“Monday, we burn Miller
… Tuesday, Tolstoy … Wednesday, Walt Whitman … Friday, Faulkner … and Saturday
and Sunday, Schopenhauer and Sartre. We burn them to ashes and then burn the
ashes. That’s our official motto.”
Fahrenheit 451 (1966)
Του Κοραή το φάσκελο
May 29, 2013
Μέσα στην Ιστορική Δημόσια Βιβλιοθήκη Χίου “Αδ. Κοραής” έφαγα τα νιάτα μου. Επί 8 χρόνια καθημερινά, χώρια τα άλλα διαστήματα, πήγαινα κάθε πρωί νωρίς κι έφευγα λίγο πριν κλείσει το μεσημέρι. Όποτε χαρμάνιαζα έβγαινα και καθόμουνα στα σκαλοπάτια για τσιγάρο παρέα με τον Διαμαντή, ο οποίος καθόταν κι αυτός, μαρμαρένιος κι ακίνητος και κοιτούσε κατά τον δρόμο. Πολλές φορές καθόμουν εκεί και τα απογεύματα, όταν η Βιβλιοθήκη ήταν κλειστή αλλά εγώ, πηγμένος από την πολύωρη εργασία μες στις παλιές εφημερίδες, δεν είχα διάθεση να μιλήσω σε κανέναν. Κι ο Διαμαντής ο αμίλητος κι ασάλευτος ήτανε η πιο καλή παρέα.
Έκανα τότε την έρευνα που έφερε κατόπιν το βιβλίο 10.516 μέρες αλλά και τον Ανάμιση Ντενεκέ και τον Ήλιο με δόντια, κι είχα αντιγράψει στον υπολογιστή μου όλες τις ειδήσεις των τοπικών εφημερίδων από το 1912 έως το 1940, σύνολο 11.250 ημερήσια φύλλα και σχεδόν 30 χρόνια σύγχρονης ιστορίας. Δεν με έφταναν οι ώρες λειτουργίας της για να δουλεύω κι είχα αιτηθεί να με κλείνουν μέσα φεύγοντας οι υπάλληλοι αλλά δεν εγκρίθηκε το αίτημά μου. Ευτυχώς όμως, εγκρίνανε ένα άλλο, πιο εφικτό αίτημα. Να μου εμπιστεύονται έναν έναν τους τόμους των παλαιών εφημερίδων και να τους παίρνω μαζί μου έτσι ώστε να μπορώ να εργάζομαι και κατά τις υπόλοιπες ώρες του 24ώρου, που δεν είχα πρόσβαση στην Βιβλιοθήκη. Ακόμα και τότε όμως, στα διαλείμματά μου παρέα με τον Διαμαντή κάπνιζα τα τσιγάρα μου. Εκεί, στα σκαλιά της σφαλισμένης Βιβλιοθήκης του.
Και μόλις χτες, καμιά δεκαριά χρόνια μετά από τότε, έμαθα πως θα την σφαλίσουν εντελώς διότι, λέει, δεν πτωχεύσαμε, γλυτώσαμε τη χρεοκοπία αλλά λεφτά δεν έχουμε για να συντηρούμε τέτοιου είδους Ιδρύματα σε αυτή τη χώρα.
Αύριο θα κατέβω στην πόλη. Θα πάω να καπνίσω ένα τσιγάρο σαν τότε κοντά στον Διαμαντή, θα τα χει μάθει κι αυτός τα νέα, είμαι βέβαιος. Και θα τρίζουνε τα μαρμαρωμένα του δάχτυλα, να ανοίξουν σε φάσκελο θα προσπαθούν αλλά μάλλον προς το μέρος των ομματιών του θα θέλει να το σύρει, είμαι βέβαιος, τον ξέρω καλά πια. Θα πάω αύριο να κάνουμε μαζί το τσιγάρο μας λοιπόν και να τον βοηθήσω…
No comments:
Post a Comment