τρίτο και οριστικό

Ξενάκια

3 Ιούλ, ’16

Ήρθαν τα μνημόνια και έφυγαν οι άνθρωποι. Πρώτη φορά, επίσημη κρατική έκθεση -από την ΤτΕ- δίνει μια εικόνα για το τρίτο κύμα μετανάστευσης που σάρωσε την χώρα κατά τον 20ό αιώνα.

Από το 2010 και μετά έχουν φύγει 427.000 Έλληνες ηλικίας 16-64 ετών.

Τα μικρότερα παιδιά που φύγανε δεν τα μετράνε, όπως δεν μετράνε και τα χιλιάδες παιδιά που γεννιούνται στις νέες πατρίδες.

Δεν αξίζουν κανένα σχολιασμό τα προτεινόμενα μέτρα από την ΤτΕ για την ανάσχεση του φαινομένου, αφού πρόκειται ουσιαστικά για ευχολόγια και google μεταφράσεις γερμανικών κειμένων.

Αν δεν δουλέψουμε πάνω στο παραγωγικό μοντέλο που ταιριάζει στην χώρα και αν δεν εγκαταλείψουμε την ευρωζώνη και την ΕΕ, σωτηρία δεν πρόκειται να δούμε.

Αξίζει όμως να σταθεί κανείς σε κάποιες από τις επισημάνσεις που η έκθεση κάνει.

Πχ, πως την χώρα -σε αντίθεση με το παρελθόν- την εγκαταλείπουν μαζικά οι πλέον καταρτισμένοι και ανταγωνιστικοί από τους εργαζόμενους.

Οι νεομετανάστες δεν αφήνουν τα παιδιά τους πίσω στην γιαγιά και τον παππού, τα παίρνουν μαζί τους, γεννούν στους νέους τόπους κατοικίας και σκέφτονται την επιστροφή στην Ελλάδα, αφού πρώτα αποκτήσουν κάποια σύνταξη από το εξωτερικό.

Η Ελλάδα σβήνει.

Δεν θα μείνει στο τέλος παρά μονάχα αυτή η αίσθηση του κενού και η θλίψη που αφήνει παντού το ανεκπλήρωτο μιας ευτυχίας που προσδοκούσαμε αλλά δεν ήρθε, ενός έρωτα που έσβησε πριν καν να γεννηθεί.

Μιας νοσταλγίας παράλογης και αβάσταχτης για κάτι που ποτέ μας δεν ζήσαμε.

Θα μένει μονάχα η θλίψη παντού.

Θα κολλάει στα πεζούλια των δρόμων, στις βιτρίνες των καταστημάτων, στα παραθυρόφυλλα των παρατημένων σπιτιών, στα ξερά χώματα των αφημένων αγρών.

Σαν τα χωριά που εγκαταλειμμένα ρημάζουν.

Σαν τα σπίτια που παραδίνονται στην μούχλα και χάνονται.

Ποιος να καθαρίσει και τι.

Ποιος να επιστρέψει και πού.

«Κι αν σε μαλώσουν μην ντραπείς, ξενάκι είμαι να τους πεις»

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, αυτό που δεν μας συγχωρώ είναι η πλήρης αδιαφορία για όσους αναγκάστηκαν και αναγκάζονται να φύγουν για να επιβιώσουν. Φυσικά, ούτε η Ιστορία θα το συγχωρέσει αυτό, αφού αυτή η φυγή σημαίνει το οριστικό τέλος της Ελλάδας. Οι άνθρωποι είναι ο πραγματικός και μοναδικός πλούτος μιας χώρας. Αλλά πολλοί δεν το βλέπουν. Αντιθέτως, θυμώνουν με αυτούς που φεύγουν. Βέβαια, η ζωή έχει και παρακάτω. Φίλος που θύμωνε πολύ με αυτούς που φεύγουν, ετοιμάζεται να φύγει σε δυο εβδομάδες. Μαύρη τύφλα στους Έλληνες. Καμία αίσθηση της πραγματικότητας. Θέλουν συντάξεις. Από πού θα τις πάρουν; Ποιος θα δουλεύει για να πάρουν σύνταξη; Έγραψα τον περασμένο Οκτώβριο «Αν θέλετε συντάξεις, φέρτε πίσω τους Έλληνες μετανάστες». Ηλία, νομίζω πως πια είναι μια ατομική υπόθεση. Η αδυναμία και αδιαφορία των Ελλήνων για συλλογική αντίδραση, αντίσταση και αντεπίθεση δείχνουν ένα λαό τελειωμένο. Ο καθένας μόνος του. Συνταγή ήττας. Δεν πειράζει, εμείς θα το παλέψουμε μέχρι τέλους. Εγώ δεν θα κουραστώ να γράφω πως οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να αντιδράσουν. Και θα συμμετέχω σε όποια δράση πάει κόντρα στη γενική απάθεια και αφασία. Αν είναι να πέσουμε, να πέσουμε αγωνιζόμενοι. Να είσαι καλά, Ηλία.)

πηγή: pitsirikos