συντονισμός και εναρμόνιση

Κατακλείδα έως όποτε..

Posted on February 20, 2014

Γιάννης Μακριδάκης

 

Ενώ οι προεκλογικές διαδικασίες για τις δημοτικές, περιφερειακές και ευροεκλογές συνεχίζονται καθημερινά με ολοένα αυξανόμενη την παρουσία τους στη ζωή μας, ξεκινήσαμε τις ανοιξιάτικες σπορές.

Τα πρώτα φυντάνια έχουν ξεφυτρώσει μέσα στα σπορεία, οι πρώτοι σβόλοι έπεσαν στο χωράφι, η ξινίθρα του χειμώνα αφαιρέθηκε αλλού κατά βούλησιν και αλλού δια χειρουργικής επεμβάσεως λόγω της γειτνίασής της με κάποια ανεπτυγμένα φυτά μας, κάπου δεν αγγίχτηκε καθόλου αφού η συγκαλλιέργεια επετεύχθη και η όποια διατάραξη της ισορροπίας μόνο ζημιά μπορούσε να προξενήσει.

Διαδικασία ξεχορταριάσματος εδώ και μέρες γονατισμένος στη γη ο άνθρωπος. Για να νιώσει ο αδαής και ανόητος αλαζόνας ότι, παρά τις βεβαιότητές του, είναι άπειρο το ένα τετραγωνικό εκατοστό της γης.

Θα συνεχίσουμε για όλο το διάστημα της άνοιξης να σπέρνουμε σε σπορεία και απευθείας στη γη, δεκάδες είδη φυτών ώστε να κερδίσουμε ακόμη περισσότερο χώρο απ’ τα λεγόμενα ζιζάνια. Αυτό σημαίνει ότι θα συνεχιστεί για όσο πάει η σιωπή και η αποχή από γραψίματα, επικοινωνία και εκδηλώσεις, ενδεχόμενες δε επισκέψεις στην Αθήνα περνούν μόνον ως σκέψεις ανατριχιαστικές από το μυαλό. Χίλια ευχαριστώ σε σας που προτείνετε και προσκαλείτε αλλά δεν δύναμαι, είναι παράδεισος η φύση και οι φυτοκοινωνίες πρόκληση, αμαρτία και ύβρη να τις απαρνιέται κανείς έστω και για λίγες μέρες όταν μπορεί να μην το κάνει.

Και επειδή η πολιτική είναι καθημερινή στάση ζωής και οι επίδοξοι πολιτικοί μας προ(σ)καλούν, ας διώχνουμε από δίπλα μας σαν μύγες ενοχλητικές τους δήθεν ρεαλιστές, εκείνους που θεωρούν το φτιαχτό σύστημα των καταναλωτών ρεαλιστικό και ουτοπία το αυθύπαρκτο, το οικοσύστημα με όλα τα πλάσματά του. Ας γυρνάμε την πλάτη σε όσους συνεχίζουν υπερφίαλοι την στρεβλή των ανθρώπων πολιτική της σύγκρουσης με το οικοσύστημα αντί την αλλαγή πορείας και την προώθηση της συμβίωσης και της συνεργασίας μας με όλα τα άλλα πλάσματα που συναποτελούν τον κόσμο μας.

Ας έχουμε στον νου μας ότι μόνη ανάπτυξη που υφίσταται είναι η αβίαστη φυσική και η μόνη οικονομία, αυτή του οικοσυστήματος, της φύσης.

Ας δούμε επιτέλους το ξεκάθαρο. Ότι κάθε επέμβαση εκβιαστική επί των φυσικών ρυθμών και νόμων έχει μόνο δυσμενείς συνέπειες μακροπρόθεσμα, οι οποίες δια μέσου των χαοτικών δυνάμεων και δυναμικών που δημιουργούν και κρατούν κάθε στιγμή σε ισορροπία το οικοσύστημα, πολλαπλασιάζονται και επιστρέφουν ξανά στην ανθρωπότητα ως πληγές και θάνατος.

Ας συμμετέχουμε λοιπόν σε πολιτικές ομάδες και συνδυασμούς, και όπου δεν υπάρχουν ας κάνουμε προσπάθειες να τις οργανώσουμε, οι οποίες να απαρτίζονται από ανθρώπους και όχι από άτομα καταναλωτές, ανθρώπους που έχουν την ικανότητα την διανοητική και την συναισθηματική νοημοσύνη να ξεχωρίζουν σαφώς το σύστημα ως υποσύνολο από το οικοσύστημα ως γενικό σύνολο, και να έχουν στόχο σαφή την αναστροφή της πορείας της ανθρωπότητας, μιας πορείας που βαδίζει εδώ και αιώνες, αλλά την σύγχρονη εποχή ολοταχώς πλέον, στην πλήρη υποκατάσταση του οικοσυστήματος από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, του ανθρώπου από τον καταναλωτή, οτιδήποτε φυσικού από την κατανάλωση, με άμεση συνέπεια αυτής της πορείας τον αφανισμό όλων των φυσικών πλασμάτων και την εξάντληση κάθε πόρου φυσικού λόγω της πολιτικής της μη ευθύνης με την οποίαν πορεύεται στην καθημερινότητά του το κάθε άτομο καταναλωτής.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη απόλυτη στο Χάος το δημιουργικό και εξισορροπιστικό της φύσης, ας ζούμε ο καθένας μας προσωπικά, όχι ατομικά όπως λένε οι καταναλωτές, ως φυσικά πλάσματα εντός του κύκλου της ζωής και όχι ξεκομμένοι από αυτόν, ας αφοδεύουμε ζωή στη γη ζώντας κοντά της, πατώντας την καθημερινά, τρώγοντας ζωντανές τροφές και όχι νεκρές που είναι και πηγές ασθενειών εκτός όλων των άλλων, ας σταματήσουμε να βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε προοδευμένοι, σπουδαγμένοι και πολιτισμένοι ενώ την ίδια στιγμή τρώμε σκουπίδια και παράγουμε σκουπίδια, φτιάχνουμε χημικά κορμιά και αφοδεύουμε χημικά κόπρανα, σταματούμε τον κύκλο της ζωής όλης της φύσης με το κορμί μας το άθλιο, το άτομό μας το καταναλωτικό γρανάζι, αντί να συμβάλουμε στην αέναη αναγέννησή του και φυσικά πεθαίνουμε από ασθένειες που έρχονται ως συνέπειες ολοένα και πιο τρομακτικές του φαύλου κύκλου των επεμβάσεών μας επί της γης και του οικοσυστήματος. Είναι το μόνο φυσικό πια να πεθαίνουμε αφύσικα, ο χημικός ο θάνατος.

Ας ξαναφέρνουμε λοιπόν τον εαυτό μας στη φυσική του υπόσταση, ας γίνουμε ξανά ο καθένας από μας άνθρωπος και μόνο έτσι θα αλλάξουμε τον κόσμο.

Αυτά. Έτσι ως κατακλείδα. Διότι η λογοτεχνία δεν είναι πια της εποχής, όπως αντιλαμβάνομαι και νιώθω ίσως ούτε εγώ, γι’ αυτό..

 

πηγή: Γιάννης Μακριδάκης