ένα μικρό μνημόσυνο

μετά την έξοχη περιγραφή από τον τέκι του ιστορικού εγκλήματος του ΓΑΠ, αξίζει να (ξανα)διαβάσετε και το παρασκήνιο της Ελληνικής κρίσης, ένα αποκαλυπτικότατο άρθρο σχεδόν 6 ετών, τότε που ξεκινούσε η διάλυση και τέλος και αυτό, για να συμπληρώσετε το παζλ

Η αρχή του τέλους

Date: 2016.03.22

Πάντα τεμπέλιαζα να ξεκινήσω τις επαναλήψεις, λίγο πολύ γιατί στο μπλογκ αυτό ακολούθησα την κρίση από πριν καλά καλά εμφανιστεί, οπότε έχω μια άρνηση να τροφοδοτήσω την τεμπελιά του αναγνώστη, αντικαθιστώντας τη με δική μου χαμαλοδουλιά. Όμως με αφορμή την έρευνα του κονιόρδου πάνω στο περίφημο ελληνικό έλλειμμα και τα greek statistics της elstat, είπα να κάνω μια μικρή ρετροσπεκτίβα του ευρωπαϊκού κουβαριού που άρχισε να ξετυλίγεται με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα και που επιτέλους το αναγνωρίζει ακόμα και η μέρκελ στη γερμανία (ο απατημένος σύζυγος που το μαθαίνει πάντα τελευταίος).

Αυτό το κουβάρι ξεκίνησε να ξετυλίγεται με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον καταλληλότερο γιωργάκη και έγινε λίγο πολύ το μοτίβο που ακολουθήθηκε σε όλη την υπόλοιπη ευρώπη. Φυσικά δεν αφορά το γιωργάκη ως μοιραίο άνδρα. Λίγο πολύ όλοι οι παίκτες που θα ακούσετε προβαίνουν αναγκαστικά στις κινήσεις που προβαίνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Διότι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τον κόσμο δεν τους επιτρέπει να κάνουν αλλιώς. Πρόκειται για μια εντελώς ιδεαλιστική προσέγγιση των ίδιων των ελίτ που δημιουργεί υλικότατες πραγματικότητες.

Το άρθρο αυτό χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο περιγράφει τον τρόπο που οι παίκτες κατέστρεψαν τα πάντα κάνοντας αυτό που θεωρούσαν το καλύτερο δυνατό. Το δεύτερο που είναι λίγο πιο τεχνικό περιγράφει τους μηχανισμούς που ο γιωργάκης έθεσε σε κίνηση προκειμένου να ξεκινήσει την ευρωπαϊκή κρίση των ομολόγων και παραπέμπει σε δύο άλλα κείμενα (το ένα γραμμένο από τον κονιόρδο).

 

Άντε μανά ξανά στο 2009.

Το 2009 είναι μια χρονιά που οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν ανήκουν στον FIRE sector (Τράπεζες, ασφάλειες, real estate) θα δυσκολευτούν να αναγνωρίσουν ως μια χρονιά κρίσης. Αν εξαιρούσες τα πρωτοσέλιδα, η “πραγματική οικονομία” βρισκόταν σε όλη τη δύση σε μια πορεία “διόρθωσης” από τις “υπερβολές” του παρελθόντος.

Το κέντρο της κρίσης ήταν φυσικά οι ΗΠΑ και οι αμερικάνοι προσπαθούσαν απεγνωσμένα να δείξουν πως δεν είναι μόνο οι ίδιοι που αποτελούν τον χειρότερο επενδυτικό προορισμό της υφηλίου. Η πρώτη τους προσπάθεια εξαγωγής της κρίσης, αφορούσε τις ίδιες τις τράπεζες και συγκεκριμένα την ελβετική UBS, τις μεγάλες γερμανικές τράπεζες (hypobank, deutschebank, kommerzbank) και φυσικά τις ήδη χρεοκοπημένες βρετανικές που εθνικοποιούνταν η μία πίσω από την άλλη.

