Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, ο Binderup και ο δανεισμός των κρατών.

[....]

Ο λόγος (και αν ακόμα ιστορικά, υπήρχε κάποτε) δανεισμού των κρατών από τους κεφαλαιούχους, όπως εφαρμόστηκε τον 18^ο και 19^ο αιώνα, εξέλιπε. Δεν υπάρχει πλέον. Τα κράτη και αυτάρκη είναι και περιουσία έχουν και υποδομές και αυτοτελή αναπτυξιακή δυνατότητα. Μπορούν να σταθούν μόνα τους, έχουν πλούτο και δημιουργούν/παράγουν πλούτο. Δεν χρειάζονται έξωθεν βοήθεια, δεν  έχουν ανάγκη τα δανειακα κεφάλαια.

Επαναλαμβάνουμε: αυτό και μόνο, οδηγεί στην πλήρη αποκλιμάκωση της φορολόγησης (την εξάλειψη της ουσιαστικά), καθώς το ίδιο το κράτος χρηματοδοτεί τις ανάγκες του και δεν υφίσταται χρεία (βασικής; μοναδικής;) χρηματοδότησης του από τους πολίτες/φορολογούμενους. Δαπάνες για τόκους δεν υφίστανται, επίσης.

Θα υποχρεωθούμε σε μια ιστορική αναδρομή. Βρισκόμαστε στην «Αμερική» του 1751 και συγκεκριμένα στην προπάτορα της «Νέα Αγγλία» (τα ονόματα έχουν την ιστορική σημασία τους), της οποίας ηγείται ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Η Νέα Αγγλία εκδίδει η ίδια το νόμισμα της. Ο Βρετανός Βασιλιάς Γεώργιος ο 2^ος, εκδίδει διάταγμα που απαγορεύει στη Νέα Αγγλία να εκδίδει περαιτέρω το νόμισμα της (προσέχτε από πού ξεκινούν όλα). Αντ’ αυτού την υποχρεώνει να δανείζεται από τους Βρετανούς τραπεζίτες. Την ίδια «πολιτική» ακολουθεί και ο διάδοχος του Γεώργιος ο 3^ος.  Το 1764 ο Φραγκλίνος επισκέπτεται διαμαρτυρόμενος, το Λονδίνο, προκειμένου να ζητήσει την άρση του μέτρου, ενώπιον του Βρετανικού Κοινοβουλίου. Ο Φραγκλίνος μένει έκπληκτος από τους επαίτες και τους άστεγους που αντικρίζει στους δρόμους του Λονδίνου. Του λένε ότι οι πλούσιοι δεν μπορούν πλέον να πληρώνουν τους φόρους τους και να χρηματοδοτούν την εργατική τάξη. «Έχουμε πολλούς εργάτες», προσθέτουν. Έπειτα τον ρωτάνε: «εσείς, στις αποικίες (μετέπειτα ΗΠΑ) πως εισπράττετε χρήματα για να βοηθήσετε τους φτωχούς να ανοικοδομήσουν τα φτωχά σπίτια τους;».

Ο Φραγκλίνος απαντά: «Δεν υπάρχουν φτωχά σπίτια στις αποικίες. Και αν υπήρχαν, κανείς δεν θα τα κατοικούσε, αφού δεν υπάρχει ούτε ένα άνεργος, επαίτης ή άστεγος». Όταν τον ρώτησαν πως είναι αυτό εφικτό, απάντησε: «Απλό. Στις αποικίες εκδίδουμε οι ίδιοι το χρήμα μας. Το ονομάζουμε «Colonial Scrip». Το εκδίδουμε για να πληρώνουμε τα εγκεκριμένα έξοδα του κράτους και τις φιλανθρωπίες. Βεβαιωνόμαστε ότι εκδίδεται στις σωστές ποσότητες για να μπορούν τα προϊόντα να καταλήγουν ευκολότερα από τους παραγωγούς στους καταναλωτές. Με τον τρόπο αυτό δημιουργώντας εμείς το χαρτονόμισμα μας, ελέγχουμε την αγοραστική του δύναμη, και δεν οφείλουμε τόκο σε κανέναν. Βλέπετε, μια νομιμόφρων κυβέρνηση, μπορεί εξίσου να ξοδεύει και να δανείζει το χρήμα σε κυκλοφορία, ενώ οι τράπεζες μπορούν μόνο να δανείζουν ένα σεβαστό ποσό από τις «υποσχετικές» τους (σημ. Επικ: το χρήμα που «κατέχουν»), καθώς δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ή να ξοδέψουν, παρά ένα μικρό ποσό από το χρήμα που διαθέτουν.  Κάθε φορά συνεπώς, που οι τραπεζίτες σας εδώ στην Αγγλία θέτουν χρήμα σε κυκλοφορία, υπάρχει πάντα η αρχή του χρέους το οποίο θα πρέπει να επιστραφεί και του τόκου που πρέπει να πληρωθεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι, το χρήμα σε κυκλοφορία είναι πολύ λίγο σε σχέση με τους εργάτες που θα πρέπει να απασχολήσετε πλήρως. Δεν είναι ότι έχετε πολλούς εργάτες, έχετε πολύ λίγο χρήμα σε κυκλοφορία και αυτό που κυκλοφορεί, υφίσταται το αβάστακτο φορτίο της αποπληρωμής των τόκων και του χρέους».

