μέχρι και το Ariel το κατάλαβε, κι έκανε επανάσταση

artwork by Halász Géza

 [...]

Υπάρχουν στη ζωή την κοινωνιών εποχές που η επανάσταση γίνεται επιτακτική ανάγκη, που επιβάλλεται απ’ τα πράγματα. Νέες ιδέες βλασταίνουν παντού, επιδιώκουν να βγουν στο φως της μέρας και να εφαρμοστούν στη ζωή, αλλά σκοντάφτουν στην αδρανειακή δύναμη εκείνων που έχουν συμφέρον να διατηρηθεί το παλιό καθεστώς και να τις πνίξουν μες στην αποπνικτική ατμόσφαιρα των παλιών προκαταλήψεων και παραδόσεων. Αυτά που έχουμε διδαχθεί για τη συγκρότηση των κρατών, για τους νόμους της κοινωνικής ισορροπίας, για τις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις μεταξύ των πολιτών δεν αντέχουν στην αυστηρή κριτική που δέχονται καθημερινά σε κάθε ευκαιρία στο σαλόνι και στο καμπαρέ, στα φιλοσοφικά έργα και στην καθημερινή κουβέντα. Οι πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί θεσμοί γκρεμίζονται. Σαν κτίσμα που ρήμαξε πιέζουν, εμποδίζουν ν’ αναπτυχθούν τα νεαρά βλαστάρια που φυτρώνουν στους ραγισμένους τοίχους του κι αρχίζουν ν’ απλώνονται γύρω του.

Γίνεται αισθητή η ανάγκη για μια νέα ζωή. Ο κώδικας της καθιερωμένης ηθικής που κυβερνά την καθημερινή ζωή των περισσότερων ανθρώπων φαίνεται πια ανεπαρκής. Καταλαβαίνουμε πως κάτι, που πριν φαινόταν δίκαιο και σωστό, είναι κραυγαλέα άδικο. Η ηθική του χθες γίνεται σήμερα ανυπόφορα ανήθικη. Η σύγκρουση των νέων ιδεών με τις παλιές παραδόσεις ξεσπά μέσα σ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις, σ’ όλα τα περιβάλλοντα και σ’ όλες τις οικογένειες. Ο γιος τα βάζει με τον πατέρα, βρίσκει ανυπόφορα αυτό που ο πατέρας του έβρισκε φυσικό σ’ όλη του τη ζωή. Η κόρη ξεσηκώνεται ενάντια τις αρχές που της μετέδωσε η μάνα της ως καρπό της μακρόχρονης πείρας της. Η λαϊκή συνείδηση εξεγείρεται καθημερινά ενάντια τα σκάνδαλα που ξεσπούν στους κόλπους της τάξης των προνομιούχων και των χασομέρηδων, ενάντια στα εγκλήματα που διαπράττονται εν ονόματι του δικαίου του ισχυρότερου ή με σκοπό τη διατήρηση των προνομιών. Οι άνθρωποι που θέλουν να θριαμβεύσει η δικαιοσύνη, να εφαρμόσουν στην πράξη νέες ιδέες, σύντομα αναγκάζονται ν’ αναγνωρίσουν ότι οι ευγενείς, φιλάνθρωπες κι αναμορφωτικές ιδέες τους δεν έχουν θέση στην υπάρχουσα κοινωνία, αναγνωρίζουν πως είναι ανάγκη μια επαναστατική ανεμοθύελλα να σαρώσει όλην αυτή τη σαπίλα, ν’ αναζωογονήσει με την πνοή της τις ναρκωμένες καρδιές και να φέρει στην ανθρωπότητα τον αλτρουισμό (φιλαλληλία), την αυταπάρνηση και τον ηρωισμό, που χωρίς αυτά η κοινωνία εκφυλίζεται, υποβαθμίζεται και αποσυντίθεται.

 [...]

απόσπασμα από το "Το Επαναστατικό Πνεύμα" του Piotr Kropotkin, 1880

πηγή: provo