Πράγματι η έκθεση των ευρωπαικών μεγάλων τραπεζών στην αμερικάνικη αγορά ήταν τεράστια. Και οι απώλειες ακόμα πιο τεράστιες. Καθώς μάλιστα οι αμερικάνοι άρχισαν να βάζουν σε λειτουργία τα διάφορα προγράμματα διάσωσης των πλουσίων (τύπου TARP), η διαφορά στις απώλειες με τις ευρωπαϊκές τράπεζες που δεν είχαν το κατάλληλο inside information να εκμεταλλευτούν τις “ευκαιρίες” έγινε ακόμα μεγαλύτερη.

Οπότε η βασική αφήγηση ήταν πως οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες χτυπήθηκαν πιο πολύ από την αμερικάνικη κρίση σε σχέση με τις αμερικάνικες. Ολόκληρα σεντόνια αναλύσεων στους FT, της WSJ. Όμως αυτή η βασική αφήγηση δεν μπόρεσε να φέρει τον αντίστοιχο πανικό σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία πέρα από τον τραπεζικό κλάδο· κλάδο που από το σεπτέμβρη του 2008 ήταν παντελώς χρεοκοπημένος (illiquid) και έμενα να μάθουμε αργότερα το πόσο εξίσου για τα μπάζα ήταν (insolvent).

Ο πανικός όμως δεν εξαπλώθηκε στην “πραγματική οικονομία” τόσο διότι οι τράπεζες αυτές άνηκαν στα πιο ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη τα οποία τις έλουσαν με χρήμα και εγγυήσεις για να επιπλεύσουν, όσο και γιατί οι χασούρες της UBS από το καζίνο, είχαν μικρότερο αντίκτυπο στην ευρωπαϊκή οικονομία. Ήταν οι αμερικάνικες κατοικίες που καταβαραθρώνονταν, όχι οι ευρωπαϊκές.

Το 2009 είχε όμως στην ευρώπη και ένα άλλο χαρακτηριστικό. Όλες οι ευρωπαικές κυβερνήσεις, βλέπονταν τον πανικό που υπήρχε στην τραπεζική αγορά και το σφίξιμο στις παροχές δανείων (που ήταν η μόνη μηχανή “ανάπτυξης”), προσπάθησαν αντανακλαστικά να αυξήσουν τις κρατικές δαπάνες και άρα τα ελλείμματα· ο μέσος όρος της ΕΕ για το 2009 ήταν γύρω στο 7% με τη γαλλία στο 8% την ισπανία τη βρετανία και την ιρλανδία στο 12%, ακόμα και την καλή ολλανδία στο 6% κλπ κλπ. Με λίγα λόγια όλες οι υποσχέσεις περί δημοσιονομικής σταθερότητας, μααστριχτ κλπ αναβάλλονταν για μια ακόμη φορά λόγω κρίσης.

Σε αυτό το σκηνικό, στην ελλάδα έχουμε εκλογές. Και στην κυβέρνηση ανεβαίνει ο ρουφιάνος ΓΑΠ με μία και μόνο καούρα. Να μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που άλλαξε για πάντα την ελλάδα, καταστρέφοντας την κοινωνική συναίνεση που είχε δομήσει ο πατέρας του και κανείς από τότε δεν είχε τολμήσει να πειράξει. Μεγαλεπήβολο σχέδιο, ειδικά αν σκεφτούμε ότι όλα αυτά έπρεπε να τα κάνει με το ίδιο κόμμα που δημιούργησε αυτή τη συναίνεση.

