δημιουργική και λυτρωτική καταστροφή

image source

[....] Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, οι διεκδικήσεις δεν αποτελούν επιλογή, αλλά αναγκαιότητα – και  μερικές φορές ζωτικής σημασίας. Αλλά, με κάποια προβοκατόρικη πρόθεση, θέλω να τονίσω τα όρια ενός κινήματος διεκδικήσεων. Τα όρια αυτά φαίνονται ξεκάθαρα όταν βάζουμε τα ζητήματα σε παγκόσμια κλίμακα. Μπορούμε να διαδηλώσουμε όσο θέλουμε διεκδικώντας την αύξηση του κατώτατου μισθού, την εβδομάδα των 32 ωρών ή την επέκταση των κοινωνικών δικαιωμάτων: αλλά αυτό δεν έχει κανένα νόημα όταν δεν αμφισβητούνται ταυτόχρονα οι δομές του νεοφιλελευθερισμού, δομές που κάνουν αυτές τις διεκδικήσεις αδύνατες. Παγιδευμένες ανάμεσα στην χρηματιστικοποίηση, την εξουσία των μετόχων, το ανεξέλεγκτο ελεύθερο εμπόριο και τη λιτότητα του ευρώ, οι διεκδικήσεις των μισθωτών, σε όλο τον πλανήτη, δεν έχουν καμία τύχη.

Όταν οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» λένε την αλήθεια. Αλλά είναι μια αλήθεια υπό όρους. Είναι αλήθεια ότι όταν το πλαίσιο το ορίζουν οι δομές του νεοφιλελευθερισμού, ναι, δεν υπάρχει πλέον καμία εναλλακτική λύση – και το πλαίσιο έχει οριστεί ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, για να μην υπάρχουν εναλλακτικές. Ωστόσο, αν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση εντός πλαισίου, εξακολουθεί να υπάρχει η εναλλακτική λύση της επαναχάραξης του πλαισίου. Αλλά αυτό σημαίνει πολιτική· κι αυτό είναι  κάτι διαφορετικό από τη διατύπωση αιτημάτων. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι δεν μπορούμε να υποβάλλουμε «αιτήματα» αλλαγής του πλαισίου στους φύλακες του εν λόγω πλαισίου. Πρέπει να τους διώξουμε και στη συνέχεια να ξαναχτίσουμε πολιτικά το πλαίσιο. Και θα το κάνουμε ακριβώς για να ξαναδημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ύπαρξης των δράσεων που θα προβάλουν διεκδικήσεις. [....]

Frédéric Lordon

απόσπασμα από ομιλία του στην Bourse du Travail στο Παρίσι, με θέμα τις προοπτικές της Nuit Debout*, στις 20.4.2016

*"nuit depout" είναι μια νέα αμεσοδημοκρατική δομή συσπείρωσης και δράσης διαφόρων κινημάτων αλληλεγγύης, που "ανθίζει" αυτές τις μέρες στις πλατείες διαφόρων πόλεων της Γαλλίας

**κι ένα προσωπικό σχόλιο για αυτά τα πολύ ωραία που μας είπε ο φρεντερίκ: τίτλος της ομιλίας του είναι ο "Δεν είμαστε φίλοι με όλους. Δεν ερχόμαστε για να φέρουμε την ειρήνη." Αυτό είναι μια λογική συνέπεια (ή/και προέκταση) του "Ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται. Μόνο καταστρέφεται" των αναρχικών. Μια μεγάλη αλήθεια που ισχύει πολύ και στις μέρες μας, στα μέρη μας. Εδώ που ακούγεται πολύ τελευταία το "όλοι χαζοίμαζί", εθνικές κενότητες και οικουμενικά παραμύθια με δράκους για απολιτίκ νούμερα, που προσφέρουν χαμόγελα στην ανιαρή καθημερινότητα της οικονομικής ελίτ. Να πας δηλαδή με το τσουτσέκι του αρχιμιζαδόρου μεγαλοεργολάβου που 'χει στο payroll του υπουργούς και βουλευτές για να κάνει δουλίτσες, να αλλάξετε μαζί τη χώρα. Ή με τον φασίστα/κοπρόσκυλο των εφοπλιστών, που δεν κοιτάει τα χάλια του και νιώθει και άριος. Ή με τον ρατσίσταρο ψηφοφόρο του που ψηφίζει ναζί-δολοφόνους, ενώ ξέρει. Ή με το χυδαίο παπαγαλάκι της εξημέρωσης, που στο βωμό της δουλίτσας και των μισθών, έχει μεταλλαχθεί σε ομιλούσα γλίτσα. Ή με τον λούμπεν νεοφιλελέ, που το μόνο που θέλει να αλλάξει είναι το status του και να αρχίσει κι αυτός να κάνει "καριέρα".