Αυτός είναι ο φίλος μου ο Federico και σ'
αυτό το thread θα διαβάσεις την πιο "τρελή", ρομαντική, αληθινή
ιστορία που ίσως αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεις οτιδήποτε
θεωρείς δεδομένο στην καθημερινότητά σου...
Ο Federico είναι ένας μορφωμένος 31χρονος
Ιταλός από την Τεργέστη. Παιδί εύπορης οικογένειας, είχε μια καλή ζωή και
σπούδασε πολιτικός μηχανικός. Μια μέρα, εντελώς ξαφνικά, ο διακόπτης στο μυαλό
του γύρισε 180 μοίρες. Μια εργασία για την "ιδανική πόλη" ήταν το
δικό του reset.
Ο Federico παράτησε τα πάντα και χωρίς
έστω ένα ευρώ στις τσέπες του, ξεκίνησε να ταξιδεύει από την Κροατία για να
φτάσει στη Συρία. Με τα πόδια. Πήρε μαζί του έναν γάιδαρο, δύο πρόβατα και τον
σκύλο του, πράγματα για να επιβιώσει και άρχισε για τον μεγάλο του στόχο.
Αφού διέσχισε Κροατία, Βοσνία,
Μαυροβούνιο, Αλβανία, ο Federico έφτασε στην Ελλάδα. Χρειάστηκε ενάμιση χρόνο
για να τα καταφέρει. Περπατούσε παραθαλάσσια για να μένει μακριά από τον άγριο
χειμώνα των βουνών, όμως το καλοκαίρι προτιμούσε το υψόμετρο για να έχουν
δροσιά τα ζώα του.
Κροάτες, Βόσνιοι, Μαυροβούνιοι τον
βοήθησαν. Δεν ζήτησε ποτέ χρήματα. "Θα δουλέψω για ένα πιάτο φαγητό. Πείτε
μου απλά τι πρέπει να κάνω" έλεγε και συνεχίζει να λέει σε όποιον συναντά.
Στην Αλβανία, η εικόνα του ήταν συνηθισμένη, τυπική, οπότε εκεί δυσκολεύθηκε
λίγο περισσότερο.
Δεν αντιμετώπισε ποτέ προβλήματα με την
Αστυνομία, άλλωστε ταξιδεύει με το διαβατήριό του, δεν είναι λαθρομετανάστης.
Στην Ελλάδα όμως "κόλλησε" στις Πρέσπες. Οι αρχές του είπαν ότι δεν
μπορεί να διασχίσει τη χώρα με τα ζώα του διότι δεν διαθέτει τα απαραίτητα
έγγραφα για εκείνα.
Έτσι, ο Federico αναγκάστηκε να μείνει
στο δάσος της Πύλης, σε ένα μικρό χωριό απέναντι από τη Μικρή Πρέσπα, δίπλα στα
ελληνοαλβανικά σύνορα. Θα μείνει εκεί για μερικές ακόμη μέρες, μέχρι να γίνει
την Τετάρτη (5/9) το δικαστήριο στη Φλώρινα για τα ζώα του.
Παρένθεση: Ο Federico πήρε μαζί του δύο
πρόβατα για το γάλα τους, ένα γαϊδούρι που κουβαλάει 60 κιλά (εκείνος κουβαλάει
άλλα 20) και τον 14χρονο σκύλο του, ένα pitbull που έχει από μικρό παιδί και
εκείνο συνεχίζει να τον ακολουθεί ακόμη και στο πιο "τρελό" ταξίδι
της ζωής του.
Κάθε πρωί, ο Federico περπατάει μέχρι τον
Άγιο Αχίλλειο, το χωριουδάκι στο νησί της Μικρής Πρέσπας και βοηθάει στις
δουλειές των ανθρώπων που ζουν εκεί με αντάλλαγμα λίγη παρέα και ένα πιάτο
ζεστό φαγητό. Οι ντόπιοι τον έχουν αγκαλιάσει σαν παιδί τους.
Με τον χειμώνα να πλησιάζει ο Federico
ήθελε να συνεχίσει παραθαλάσσια το ταξίδι του προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Τώρα, περιμένει να δει τι θα γίνει με τα ζώα του τα οποία ουδείς γιατρός
αναλαμβάνει την ευθύνη να καταγράψει ως υγιή. Σημείωση: Είναι υγιέστατα και τα
τέσσερα.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο Federico θα
συνεχίσει το ταξίδι. Είτε από τον Βορρά, στα κρύα βουνά μαζί με τα ζώα, είτε παραθαλάσσια
μόνος με λιγότερο φορτίο, μέχρι να δουλέψει για να πάρει νέα ζώα. Ο στόχος δεν
αλλάζει. Θέλει να φτάσει στη Συρία και έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει.