Όμως ο ρουφιάνος πριν ακόμα εκλεγεί, είχε ήδη εξασφαλίσει συμμάχους για το σχέδιό του. Και καθώς στο εσωτερικό δεν θα έβρισκε πολλούς πέρα από μερικούς ακραιφνείς εκσυγχρονιστές, πήγε και τα βρήκε με τους αμερικάνους. Που του πρότειναν να βρεθεί με τον ντομινίκ (στρος καν) του ΔΝΤ. Το ότι οι δύο άνδρες τα είχαν βρει πριν από τις εκλογές του οκτώβρη του 2009 είναι κάτι που έχει επιβεβαιώσει και η ελληνική κυβέρνηση (με τον σαχινίδη το μάη του 2010) και ο ίδιος ο ντομινίκ (σ’ ένα ντοκυμαντέρ τότε που ακόμα ήλπιζε να γίνει πρόεδρος της γαλλίας τον επόμενο χρόνο).

Το με ποιο τρόπο τα κατάφεραν είναι το θέμα του δεύτερου μέρους αυτού του άρθρου. Εδώ στο πρώτο θα επικεντρωθούμε στο ευρύτερο σκηνικό. Οι αμερικάνοι λοιπόν ψάχνουν να μεταφέρουν την κρίση στην ευρώπη έτσι ώστε να μην είναι αυτοί ο μόνος μουτζούρης. Και ενώ αποτυγχάνουν με τις τράπεζες, σκέφτονται να επιτεθούν στο πραγματικά αδύναμο σημείο της ευρωζώνης που είναι δομικό και γνωστό από την αρχή του ευρώ. Ένα κοινό νόμισμα ανάμεσα σε μια ντουζίνα διαφορετικές οικονομίες με διαφορετικές αγορές ομολόγων. Αλλά παρότι τα αμερικάνικα think tank αρχίζουν να θέτουν τα δομικά προβλήματα του ευρώ ως συζήτηση και τα spread των ομολόγων μεταξύ των χωρών (με λίγα λόγια οι διαφορές στα επιτόκια που πληρώνει η κάθε χώρα για τα ομόλογά της σε σχέση με τα “ασφαλή” γερμανικά) τσιμπάνε το 2009, αυτή η διαφορά είναι σχετικά μικρή.

Αυτή τη διαφορά μπορείς πολύ εύκολα να την υπερβάλεις στα γραφήματα, αλλά δεν είχε άμεσο αντίκτυπο στους προϋπολογισμούς των χωρών και άρα στις χώρες της ευρωζώνης. Στην καλύτερη περίπτωση να αποκτούσε ένα κάποιο αντίκτυπο σε 2-3-4 χρόνια.

Εκεί λοιπόν οι αμερικάνοι πουλάνε την ιδέα στον γιωργάκη πως ξέρουν τον τρόπο να αλλάξει επιτέλους αυτή τη σοβιετία που ο ίδιος τόσο πολύ επιθυμούσε. Και ο γιωργάκης κουνάει την ουρά του. Αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό. Ακόμα κι αν η ελληνική κυβέρνηση ήθελε να αυτοκτονήσει (και το έπραξε επιμελώς), αυτό δεν σήμαινε απαραίτητα πως το ίδιο ήθελε να πράξει και η υπόλοιπη ευρωζώνη. Δεν είναι τυχαίο που το παράδειγμα του ρουφιάνου ΓΑΠ δεν το ακολούθησε καμία άλλη χώρα της ευρωζώνης.

Για να είμαστε ακριβείς, ακόμα κι αν η Ελλάδα ήθελε να αυτοκτονήσει, δεν ήταν ακριβώς στο χέρι της. Διότι καμία χώρα που πουλάει ομόλογα στο νόμισμα της δεν μπορεί να χρεοκοπήσει ή να βγει εκτός αγορών. Ακριβώς γιατί η κεντρική της τράπεζα μπορεί ανά πάσα στιγμή να τα αγοράσει. Ακριβώς όπως συνέβη και στη βρετανία την ίδια εποχή, ακριβώς όπως λειτουργούν όλα τα QE.

