το μπουρδέλο καίγεται και δεν έχει και έξοδο κινδύνου

Το "Υπομονή" είναι ένα παλιό τραγούδι του Μπιθικώτσαρου σε σύνθεση Ξαρχάκου και στίχους του Σακελλάριου. Οι κάπως μεγαλύτεροι ασφαλώς και θα το ξέρετε, αλλά για τους πολύ νέους φίλους του Κ-Κ οι στίχοι πάνε κάπως έτσι: 

Γειτονιά, ο δρόμος σου στενός
παγωνιά και γκρίζος ουρανός
μαύρη ζωή, βράδυ πρωί
για συντροφιά μια συννεφιά
υπομονή, υπομονή, υπομονή
Κάντε υπομονή
κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός
Κάντε υπομονή
μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά
Υπομονή, υπομονή, υπομονή
Κάντε υπομονή...
Κάντε υπομονή...

Υπομονή δηλαδή και άγιος ο θεός. Όταν δεν έχεις να φας, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πέρα από υπομονή. Κι επειδή η απελπισία είναι συνήθως πολύ δύσκολος αντίπαλος για την ελπίδα, σου πετάει και το άνθισμα της λεμονιάς, να σε βοηθήσει σ'αυτή την εσωτερική μάχη.

Στους σημερινούς άγριους καιρούς, πολλοί είναι αυτοί που - είτε από το πολύ σκύψιμο, είτε απ'την απελπισία που τα'χει βάψει όλα γκρίζα - αδυνατούν να δουν το γαλανό του ουρανού. Για όσους συμμετέχουν στην σημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα (η οποία είναι μια πτυχή του όλου και συχνά όλοι μας το ξεχνάμε αυτό), τον ρόλο του συμβολικού ανθίσματος της λεμονιάς τον έπαιζε μέχρι τώρα η επιτυχία των Κυπρίων, των Ισπανών και των Πορτογάλων, να ολοκληρώσουν τα μνημόνια και να μπορούν επιτέλους να δανείζονται ξανά απ'τις υπέροχες Αγορές (...). Η προτροπή-καραμέλα είναι σε όλους μας γνωστή: "Ορίστε, οι Κύπριοι εφάρμοσαν κατά γράμμα τις επιταγές του μνημονίου τους και ξεμπέρδεψαν. Το ίδιο και οι Πορτογάλοι. Μόνο εσείς ρε κακομαθημένοι, δεν θέλετε να προκόψετε και χρειάζεστε ξανά και ξανά σωτηρία". 

Ας δούμε λοιπόν πως "ξεμπέρδεψαν".

Καταρχήν στην Κύπρο, ας παρακάμψουμε την λανθάνουσα γλώσσα (περί "δουλείας") του προέδρου Αναστασιάδη στο τουί του

και να πάμε στην ουσία. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η ανακοίνωση του Eurogroup της 7ης Μαρτίου:

«Σε αυτό το πλαίσιο, το Eurogroup καλωσορίζει την ανανεωμένη δέσμευση των κυπριακών Αρχών να διατηρήσουν την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών και τη μεταρρυθμιστική δυναμική στο μεσοπρόθεσμο επίπεδο, ώστε να χτυπήσουν τις υπομένουσες αδυναμίες».

 

«Το Εurogroup θα συνεχίσει να υποστηρίζει την μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην Κύπρο μεταξύ άλλων στο πλαίσιο της εποπτείας μετά το πρόγραμμα  (post-programme surveillance) και του τακτικού πλαισίου επιτήρησης στην Ευρωζώνη και την ΕΕ», καταλήγει η ανακοίνωση.

- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/top-stories/885/302796/anastasiadis-teleftaio-mnimoniako-eurogroup-gia-tin-kypro#sthash.QR6rNm1E.dpuf

 

"Σε αυτό το πλαίσιο, το Eurogroup καλωσορίζει την ανανεωμένη δέσμευση των κυπριακών Αρχών να διατηρήσουν την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών και τη μεταρρυθμιστική δυναμική στο μεσοπρόθεσμο επίπεδο, ώστε να χτυπήσουν τις υπομένουσες αδυναμίες.

Το Εurogroup θα συνεχίσει να υποστηρίζει την μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην Κύπρο μεταξύ άλλων στο πλαίσιο της εποπτείας μετά το πρόγραμμα  (post-programme surveillance) και του τακτικού πλαισίου επιτήρησης στην Ευρωζώνη και την ΕΕ".

 Είναι δεσμεύσεις που εννοείται ότι βρίσκουν σύμφωνη και την Κυπριακή ηγεσία, αφού θυμάμαι τον πρόεδρο Αναστασιάδη να εξαγγέλλει στον πανηγυρικό λόγο του για το τέλος του μνημονίου, τη συνέχιση της λιτότητας.