Υπολογίζει πως για να διασχίσει την
Τουρκία θα χρειαστεί περισσότερο από έναν χρόνο. Δεν φοβάται, είναι
προετοιμασμένος, έχει απάντηση για κάθε ενδεχόμενο. Κι αν βρεθεί σε hotspot με
Σύριους μετανάστες; "ΟΚ. Θα με προετοιμάσουν γι' αυτό που θα ζήσω μόλις φτάσω
στη χώρα", λέει...
Ο Federico είναι σίγουρος πως ο πλανήτης
οδεύει προς την καταστροφή. Εξηγεί πως η τεχνολογία κάνει πια περισσότερο κακό,
παρά καλό στην ανθρωπότητα και μένει μακριά της. Θέλει να ζήσει πρωτόγονα,
χωρίς χρήματα και ανέσεις. Το restart της Συρίας μετά τον πόλεμο, τον
ενθουσιάζει.
Στη Συρία θέλει να δουλέψει, θέλει να
βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της χώρας και στη συνέχεια να ζήσει μόνιμα σε κάποιο
χωριό -όχι πολύ μακριά από τη θάλασσα. Θέλει να κάνει και οικογένεια εκεί.
Ονειρεύεται να βρει κι άλλους ανθρώπους που να σκέφτονται με τον δικό του
τρόπο. Λιτά.
Προς το παρόν, ο Federico ελπίζει πως θα
συνεχίσει το ταξίδι με τα ζώα που έχει πάρει μαζί του και αποκαλεί φίλους του.
Έχει φτάσει στο σημείο να σκεφτεί να τα παρατήσει, σε ενάμιση χρόνο η ψυχολογία
του ράγισε μερικές φορές από βροχή, πείνα και κρύο, αλλά δεν το έβαλε κάτω.
Αυτές τις μέρες ξεκουράζει (αναγκαστικά)
τα πόδια και το μυαλό του στη Μικρή Πρέσπα και σχεδιάζει τη συνέχεια της
περιπέτειάς του. Το περασμένο Σάββατο έμαθε και τι εστί "ελληνικό
πανηγύρι". Για να δεχθεί ένα πιάτο φασόλια στη γιορτή του Λαιμού, πρότεινε
μόνος του μια συμφωνία.
"Θα παίξω κιθάρα και θα τραγουδήσω
στα παιδιά του χωριού" είπε και το έκανε στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Πρεσπών.
Φόρεσε ένα σετ καθαρά ρούχα και μετά συνέχισε στην πλατεία, στο πανηγύρι.
Χόρεψε ποντιακά, είχε τα μάτια σε ορχήστρα και τραγουδιστές, αποθήκευσε εικόνες
στο μυαλό του.
Εδώ και ενάμιση χρόνο δεν έχει δεχθεί
χρήματα, δεν έχει φάει χωρίς να δουλέψει, πλένει τα ρούχα του σε πηγές, λίμνες
και ποτάμια, ακολουθεί ζεστά μονοπάτια τον χειμώνα και δροσερά το καλοκαίρι για
να αντέχουν τα ζώα του. "Ο στόχος είναι να κάνουμε 15 χλμ. την ημέρα"
εξηγεί.
Τον ρώτησα αν σκέφτεται -μόλις τελειώσει
το ταξίδι- να γράψει ένα βιβλίο γι' αυτή την "Οδύσσεια". "Δεν
νομίζω πως θα έχω κάνει κάτι ιδιαίτερο και δεν μου αρέσουν και τα γραπτά
μου" απάντησε. "Μακάρι να τα ξαναπούμε" του είπα, όσο εκείνος
σημείωνε τουρκικές λέξεις. Προετοιμάζεται.
Αυτός είναι, λοιπόν, ο φίλος μου ο
Federico. Περάσαμε όμορφα στις Πρέσπες, μιλήσαμε μάλιστα και στα ελληνικά καθώς
σε δύο εβδομάδες έμαθε να επικοινωνεί στη γλώσσα μας, τα είπαμε για τη ζωή, τη
μουσική, την τεχνολογία και χωρίσαμε με μια ευχή: "Να προσέχεις".
πηγή: twitter@harris_stavrou
No comments:
Post a Comment