Για να δημιουργηθεί λοιπόν η κρίση του κρατικού χρέους στην ευρωζώνη, έπρεπε να υπάρξει κάτι περισσότερο από μια τρελή περιφερειακή χώρα (το 2% της ευρωζώνης) που έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει. Με λίγα λόγια χρειάζεται και μια κεντρική τράπεζα που είναι διατεθειμένη να κάνει την πάπια.

I have a cunning plan my lord

Όταν λοιπόν ο μαλακοπιτουρας παπακωσταντίνου κάνει τη μάτσο δήλωση ότι έβγαλε το κουμπούρι (του δντ) στο τραπέζι, οι ευρωπαίοι αντιδρούν πράγματι ενοχλημένα. Τι δουλειά έχει το δντ -που μετά την κρίση των ασιατικών αγορών (1997) και της αργεντινής (2001) είχε χάσει κάθε αξιοπιστία- στην ευρώπη? Τι δουλειά έχουν οι αμερικάνοι που προσπαθούν να μας μπαχαλέψουν ένα χρόνο τώρα στην ευρώπη?

Εδώ όμως συμβαίνει και η κρίσιμη σκηνή. Είτε κάποιοι πλάσαραν στους γερμανούς την ιδέα, είτε το σκέφτηκαν μόνοι τους, σημασία έχει ότι μετά το πρώτο μούδιασμα αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν την ελληνική κρίση των ομολόγων ως μια πολύ καλή ιδέα. Και οι μαλάκες τσίμπησαν. Γιατί? Διότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν κάτι διαφορετικό.

Το 2009 όπως είπαμε είναι μια χρονιά που το σύμφωνο σταθερότητας πάει περίπατο. Όλες οι χώρες αυξάνουν τα ελλείμματα δραματικά λόγω κρίσης, και πουθενά στον ορίζοντα δεν υπάρχει η επιστροφή στον κανόνα του 3%. Οι γερμανοί ήθελαν αυτή τη δημοσιονομική πειθαρχία εδώ και 25 χρόνια -ως προαπαιτούμενο της ενοποίησης- αλλά δεν την κατάφερναν ποτέ καθώς ακόμα και οι ίδιοι δήλωναν “υπερβολικά” ελλείμματα. Για ποιο λόγο δεν την κατάφερναν?

Μα διότι κάθε χώρα εξέδιδε τα δικά της ομόλογα για να χρηματοδοτήσει το έλλειμμά της αυτόνομα. Αν δηλαδή είχες έλλειμμα 6% του ΑΕΠ, εξέδιδες 6% του ΑΕΠ παραπάνω ομόλογα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το γεγονός μάλιστα ότι όλα αυτά τα ομόλογα ήταν εκπεφρασμένα σε ευρώ, έριχνε τα επιτόκια ακόμα περισσότερο, επιτρέποντας στις χώρες-μέλη ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα. Τόσο οι κυβερνήσεις σιμήτη, όσο και οι κυβερνήσεις καραμανλή εκμεταλλεύτηκαν αυτή την σύγκλιση στα επιτόκια στο έπακρο. Η κυβέρνηση καραμανλή αύξησε το χρέος της χώρα κατά 50% (από 200δις σε σχεδόν 300δις) και ποτέ αυτή η δραματική αύξηση δεν φάνηκε στη σχέση χρέους/αεπ ή στον προϋπολογισμό με τον ίδιο δραματικό τρόπο. Λόγω των χαμηλών επιτοκίων και των κόλπων του αλογοσκούφη (σε συνεργασία πάντα με τη eurostat) στο ΑΕΠ.

Με λίγα λόγια η δημοσιονομική πειθαρχεία αυτοαναιρούνταν από την ίδια την ύπαρξη του ευρώ και των ξεχωριστών αγορών ομολόγων. Ο καθένας έκανε του κεφαλιού του και η οικονομική πολιτική ήταν εκτός κοινής γραμμής πλεύσης. Οι γερμανοί για πολλά χρόνια είναι εξαιρετικά δυσαρεστημένοι με την κατάσταση. Διότι θεωρούν ότι οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τους εκμεταλλεύονται (μία από τις θεμελιώδεις εθνικές αφηγήσεις της γερμανίας), μέσω των χαμηλών επιτοκίων που θεωρούν ότι οι ίδιοι έφεραν στην ευρωζώνη.