Με άλλα λόγια, σαν βγεις στον δρόμο της ΤΙΝΑ, να ξέρεις ότι θα είναι μακρύς.

Κρατήστε αυτό το ποστ-πρόγκραμ σαρβάϊλανς, γιατί δεν είναι τόσο γλυκούλι όσο φαίνεται.

Η προτεσταντική επιτήρηση που περιγράφει ο παραπάνω Γερμανογενής όρος, συνοψίζεται στον κεντρικό μπούσουλα που θέλει τα ελλείμματα των κρατών να μην υπερβαίνουν το μαγικό 3%, όπως προβλέπεται στο δημοσιονομικό σύμφωνο της Ε.Ε.. Και επειδή είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε, όπως εδώ στον γιδότοπο, απέναντι στους νόμους κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους, έτσι και η Κομισιόν την ώρα που κάνει τα στραβά μάτια στην Γαλλία για τη συνεχόμενη και σημαντική παραβίαση αυτού του κανόνα, απειλεί την Ισπανία και την Πορτογαλία με οικονομικές κυρώσεις για τον ίδιο λόγο. Ο γλυκός μας Γιούνκερ παραδέχτηκε δημοσίως αυτή τη διάκριση, αιτιολογώντας την με τη φράση "το κάνουμε επειδή πρόκειται για τη Γαλλία". (υπονοώντας το μεγάλο της μέγεθος)

Να υπενθυμίσω στον αφηρημένο αναγνώστη ότι η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν ολοκληρώσει τα προγράμματα διάσωσης και έχουν τελειώσει με τα μνημόνια. Δεν θέλω να γίνω πρόστυχος μεσημεριάτικα και να πω ποιος ολοκλήρωσε πάνω σε ποιον.

Αν δεν είσαι κάνας καμμένος φιλελές, να πιστεύεις ακόμα ότι θα έρθουν οι φορτωμένοι επενδυτές καβάλα σε άσπρες καγιέν πολλών αλόγων για να μας σώσουν, θα αντιλαμβάνεσαι εύκολα ότι τα μνημόνια όπου πήγαν, πήγαν για να μείνουν (μπαίνοντας απ'το παράθυρο της "επιτήρησης" που λέγαμε προηγουμένως).

Επίσης θα αντιλαμβάνεσαι ότι τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μηχανισμοί πολλαπλασιασμού του πλούτου των ολίγων ισχυρών.

Μπίζνες δηλαδή, που αποφέρουν κερδούλια στους λίγους και πόνο στους πολλούς. Το πρόσχημα γι'αυτή την τεράστια αναδιανομή του πλούτου, είναι η περίφημη "ανταγωνιστικότητα" και σ'ένα μπουρδέλο που καταρρέει όπως είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός οι αφορμές (ελλείμματα) πολλές. Αυτή η αναδιανομή έχει πολλές πτυχές, άλλες περισσότερο προφανείς και άλλες λιγότερο και πιο μεσομακροπρόθεσμες. Στις τελευταίες για παράδειγμα ανήκει και η σταδιακή, αλλά και απροσχημάτιστη διάλυση του περίφημου Κοινωνικού Κράτους που αποτελούσε θεμελιώδες χαρακτηριστικό της Ευρώπης.

Και κάποια στιγμή, θα έρθει και η ώρα της Γαλλίας. Όπως φαίνεται ότι ήρθε για την (καθόλου μικρή) Ιταλία. Στο κατατοπιστικό άρθρο της η Νικόλ Λειβαδάρη περιγράφει έξοχα την ολοκλήρωση του Ιταλικού Δράματος. Το οποίο αναμένεται να είναι η νέα μεγάλη πανευρωπαϊκή επιτυχία των νεοφιλελέδων. 

Απ'ό,τι φαίνεται οι Ιταλοί θα είναι πολύ τυχεροί αν τη γλιτώσουν μόνο με το χάσιμο της αρχαιότερης (από το 1400τόσο) τράπεζάς τους Monte dei Paschi και κάποιες μικρές ή μεγάλες πολιτικές αναταράξεις και ανακατατάξεις. Ο υπερπρωθυπουργός Σόϊμπλε έδωσε το σύνθημα μιλώντας εξ ονόματι όλων των Ιταλών:

"Η Ιταλία δεν επιθυμεί καμία εξαίρεση, καμία παρέκκλιση, από τους ισχύοντες κανόνες για την εκκαθάριση τραπεζών". :)

Με άλλα λόγια και για να μην το κουράζουμε, όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε ότι η περίφημη ΤΙΝΑ, δεν είναι η λεωφόρος προς τον αστικό μύθο της Ανάπτυξης, αλλά ένας μεταμοντέρνος λάκκος με κωλοδάχτυλα για τους λαούς, τόσο πιο γρήγορα θα καταφέρουμε να δούμε όχι μόνο τα άνθη της λεμονιάς, αλλά και τους καρπούς της.