αδέξιοι δεξιοί

ΠΟΤΑΜΙ-ΣΕΛΦΙΣ-ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σάββατο, 7 Φεβρουαρίου 2015

Στο λιτό γραφείο του Σταύρου η ατμόσφαιρα ήταν κάτι παραπάνω από βαριά. Δύο μπροστάρηδες της κατάκτησης της θέσης του τρίτου δημοκρατικού κόμματος, ο κατά συνθήκην αρχηγός και η καθηγήτρια με τα ατελείωτα πόδια που αγαπάει αλλά δε δεσμεύεται από τις ιδεολογίες, είχαν βάλει στη μέση τον καραφλό ποδηλάτη και τον αγαπημένο του κοινού Κίτσο.

- Είστε τελείως νούμερα, γαμώ το ξεσταύρι μου;

- Σταύρο, εγώ....

- Σκάσε!!! Νομίζεις ότι είσαι με την Τσιτσιμπίκου  στην ΕΡΤ; ΕΡΤ γιοκ, αγοράκι μου! Το ψωμάκι σου τώρα το βγάζεις στη Βουλή και χωρίς εμένα ακόμα θα έβριζες τον Σαμαρά που σε έβαλε στην ευρωπολιτική.

Ο Γιώργος είχε λουφάξει και κοίταξε με δακρυσμένα (και καλά) μάτια την Παναγιά της μεταμοντέρνας διανόησης, την Αντιγόνη. Μάταια.

- Καλά σου λέει, ρε γκάου! Σε λίγο θα αρχίσετε να παίζετε και μπουκάλα με την Έλενα Ράπτη, ενώ κάνω επερώτηση για τις προοπτικές επέκτασης της Αττικής Οδού μέχρι τη Θήβα.

Ο Νίκος Ορφανός δεν έλεγε τίποτα. Με σκυμμένο το κεφάλι έκανε ότι υπέμενε στωικά το μπαράζ. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η καρδιά του πετάριζε χαρούμενα. Μόλις είχε λάβει ειδοποίηση με εσεμές ότι στον τραπεζικό του λογαριασμό είχε μπει η πρώτη του βουλευτική αποζημίωση. Είχε να νιώσει έτσι από τότε που έφαγε την πρώτη του ΙΟΝ αμυγδάλου. Ο Σταύρος το τζιμάνι τον πήρε  γραμμή.

- Τι χαμογελάς, ρε, σαν να έκλεισες συμβόλαιο για σίριαλ του ΜΕΓΚΑ; Εδώ, ρε, είναι Βουλή. Μας βλέπει κόσμος, μας βλέπει ο κύριος Ψυχάρης, ο κύριος Μπόμπολας, η Σώτη. Όλοι αυτοί περιμένουν από εμάς να σώσουμε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας κι εσείς γελοιοποιείτε το ποτάμι της νέας ευρωπαϊκής Ελλάδας, που ξεκίνησε στις 25 του Γενάρη.

- Ιανουαρίου, τον διόρθωσε η Αντιγόνη, που δεν ανεχόταν την αριστερή κουλτούρα και ιδιόλεκτο.

Ο Σταύρος ετοιμάστηκε να της ρίξει μερικά γαμωσταυρίδια, εκτός εαυτού, σχετικά με την άποψή του για όσους το παίζουν ξερόλες με διδακτορικά.

- Αντιγόνη, θυμάσαι τι είχα πει για τον Μαζάουερ; Ξέρεις πώς τους λέω τους διδάκτορες, ε;

- Πώς, Σταύρο μου;

Η ειρωνική και κοφτερή σαν λεπίδα χροιά αυτού του "Σταύρο μου" δημιούργησε συνθήκες εκρηξης μεγατόνων. Την ηλεκτρισμένη σιγή έσπασε ένα λυτρωτικό ρινγκτόουν. Το γνωστό παπαροθέμα των Γκαλέξικο. Ο Σταύρος απάντησε χωρίς να δει τον καλούντα.

- Ναι!...Γιάνη, μην ανησυχείς. Αν την κάνει καμιά Βαλαβάνη, εμείς είμαστε εδώ.

Έκλεισε το τηλέφωνο. Κοιτάχτηκαν και οι τέσσερις. Είχαν πια βουρκώσει.

- Συγγνώμη, αρχηγέ. Μην ανησυχείς. Η Ευρώπη μπορεί να στηριχθεί πάνω μας, είπε ο Αμυράς ρουφώντας τις μύξες του.

Σκοτείνιαζε.

πηγή: sleeping village