Εκεί λοιπόν οι γερμανική ελίτ πείθεται πως η αυτοκτονική πολιτική της ελλάδας, είναι η χρυσή ευκαιρία για να μπει επιτέλους δημοσιονομική πειθαρχεία στην ευρωζώνη. Με λίγα λόγια, μόνο αν μια χώρα βγει εκτός αγορών και άρα δεν μπορεί να εκδώσει νέα ομόλογα, θα αναγκαστεί να μειώσει τα ελλείμματά της (καθώς δεν θα μπορεί να τα χρηματοδοτήσει).

Κι έτσι αντί η εκτ να βγει και να πει κομμένες οι μαλακίες με τα ομόλογα, όπως το έκανε η βρετανική κεντρική τράπεζα, η εκτ παίρνει εντολές να κάνει την πάπια. Οι “αγορές” αντιλαμβάνονται πως το ευρώ δεν είναι πια μία αγορά, αλλά πολλές μικρές και κατακερματισμένες και οι γερμανοί ανακαλύπτουν το όπλο εκείνο που θα φέρει την δημοσιονομική πειθαρχεία στο κοινό νόμισμα.

Όλα τα υπόλοιπα περί ηθικών κινδύνων και άλλα κουραφέξαλα είναι αστειότητες, όταν σκεφτούμε ότι ακριβώς την ίδια εποχή (2010-2011) η εκτ προσφέρει απεριόριστη ρευστότητα προκειμένου όλοι οι ιδιώτες επενδυτές να ξεφορτώσουν τα (τραπεζικά κυρίως) ομόλογα των χρεοκοπημένων τραπεζών του νότου και να μεταφέρουν το χρήμα προς το βορα (η εκτ το ονόμασε LTRO).

Τα ομόλογα λοιπόν χρησιμοποιούνται ως όπλο δημοσιονομικής πειθαρχείας και οικονομικής ενοποίησης. Κύριος εκφραστής του είναι το eurogroup, δηλαδή η συνάντηση των υποικ της ευρωζώνης που απέκτησε ντεφάκτο εξουσίες υπερ-υπουργείου οικονομικών. Με αυτόν τον τρόπο φαντάστηκαν οι γερμανοί ότι θα καταφέρουν να ρυθμίσουν μια ευρωζώνη που λόγω κρίσης έδειχνε όλο και περισσότερο να απορρυθμίζεται.

Ένα χαρακτηριστκό -μη ελληνικό- παράδειγμα τέτοιας πειθαρχίας ήταν η ιρλανδία το φθινόπωρο του 2010. Παρότι τελικά καταφέρνουν και αντιστέκονται προσωρινά ανακαλύπτοντας τον ELA, το αίτημα προς την κυβέρνησή τους είναι σαφές. Κλείστε το παράθυρο νόμιμης φοροδιαφυγής υπερεθνικών εταιριών μέσω του φορολογικού παραδείσου της ιρλανδίας· πηγή που το 2013 οι κύπριοι αναγκάζονται να κλείσουν.