Αυτές οι αλήθειες είναι διαχρονικές. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο πραγματικό χρήμα που κυκλοφορεί στην Ευρώπη. Είναι κάτι παραπάνω από 900 δις Ευρώ (Μάιος 2012).

Τα δάνεια ανέρχονται σε 18,6 τρις (Μάιος 2012). Στα νοικοκυριά ειδικά, αντιστοιχούν 5,1 τρις ευρώ.

Και εδώ ερχόμαστε στα λεγόμενα του Φραγκλίνου 2 ½ αιώνες πίσω.

«Κάθε φορά συνεπώς, που οι τραπεζίτες σας εδώ στην Αγγλία θέτουν χρήμα σε κυκλοφορία, υπάρχει πάντα η αρχή του χρέους το οποίο θα πρέπει να επιστραφεί και του τόκου που πρέπει να πληρωθεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι, το χρήμα σε κυκλοφορία είναι πολύ λίγο σε σχέση με τους εργάτες που θα πρέπει να απασχολήσετε πλήρως. Δεν είναι ότι έχετε πολλούς εργάτες, έχετε πολύ λίγο χρήμα σε κυκλοφορία και αυτό που κυκλοφορεί, υφίσταται το αβάστακτο φορτίο της αποπληρωμής των τόκων και του χρέους».

Όταν στην πραγματική οικονομία το κυκλοφορούν χρήμα είναι το 5% περίπου των δανειακών κεφαλαίων που πρέπει να αποπληρωθούν από πού θα προέλθει το υπόλοιπο 95%; Δεν είναι ζήτημα λογιστικό, είναι πραγματικό. Αποπληθωρισμός.

Οι μονεταριστές, κρέμασαν τον Φραγκλίνο στο 100δολάρο. Δεδομένου του τρόπου λειτουργίας του χρήματος σήμερα, αυτό είναι αναμφίβολα μια γκιλοτίνα αιώνιας χλεύης. Ένας αντι-μονεταριστής, στο κάδρο των συμβόλων τους.

Αυτό όμως είναι σύνηθες και καθόλου συμπτωματικό. Ο Πρόεδρος Lincoln, o oποίος ανέκτησε για λογαριασμό του κράτους το εκδοτικό προνόμιο, κατά την

διάρκεια του Αμερικάνικου εμφυλίου, στη συνέχεια είχε κακή τύχη. Δολοφονήθηκε και το προνόμιο επέστρεψε στους Τραπεζίτες. Τον βάλανε στο 5δόλλαρο.

Ο Πρόεδρος Jefferson, που έλεγε ότι οι τραπεζίτες είναι πιο επικίνδυνοι από τους ένοπλους στρατούς και ότι η εξουσία που τους δόθηκε πρέπει να επιστραφεί στον λαό στον οποίο ανήκει, κοσμεί το χαρτονόμισμα των 2$.

Ο John Kennedy, τον Ιούνιο του 1963  υπέγραψε ένα Διάταγμα, το με αριθμό 11110. Αυτό του επέτρεπε να τυπώνει και να κυκλοφορεί ως κράτος χρήματα. Τύπωσε μάλιστα, όπως λένε και περί τα $4,292,893,825. Πέντε μήνες αργότερα, το Νοέμβριο, δολοφονήθηκε. Αυτόν τον βάλενε στο νόμισμα των 50c.Όπως γράφαμε το 2008 ("Ένα ψέμα που το έλεγαν αλήθεια", 29/11/2008) "Το Διάταγμα του ποτέ δεν εφαρμόστηκε (αν και ισχύει ακόμα και σήμερα) και τα χρήματα που είχαν τυπωθεί καταστράφηκαν. Έκτοτε το Έλλειμα και το Χρέος των ΗΠΑ εκτινάχθηκαν."

  

Τυχαία. 

[…..]

Τώρα, όσον αφορά τις «αποικίες». Όλοι ξέρουμε τι απέγινε η «Νέα Αγγλία» και οι Φραγκλίνοι, οι Λίνκολν, οι Άνταμς, Τζέφερσον, Μπράιαν, Γκάρφιλντ οι οποίοι φιγουράρουν με τον Γερουσιαστή Charles Binderup, στο εξώφυλλο του περιοδικού Social Justice, εν έτει 1938.

Το 1941 ο Γερουσιαστής Binderup, συγγράφει το Unrobing the ghosts of Wall street (σε ελεύθερη απόδοση «Παίρνοντας πίσω τα κλεμμένα από τα φαντάσματα της Wall Street»). Εκεί παραθέτει τα θαμμένα ιστορικά γεγονότα σχετικά με τον Φραγκλίνο και την ιστορική αλήθεια της έκδοσης και κυκλοφορίας του χρήματος από τη Νέα Αγγλία, που προαναφέρθηκαν.

Ο Binderup ουσιαστικά αφιέρωσε την ζωή του στο θέμα, επί 65 έτη, μελετώντας τις πτυχές του. Τα συμπεράσματα του, είναι «δια μαγείας» τα όσα και σήμερα διαπιστώνουμε, 70 και πλέον χρόνια μετά. Η δε λύση, βρίσκεται 2 και πλέον αιώνες πίσω.

Κρίνετε τώρα εσείς, το πόσο έχουμε πνευματικά, πολιτειακά, κοινωνικά προοδεύσει.

[...]

απόσπασμα από το

Τα παραμύθια της Ευρωζώνης και οι επικίνδυνοι (Έλληνες) πολιτικοί