αφού συνηθίσαμε το πρόσωπο του τέρατος, ήρθε και η ώρα του κώλου του

TΟ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΕΚΘΡΕΨΑΜΕ.

Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας στην Ελλάδα εδραιώνεται σε ένα τμήμα του πολιτικού ακροατηρίου ένας δημόσιος λόγος που έχει χαρακτηριστικά φασιστικού τύπου.

Είναι αυταρχικός: δεν νοεί ότι μπορεί να υπάρχει αντίρρηση στα λεγόμενά του.

Είναι εθνικιστικός: το ελληνικό έθνος έχει πάντα δίκιο διότι είναι το ελληνικό έθνος, ανεξαρτήτως τι πρεσβεύει.

Είναι ρατσιστικός: οι Έλληνες είναι εξέχων λαός διότι είναι Έλληνες.

Είναι σεξιστικός: οι ομοφυλόφιλοι (και άλλοι) είναι άρρωστα μιάσματα.

Είναι βίαιος: αφού δεν πείθει δεν έχει πρόβλημα να δείρει.

Ένα κομμάτι των συμπολιτών μας θα αποδώσει αυτόν το λόγο στην υπανάπτυξη, την αμορφωσιά και τον χοντροκομμένα και λούμπεν“απολίτιστο” χαρακτήρα αυτών που τον πρεσβεύουν. Αλήθεια είναι ότι κοιτώντας φωτογραφίες από το χθεσινό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη δεν είναι δύσκολο να ολισθήσει κανείς σε μια τέτοια ανάγνωση.

Ωστόσο, αυτή η ανάγνωση είναι λάθος για μια σειρά λόγων:

- ο κόσμος αυτός εκπαιδεύτηκε με αυτόν τον τρόπο από θεσμούς “υψηλής” κουλτούρας και ευρείας νομιμοποίησης: ο ρόλος της Εκκλησίας κυρίως από τα χρόνια του Χριστόδουλου ήταν κομβικός στην εδραίωση αυτής της ιδεολογίας.

- Η χρονική απόσταση που μας χωρίζει από την δικτατορία ολοένα και μεγαλώνει και φυσικά ο χρόνος δαμάζει τις ενοχές και τις τύψεις. Εξάλλου, είναι αφελές ως και κουτοπόνηρο να νομίζει κανείς ότι επειδή η Ελλάδα πέρασε χούντα και άλλες εκτροπές θα είναι εσαεί στο απυρόβλητο του φασισμού. Αν κάποιος νοσταλγός της χούντας αυτολογοκρίνονταν πριν από 20 και 30 χρόνια, πλέον το κάνει ολοένα και λιγότερο.

- Τέλος, ο λόγος αυτός δεν έχει μόνο λούμπεν χαρακτηριστικά: στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, οι βαρωνίες της συντηρητικής παράταξης κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα αγκάλιασαν με ζέση τον αναδυόμενο εθνικισμό περί του Μακεδονικού διότι στην υπερφίαλη επίδειξη ισχύος και "διείσδυσης" στα Βαλκάνια, το αίσθημα της ανωτερότητας απέναντι στους ξυπόλητους Βαλκανίους ήταν χρήσιμο. Το αίσθημα αυτό κατεξοχήν βόλεψε και το εκσυχρονιστικό αφήγημα της “ισχυρής Ελλάδας”.

Όμως, έχει ο καιρός γυρίσματα. Η "κρίση" τα ανέδειξε πανηγυρικά. Αυτό που θρέψαμε ως κοινωνία και ως πολιτική ηγεσία πλέον δεν είναι πολιτικά διαχειρίσιμο. Το τέρας, ως νέος Φρανκεστάιν, στρέφεται ενάντια στο δημιουργό του. Του δείχνει τον κώλο του. Πλέον, δεν μπορεί καν να επικοινωνήσει με στοιχειώδεις όρους δημοσίου ή έστω εθνικού συμφέροντος. Αξία έχει μόνο η μυθική δύναμη των δοξασιών του. Το μίσος του και η απέχθειά του για ο,τιδήποτε δεν νιώθει δικό του. Και πάρα ταύτα, κάποιοι άνοες ακόμη το κανακεύουν.

Στη χώρα μας δεν έχει εκφραστεί κεντρικά ο νέος αντιευρωπαϊκός πόλος που θα κάνει “την Ελλάδα πάλι μεγάλη” βυθισμένος στην αρχαιοπληξία του. Αυτό που βλέπουμε στα συλλαλητήρια είναι η μαγιά του. Όπου να’ναι έρχεται κι ο μάγειρας.

Αν ενδιαφερόμαστε για κρίσιμα πολιτικά επίδικα της Ελλάδας για το μεσοπρόθεσμο μέλλον, νομίζω ότι αυτό είναι το μείζον.

 

πηγή: Δημήτρης Χριστόπουλος