Η παράνοια αυτή συνεχίζεται σε τέτοιο βαθμό που μέχρι το καλοκαίρι του 2011 τα επιτόκια της ισπανίας και της ιταλίας βρίσκονται σταθερά πάνω από το 5,5% την ίδια στιγμή που τα επίσημα επιτόκια της ευρωζώνης είναι κάτω της μονάδας. Η εκτ “αναγκάζεται” να μιλήσει μόλις το καλοκαίρι του 2011 υπερασπιζόμενη τα ομόλογα που εκφράζονται στο νόμισμα της. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της παράνοιας, η βρετανία, μια χώρα με πλήρως χρεοκοπημένο τραπεζικό κλάδο (εθνικοποιημένες σχεδόν όλες), και δάνεια προς τον ιδιωτικό τομέα στο 400% του ΑΕΠ (με μηδενικό net worth στα δάνεια επιχειρήσεων, άρα δηλαδή πρακτικά χρεοκοπημένα -insolvent-) έχει την ίδια εποχή επιτόκια κάτω από 4%. Μέχρι το 2012 τα βρετανικά επιτόκια έχουν πέσει κάτω από το 3%· η ισπανία και η ιταλία από την άλλη παρέμειναν πάνω από το 5,5% κι αυτό παρά τη χλιαρή παρέμβαση της εκτ που απλά μίλησε όταν τα επιτόκια “ξέφυγαν” πάνω από το 6%.

Ο γενικός κανόνας λέει πως όταν τα επιτόκια βρεθούν πάνω από το 7% πρακτικά μια χώρα θεωρείται εκτός αγορών.

Στην ουσία λοιπόν οι γερμανοί τσίμπησαν το τυράκι πως με την χειραγώγηση των επιτοκίων θα μπορέσουν να επιβάλουν το υγρό τους όνειρο προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση, με λίγα λόγια την ενοποίηση των προϋπολογισμών. Και σε επιφανειακό επίπεδο θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα κατάφεραν, καθώς σήμερα όλες οι χώρες υποβάλουν τους προϋπολογισμούς στην κομισιόν πριν αυτοί εφαρμοστούν.

Αυτό που δεν κατάλαβαν μέχρι πολύ πρόσφατα, είναι πως αυτή η ενοποίηση των προϋπολογισμών δεν θα οδηγήσει στην ευρωπαϊκή ενοποίηση αλλά στην διάλυση, κάτι που ελάχιστοι πια αμφισβητούν. Ο λόγος που συνέβη αυτό έχει να κάνει κυρίως με την πλήρη αδιαφορία που επέδειξαν οι γερμανικές ελιτ, προς τις ελιτ των υπολοίπων χωρών. Ενώ το 2010 ΟΛΕΣ οι ελιτ της ευρωζώνης υπογράφουν μαζί χαρούμενες τη διάσωσή τους (μέσω της χρηματοδότησης της ΕΚΤ και μέσω του τεράστιου ελληνικού bail-out), μέχρι το 2013 οι υπόλοιπες ελίτ (πλήν ίσως της ελληνικής που παρέμεινε μακρά νυχτωμένη) κατάλαβαν πως η γερμανία δεν τους περιελάμβανε στο σχέδιό της για την ευρώπη. Όχι γιατί τους απέκλειε, αλλά γιατί αδιαφορούσε πλήρως για την τύχη τους.

Πρόκειται για τον πολύ απλό κανόνα της μονόπολης. Αυτός που κερδίζει στη μονόπολη, χάνει την κυριαρχία του ακριβώς στο σημείο της μεγάλης νίκης του. Είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση που έκανε τον Σόρος να λέει προς τη γερμανία, ηγηθείτε της ευρώπης ή φύγετε από το ευρώ.

Και φυσικά στην ίδια τη γερμανία (τη χώρα που ωφελήθηκε όσο καμία άλλη από το ευρώ), είναι τόσο μακρά νυχτωμένοι, που μια αρκετά ικανή μερίδα της ελίτ θεωρεί ότι το κοινό νόμισμα δεν είναι επιθυμητό πια.

Καθώς λοιπόν οδεύουμε προς τη διάλυση του ευρωμαγαζιού, και τίποτα δεν είναι ικανό να το συνεφέρει, ας κάνουμε ένα μικρό μνημόσυνο περιγράφοντας τα δύο τρυκάκια εκείνα τα οποία ξεκίνησαν τη διάλυσή του· συγκεκριμένα τον τρόπο εκείνο με τον οποίο ο ρουφιάνος ΓΑΠ πήρε μια εντελώς αδιάφορη χώρα της ευρω-περιφέρειας και τη μετέτρεψε στον νούμερο ένα αποδιοπομπαίο τράγο.

