυτοί οι κωλοέλληνες πρέπει να πληρώσουν τα δανεικά τους, αλλά και το να πεθαίνουν άνθρωποι από το κρύο στην γαμωευρώπη του 2015, δεν είναι και η καλύτερη διαφήμιση για το ευρωπαϊκό μαγαζί.

Είναι και το άλλο. Η όλη ιστορία της δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως και αυτός καθαυτός ο πανθομολογούμενος γερμανικός ηγεμονισμός, έχουν στηθεί πατώντας πάνω σε χοντρές παραβάσεις βασικών και θεμελιωδών αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρώτη και καλύτερη την αρχή της ισονομίας και ναχαμεναλέγαμε. Μόλις πρόσφατα ο Πιέρ Μοσκοβισί, παραδέχτηκε ότι οι χώρες που έχουν υπαχθεί σε μνημόνια αποτελούν "ειδικές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές ζώνες", όπου δεν ισχύει το ευρωπαϊκό δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα

Αυτό, ο Γερμανός δεν θέλει να πολυακούγεται. Να γίνεται, αλλά να μην μιλάμε γι’αυτό. Τους προηγούμενους, τους πλασιέ, τους είχαν κάνει σκυλάκια του καναπέ σε διμερές επίπεδο. Έπαιρνε η μέρκελ τον αντώνης_ τελεφούνκεν και ο δικός μας βαρούσε προσοχή με το μικρόφωνο στα πόδια να ακουστεί το «πατ» κι αυτό ήταν.. Κι αν δεν άκουγε την προσοχή, μπορούσε να τον ξεχέσει πατόκορφα, χωρίς να το μάθει κανείς. Αυτά όμως δεν παίζουν, παίζοντας μπάλα δημοσίως μπροστά σε κάμερες και μικρόφωνα ακόμα κι απ΄την Ινδονησία. Αν έχεις αρχίδια και σ’αυτά γράφεις τον λαό μου και τη βούλησή του, βγες και πεσ’το. Δημόσια. Να ακουστεί δηλαδή από τον Βαυαρό συνταξιούχο με το πέδιλο και την άσπρη κάλτσα, μέχρι τον λιθουανό άνεργο κομπιουτερά, ότι η Μέρκελ θες, η Γερμανία θες, η ΕΕ θες, βάζει τα τοκοχρεολύσια πάνω από τη ζωή κάποιων Ευρωπαίων και πάνω από θεμελιώδεις αρχές, αξίες, Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και Κανονισμούς.

Η Μέρκελ δεν ξέρει με ποιους έχει να κάνει.

Εδώ δεν ξέρουμε εμείς..εδώ δεν ξέρουν οι ίδιοι καλά, καλά τι κρύβουν μέσα τους, θα ξέρει η Μέρκελ?

Για κάποιον που νιώθει πανίσχυρος, είναι μεγάλο μειονέκτημα να μην ξέρει με ποιον έχει να κάνει.

Γιατί?

Γιατί είναι υποψήφιο θύμα ανελέητου ξαφνιάσματος

Κάτι το οποίο μιας και δεν είναι σύνηθες γι'αυτόν, τον αποσυντονίζει και τον κάνει να δείχνει ολοένα και πιο ευάλωτος. Που μπορεί δηλαδή κι αυτός να φοβάται.

Είναι σαν μια θεογκόμενα που ρίχνει έτσι για πλάκα 5,6 χυλόπιτες στην καθισιά της και τρώει κόλλημα με τον τύπο που δεν της την πέφτει ή ακόμα καλύτερα, την αγνοεί.

Αν πάρουμε λοιπόν σαν δεδομένο ότι η Μέρκελ ΔΕΝ θέλει να το διαλύσει το ευρωπαϊκό μπουρδέλο, γιατί και θα χάσει μεσομακροπρόθεσμα και θα το χρεωθεί, κάποια στιγμή θα υποχωρήσει, μόλις συνειδητοποιήσει ότι η αντίπαλη πλευρά δεν σκοπεύει να κουνάει απλά την ουρά της όπως οι προηγούμενοι, αλλά θα πρωτοτυπήσει και θα είναι συνεπής στις θέσεις της, κάνοντας απλά τις στοιχειώδεις υποχωρήσεις τακτικής, ώστε να μην χάσει το ηθικό πλεονέκτημα.

Και κυρίως: μόλις δει ότι η αντίπαλη πλευρά, έχει την λαϊκή εντολή αλλά και απαίτηση και υποστήριξη να μην κάνει πίσω.

Γιατί αν λείψει η λαϊκή υποστήριξη, θα αρχίσουν να μπαίνουν διάφορες ιδέες στο μυαλό του θηρίου, ιδέες του τύπου «και γιατί να υποχωρήσω και να μην περιμένω απλά να τους ρίξουν οι γερμανοτσολιάδες των ΜΜΕ και να ‘ρθουν οι επόμενοι, να με κωλογλείψουν, για να τους λυπηθώ?»

Κι όταν λέω ότι θα υποχωρήσει, οκ δεν θα κηρύξει και πόλεμο στον καπιταλισμό, απλά θα δώσει τόσα, όσα θα είναι αρκετά, ώστε να μπορεί να παρουσιαστεί σαν νίκη και από τις 2 πλευρές.

Και να περιμένουμε μετά όλοι μαζί το αναπόφευκτο. Να επιβεβαιωθεί δηλαδή με το πέρασμα του χρόνου, η αδιαμφισβήτητη αλήθεια την οποία και έχεις με το μέρος σου, όταν υποστηρίζεις, ότι είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε. Η συνεχιζόμενη λιτότητα και η παρατεινόμενη ύφεση, θα διαλύσει το ευρώ, ενώ η άνοδος του φασισμού και της ακροδεξιάς θα διαλύσει την Ευρώπη.