Λεφτά υπάρχουν

Μέσα στην παραζάλη της εκλογής του πασοκ με ποσοστά που σήμερα θα ζήλευε ο λαοπρόβλητος ηγέτης τσίπρας (πασοκ στο 44%), ο ρουφιάνος ΓΑΠ αρχίζει τις πρώτες του κινήσεις. Μόνο που σε αντίθεση με τις πιο προβεβλημένες κινήσεις στα μέσα τις εποχής, δηλαδή την μείωση του στόλου των κυβερνητικών αυτοκινήτων και το πρόγραμμα διαύγεια, διαβούλευσης και λοιπών δαιμονίων, προβαίνει σε δύο υπόγειες κινήσεις οι οποίες θα περιγραφούν αρκετά αργότερα.

Η πρώτη ήταν το μαγείρεμα του ελλείμματος από ένα απ’ τα αγόρια του ΔΝΤ (τον πολύ κ.Γεωργίου). Η δεύτερη ήταν μια περίεργη και πολύ λίγο κατανοητή διοικητική κίνηση που αφορούσε μια υποπερίπτωση στην αγορά ελληνικών ομολόγων από την τράπεζα της ελλάδος. Απόφαση που ο διοικητής της τράπεζας προβόπουλος, αρνείται να υπογράψει ο ίδιος και την αφήνει σε κάποιον μήτσο. Και οι δύο αυτές κινήσεις, μαζί με τις απαραίτητες τρομολαγνικές δηλώσεις του παπακωσταντίνου και του ίδιου του ρουφιάνου (τιτανικοί και τα ρέστα), θέτουν σε κίνηση τον μηχανισμό που θα βγάλει την ελλάδα εκτός αγορών το πάσχα του 2009.

Χωρίς αυτές θα ήταν αδύνατο η ελλάδα (μια χώρα 2% του ευρωζωνικού ΑΕΠ) να γίνει το επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης.

Προσοχή! Αυτό δεν σημαίνει ότι την ελλάδα δεν θα την ακουμπούσε η κρίση όπως έλεγε ο αλογοσκούφης το νοέμβρη του 2009 που χάριζε 28δις στις τράπεζες. Ο ελληνικός τραπεζικός κλάδος δεν είχε εκτεθεί ιδιαίτερα στην αμερικάνικη αγορά, αλλά όλοι όσοι ήθελαν να κοιτάξουν ήξεραν σε πόσο δύσκολη κατάσταση βρισκόταν.

Είναι όμως μία τάξη μεγέθους να βυθιστείς στην κρίση μαζί με τα υπόλοιπα πιγκουινάκια, είναι μια δεύτερη τάξη μεγέθους να γίνεις το πρώτο ευρωπαϊκό πιγκουινάκι που πέφτει στα παγωμένα νερά. Κι αυτή ακριβώς είναι η ευθύνη της κυβέρνησης ΓΑΠ στην όλη ιστορία.

Το μαγείρεμα του ύψους του ελλείμματος του 2009 χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει την δραματική αύξηση των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων, μιας κατηγορίας ομολόγων με μικρή ρευστότητα που ελάχιστοι μεγάλοι ξένοι traders θα τολμούσαν να ακουμπήσουν ως αντικείμενο κερδοσκοπίας. Και η αύξηση των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων με τη σειρά της, χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει την έλευση του ΔΝΤ στην ελλάδα και την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου.

Να ζούμε να τη θυμόμαστε την ευρώπη μας, έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα την κλάψει, πέρα από αυτούς το βίτσιο των οποίων είναι να πέφτουν πάντα από τα σύννεφα.

Ζωή σε λόγου μας·

πηγή: τέκι